4⃣2⃣ دنيا چهار فصل است، هميشه بهار نيست. همين كه به آن تكيه مى‏كنى تو را زمين مى‏زند و همين كه به آن دل مى‏بندى، تو را به رنج مى‏نشاند، 🔺شايد اين‏ تحول‏ و درد و رنج براى ما كه پاهامان را بريده‏ايم و به دنبال مقصدى نيستيم، خيلى دردناك باشد، 🔺ولى براى آنها كه فرزند راه هستند و به دنبال دوست و در فكر مقصد، اين دردها و رنج‏ها و تحول‏ها، خود علامت بيدارى و عامل حركت و باعث قرب است. 🔺براى آنها رنج‏ها نعمت است كه بر آن شاكر هستند، نه رنجى كه از آن‏ جزع‏ داشته باشند و عقده‏ بگيرند و در نهايت بر آن‏ صبر كنند، كه با اين ديد، شكر در دل تو خيمه مى‏زند. 📗 درسهايى از انقلاب (قيام) ؛ ص۱۲۷ 🌷🇮🇷🌷

5⃣2⃣ «فَاْستَفْتِهِمْ أَهُمْ أَشَدُّ خَلْقاً أَمَّنْ خَلَقْنا انَّا خَلَقْناهُمْ مِنْ طينٍ لَّازِبٍ» ؛ 🔺از آنها بپرس كدام در خلقت محكم‏تر هستند، اينها ... يا آنچه ما آفريديم از آسمان‏ها و و و؟ ما آنها را از گِل؛ آن هم گِل چسبنده آفريديم. 🔺گويا اين توصيف چسبندگى (لازِب)، هم سماجت را مى‏رساند و هم حقارت را. راستى چگونه اينها با اين حقارت يا سماجت به غرور چسبيده‏اند؟! 🔺اين برگ‏هايى كه بر سر شاخه‏اى اسير بهار و پاييزند، چرا خود را در جنگل هستى نمى‏بينند؟! 🔺چرا در اين وسعت به خود نگاه نمى‏كنند تا از غرورها آزاد شوند و راه خود را بيابند و حركت خود را آغاز كنند؟! 🔺برگ ☘هنگامى كه فقط خود را مى‏بيند و از جنگل غافل مى‏شود به غرور مى‏رسد و سرودِ «أَنَا رَبُّكُمُ الأَعْلى‏» سر مى‏دهد. 🔺اما با توجه به وسعت هستى و روابط اين برگ با شاخه‏ها و تنه‏ها و خاك‏ها و جنگل‏ها و ... ديگر غرورى نيست؛ چون همين برگ، محتاج اين همه است و اسير پاييز و چيزى نمى‏گذرد كه خوراك مورچه‏ها مى‏شود و بازيچه نسيم؛ «فَجَعَلَهُمْ كَعَصْفٍ مَأكُولٍ» و «جَعَلْناهُمْ أَحاديثَ» . 📗 حيات برتر، ع ص ص: ۱۷۱ 🌷🇮🇷🌷

6⃣2⃣ در اين دنياى متحول چگونه اين انسان آگاه و مرگ انديش كه در بهار، پاييز را مى‏بيند و حدس مى‏زند مى‏تواند با همه نعمت‏ها متنعم و راحت باشد؟ 📗تطهير با جارى قرآن / ج‏۳ / ۳۶۱ 🌷🇮🇷🌷

7⃣2⃣ ما غم‏ها را در زرورق مى‏پيچيم و خود را فريب مى‏دهيم يا اسير بهار مى‏شويم يا شكسته‏ى پاييز و در هر حال با خوشى‏مان ناخوشى همراه است. 🔺و هر چه تلقين كنند و بگويند، غم‏ها تمام نمى‏شوند، كه شكل عوض مى‏كنند. 🔺اگر يكى برود، صدتا مى‏ماند و در هر كدام صدتا مى‏زايد. 🔺اين واقعيت است، زندگى چهار فصل است. كسى كه مثل آندره ژيد فقط بهارش را ببيند، دروغ‏گوست و كسى كه مثل صادق پاييزش را بشناسد و بوف كور و سگ ولگرد و ... او هم يك چشم است. 📗 تطهير با جارى قرآن، ج‏۲، ص: ۷۸ 🌷🇮🇷🌷

«فَاْستَفْتِهِمْ أَهُمْ أَشَدُّ خَلْقاً أَمَّنْ خَلَقْنا انَّا خَلَقْناهُمْ مِنْ طينٍ لَّازِبٍ» ؛ از آنها بپرس كدام در خلقت محكم‏تر هستند، اينها ... يا آنچه ما آفريديم از آسمان‏ها و و و؟ ما آنها را از گِل؛ آن هم گِل چسبنده آفريديم. گويا اين توصيف چسبندگى (لازِب)، هم سماجت را مى‏رساند و هم حقارت را. راستى چگونه اينها با اين حقارت يا سماجت به غرور چسبيده‏اند؟! اين برگ‏هايى كه بر سر شاخه‏اى اسير بهار و پاييزند، چرا خود را در جنگل هستى نمى‏بينند؟! چرا در اين وسعت به خود نگاه نمى‏كنند تا از غرورها آزاد شوند و راه خود را بيابند و حركت خود را آغاز كنند؟! برگ هنگامى كه فقط خود را مى‏بيند و از جنگل غافل مى‏شود به غرور مى‏رسد و سرودِ «أَنَا رَبُّكُمُ الأَعْلى‏» سر مى‏دهد. اما با توجه به وسعت هستى و روابط اين برگ با شاخه‏ها و تنه‏ها و خاك‏ها و جنگل‏ها و ... ديگر غرورى نيست؛ چون همين برگ، محتاج اين همه است و اسير پاييز و چيزى نمى‏گذرد كه خوراك مورچه‏ها مى‏شود و بازيچه نسيم؛ «فَجَعَلَهُمْ كَعَصْفٍ مَأكُولٍ» و «جَعَلْناهُمْ أَحاديثَ» . حيات برتر، ع ص ص: 171

