🔸 #اندیشه_جاری 🔸 ✅ زندگی را به خدا بسپار 🍃 معرفیِ #استاد_علی_صفایی_حائری 🎙 استاد محمدرضا رنجبر #پیشنهاد_ویژه ☘ 🌿 @GeraFekr l کارگروه اندیشه l

سلام علیکم. صرف نظر از صحت و سقم انتساب مطلب به زرین کوب، ایشان در مقدمه چاپ دوم کتاب(قبل از انقلاب) نسبت به برخی مطالب چاپ اول ابراز پشیمانی میکند که بنظرم ذکر خلاصه ای از آن در روشن شدن ذهن مخاطبین اینگونه شبهات بی تاثیر نیست: ..در جایی که سخن از حقیقت جویی است چه ضرورت دارد که من بیهوده از آنچه سابق به خطا پنداشته‌ام دفاع کنم و عبث لجاج و عناد ناروا ورزم؟ از این رو، ..قلم برداشتم و در کتاب خویش بر هر چه مشکوک و تاریک و نادرست بود،خط بطلان کشیدم. .. نمی‌دانم از خامی یاتعصب،نتوانسته‌ بودم به عیب و گناه و شکست ایران به درست اعتراف کنم. ..چنان روح من از شور و حماسه لبریز بود که هر چه پاک و حق و مینوی بود از آن ایران می‌دانستم و هر چه را از آن ایران– ایران باستانی را می‌گویم- نبود زشت و پست و نادرست می‌شمردم. .. ..لازم دیدم که آن گمان خطای تعصب آمیز را جبران کنم.عهد و پیمان من آن است که حقیقت را بجویم و آن را از هر چه دروغ و غرور و فریب است جدا کنم. ..

چاپ اول سال 1330 بوده و مطلبی که بنده به اختصار نقل کردم در مقدمه چاپ دوم 1336 است. در شخصی لینک کتاب را ارسال میکنم.

سلام علیکم چون پریشب خواب مرحوم حاج شیخ رحمت الله و رضوان الله تعالی علیه را دیدم که وارد اتاق شد ، خندان و مبتهج وسط اطاق نشست و گفت :"سید یک استکان چای به ما می دهی " مبهوت چهره بشاش و مبتهج او بودم که از خواب بیدار شدم ، نزدیکی های اذان صبح بود. به همین مناسبت و در اندوه محروم ماندن اول شعبان و خدای ناکرده رمضان از زیارت حضرت ثامن الحجج برای یاد کرد از ایشان ماجرایی را که در اثر توصیه ایشان به شناخت جریان ها وافراد مدعی بود را نقل می کنم . اگر با منشور گروه موافق نیست ، برادر محترم جناب حیدری نیک حفظه الله بلافاصله پس از رویت آن را حذف کنند 👇

