🇮🇷 رمان عاشقانه، جذاب و شهدایی #لیلا 🌷قسمت ۶۹ و ۷۰ @madadazshohada ديگه نميخوام ببينمش ...فكر كرده سنگ  سبكم كه جلوي پاي هر كس و ناكسي بيفته و اين ور و آن ور پرتش كنن ... ديگه  همينم  مونده  كه  بيام  تو خونة  تو گل  ببوي  درجهنم .» با عصبانيت در را باز ميكند ناگاه آتش خشمش كه وجودش را شعله‌ور ساخته بود يكباره خاموش ميشود و لب از دندان رها ميسازد، بريده بريده مي گويد: _ش ... شما! @madadazshohada ليلا ديس ميوه را زمين گذاشته و مينشيند  زن، امين را روي پاهايش نشانده و فرهاد با او بازي ميكند نگاه مهربان زن به ليلا دوخته ميشود، به نرمی لب به سخن ميگشايد: - ليلا جون ! ضعيف شدي ، زيرچشمات گود افتاده ... خيلي گريه ميكني ؟ ...  ليلا دست بر موهايش كشيده با دستپاچگي  ميگويد: - يك كمی حال ندارم ... زن بر موهاي امين بوسه ميزند و ميگويد: - ليلا جون ! تو زندگيت رو گذاشتي بالا بچه‌ات ، منم زندگيمو رو فرهاد و حميد گذاشتم ..حسين و محمود كه خدا اونا رو با شهداي كربلا محشورشون كنه ...جان  خودشونو اوّل در راه خدا و بعدش براي  آسايش ما فدا كردن ... زن آهي ميكشد و ادامه ميدهد: - ليلا جون ! من آفتاب لب بومم ... امروز و فرداست كه رفتني بشم ... از خدا خواستم  قبل از اينكه سرمو بذارم رو زمين ، يك سر و ساماني به زندگي حميد و... نگاه زن به سوي  ليلا بالا مي آيد، بعد از مكث كوتاهي دوباره رشته‌ی سخن  در دست ميگيرد: - ميخواهم رُك و پوست كنده بگم ... ميخوام  دست تو رو تو دست حميد بگذارم حرارت شرم ، سرخي بر گونه‌های ليلا مينشاند  مِن مِن ميكند. نمي داند چگونه كلمات  پراكنده‌اي را كه در ذهنش جولان میڪنند نظم و ترتیب بخشد و بر زبان جاری سازد زن باهمان آرامش و طمأنينه كه در كلامش موج ميزدند، دنباله‌ی سخن را پی ميگيرد: - دخترم ! ميدونم سخته ... هم حسين براي  شما عزيز بوده و هست و هم زهرا براي حميد... اينجور مواقع بايد عاقلانه فكر كرد... بايد چرتكه انداخت ...عروس بيچارم سرِ زا كه  رفت فرهاد رو برامون گذاشت ،الانم فرهاد ده  سالشه ،خودم بزرگش كردم ليلا جون ! تو هم  امين برات باقي مونده از شهيد..اگه  كلاتو قاضی كنی و خوب و بدش رو بسنجي ميبيني  كه با دو تا طفل معصوم روبرو هستيد اگر بياييد و نه به خاطر خودتون بلكه به خاطر اين دو طفل بی‌گناه با هم ازدواج كنيد هم  فرهاد مادر خواهد داشت و هم امين پدر...اگر هم فكر ميكني كه به پاي شهيد بشيني و بهش  وفادار بموني بهتره ...اينو بهت بگم كه اين  وفاداري نيست بلكه ... خودخواهيه ... خودخواهي ... ليلا سر از شرم و تفكر پايين انداخته است ميخواهد حرفي بزند ... كه دوباره صداي زن را ميشنود: - دوره و زمونه ... بد دوره و زمونه ايه ...