‍ 🎇آدرس #امام_زمان (علیه السلام) 🌾 از علامه حسن زاده آملی پرسیدند: آدرس امام زمان (علیه السلام)کجاست؟ کجا می شود حضرت را پیدا کرد؟ 🔅 ایشان فرمودند:آدرس حضرت در قرآن کریم آیه آخر سوره قمر است که می فرماید: (( فی مقعد صدق عند ملیک مقتدر))  هرجا که صدق و درستی باشد،هر جا که دغل کاری و فریب کاری نباشد،هرجا که یاد و ذکر پروردگار متعال باشد، امام زمان (علیه السلام) آنجا تشریف دارند... 🏝جزیره ی خضراء کجاست ؟ این سوال را آیت الله بهجت پاسخ می دهند : ❄️حضرت آیة الله بهجت خدایش بیامرزد فرمودند: « جزیره ی خضراء آن دلی است که امام زمان در آن تاب بیاورد، اگر امام زمان علیه السلام در دلت آمد، آن دل جزیره خضراء است، مردم باید دور این دل بگردند، کجا می گردی دنبال جزیره خضراء؟! امام زمان همراه توست، چرا ما باید حضرت را منحصر و محصور در آنجا بکنیم؟! من بگویم امام زمان در جزیره ای در فلان کشور تشریف دارند، نخیر، یقینا بدانید که امام زمان علیه السلام از رگ گردن به من و تو نزدیکتر است.» 💎گوهری کز صدف کون و مکان بیرون بود     طلب از گم شدگان لب دریا می  کرد 💚آیت الله بهجت: آیا جزیره خضراء یک جای ثابتی است؟ یا اینکه هر کجا حضرت باشد آنجا جزیره خضراء است؟! موءید نظر دوم اینکه؛ حضرت خضر (ع) که از آب حیات نوشیده، هر کجا رود آنجا سبزه می روید! کما اینکه درباره حضرت حضر (ع) است که؛ هر کجا ذکر شود - و نام او برده شود - آنجا حاضر است! هر وقت او را یاد کردید، به او سلام کنید. آیا امکان دارد که حضرت حجت (عج) که از او بالاتر است، چنین نباشد؟! دل اهل ایمان، سبز و خرم و پایگاه حضرت حجت (عج) است. قلب مومن جزیره خضراء است ... قلبها از ایمان و نور معرفت خشکیده است. قلب آباد به ایمان و با خدا پیدا کنید، تا برای شما امضاء کنیم که امام زمان (عج) آن جا هست.     💝الّلهُمَّ عَجِّلْ لِوَلِیِّکَـ الْفَرَج @komail31

#خاطره مصطفی اجازه نداده بود برود عملیات. قهر کرده بود، رفته بود اهواز. فرداش از راه که رسید، مصطفی پرسید « کجا بودی؟» حسابی ترسیده بود. گفت « با بچه ها رفته بودم اهواز. » سرش داد زد « چرا اجازه نگرفتی؟ما برای دلمون اومدیم اینجا یا برای تکلیف؟» رنگش پرید. سرش را انداخت پایین و چیزی نگفت. از شب تا صبح مصطفی پلک روی هم نگذاشت. هر چی استغفار می کرد؛ خودش را می خورد، به خودش می پیچید، راضی نمی شد. فردا صبح اول وقت رفت سارغش. دستش را انداخت دور گردنش. برایش گفت که نگرانش بوده، خیلی دنبالش گشته. بعدکم کم همین طور که قدم هایش آرام تر می شد، لحن صدایش عوض شد. عذرخواهی کرد. ایستاد. زد زیرگریه. گفت « حلالم کن» یادگاران، جلد هشت #کتاب #شهید ردانی پور @komail31 🍃❤️🍃

#خاطره 🔸دیدم ناراحت است. تا مرا دید، گفت: « فهمیدی دیروز چه اتفاقی افتاد ؟ » دیروز رفتم نخست وزیری. ساعتها پشت در اتاق مهندس بازرگان نشستم كه یك حقوقی، پولی برای پرسنل از ایشان بگیرم. تا مهندس بازرگان آمد بیرون، گفتم از سپاه آمده ام راجع به بودجه ای كه شورای انقلاب تصویب كرده بود. مهندس بازرگان نگاهی به من كرد و بدون این كه چیزی بگوید رفت. خیلی ناراحت شدم. روی آمدن به سپاه را نداشتم. می دانستم منتظرید كه حقوق بگیرید. مستقیم رفتم خانه. باور كن حتی حال باز كردن بندهای پوتین را هم نداشتم. با پوتین رفتم تو آپارتمان و همان جا توی راهرو دراز كشیدم. » كلاهدوز تنها با انجام وظیفه راضی نمی شد. دلسوز همه بچه ها بود. #شهید یوسف کلاهدوز #کتاب هاله‌ای از نور @komail31 🍃🍃🌺🍃