سلام علیکم بنده از اولین باری که با ابطحی بر خورد کردم ، از ادعا ها و رفتارهای او بدم آمد ، فکر می کنم رمضان سال 61 بود . در مشهد مهمان پذیر صحرا کنار مسجد کرامت سر چهار راه شهدا (چهار راه نادری ) مشهد به اتفاق مرحوم ایت الله حاج شیخ علی صفایی حائری (عین صاد ) رضوان الله تعالی علیه مستقر بودیم ، همه اتاق های مهمان پدیر که حدود سی و اندی می شد در تصرف ما بود. حسین اقا خوانساری فرزند اولین امام جمعه اراک ، آیت الله حاج شیخ ابوالفضل خوانساری رضوان الله تعالی علیه با ابطحی رفت و امد داشت. مرحوم حاج شیخ ره اصرار داشت دوستان در جلسات افرادی که ادعاهایی خاص دارند شرکت کنند با آن ها گفت و گو کنند ، تا اگر کلمه حقی دارند فرا گیرند و گرنه که با گفت و گو با آنان حجت برایشان تمام شود که اشتباه می کنند و هم خود دوستان در مقابل هجمه و تلاطم آراء مختلف واکسینه شوند و بی جهت مرید این و آن نگردند. شبی بعد از افطار رفقا به سرکردگی فرزند شیخ حسینو قرار شد در مجلس ابطحی شرکت کنیم . از بدو ورود ابطحی گفت امشب آقا. منظورش امام زمان علیه السلام در این مجلس حضور پیدا می کنند . حضار هم که همه ،غیر از من که ذاتم به قول قمی ها قل (با ضمه ق) می انداخت .(قمی ها به فردی که به راحتی سر به زیر و آرام نمی شود و هر چیزی را نمی پذیرد می گویند ذاتش قل می اندازد)همه متدین ، امام زمانی پر از شور و حال منتظر درک حضور حضرتش بودند ، بی صبرانه منتظر بودند آقا حاضر شود و ایشان را رویت کنند . همه شصت و خرده ای نفر هم که در مجلس که در خیابان موسوم به چهارطبقه ، اسم اصلی اش را هنوز بعد از حدود 40 سال یاد نگرفته ام ، حضور داشتند ، همدیگر را می شناختند ، و اگر فرد ناشناسی می آمد همه می فهمیدند. چای که در استکان با نعلبکی های به اصطلاح قاجاری که ، آن موقع در قهوه خانه ها رواج داشت (نعلبکی های لبه دار که کنگره های قرمز داشت ) توزیع شد لامپ ها را که خاموش کردند ، ابطحی شروع به خواندن روضه امام حسین علیه السلام و بعد هم دعای توسل ، گریه اهل مجلس، و صدای های های ؛شاید تنها فردی که گریه نمی کرد و در همان تاریکی چهارچشمی مراقب در ورودی بود بنده بودم . مراسم تمام شد و آقا در جلسه حاصر نشدند ، استکان چای پری که سرد شده بود جلوی ابطحی بود ، با ناراحتی و حزن گفت امشب در مجلس مان یک فرد ناپاک و آلوده و ناشناس وجود داشت که باعث شد آقا تشریف نیاورند . از جلسه که بیرون آمدیم رو کردم به حسین خوانساری و گفتم :"این آقای ابطحی علم غیب دارد که فهمید یک آدم ناپاک در مجلس است ؟ غیر از من فرد ناشناس دیگری در جلسه بود ، حداقل من خودم مطمئن هستم که ناپاک نبوده ام ، چون هنگام اذان حرم نماز خواندم ، بعد که همرا شما سر سفره دسته جمعی بودیم ،به فرض این که ایشان با کرامت خودش فهمیده بود که من ناشناس ناپاک هستم ،آیا شارع مقدس به او اجازه می دهد که در حضور جمع آبروی مرا ببرد. و اضافه کردم حسین جان به قول قمی ها این آدم مول دارد ، متقلب است و دکان و دستگاه راه انداخته است .(حالا ماجرای مول را هم یک وقتی شاید برایتان نوشتم ) شانزده هفده سال بعد، سال 77، 78 که فرصتی فراهم شد تا در معاونت فرهنگی مسجد مقدس جمکران مدتی خدمت کنم ، اولین کاری که کردم کتاب های ابطحی را از کتابخانه مسجد جمع کردم و در قدم دوم فروش کتاب هایش در کتابفروشی مسجد را قطع کردم ، به رغم این که یکی دو تن از اعضای هیات امناء وقت شدیدا اعتراض داشتند . اعراض از دار ودسته امثال ابطحی نتیجه تلاش مرحوم شیخ ره بود که سعی می کرد ما را در مقابل هجمه ها واکسینه کند ، آن موقع فقط 24 یا 25 سال داشتم.

مباد که نردبان دزد شویم وصندوق نسوز استعمار که مومن کودن صندوق نسوز کافرزرنگ است علی صفایی حائری کتاب غدیر

کسی حافظ منافع دشمن میشود حتی در بحرانی ترین شرائط همانگونه که صندوق های نسوز اسناد واشیاء قیمتی را در مواقع خطر از سیل وآتش سوزی وزلزله وسیل ....برای مالک خود حفظ می کند

