با شروع حرکت، هر دعوتی ما را به خود جذب می‌کند. شیطان بت ما می‌شود. رسول(ص) بت می‌شود. علی(ع) بت می‌شود. این مربوط به داعی نیست؛ چون نوری که باید در راه خود قرار دهیم، اگر در چشم خود بیندازیم، کورمان می‌کند که نباید وسیله‌ها را هدف قرار داد.

ع.ص

@la_tora

این را بیاموزیم که با هر شرایطی چگونه باید برخورد کنیم. این آموزش، آموزشی است که شما را با دست پر در برابر شرایط گوناگون قرار می‌دهد، غافلگیر نمی‌شوید. @la_tora

من رفته‌ام با تحقیقات زیاد زنی را گرفته‌ام با این خصوصیات، یا خانمی شوهری را انتخاب کرده با این خصوصیات. او حساب می‌کند که این تا آخر همین است. این‌طور نیست. آدم لحظه‌های روحی گوناگونی دارد؛ گاهی خسته است، گاهی مشتاق است، گاهی حال خودش را هم ندارد. با این آدم، با این فراز و نشیب بهترین راه این است که آدم احتمالات را بشناسد. قانون‌ها و قواعدی را که باید در هر احتمال مراعات کند را هم بشناسد و بعد با حلمی که دارد و با فرصتی که می‌دهد، منتظر مسائل مناسب باشد. پس دو چیز مطرح است: هم حلم، هم دادن فرصت‌ها. @la_tora

• پس دو چیز ..

مؤمن کتوم است و این کتمان، فقط مربوط به اسرار مگو نیست که کتمان درد و رنج هم هست! @la_tora

آدمی، از لحظه‌ای که به «آگاهی» می‌رسد، باید با آن کار کند، «تمرین» کند. منی که امروز فهمیدم باید این لقمه را بدهم، اگر ندهم، فردا که باید از سر سفره‌ام بگذرم، نمی‌توانم. بعد نوبت این می‌رسد که خانه‌ام را بدهم، نمی‌توانم. جانم را بدهم، نمی‌توانم. و چون قبول دارم و می‌خواهم آن‌را انجام دهم، ولی نمی‌توانم، رنج می‌برم و زیر فشار وجدان، خرد می‌شوم. @la_tora

شوخی نیست! کسی می‌تواند از یک لقمه بگذرد که تمرین داشته باشد. اینجاست که رفته رفته، توانایی گذشت از لقمه‌ای دیگر را هم پیدا می‌کند و می‌تواند سفره‌اش را بدهد، می‌تواند از سر هستی‌اش بگذرد. می‌تواند در متن معرکه‌ها پابرجا و استوار باشد. @la_tora

و کسی هم که فهمید، ولی اقدامی نکرد، این چشم‌پوشی، در او فسادی به وجود می‌آورد و او را آماده می‌سازد که رفته رفته، حتی از لقمهٔ دوست هم نگذرد و به او هجوم آورد و از او بگیرد، که داستان آدمی، داستان لحظه است. داستان تصمیم اوست. داستان انتخاب او است. @la_tora

•آداب دهه اول محرّم• @la_tora

زیر شمشیر غمش رقص‌کنان باید رفت .. @la_tora