🌸🍃 کاری که انجام می ‌دهید ، حتی نایستید که ، کسی بگوید خسته نباشید از همان در پشتی بیرون بروید چون اگر تشکر کنند تو دیگر اجرت را گرفته ‌ای و چیزی برای آن دنیایت باقی نمی ‌ماند..... "شهیدحسن تهرانی مقدم" @komail31 🍃🍃🌸

#شهادت در_آغوش_مولا♥️ شهید تورجی زاده مداح بود عاشق حضرت زهرا سلام‌الله علیها.. آیت‌الله میردامادی نقل می کرد: بعد از شهادت محمدرضا خوابش رو دیدم و بهش گفتم:محمدرضا! این همه از حضرت زهرا سلام‌الله علیها گفتی و خوندی، چه ثمری برات داشت؟ شهید تورجی زاده بلافاصله گفت: همین که در آغوش فرزندش حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجهم جان دادم برام کافیه... ••┄┅══✼°•♦️•°✼══┅┄•• 📚منبع : #کتاب یازهرا سلام‌الله علیها @komail31

#خاطره سلام بر ابراهیم 🔹وارد منزل علامه جعفری شدیم ایشان مشغول صحبت بود و چند نفری در اطراف علامه نشسته بودند ابراهیم با عصای زیر بغل وارد اتاق شد. علامه یکباره نگاهش به در افتاد از جا بلند شد و به استقبالش آمد بعد با همان لهجه ی زیبا گفت: به به آقا ابراهیم بفرمائید بفرمائید ابراهیم را با خودش بالای مجلس برد همه به احترام او بلند شدند بعد علامه حرفی زد که بسیار عجیب بود من اگر خودم نمی شنیدم باور نمی کردم علامه با اصرار گفت: «آقا ابراهیم، برو جای من بنشین، ما باید شاگردی شما را بکنیم.» تا علامه این جمله را گفت نگاه کردم به صورت ابراهیم مثل لبو سرخ شده بود. همان جا کنار شاگردها نشست و گفت: استاد، تو رو خدا ما رو شرمنده نکنید علامه بعد از اصرار زیاد به جای خودش برگشت. قبل از اینکه بحث خود را ادامه دهد، رو به دوستانی که در کنارش بودند جمله ای گفت که خوب به یاد دارم علامه فرمود: این آقا ابراهیم استاد بنده هستند من چیز زیادی از درجات علمی علامه جعفری نمی دانستم، فقط دیده بودم که مرتب در تلویزیون سخنرانی می کند. اما همینقدر می فهمیدم که کلام این فیلسوف و عالم بزرگ، بی دلیل نیست. #شهید_ابراهیم_هادی @komail31 🍃🍃🌸🍃

