. بسم الله ترمز که گرفتم نصف لاستیک ها روی دست انداز بود. مامان و دوست هایش از ماشین پیاده شدند. ماشینی پشت سرمان چسباند و من گاز دادم. باب الجواد چقدر شلوغ بود. قطرات باران که روی شیشه ی ماشین کوبیده میشد باران نبودند. باراف بودند. چون من در هر قطره ای که روی شیشه می‌ریخت لخته های شکسته ی یخ می‌دیدم که قاطی قطره ها بودند. پس باراف بودند و برف پاک کن مثل خدمتکار های پیر که کمرشان صدای لولای در میدهد باراف ها را با اردنگی پرت میکرد روی آسفالت ها، شاید هم ماشین های دیگر . همین طور که حواسم به باراف ها و تابلوی پارکینگ حرم بود از چراغ قرمزی رد شدم. میخواستم دنده عقب بگیرم که از خیرش گذشتم. گفتم ان شاء الله که جریمه ام نمیکنند. حد فاصل خاکفرج و آنجا که کفتر مفتر می‌فروشند داشتم دنده ی پنج را جا می‌انداختم در آن باراف و شیشه ی بخار کرده که تصادف شد. سرعتم را کم کردم. درست یک ماشین با آنها فاصله داشتم . ماشینی با سر داخل پهلوی ماشین دیگر رفته بود. سمند از ماشین پیاده شد و فریاد کشید. بیشتر شبیه چاقوکش های ستارخان بود. پراید شیشه را پایین داد و فحشی نثارش کرد. اگر این تصادف یک مسابقه ی زیر زمینی بود و ماشین ها انسان بودند حالا وسط قفس، پراید سمند را ناک اوت کرده بود و داشت فریاد پیروزی میکشید. پشتمان کمی ترافیک شد. ماشین ها از دست راست راحت می‌رفتند و فقط نظاره گر چند ثانیه ایه این تصادف بودند. اما من درست در ترافیک بودم. نه میتوانستم دنده عقب بروم نه میتوانستم گازش را بگیرم چون نیمخواستم من هم یک مصدفه باشم. مصدفه یعنی چه؟ مصدفه را همین حالا اختراع کردم، یعنی کسی که به تصادف اضافه میشود و تصادف میکند‌. ادامه دارد @labpar

