دیگر بستنی اش خوشمزه تر نیست سال های بچگی ام دلخوش به دو شیرینی بودم یکی کیک تی تاپ و دیگری بستنیِ کیمِ میهن! بستنی میهن اما چیز دیگری بود. در هوای گرم و خشک تابستان میبد، خنکی و شیرینی اش حالی می داد که از مغز سر تا نوک انگشتان پایت احساسش می کردیم. شاید جز معدود خوراکی هایی بود که تبلیغ تلویزیونی هم داشت. یک گوساله¬ی شیطان که پستان پر از شیر مادر را رها می کرد و از گاری بستنی فروش، یک بستنی می گرفت و می خورد. هر چه مادرش اصرار می کرد بیاید شیرش را بخورد یک جمله جواب می داد: « نمی خوام، مامان جون بستنیش خوشمزه تره»... تا همین اواخر هم، اگر قرار بر خرید بستنی داشتم حتماً یکی از اولین انتخاب هایم بستنی کیم میهن بود. هم قِرِچ قُروچ شکستن رویه کاکائویی اش، قند تو دلم آب می کرد، هم خاطرات بچگی ام را زنده می کرد. اما چند روزی است که میهن دیگر میهن نیست!؟ میهن علیه هم میهن است! بعد از آنکه فیلم رفتار غیر انسانی آن مدیر حقیر را با کارگران عزیز کارخانه میهن دیدم با خودم حساب می کنم اگر یک بستنی کیم بخرم. قبل از آنکه دندان هایم از سردی اش یخ بزند در آن نگاه اول به قامت قهوه ای اش... آیا در ذهنم، خاطرات بچگی ام زنده می شود!؟ یا نه! تصویری نقش می بندد از چشمان به زمین افتاده¬ی پدری، که دندان صبر بر جگر خونی اش گذاشته تا خاطرات بچگیِ بچه هایش شیرین بماند!؟ آیا از صدای قِرِچ قُروچ رویه¬ی کاکائوییش لذت می برم یا از صدای عربده یک «بَلْ هُمْ أَضَلُّ»ی که همه¬ی اقتدار پوشالی اش مدیون گاوی است، عذاب می کشم. درست است که «إِنَّ الاْءِنسَانَ لَیطْغَی أَن رَآهُ اسْتَغْنَی» اما گُلی به جمال طغیانِ فرعون ها و قارون ها. مدیرِ بخش کوچکی از کارخانه ای که سر تا پای حیاتش وابسته به ترحّم گاوهاست و این اندازه استکبار و طغیان!!!؟ شاید از بس به جای شیر مادر، بستنی اش را خورده اند بعضی ها!!؟ که یخ زده است قلب ها و مغزهایشان. هر چه هست برای من، دیگر بستنی اش خوشمزه تر نیست... #جستار خواجه شَدیدُالبینْ ๏๏ @khajeshadidolbin

علی، علی نیست خدا بیامرزد علی شریعتی را، کتابی داشت به نام فاطمه، فاطمه است در رثای عظمتِ فاطمه (س)، که کتابش را با این جملات به پایان می رساند... خواستم بگویم: فاطمه دختر خدیجه بزرگ است دیدم که فاطمه نیست. خواستم بگویم که: فاطمه دختر محمد (ص) است دیدم که فاطمه نیست. خواستم بگویم که: فاطمه همسر علی است دیدم که فاطمه نیست. خواستم بگویم که: فاطمه مادر حسنین است. دیدم که فاطمه نیست. خواستم بگویم که: فاطمه مادر زینب است. باز دیدم که فاطمه نیست. نه، این‌ها همه هست و این همه فاطمه نیست. فاطمه، فاطمه است… ایامِ فاطمیه است. خواستم با سواد نداشته، قلم نپخته و معرفت اندکم چیزی بنویسم. هر چه فکر کردم دیدم نمی توانم با این همه ضعف، نگاهی به نور فاطمه(س) بیاندازم. اما...!؟ دراین ایام، دلم برای علی (ع) می سوزد.!؟ وقتی کسی مثل علی(ع) باشی، از گوشت و خون پیامبر هم باشی، امیرالمومنین هم باشی، عاشق زهرا هم باشی، پهلوان خیبر شکن هم باشی و با همه¬ی این بودن هایت... وقتی در خانه ات را بسوزانند. پهلوی فاطمه ات را بشکنند. محسنت را شهید بکنند. و با گستاخی تمام بیعت هم از تو بگیرند... باید صبور هم باشی. و علی صبور بود. چون... علی، علی است. همانطور که فاطمه، فاطمه است. چون... فاطمه هنوز هست. اما... اگر فاطمه همیشه فاطمه است. گمان نکنم بعد از فاطمه، دیگر علی، علی باشد... #جستار خواجه شَدیدُالبینْ ๏๏ @khajeshadidolbin