📘 رمان عبور از سیم خاردارهای نفس 📑 قسمت صد و سی و شش 💠 سعیده گفت: –بده خودم جارو میکنم. امشب آخرین شبه که اینجام، میخوام خاطره خوش براتون باقی بذارم. اسرا با ناراحتی گفت: – نه سعیده نرو . _ فردا دوباره میام دیگه! بعد از چند دقیقه از جایم بلند شدم کنار مادر و خاله نشستم. خاله بامزه گفت: –همچین اسرا و سعیده رو به کارکشیدم که نیم ساعت دیگه بری توی اتاقت شده دسته ی گل. سرم را به بازوی خاله چسباندم. –خاله هر وقت میای، خونه انرژی می گیره، زود زود بیا دیگه. رو به مادر گفتم: –مامان یه چیز مقوی بده بخورم، جون بگیرم. آخرشب میخوام درس بخونم. –مگه میخوای بری امتحان بدی؟ –آره، امتحان فردام زیاد سخت نیست . –آخه من به آقا کمیل زنگ زدم گفتم فردا نمیتونی بری دانشگاه . –عه، خب الان یه پیام بهش میدم، میگم بیاد. –میخوای فردا رو حالا با آژانس برو، –نه مامان، حوصله عصبانیتش رو ندارم. اون به هیچ کس اعتماد نداره. حتی میخوام با سعیده برم، کلی سفارش میکنه و زنگ میزنه. نمیدونم اون فریدون چی بهش گفته که اینقدر نگرانه. بعد از رفتن خاله و سعیده، با این که کمی ضعف داشتم ولی شروع به درس خواندن کردم. نزدیک نیمه شب بود که یادم افتاد هنوز به کمیل پیام نداده ام. فوری گوشی را برداشتم، چون دیر وقت بود دو دل شدم برای پیام فرستادن. ولی وقتی یاد عصبانیتش افتادم فوری گوشی ام را باز کردم. چند ساعت پیش خودش پیام داده بود و حالم را پرسیده بود . تشکر کردم و نوشتم که فردا برای امتحان میروم. فوری جواب داد: –مگه حالتون خوب شده؟ از این که هنوز بیدار بود تعجب کردم . –بله بهترم. –خیلی نگرانتون بودم، از نگرانی خوابم نمیبرد، بخصوص که جواب پیامم رو هم ندادید . –ببخشید، مهمون داشتیم گوشیم رو چک نکردم. –خدا ببخشه، فردا میبینمتون. تا اذان صبح درس خواندم. همین که نمازم تمام شد سر سجاده از خستگی خوابم برد. با صدای زنگ گوشی ام از خواب پریدم. اسرا چادر به سر وارد اتاق شد و گفت: –راحیل صدات کردم باز خوابیدی؟ بعد نگاهی به صفحه ی گوشی ام انداخت. –اوه، اوه، بادیگارد خشنه پشت خطه، خدا به دادت برسه. با شنیدن حرف اسرا به طرف گوشی ام شیرجه زدم و پرسیدم: مگه ساعت چنده؟ نگاهی به ساعت انداخت. –فکر کنم یه یه ربعی پایین وایساده باشه. –وای! اسرا، کاش با کتک بیدارم میکردی. فوری گوشی را جواب دادم. –الو. بر خلاف انتظارم خیلی آرام و متین گفت: –خواب موندید؟ شرمنده گفتم: –ببخشید. الان آماده میشم میام. –منتظرم. اسرا گفت: –خدا به دادت برسه. من رفتم خداحافظ. به سرعت برق آماده شدم و صبحانه نخورده به طرف آسانسور دویدم. مادر لقمه ای دستم داد و سفارش کرد که حتما بخورم. سوار ماشین که شدم دوباره عذر خواهی کردم. ریحانه داخل صندلی اش خواب بود. کمیل همانطور که به روبرو نگاه میکرد گفت: –یعنی من اینقدر بداخلاقم؟ با تعجب نگاهش کردم. –آخه خیلی با حول تلفن رو جواب دادید. الانم اونقدر دست پاچه و رنگ پریده اید انگار که از من وحشت دارید. حالا من یه بار نگرانتون شدم و صدام رو یه کم بردم بالا... –نه، رنگ پریده گیم واسه کم خوابیمه. دست پاچگیم هم واسه اینه که شما رو معطل گذاشتم