. فحش هایشان بالا گرفت. چاقو کش ستارخان با ادب بود و فقط می‌گفت دهنتو ببند اما پسر پرایدی که ماشین پدرش را به بهانه ی نان گرفتن برداشته بود و حالا از دور دور سر در آورده بود بیادب بود و من مثلا فحش هایش را نشنیده ام. چاقو کش ستارخان یقه ی پسر را بالا کشید و پراید را به سکوت دعوت کرد. پراید تا دهانش را باز کرد چاووشی را پلی کردم و داد زد: آنچه دستت داده ام نامش دل است افسار نهههههههههه. بخدا که یادش می‌افتم خنده ام میگیرد. شاید یک در هزار اتفاق بیافتد که پراید فحشی طولانی بدهد و یقه اش در دست چاقو کش ستارخان و چاووشی از اینطرف جمله ای با افسار و اینها را فریاد بزند. کاش من پسر بودم و اینجا پیاده میشدم و میرفتم وسط دعوا. نه برای میانجگری بلکه میرفتم تا مشتی در دهان پراید بزنم و آپرکادی نصیب چاقو کش کنم. مردی زیر باراف پیاده شد. با حرکتی پراید را از چاقو کش جدا کرد و گفت: امشب شهادته صلوات بفرست. یا حسینی گفتم و چاووشی را قطع کردم. گشتم دنبال یک حاج میثم مطیعی. پاک یادم رفته بود امشب شهادت است با دعوای این دیزل ها. استغفر اللهی زیر لب گفتم. دوباره باهم درگیر شدند اما اینبار میانجگر هم کتک خورد. زن میانجگر از این طرف جیغ کشید. دو مرد دیگر به سمتشان رفتند. شیشه ها بخار کرده بودند. کمی شیشه را پایین دادم و با شال گردنی که مامان برایم برداشته بودند تا حد فاصل پارکینگ تا حرم را روی سرم بیاندازم شیشه را پاک کردم . لوسیفر درونم می‌گفت کلتت را از داشبورد بردار و برو. آری. از ماشین پیاده شدم و به سمتشان رفتم. قطرات خون چاقو کش ستارخان در قطرات باران بیشتر شد و پراید را صورتی کرد. تیر بعدی را داخل زانوی پراید خالی کردم و او جیغ کشید. به سمت ماشین آمدم. نشستم داخل و در را بستم. کلت را داخل داشبورد نگذاشتم و روی پایم نگه داشتم. وقتی دیدم دستم را حالت اسلحه روی پایم نگه داشتم خودم را کمی بالا کشیدم تا فیسم را در آینه ی وسط ببینم. به چشمانم نگاه کردم و خنده ام گرفت. از همان جا بلند شدم و رفتم صندلی عقب تا دنبال آب بگردم. حس جنگی فوق العاده ای داشتم. دستم را روی پهلویم گرفته بودم و هر از چند گاهی کف دستم را نگاه میکردم و درد می‌کشیدم. انگار واقعا گلوله ی M16 ای در پهلویم جا خوش کرده بود. بطری آب را از روی کف پوش برداشتم و دیدم چقدر خوب که سرد است. در بطری را با یک دست باز کردم و همان طور که دستم روی جای گلوله بود تا بیشتر خون ریزی نکنم کمی از آب را چشیدم. ادامه دارد @labpar

. مزه اش نشان میداد چند روزی زیر آفتاب تابستان بوده است . اما حالا که زمستان است و امسال هم که برف خوبی بارید و آفتاب را دک کرده بود. بسم اللهی گفتم و آب را خوردم. دیدم که پلیس آمد. چه عجب نیم ساعت است که در این بلبشو گیر کرده ام و فحش های مزخرف تینیجری شنیده ام. یکی از فحش های مزخرف راننده ی پراید، مودی بود. و مدام به چاقو کش می‌گفت .... مودی نقطه چین را بی زحمت با ته فحش هایتان پر کنید. نه نه خیلی بیادب هستید انقدر هم ته ته فحش هایتان نه. متوسط . دارم میگویم پسر از آن نوجوان هایی بود که ماشین دستش امده. خب کجا بودم، اهان پلیس آمد. بلند شدم و طوری که پوتین هایم روکش صندلی را کثیف نکنند سر جایم نشستم. اه دست خونی ام را به فرمان زدم. این بار خنده ام نگرفت چون افسری داشت به سمتم می آمد. سر هر ماشین می ایستاد و می‌گفت حرکت کن. در فکرم کلت را داخل داشبورد انداختم و درش را بستم. روسری ام را درست کردم و شیشه را بیشتر پایین دادم. صدای مداحی را کم‌ کردم. افسر سرش را کمی خم کرد و گفت از پشت همینا حرکت کن‌. سری تکان دادم، دستی را خواباندم که گفت: گواهی نامه. شت دوباره فیسم را دیدند و گواهی نامه خواستند. کاش میشد کلت را در بیاورم و در حین خدمتش شهیدش کنم. دستم را دراز کردم و داشبورد را باز کردم. کیف مدارک بابا را در آوردم و گواهی نامه ام را بیرون کشیدم. در همین حین خیلی آرام با خودش گفت: بچه. خیلی خنده ام گرفت. پنهانش کردم و گواهی نامه را دستش دادم. نگاهم رو به جلو بود . فقط یک عینک دودی احتیاج داشتم تا ضایع شدنش را به رخش بکشم. گواهی نامه را داد و گفت حرکت کن‌. میخواستم بگویم هه . اما با خودم گفتم باید پارکینگ را پیدا کنم. از ان بلبشو که نجات پیدا کردم به پارکینگ رسیدم. اولین بارم بود در پارکینگ طبقاتی حرم پارک میکردم‌ طبقه ی اول جا نبود و رفتم بالا . دو ماشین را دیدم که بهم دیگر زده بودند وحالا پیاده شده بودند. دنده عقب گرفتم و سری تکان دادم. با خودم گفتم سر خودم نیاد و سریع توبه کردم. جای پارکی پیدا کردم و از ماشین پیاده شدم نفس راحتی کشیدم. ادامه دارد... @labpar