نه  صلاحه كه زن جوون و قشنگي مثل شما تنها زندگی كنه و نه خدا رو خوش مياد كه پسرم  ازدواج نكنه، من خوب میدونم  ستاره‌ی شما دو تا با هم طاقه ...دلاتون سوخته و خوب درد همو ميفهمين زن صحبت ميکند و ليلا صبورانه گوش ميدهد همچنان سكوت زبانش را در كام نگه داشته  است زن  قصد رفتن  مي كند. ليلا تا در حياط بدرقه‌اش میكند، زن قبل از آنكه از خانه بيرون رود با نگاهي مهربان رو به  ليلا كرده و در حالي كه لبخندی كنج لب دارد ميگويد:  - ليلا جون ! اين دفعه اگه خدا بخواد رسماً با حميد ميام خواستگاری @madadazshohada زن میرود. ليلا ته مانده‌اي از بهت در چشمايش سوسو ميزند و از سخنان زن ، تشويشي مبهم  در دل  احساس ميكند در را ميبندد، هنوز چند قدمي دور نشده است كه از صداي  كوبه‌ی در رو به آن جانب برميگرداند در را باز مي كند. از ديدن علي یكّه میخورد  علي وارد حياط ميشود و در را محكم به هم  ميكوبد: - اون خانم ... براي چي تشريف فرما شده  بودن ؟ ليلا با لحني ترديدآميز ميگويد:  - براي احوال پرسي من - از كِي تا حالا... غريبه ها احوالپرس شما شدن ؟ - علي  آقا! فكر نميكنم اين موضوع ربطي به  شما داشته باشه علي دندان بهم ساييده ، ميگويد: - من ، خوش ندارم هرڪس وناڪسی توی این خونه رفت وآمد داشته باشه @madadazshohada 🍃🇮🇷ادامه دارد... 🍃نویسنده رمان ؛ مرضیه شهلایی 🌷تقدیم به خانواده شهدای کشور عزیزمون بخصوص همسران🌷 💖 کانال مدداز شهدا @madadazshohada ╰━━🌷🕊🌼🕊🌷━━╯ «#اَلَّلهُم‌عجِّل‌‌لِوَلیِڪَ‌‌الفرَج»

🇮🇷 رمان عاشقانه، جذاب و شهدایی #لیلا 🌷قسمت ۷۱ و ۷۲ @madadazshohada ليلا باعصبانيت لبه‌ی چادر را در مشت ميفشارد، غضب آلود چشم در چشم علي میدوزد: - علي آقا! گستاخي هم حدي داره ... شما جوش منو ميزنيد يا جوش خودتونو...؟ زندگي  رو به كام زن و بچه هات تلخ كردي و فكر كردي بوجارلنجانم كه سر بر آستان هركس و ناكس  بگذارم !؟ علي آقا! پاتون رو از گليم خودتون  درازتر نكنين ...نميخواد در مورد بنده هم  حكمي صادر كنيد... خودم بالغم ... عقل و شعور دارم سپس به طرف در رفته و آن را باز ميكند با همان حرارت ادامه ميدهد: - خواهش ميكنم زودتر تشريف ببرين ، ديگه  نميخوام برام دلسوزي كنيد..اون محبت و دلسوزي هاتون همه‌اش الكي بود. در واقع  سنگ خودتونو به سينه ميزديد... من ساده  بودم علي سبيل پر پشتش را تاب ميدهد. به طرف در ميرود و قبل از آنكه قدمي بيرون  بگذارد برميگردد و به ليلا كه عرق به صورتش  نشسته و بدنش زير چادرگلي ميلرزد نگاه  ميكند، يك ابرو بالا انداخته چینی به گوش لب می دهد ــ پس اینطور! زهره چُقُلي مو كرده ... ولي بد به عرضتون رسونده ... علي سر از تفكر پايين مي‌اندازد و دستي به  كمر ميفشرد در اين انديشه است كه چگونه  ليلا را به راه آورد. چه چاره اي بيانديشد و يا چگونه عرصه بر او تنگ گرداند.  