روزی فردی (معاند) آمد خدمت امام صادق (ع) و به ایشان عرض کرد: اگر روزی یکی از دوستان شما گناهی ڪند ، عاقبتش چگونه خواهد بود؟
امام (ع) در پاسخ به وی فرمودند:
خداوند به او یڪ بیماری عطا می‌نماید تا سختی‌های آن بیماری ڪفارۀ گناهانش شود.
آن مرد دو مرتبه پرسید :
اگر مریض نشد چه ؟
امام (ع) مجدد فرمودند:
خداوند به او همسایه‌ای بد میدهد تا او را اذیت نماید و این اذیت و آزار همسایه، ڪفارۀ گناهانش شود.
آن مرد گفت :
اگر همسایۀ بد نصیبش نشد چه ؟
امام (ع) فرمودند :
خداوند به او دوست بدی میدهد تا وی را اذیت نماید و آزار آن دوست بد ، ڪفارۀ گناهان دوست ما باشد.
آن مرد گفت :
اگر دوست بد هم نصیبش نشد چه ؟!
امام (ع) فرمودند :
خداوند همسر بدی به او میدهد تا آزارهای آن همسر بد ، ڪفارۀ گناهانش شود.
آن مرد گفت :
اگر همسر بد هم نصیبش نشد چه ؟
امام (ع) فرمودند :
خداوند قبل از مرگ به او توفیق توبه عنایت می‌فرماید.
باز هم آن مرد از روی عنادی ڪه داشت گفت:
و اگر نتوانست قبل از مرگ توبه کند چه؟
امام (ع) فرمودند :
«به ڪوری چشم تو ! ما او را شفاعت خواهیم ڪرد »
عوالي اللئالي العزيزية في الأحاديث الدينية، ج۱، ص: ۳۴۵
@ir_tavabin
@la_tora