کسی که طرح نداشته باشه، در طرح دیگران قرار میگیره. عدم طرح داشتن یا طرحی که منبعث از بینش یا بینش صحیح نباشه، ضعف خواهد داشت. و نقطه ضعف، همان جایی هست که از آن طریق بر تو مسلط میشوند. و دشمن از همین راه بر تو مسلط شده و به طریق مناسب خودش از تو بهره میبره برای پیاده کردن کار خودش. به نظرم صندوق نسوز از این لحاظ هست که تویی که در بین خودی ها هستی (ولی تحت سلطه فکری یا جریانی یا مالی و... دشمن)، مورد تعرض و اعتراض خودی ها نیستی. به نحوی نفوذی ای هستی که مصون هست. و نقشه های دشمن رو راحت تر پیاده میکنه. (گرگ در لباس دوست. به گونه ای که خودش هم شاید نداند که گرگ هست)

ویژگی های استاد صفایی در کلام حجت الاسلام رنجبر راز تاثیرگذاری «عین. صاد» حجت الاسلام رنجبر در مراسمی که چند سال قبل برای درگذشت مرحوم صفایی برگزار شد ابعاد جالبی از شخصیت این استاد بزرگ را معرفی کرد که بخشی از این سخنرانی را می خوانیم: سرّ تاثیرگذاری استاد صفایی این بود که حقیقتاً خودش را به دست خدا داده بود. انسان وقتی خودش را دست خدا داد صاحب اثر می شود و وقتی از خدا فاصله گرفت بی اثر می شود. اگر انسان با خدا معامله کند صفا پیدا می کند و می تواند صفایی بدهد. پیامبر (ص) تعبیری دارند در مورد امیرالمومنین علی علیه السلام: ای علی تو از دنیا چیزی برنداشتی و دنیا هم چیزی از تو برنداشت... . مرحوم صفایی نیز همین گونه بود چیزی را به سمت خود نمی کشید. وقتی چیزی برنداشتی بی تعلق می شوی و هرچه کمتر تعلق داشتی راحت سیر و حرکت می کنی؛ مثل قاصدک. روزی به در خانه ایشان رفتم گفتم چیز تازه ای راجع به امام زمان عجل ا... تعالی فرجه الشریف ننوشتید؟ گفت چرا. رفت سریع نوشته تازه خودش را که با قلم خودش نوشته بود و برای چاپ هم آماده شده بود آورد و داد به من. نگفت برو کپی کن اصلش را بیاور، نگفت برو کپی‌اش را بیاور و نگفت بیاور! به همین راحتی.... با خودش حساب کتاب نکرد که این چاپ می شود و اثری به تالیفات ما افزوده می شود. اصلاً تعلق نداشت به نام، به نشان. در کتاب «مشهور آسمان» می خواندم: به بچه‌ها می‌گفت: «بروید حرف های من را چاپ بکنید به نام خودتان». هرکس هم تعلق نداشت؛ خدا به او می دهد. خدا به نام حساسیت دارد. آقای صفایی با خودش هضم کرده بود که اگر این جزوه را به این بچه طلبه بدهم خودم حرکت می کنم و خودم رشد می کنم. نام که برای من رشد نمی آورد. ما خودمان رشد نمی کنیم خانه و ماشینمان رشد می کند. اولین باری که آقای صفایی را دیدم قرآن می خواند و گریه می کرد. به من که طلبه جوانی بودم می گفت تو باید در این سن و سال، پوست و گوشت و خونت با قرآن عجین باشد. در واقع می خواست بگوید که من این راه را رفته‌ام. مداد دو ویژگی دارد؛ تا صاحبی نداشته باشد که با آن بنویسد اثرگذار نیست و دیگر اینکه باید آن را تراشید تا روان بنویسد. مرحوم صفایی این ویژگی ها را داشت. خودش را دست خدا سپرده بود. اجازه داد تا تراش بخورد. یکی از بحث هایی که در آثار آقای صفایی چشم نواز و دلنشین است بحث بلا و ابتلاست. زیرا خودش چشیده و آثار و برکاتش را دیده است لذا هرجا به کمتر بهانه‌ای به این موضوع اشاره می کند؛ اوجش همان کتاب «صراط» است که مفصل به این موضوع می پردازد.

صوت جدیدی از مرحوم استاد با عنوان "تبدیل قانون زندگی" با کیفیت خوب که به تازگی آماده شده است