بس‌که طواف کردمت مرا به حج نیاز نیست.

واقعا هیچ کلمه‌ای و هیچ جمله‌ای گنجایش نفرتم نسبت به گرما و تابستون رو نداره.

شاید براتون سوال پیش بیاد که "آیا قراره تا آخر تابستون هر روز نفرت‌پراکنی کنم علیه گرما؟" که باید بگم بله برنامه همینه.

تقلید با الهام گرفتن فرق میکنه.

یهو یادم اومد من کاپیتانِ کسی نیستم، ناراحت شدم

دخترا یا ناز هستن یا بامزه. من مشتی هستم.

به مناسبت تابستون، ارتباط ها رو قطع میکنم تا قبل از اینکه توسط اخلاقم قطع بشه.

[تقلید] قبل‌تر ها که خاک فضای مجازی روی زندگی‌ها ننشسته بود شاید آدمای متفاوت تری داشتیم، یک نفر از ارکست لذت می‌برد یکی از آهنگ‌های گوگوش، یکی کتاب میخوند یکی دیگه با مکتوبات آبش تو یه جوب نمی‌رفت. یکی سرخ بود، یکی سفید، یکی سینه چاکِ تئاتر بود و یکی دیگه میگفت این مطربی و اَدا بازی چیه؟ اما حالا عزیزِ من! امان از حالا! فغان از الان و اشک از فردا. الان تهِ کلماتت رو مزین میکنی به علائم نگارشی، علایقت رو وصل میکنی به فلان بلاگر، نگاهت رو میدوزی به رفتار فلان چنل نویس و قلبت رو پر میکنی از چیز‌هایی که یا اونقدر کوچیکن که گم میشن و یا اونقدر بزرگن که قلبِ تو رو گم میکنن. خاک مجازی رو پاک کن، جارو رو بردار و بیوفت به جونِ قلبت. نذاری دو صباحی هم که به خودت حق انتخاب و ساختن دادن "دنباله رو چیزی باشی که دوستش نداری"

بالاغیرتا داستان این "ء" هایی که میذارید زیر هر عکس و موزیک رو میدونید؟

ماجرا اونجایی تموم میشه که دیگه آنلاینی‌هاش رو چک نمیکنی.

من بلدم آدم‌ها رو خوشحال کنم، آدم‌ها هم بلد هستند من رو ناراحت کنند.