دعای پایانی شب یلدا👇

9⃣2⃣خدایا تو مى‏دانى 🔺 ما يك برگ نيم خورده‏ايم- عصف مأكول‏- آن هم برگى بر شاخه‏اى و آن هم شاخه‏اى در درختى به تنومندى تاريخ، آن هم در جنگلى به وسعت هستى و آن هم جنگلى اسير بهار و پاييز و همراه تغيير و تبديل ووو. 🔺تو ما را مى‏شناسى كه فقيريم و دست خالى و اين گونه مغرور و بى‏خبر. 🔺و باز به سوى تو آمده‏ايم؛ چون مى‏دانيم كه ما را محروم نمى‏كنى. تو به خاطر ما نداده‏اى كه به خاطر ما دريغ كنى. 🔺ما مى‏دانيم چه كاره‏ايم و چقدر زيان كرده‏ايم، ليكن آگاهى تو به ما و آگاهى ما به اينكه ما را محروم نمى‏كنى اين دو آگاهى ما را به سوى تو كشيده و با سختى به نزد تو آورده. 🔺هر چند سزاوار رحمت تو نيستيم ولى تو سزاوارى كه بر ما و بر مجرم‏ها با وسعت فضل خويش ببخشى و مجرم‏ها را مدارا كنى نه آن كه مجازات فرمايى. 🔺پس تو بر ما منت بگذار به آنچه كه تو سزاوارش هستى و تو ما را ببخش كه ما نيازمند رسيدن توييم. اى غفار! 📗بشنو از نى؛ شرح ابوحمزه ص۷۹ 🌷🇮🇷🌷

🏴🏴🏴 0⃣3⃣اين روزها، روزهاى فاطمه (س) و اين شب‏ها، شب‏هاى على (ع) است. 🔺اگر بيشتر گوش بدهيم مى‏توانيم صداى حزن آلود على (ع) را از مدينه‏ى رسول بشنويم كه با چشم اشك و نواى غربت مى‏گويد: «امَّا حُزْنِى فَسَرْمَدٌ وَ امَّا لَيْلِى فَمُسَهَّدٌ». 🔺 راستى اين فاطمه (س) در كجا ايستاده كه على (ع) اين گونه از او مى‏گويد؟ 🔺 اين چه انس عميقى است كه اين گونه حزن سرمد مى‏آورد؟ 🔺 اين چه‏ خورشيد در خاك نشسته‏اى است كه اين گونه شام ديجور به دنبال مى‏كشد؟ 🔺من از فرزندان فاطمه (س)، از آن كهكشان‏هاى حلم و حماسه و فرياد و از آن خانه‏ى مبارك، حرفى نمى‏زنم. 🔺من فقط از فاطمه (س) مى‏پرسم؟ راستى در او چه درخششى است كه تا امروز در چشم‏ها و دل‏هاى ما نشسته است و راه‏ها را نشانه مى‏زند. 📗 روزهاى فاطمه(س)، ص: ۱۴ 🌷🏴🌷

اگر از آجیل و میوه کلام شیرین استاد لذت بردید شادی روح مرحوم صفایی فاتحه و صلوات یادتون نره

جمله برگزیده پاییزی استاد: 👇👇

8⃣2⃣ درختى 🌳🌴 كه به لباس‏هايش پاى بند نبود و هنگامى كه زرد 🍁مى ‏شدند رهايشان مى ‏كرد و در نتيجه هر بهار به لباس‏هاى سبز مى ‏رسيد. 👇👇 🔺مربى مى‏تواند به وسيله داستان‏ها از در مخفى وارد شود و اين خصوصيات را در ناخود آگاه كودك وارد كند. 🔺داستان مرغى كه حرف هر كس را نمى‏شنيد و يا 🔺ماهى سياهى كه خود به دنبال چيزى بود و يا 🔺دانه گندمى كه در زير خاك آرام نمى‏گرفت‏ و 🔺يا جوجه‏اى كه در پوست نمى‏ماند و 🔺يا ستاره‏اى كه به دنبال عشقى مى‏دويد و 🔺 يا درختى كه به لباس‏هايش پاى بند نبود و هنگامى كه زرد مى‏شدند رهايشان مى‏كرد و در نتيجه هر بهار به لباس‏هاى سبز مى‏رسيد و يا پلنگى كه آرام نمى‏گرفت‏ و 🔺يا موشى كه كند و كاو مى‏كرد و به گنج مى‏رسيد. 🔺اين داستان‏ها كودك را كوك مى‏كنند و ناخود آگاه او را به چرخش مى‏اندازند. 🔺مربى مى‏تواند خواسته‏اش را اين گونه در كودك پياده كند و به او شخصيت و تفكر و حريت و يا هر گونه پستى و زبونى را بياموزد. 📗 تربيت كودك، ص: ۵۰ 🌷🇮🇷🌷

🔺برای آموختن هنر تماشا و خوب دیدن یک راه دیدن دقتها و برداشتهای اهل #دقت‌ورزی و #تدبر است. زیاد خواندن و انس با چنین خوشه‌چینی‌هایی زاویه دید انسان را تیزتر خواهد کرد. برای همین نتیجه پیمایش گذرا در آثار مرحوم #استاد_علی_صفایی در قاب 0⃣3⃣ تصویر مکتوب اما شگفت و قابل تآمل از تحول در طبیعت و جابجایی فصل‌ها را در این پنجره ببینید: 👇 https://eitaa.com/khatereazalisafaee 🌷🇮🇷🌷