از ماست که بر ماست از خرید یک کفش نو شروع شد. کفش قدیمی پاره شده بود و از قیافه افتاده. کفش نو، از این مدل پارچه ای های سبک بود که به اسکیچرز معروفه. مثل اینکه اسم ایرانی ای برایش ابداع نشده. می شود گفت نسل زِدِ کتانی های دهه شصت خودمان. دوشنبه صبح خریدم اما سه شنبه صبح پوشیدم. برای کار گرفته بودم. کفیِ طبی و سبکی دارد و در پا راحت جا می گیرد برای من که در فروشگاه زیاد سر پا هستم بهترین گزینه بود. با پوشیدنش حس خوبی به انسان دست می دهد. حسی از جنس پرواز، قدرت و چابکی. همان سه شنبه، اول صبح، مشتری برای خرید یک تن بذر گشنیز مراجعه کرد. من هم با کفش نونوارم سوار بر ماشین مشتری، رفتم انبار برای تحویل بار. حس های کذایی کفش و البته شادابی آن روزم، باعث شد به مشتری بگویم: «خودم بار را تا ماشین می آورم شما فقط بگذار داخل وانت مزدایت». وقتی کیسه های بذر گشنیز را روبروی خودم دیدم. کبک شدم و دویدم از پشته‌ی آنها بالا. بِ دو، کیسه‌های گشنیز را می آوردم تا دم مزدای درب و داغون مشتری. از بس تیز و بُز بودم کبکم خروس نمی خواند، عقاب می خواند!. عقابی تیزپرواز که بر کیسه ها حمله می برد و آنها را به چنگال می گرفت و تحویل مشتری می داد. یک لحظه نگاهی به خودم و نگاهی به کفش هایم انداختم و در دلم گفتم: « امروز اگر در این انبار یکی پشه بجنبد، جنبیدن آن پشه عیان در نظر ماست. بسیار منی کردم و ز تقدیر نترسیدم، بنگر که ازین چرخ جفا پیشه چه برخاست» آخرین کیسه ها بود که ناگاه یکی کیسه، بد قلقی کرد یا من بد بلند کردم که احساس کردم در کمرم صدایی به هوا خواست. گفتم که اوه اوه... انگار که گرفت کمرم و روزی سیاه در پیش نظر ماست. درد کم کم شدیدتر می شد عصرهای سه شنبه یک در میان جلسه سرای اهل قلم دارم. دلم نیامد نروم. جلسه سرای اهل قلم را هم با دردی رو به افزایش شرکت کردم. تجربه¬ی این مدل گرفتگی کمر را چندین باری داشتم. به قول پزشکان اسپاسم عضلانی. می دانستم این درد را نمی شود با کارهای خانگی درمان کرد. مثل روغن مالی و ماساژ و گرم کردن کمر. در راه برگشت از سرای اهل قلم رفتم پیش یک پزشک. البته دارو و درمان را خودم هم بلد بودم اما دارو را باید پزشک می نوشت تا بیمه قبول کند. تند و تند، چشم و چشم می گفتم که دکتر سریع دارو را بنویسد و من بروم برای تزریق. دارو مشخص بود یک آمپول دگزامتازون و یکی متوکاربامول. البته دکتر مثلاً خواست کلاسی هم بگذارد یک مسکن و یک ویتامین ب 3 هم نوشت. آن دو تا قرص هم گرفتم اما فکر کنم پول مفت از کیسه ام رفت. درد مدام در حال افزایش بود رفتم به خانه و دست به دامان خواهرم شدم که بیاید آمپول ها را شبی بزند. خواهرم پرستار هست و دست به آمپولش خوب. بی درد می زند خدایی. خواهرم علاوه بر تزریق ها، کمی روغن مالی و ماساژ هم انجام داد و کمر را با پارچه ای نخی