|‌عکس ازعابرِکور|

برای تمام لحظاتی که در اندیشه‌ی هجرت بودیم. می‌توانستیم همه‌چیز و همه‌کس را پشت‌ سر بگذاریم. از دوست‌ داشتن‌ها، دوست داشته شدن‌ها شانه خالی کنیم و رهایی از هر چه غیر را در آغوش بکشیم. اما ماندیم، صبوری کردیم، تاب آوردیم و خواستیم از خودمان کسی بسازیم که دلبستگی را می‌شناسد، محبت را قدر می‌داند، بخشیدن را بلد است و تلاش برای حفظ انسان‌ ارزشمند را اصل می‌داند. برای تمام آن لحظات که ماندیم تا دست او که باید را بفشاریم و کنارمان بنشانیم و برایش این‌گونه بخوانیم: عزیز روزهای بی‌تکرار من، حیف از رؤیاهایمان نیست که به انتها برسد؟

|تلاش برای حفظِ انسانِ ارزشمند|

[که شرفِ بدست‌آوردن در نگه‌داشتن‌ است]

خدا انگار درکنارروحِ خودش تو را در من دميده است؛ يك لحظه غفلت ازهوایِ تو سياه می‌کند،‌روزگارِ مرا #‌امام_‌زمانم

«تو خسته‌‌ی راه نیستی، تو خسته‌ی بی راهه‌ای.. »

#‌سوال.. @anese_mim