حکایتِ من و تو، حکایتِ N و S آهنرباست، حکایتِ پروتون و الکترونه، حکایت غشایِ نا تراواست، حکایت ترکیب آرگون و نئونه، حکایت نرسیدنه عزیزم، نرسیدن

دلگیر تر از اونیم که چیزی نگم و خسته تر از اونی که یه کلمه بگم

اینکه سرمونو میندازیم پایین و چیزی نمیگیم از ندونستن‌ نیست، از نجابتمونم نیست که دست و پا زدن میون خیلِ جهالت، اشتباهه. "لبِ خاموش، نمودارِ دل پر سخن است"

هم قواره بودن خیلی مهمه، وقتی هم قواره‌یِ حرفات نباشی، زندگیت یه ور میره و رویاهات یه ور دیگه.

فیلم باز واقعی هم فقط اونی که به گیم‌آف‌ترونز میگه "گات"

اگه قرار بود با هر بادی که میخوره به بیدِ وجودم، رنگ عوض کنم و تو یه خاکِ دیگه ریشه بدوونم‌ که دیگه من، من نبودم. من میشدم مجموعه‌ای آمال و آرزوهای دیگران، سریالی از خشم فروخورده و نفرت فزاینده‌یِ n نفر آدم. از من که گذشت ولی تو یادت باشه تا زمانی که منِ تو، منِ بقیه نشده از این همه رنگ عوض کردن فاصله بگیری.

ابر بالایِ سرش در آسمان می‌ایستاد.

پات رو که از در خونه‌یِ گرمی که خانواده‌ت برات درست کرده میذاری بیرون میبینی فراسویِ زندگی راحت تو، آدمایی هستن که با چنگ و دندون‌ از هرم و حریم خانوادشون دفاع میکنن‌. کاش آدم هیچ وقت مجبور نشه این تلخ‌کامی ها و شور بختی‌ها رو ببینه.

قانون اول: هر جا آینه دیدی، عکس بگیر.

زبان فارسی پر از پستو و پیشتوئه، دنیا در دنیا واژه‌ای داره که به هیچ زبان دیگه‌ای قابل وصف نیست، برای هر فعلی که یادت میره کلی شکست و بسط داره، نهایت فخر و دلبری و آوا رو داره هر واژه. زبان فارسی بسیار زیباست، بسیار.

آخرین اخبار حاکی از اینه که "همینه که هست"

خواهرم با دست زد توی پیشونیش و گفت "حفظ کن، کربن مثل بختت سیاهه"