سلیم بن قیس رضوان الله علیه

آلوسي مفسر مشهور اهل تسنن به نقل از منابع شيعه اين روايت را نقل كرده است: أنه لما يجب علي غضب عمر وأضرم النار بباب علي وأحرقه ودخل فاستقبلته فاطمة وصاحت يا أبتاه ويا رسول الله فرفع عمر السيف وهو في غمده فوجأ به جنبها المبارك ورفع السوط فضرب به ضرعها فصاحت يا أبتاه فأخذ علي بتلابيب عمر وهزه ووجأ أنفه ورقبته عمر عصباني شد و درب خانه علي را به آتش كشيد و داخل خانه شد، فاطمه سلام الله عليها به طرف عمر آمد و فرياد زد: «يا ابتاه، يا رسول الله»! عمر شمشيرش را كه در غلاف بود بلند كرد و به پهلوي فاطمه زد، تازيانه را بلند كرد و بر بازوي فاطمه زد، فرياد زد: « يا ابتاه » (با مشاهده اين ماجرا) علي (ع) ناگهان از جا برخاست و گريبان عمر را گرفت و او را به شدت كشيد و بر زمين زد و بر بيني و گردنش كوبيد. الآلوسي البغدادي، العلامة أبي الفضل شهاب الدين السيد محمود (متوفاي1270هـ)، روح المعاني في تفسير القرآن العظيم والسبع المثاني، ج3، ص124، ناشر: دار إحياء التراث العربي - بيروت

اما اینکه چرا امام علی علیه السلام سکوت کردند دلایل خاص دارد که ان شاءالله سر فرصت میگم خدمتتون

یه نکته هم بگم خدمتتون اینکه بگیم امام سکوت کردند اشتباهه👉 باید گفت صبر کردند 💐

غروب ودلتنگی هایش....😔 امام زمانم♥️ سِرّ عاشق شدنم لطف طبيبانه ي توست♥️ ور نه عشق تو کجا ، اين دل بيمار کجا⁉️ کاش در نافله ات نام مرا هم ببري🌹 که دعاي تو کجا ، عبد گنه کار کجا‼️ اللهم عجل لولیک الفرج🤲 https://eitaa.com/kulbeye_aramesh   🦋🌱 🌱🦋 #

با توجه به این‌که ائمه(ع) از هر گونه گناه، خطا و فراموشی معصوم‌اند، باید به صحت رفتار و سیرۀ امامان(ع) اعتقاد داشت و به مقدار توان به دنبال کشف اسرار و دلایل آن باشیم، تا به عنوان الگو در زندگی خود به کار بندیم. از طرف دیگر با تحلیل رفتار و سیرۀ امامان(ع) می‌توان به خردمندی و دوراندیشی آنان در تمام موضع‌‏گیری‌ها پی برد؛ زیرا رفتار و موضع‌‏گیری امامان، سبب تأثیرگذاری در طول تاریخ و پیروزی نهایی حق بر باطل می‌باشد. با این نگاه صبر و سکوت امام علی(ع)، فریادی رسا بر مظلومیت آن‌حضرت در طول تاریخ است. سکوت حضرت، زمینۀ سوء استفاده دشمنان را خشکاند تا نهال نو پای اسلام بتواند به رشد و تعالی خود ادامه دهد. او خود بیان می‌­دارد که انگیزۀ سکوتش حفظ دین، حفظ وحدت اسلامی و رعایت مصالح جهان اسلام بود.

دربارۀ رفتار و سیرۀ معصومان(ع) از دو زاویه "پیش‌نگاه" و "پس‌نگاه" می‌‏توان به قضاوت نشست. با نگرش "پیش‌نگاه" امامان(ع) معصوم هستند و "قول، فعل و تقریر" آنان از هر گونه خطا و اشتباه مصون است، بویژه در مواردی که به امامت و هدایت جامعه مربوط است. در این‌گونه موارد تمامی علما نسبت به عصمت امامان(ع) اتفاق نظر دارند. با پایبندی به این اصل اساسی باید به صحت رفتار و سیرۀ امامان(ع) اعتقاد داشت و به مقدار توانایی به دنبال کشف اسرار و دلایل آن باشیم تا به عنوان الگو در زندگی خود به کار بندیم. با نگرش "پس‌نگاه" نیز می‌‏توان، به خردمندی و دوراندیشی امامان(ع) در موضع‌‏گیری‌های آنان پی برد؛ زیرا رفتار و موضع‏‌گیری امامان، سبب تأثیرگذاری در طول تاریخ و پیروزی نهایی حق بر باطل است. اگر چه در  زمان خودشان این پیروزی اتفاق نیفتد و رنج و سختی فراوانی را در زندگی خود تحمل کنند. با این نگاه صبر و سکوت امام علی(ع)، فریادی رسا بر مظلومیت آن‌حضرت در طول تاریخ است. سکوت حضرت، زمینۀ سوء استفاده دشمنان را خشکاند، چنان‌که ابوسفیان حاضر شده بود با امام علی(ع) بیعت کند و علیه خلفا اقدام کند! امّا امام علی(ع) با آگاهی و  دوراندیشی دست رد بر سینه آن بدخواه مسلمانان زد.