بقیشو بعدا میزارم 🍩

خب دوستان هرکسی حدس بزنه که اون نقطه ی بالای هر پیام رو به چه منظور میزارم جایزه داره.😁🍊 https://harfeto.timefriend.net/.. کاش میشد بگید کی هستید توی ناشناس که اگر فحش دادین بیام از خجالتتون در بیام😂🗡️

- @labpar

- مهدی ❤️ . تو همانی که دلم لک زده لبخندت را او که هرگز نتوان یافت همانندش را @labpar

دوستان هیچکس برنده نشد.😂 جوابای خوبی داده بودین . فحشم دادین، آینه عرض ارادت و احترام به عرض اردتا. جواب: ورقه رو دیدین میزنیم روی دیوار یه سوزن میزنیم بهش! اون نقطه نقش سوزن رو بازی می‌کنه 🕶✨ جایزه هم 🏆 این بود . 😏😏😏😏 هرکسی نمیتونه به دستش بیارع😂

. و گاهی در شب ها انگار خاطرات مانند اره ای تا مغز استخوانم را اره میکنند . بدون تزریق هیچ بی حسی ای، بدون بیهوشی. من زیر آن درد جان میدهد. و من فقط میتوانم اشک بریزم برای من. فکر میکردم میشود با فکر نکردن به خاطره ای آن را کشت و من بیشتر آن را زنده کردم و دلتنگ تر خودم را . @labpar

صبحتون بخیر(: درصورتی که ندیدمتون، بعداز ظهر و شبتون هم بخیر

دیروز صبح که برای نماز بابا بیدارم کردن دیگه خوابم نبرد. و در حال نوشتن روزنوشت دیشبش بودم. که پاک شد و اصلا اول صبحی... بلند شدم .‌ صبحانه را که خوردیم دیدم مامان و بابا آماده شده اند که بروند بیرون مامان یک جا دعوت بود و بابا جایی کار داشت. فریاد زدم: حجاج تا شما برید تو ماشین منم میام. دیدم رفتند . و حالتشان جوری بود که خودت باید پیاده بری. دوباره فریاد زدم: ریلی؟Really از کلمه ی ناموسا چند روزیست استفاده نمیکنم چون مامان گفتن دیگه نگم😂 و مثلا من بچه ی حرف گوش کنی هستم. خلاصه ظرف های صبحانه را شستم و قانون رفیقم مرتبه زنگ زد(یه بار زنگ زد😂) حاضر شدم و به سمت پایگاه قدم برداشتم. رفتم و رفتم و رفتم تا رسیدم سر خیابان. از خیابان که میخواستم رد بشوم نزدیک بود به دعوت حق لبیک گویم و تعداد زیادی انسان بخاطر کشته شدن کراششون (یعنی من) داغدار شوند و زندگی دیگر برایشان معنایی پیدا نمی‌خواست بکند 😂 اما به حول قوه الهی اتوبوس را دیدم و ریلی گفتم! از خیابان رد شدم و به سمت پایگاه رفتم پله ها را پایین رفتم و دیدم همه ی برق ها خاموش است. اینجا اگر کسه دیگری باشد در حالی که چشم هایش قلبی شده است میگوید: واییییی نکنه تولد گرفتن برام😍. اما من گفتم: جنا حمله کردن😈😂😂 همین قدر شیک. داخل رفتم و جهان‌بین را در تاریکی با نوری که در صورتش میزد دیدم .