محکم بستم و من خوابیدم. صبح چهارشنبه و ما ادراک چهارشنبه (البته باید نوشت جهارشنبه😅). چشمتان روز بد نبیند چنان فلج شده بودم که برای از دنده ای به دنده دیگر چرخیدن چنان دردی در تنم می پیچید که اشک در چشمانم حلق می بست. ناله ای سر می دادم که تمام خانواده وحشت می کردند. برای یک نشستن ساده، شاید اغراق نباشد که بگویم پنج دقیقه ای زمان می خواستم. آن هم با کلی آخ و اوخ. چاره ای نبود باید تا اثرگذاری آمپول ها درد می کشیدم و دراز به دراز می خوابیدم. دو روزی اوج درد این مدل گرفتگی عضله است. البته در بستر بیماری افتادن حُسنی دارد که آدم ها فیلسوف می کند! من هم سر در گریبان به فکر افتادم. دیروز را به یاد آوردم که چگونه برای خودم عقابی شده بودم و باد و فیسی در خود انداخته. سری به تاسف تکان دادم و گفتم: عجبا که یکی دستور دادند به عصب ها، که جمع کنید اندک ماهیچه ای را. زان پس، آن تیزی و تندی و پریدن زکجا خاست!؟ ناگه بر هیکل در هم فرورفته خود نظری انداختم و گفتم ز که نالیم که از ماست که بر ماست.! #روایت #ناصر_خسرو_قبادیانی خواجه شَدیدُالبینْ ๏๏ @khajeshadidolbin

پیری کوری فهمید مادرش گریه کرده. کنارش نشست. بی مقدمه از مادر پرسید: «ماما چی شده؟» مادرش انکار کرد. گفت چشمش کمی سوخته. شاید حساسیت، شاید... پسر دست مادرش را گرفت و گفت:« بابا چی گفت؟» مادر دست راست مچ شده اش را بالا آورد و یک پنجاه هزار تومنی کثیف و چروکیده به پسرش نشان داد. پسر گفت: «فقط همین» مادر لبخند تلخی زد و جواب داد: « تازه گفت زیاد خرج نکن و بقیه اش هم برگردون» پسر از عصبانیت داشت می ترکید. مادر را خیلی دوست داشت. مادر هیچ وقت هیچ گلایه ای نمی کرد. همیشه سوخته بود و ساخته بود. اسم مشهدش را هم خودش نوشته بود. اسم پدر را هم می خواست بنویسد اما پدر قبول نکرده بود. زمین و گوسفندان را بهانه کرده بود. همیشه همین بهانه را می آورد. تا حالا یک امام زاده هم نرفته بود. مسیرش مشخص بود. از خانه به طویله و سپس زمین هایش. بیشتر پول فروش محصول را هم دوباره زمین می خرید و به زمین های قبلیش اضافه می کرد. ثروتمندی بود که زندگی اش از گدا ها هم پست تر بود. بچه ها را مثل یتیم بی پدر به سر زندگی فرستاده بود. تنها کار مفیدش فقط امضا در دفترخانه بود. بچه ها خودشان خرج و مخارج عروسی را فراهم کرده بودند. مادر اما دلی دریایی داشت. مهربان بود و با نوه ها خوب می جوشید. عروس و دامادها خیلی دوستش داشتند. بیشتر از شوهر خسیسش او خجالت می کشید. با سیلی صورت خود را سرخ نگه می داشت. بچه ها اما شیر پاک خورده بودند و هوای مادر را حسابی داشتند. پسر، هشتصد هزار تومنی به مادر داد. مادر قبول نمی کرد اما با اصرار پسر قبول کرد. پسر می دانست مادر نوه هایش را دوست دارد و دوست دارد سوغات برایشان بخرد. مادر این بار اشکش را از پسر مخفی نکرد. اشک شوق بود. انگار گره اش را پسر باز کرده بود. پسر را دعا کرد. با دل سوخته هم پسر را دعا کرد. مادر که سوار اتوبوس کاروان شد. شاد بود. پایش قرص شده بود. حالا پولی داشت که درخواست سوغاتی های رنگارنگ نوه هایش را اجابت کند. مادر که رفت. پسر پا تند کرد سمت زمین های پدر. عصبانی بود. اشک مادر سوزانده بودش. وقتی رسید به پدر. به تندی گفت: «بابا این همه پول داری، زمین داری، گوسفند و گله داری، این ها را برای کی جمع می کنی. برای ما!؟ به خدا ما نمی خواهیم. ما هیچ کاریش نداریم. خرج خودت کن. خرج مادر کن. برو زیارت، بخر، بخور. بابا یخورده زندگی بکن...» پدر نگاهی به سر تا پای پسر انداخت و گفت: « بچه تو هیچی سرت نمی شه... اینها برای پیری کوریه!» پسر چهره در هم کشید کمی صدایش بلند شد. گفت: « بابا هشتاد سالته. این پیری کوری پس کی می رسه!!؟...» پدر بیل در دستش را روی شانه گذاشت روبرگرداند به سمت زمین هایش و آهسته از پسر دور شد. در حالی که زمزمه می کرد تو نمی فهمی... اینها برای پیری کوریه... اینها برای پیری کوریه... #روایت خواجه شَدیدُالبینْ ๏๏ @khajeshadidolbin

ما یک غول خریدیم با اینکه من علاقه ای نداشتم، اما با درخواست خانم و اصرار بچه ها تصمیم گرفتیم یک غول بخریم. گفتند بیست دقیقه ای آماده می شود. بچه ها ذوق و شوق عجیبی داشتند چون تا حالا غول نخریده بودیم. بیست دقیقه، شده و نشده من را از خانه بیرون کردند برای گرفتن غول. غول را که تحویل گرفتم. بزرگ بود. آلومینیوم پیچ. کم کم خودم هم مشتاق شده بودم غول را تجربه کنم. وارد خانه که شدم بچه های غول ندیده، انگشت به دهان مانده بودند. صدای وای وای شان خانه را برداشته بود. مادرشان سینی بزرگی آورد. غول را داخل سینی گذاشتیم. همگی دور تا دور غول حلقه زدیم. بچه ها طاقت نداشتند و برای کندن ورق آلومینیومی از هم سبقت می گرفتند. غول ما که رُخش را نمایان کرد کمی توی ذوقمان خورد. غول، غول نبود! شش تا کوتوله را در دو ردیف سه تایی کنار هم گذاشته بودند و مثلاً غول درست کرده بودند. حالا مشکل اصلی ما غول ندیده ها، این بود که چگونه غول را بخوریم. بهترین راه حل این بود که با چاقو به تکه های کوچکتر تقسیمش کنیم بلکه بتوانیم دل به قار و قور افتاده و لب و لوچه به آب نشسته را آرام کنیم. هر چه تلاش کردیم تکه ها، مثل هم در نیامد. یکی خیارشورش بیشتر شد و یکی گوجه. البته از قبل گفته بودیم بدون سوسیس و کالباس! واقعاً جایتان خالی نبود.!؟ گوشت مرغ و گاو را آنقدر در روغن، چرب و چیلی اش کرده بودند که حال آدم به هم می خورد. بچه ها همگی زیاد آوردند و پا پس کشیدند. من به زور تکه‌ی خودم را تمام کردم. دست آخر به اندازه یک تکه‌ی بزرگ از غول زیاد آمد. جالب بود بچه ها بعد از خوردن غول، می گفتند «دیگه غول نخر! همون ساندویچ کوتوله ها خوشمزه تره» البته تجربه‌ی خوبی بود. حداقل، بچه ها فهمیده بودند غول ها غول نیستند فقط کوتوله ها را کنار هم گذاشته اند تا غول به نظر بیایند. انگار این هم یک قاعده است در این دنیا...!!؟ غول ها اگر غول شده اند از صدقه سری همین کوتوله هاست. نمونه اش همین شرکت های چند ملیتی که از به هم چسبیدن چند ده یا چند صد شرکت کوچک، غول شده اند. یا همین کشورهای زورگو که از صدقه سری کشورهای بی عرضه و کوتوله برای خودشان غولی شده اند. ای کاش کوتوله ها می فهمیدند وقتی از غول ها جدا شده و برای خودشان مستقل شوند خوشمزه ترند... #روایت خواجه شَدیدُالبینْ ๏๏ @khajeshadidolbin