در روزی دیگر امام علی(ع) در پاسخ به حضرت فاطمه(س) که از ایشان پرسید؛ چرا با آن همه قدرت و توان هیچ اقدامی برای تنبیه این افراد پست و زبون انجام نمی‌دهی؟ فرمود: اگر می‌‏خواهی نام پدرت رسول الله(ص) هم‌چنان باقی بماند باید صبر کنیم.[1] در روایت دیگر امام علی(ع) فرمود: به خدا قسم اگر خطر نابودی دین، بازگشت کفر و پراکندگی مسلمانان در میان نبود، این‌گونه صبر نمی‌‏کردم.[2] این دو نمونۀ تاریخی و نمونه‌‏های فراوان دیگر حکایت از آن دارد که حساسیت زمانه اقتضا می‌‏کرد اهل‌بیت(ع) بویژه امام علی(ع) حتی برای حفظ ظاهر اسلام، آن‌چنان‌که گفته شد، صبر کنند و "خار در چشم و استخوان در گلو"، روزگار را بگذرانند. اما نکتۀ مهم آن است که در کنار این صبر، باید حق و حقیقت در طول تاریخ آشکار بماند و سیاهی ظلم و خیانت برای  همگان در طول تاریخ معلوم شود. هنر امام علی(ع) و حضرت فاطمه(س) آن بود که به گونه‌‏ای رنج و زجر را تحمل کردند که روسیاهی آن برای ظالمان در طول تاریخ قابل پاک شدن نباشد و وجدان هر انسان منصفی در طول تاریخ به حقانیت اهل‌بیت(ع) گواهی دهد. بنابر این، به عنوان یک اصل کلی می‌‏توان گفت: هرگاه اظهار حق با مظلومیت همراه باشد، ماندگاری آن بیشتر خواهد بود و هر چه مظلومیت بیشتر باشد، تأثیر آن حق در طول تاریخ پر رنگ‌‏تر خواهد بود. نقطۀ اوج تقارن "حقانیت و مظلومیت" را در زندگانی اهل‌بیت بویژه حضرت علی(ع)، حضرت فاطمه(س) و امام حسین(ع) می‌‏توان مشاهده کرد. از این‌رو اگر چه کشاندن امام علی(ع) برای بیعت و محنت‌‏های حضرت فاطمه(س) در این زمینه از جهت تاریخی و روابط زمینی یک "تحمیل" و ظلم آشکار بود، اما از جهت ملکوتی و آسمانی یک "انتخاب" بود. به همین جهت برخی اهل معرفت گفته‏‌اند: علی(ع) را نبردند، بلکه خودش رفت، اما به گونه‏‌ای که در طول تاریخ ظلم غاصبان قابل انکار نباشد.

سلام علیکم ورحمة الله وبركاتة هرکی سؤال یا شبهه ای داشت لطف کند در گروه سؤال رو مطرح کنه ان شاءالله که جواب گو هستم

ان شاءالله ما هم بعضی از مطالب رد شبهات رو خواهیم فرستاد

سلام علیکم

ادامه مطلب را خدمتتون هستم

اینکه چرا مولانا امیرالمومنین علیهم السلام سکوت کردند در برابر هجوم و ظلم خلفا ؟

مطلب نمی نویسم فقط ادله محکم را میارم از کتب خود اهل سنت

مهم ترین و بزرگترین دلیل امام مبنی بر صبر در برابر ان همه ظلم اطاعت از نبی مکرم صل الله علیه و اله و سلم بود و نداشتن یار

امیر المومنین فرمود یارسول الله صبری سلام من اجل دینی قال رسول الله نعم یاعلی فقال علی سوف اصبر

نبی مکرم به امام علی علیه السلام میفرماید به زودی بعد از من، درگیری، اتفاقاتی، می افتند اگر توانستنی مقاومت کن نتوانستنی صبرکن( که جنگ و خونریزی نشود)

اینجا که فرموده توانستنی مقاومت منظور همون صلح است از دید بعض بزرگان