شب تا دیر وقت درس میخوندید؟ –بله. اصلا نفهمیدم کی خوابم برد . –البته من هم اون روز نباید اونجوری باهاتون حرف میزدم . –خب، شاید شما هم حق داشتید، من نباید... حرفم رابرید و گفت: –حق که داشتم ولی خب میتونستم آرومتر مطرحش کنم. یک لحظه از این که اونجا تنها هستید عصبی شدم . راستی فنی زاده گفت هفته پیش برای فریدون احظاریه فرستاده، احتمالا تا حالا به دستش رسیده. با تعجب پرسیدم: –مگه آقای وکیل آدرسش رو داشتن؟ –نه، مثل این که زنگ زده به فریدون و با یه کلکی گرفته . –خدا به خیر بگذرونه. بعد از یک سکوت طولاني نزدیک دانشگاه ترمز کرد و پرسید: –امتحانتون کی تموم میشه؟ –کمتر از یک ساعت. –پس من ریحانه رو میبرم مهد، بعد میام دنبال شما. اگر دیر رسیدم بیرون نیایید زنگ میزنم. لبخند زدم و گفتم: –حالا دیگه تروریست نیست که یهو غافلگیرم کنه... اخم کرد. چرا، بعضیها از اونام بدترن، شخصیت آدمها رو ترور میکنن. بعد از امتحان جلوی در دانشگاه ایستادم اثری از کمیل نبود. بچه ها در رفت و آمد بودند. دانشگاه تقریبا خلوت بود. داخل رفتم و قدم زنان به محوطه ی پشت دانشگاه رسیدم. روی صندلی شکسته ای که هنوز آنجا بود نشستم و خاطراتم را مرور کردم. حرفهایی که سوگند در مورد آرش شنیده بود را اینجا به من گفت. ذهنم شرطی شده بود ناخوداگاه خودش این فکرها را پس زد. انگار واقعا ذهنم قوی شده بود و زورش به این جور افکارم میرسید. همه ی اینها را مدیون مادرم بودم. بلند شدم تا به طرف در دانشگاه بروم و نگاهی به خیابان بیندازم. همان لحظه با دیدن فریدون که به طرفم میآمد خشکم زد. –خیلی وقته دنبالت میگردم، امدی اینجا؟ مطمئن بودم نرفتی چون اونی که بیرون وایساده گفت هنوز بادیگارتت نیومده. قدرت حرکت نداشتم . –نترس کاریت ندارم. دیگه تلفن غریبه جواب نمیدی مجبور شدم حضوری خدمت برسم. بعد برگه ای از جیبش درآورد. –این چیه؟ مگه با این بادیگاردت قرار نذاشتیم که من رضایت بدم شمام شکایتی نکنید؟ –به لکنت گفتم: –چون بعدش مزاحمم شدی، تلفن زدی و... –باشه دیگه نمیشم به شرطی که توام شکایتت رو پس بگیری

چند قدم جلو امد. تکانی به خودم دادم و به طرف در دانشگاه حرکت کردم. –کجا میری؟ دارم حرف میزنم. سرعتم را بیشتر کردم. او هم پشت سرم آمد و با صدای بلند گفت: –اگر شکایتت رو پس نگیری بد میبینی، من که آب از سرم گذشته چه یک وجب چه صد وجب. احساس کردم صدایش نزدیک تر شد. شروع به دویدن کردم. از در دانشگاه رد شدم. کمیل نبود. به طرف خیابان اصلی میدویدم. تقریبا به سر خیابان رسیده بودم که کمیل را دیدم. جلوی پایم ترمز کرد و خم شد در جلوی ماشین را باز کرد . خودم را داخل ماشین انداختم. صدای موسیقی که پخش میشد را قطع کرد. احساس امنیت کردم. پیش او که بودم از هیچ چیز نمیترسیدم. خیالم راحت بود. مات و مبهوت نگاهم میکرد. –میشه از اینجا بریم؟ دور زد و گفت: –آخه بگید چی شده؟ –اون اینجا بود. پایش را روی ترمز گذاشت و گفت: –کی؟ فریدون؟ سرم را به علامت مثبت تکان دادم. دستش به طرف در رفت. –در ماشین رو قفل کنید و بشینید تا من بیام. با استرس گفتم : –کجا؟ عصبی گفت: –الان میام. دستم را دراز کردم و آستین لباسش را گرفتم و هر چه التماس داشتم در چشمهایم ریختم. –تو رو خدا نرید. من میترسم. من رو تنها نذارید. اون تنها نیست. یه مرد دیگه هم باهاش بود. نگاهی به دستم انداخت و صاف نشست. –آروم باشید. باشه نمیرم. رنگتون بدجور پریده. نترسید، من اینجام. بغض کردم و گفتم: –چطوری نترسم، آرامش ندارم. شده کابوسم. زندگیم به هم ریخته. امنیت ندارم... دیگر نتوانستم خودم را کنترل کنم. اشکهایم به هم امان ندادند. نفس عمیقی کشید و با غم نگاهم کرد. –اون هیچ کاری نمیتونه بکنه، من مواظبتون هستم. –آخه تا کی؟ شما از کار و زندگیتون افتادین. چند روز دیگه امتحاناتم تموم میشه، چاره ای جز این که بشینم خونه ندارم. الان یه مدت حتی کلاس خیاطیمم سعی میکنم کمتر برم. نمیشه که هر جا میرم به شما زنگ بزنم. –چرا نمیشه؟ یه مدت کوتاهه، حکمش که بیاد میوفته زندان، راحت میشیم. اتفاقا من منتظرم امتحانهای شما تموم بشه براتون برنامه دارم. اصلا وقت نمیکنید خونه بشینید. جعبه دستمال کاغذی را روبرویم گرفت و ادامه داد :