ببخشید آقای حاجیپور این جملهیِ شما که میفرمایید "فرض کن این موشکا ستارهن" خیلی جالبه ولی باعث نمیشه این موشکها کار خودشون رو نکنن.
مسواک بزن، ورزش کن، چنلای خبری رو پاک کن و به اون تاکسیکی که برای حذف کردنش از زندگیت جونت دراومد پیام نده.
فرض نکن این موشکا ستارهن و ازشون فیلم نگیر ایرانی، با همین فیلم گرفتن تو ممکنه چندین نفر جونشون رو از دست بدن.
اگه فکر میکنی همهچی تموم شد، مشخصه خاورمیانه هنوز بهت نشون نداده دقیقا کجاش هستی.
رابطههای امروزی دقیقا مثل جنگ ایران-اسرائیل شده، طوری فراموشت میکنن انگار نه انگار که دو هفته هر روز بهت صبح بخیر، عصر بخیر، شب بخیر گفته میشده.
از هر زاویهای نگاه میکنم، آدمی که از انتخاب های سابق خودش (شما بخون دوستان سابق) با نهایت بیادبی یاد میکنه خیلی کوچیک، حقیر و ضعیفه.
در موردش ساز بزنید، نگاه کنید، بنویسید، بچرخید، شعر بنویسید، نقاشی کنید، گریه کنید اما پشت دستتون رو داغ کنید، زبونتون رو گاز بگیرید و راجعبهش با کسی حرف نزنید.
دلم تنگ شده اما بهت پیام نمیدم، چون دلم برایِ تو تنگ شده نه برای غمی که بهم تحمیل کردی.