آنچه كه بيش از همه او را آزار ميدهد، حضور بی‌موقع حميد است صورت به جانب ليلا بالا می‌آورد و با لحني كه سعي دارد آرام و در عين حال قاطع باشد ميگويد: - ليلا خانم ! باز خدمت میرسيم در بسته ميشود و ليلا يكّه و تنها دو زانو بر زمين مينشيند و مات و مبهوت چشم به  آسمان میدوزد  زن جوان ساك كوچكي در دست دارد و پسربچه اش را به دنبال خود ميكشد. پسرك ، پيراهن سفيدی كه تصوير گربه‌اي  ملوس بر آن نقش بسته به تن دارد. شلواركي  قرمز با دو بند كه از شانه‌ها گذشته. جوراب‌هاي سفيد و كفش هاي مشكي براق با بندهاي سفيد. پسربچه ذوق زده به اطراف مينگرد رهگذران و به خصوص ويترين‌هاي رنگارنگ  مغازه ها نگاه مشتاقش را به خود جلب ميكند پاي‌كشان از پي مادر روان است و مادر بی‌اعتنا به حركات او در دل‌مشغولي  خود غرق است. چهره ها جلوي ديدگان ليلا رژه ميروند. احساس ميكند كه دهان‌ها آلوده به تهمت  هستند و چشم‌ها پر از شراره‌ی نفرت : «خانم فكر كرده ، ميخواي هووش بشي ... هووش ... بد دوره و زمونه ايه ... زنيكه هفت خط ... حرف مردم ... چشم چپ كني ... آهسته  برو... بيا... خوش ندارم... فرهاد... امين ... مرد غريبه ... غريبه ... خدمت  مي رسيم ...» براي لحظه‌ای چشم برهم ميگذارد:  «بس  كنيد... دست  از سرم  برداريد...راحتم  بذاريد... مقابل در بزرگي می‌ايستد. خانه‌ای آشنا ولي سالها غريبه با او. دستي  بر در ميكشد پدر، مامان  طلعت ، برادر دو قلوها، سهراب ، سپهر چقدر دلش براي آنها تنگ شده ، براي غُرغُرهاي  مامان طلعت ، براي جيغ و داد داداش دوقلوها براي نگاه‌هاي مهربان بابا اصلان. انگشت بر زنگ ميگذارد ولي ياراي فشار دادن  ندارد: «هر چي باشه خونه‌ی پدرمه ... منم ليلام ... دختر حوراء...» @madadazshohada زنگ را فشار ميدهد.. @madadazshohada 🍃🇮🇷ادامه دارد... 🍃نویسنده رمان ؛ مرضیه شهلایی 🌷تقدیم به خانواده شهدای کشور عزیزمون بخصوص همسران 💖 کانال مدداز شهدا 💖 @madadazshohada ╰━━🌷🕊🌼🕊🌷━━╯ «#اَلَّلهُم‌عجِّل‌‌لِوَلیِڪَ‌‌الفرَج»

📷واکنش همسر اسماعیل هنیه به شهادت سه فرزندش @madadazshohada

برای شناسایی رفته بودیم به شرق بصره؛ کانال ماهی. چند متر مانده به سنگر عراقی‌ها، دیدمش. گفتم: جای شما این‌جا نیست. این‌جا، جای تیرانداز است، نه فرمانده لشکر... گفت: مگر من با بقیه‌ی بچه‌های لشکر چه فرقی دارم که‌ پشت آن‌ها باشم؟ هیچ فرقی بین من و سایر نیروهای لشکر نیست. شهیدحاج#قاسم_سلیمانی🕊🌹 ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌@madadazshohada

کسی برای آنها نامه نمی‌نوشت اولین بار «حمید داودآبادی» رزمنده و نویسنده شناخته شده دفاع مقدس در صفحه اینستاگرامش از این دو برادر می‌نویسد. ثاقب و ثابت شهابی نشاط، دوقلوهایی بودند که سال ۱۳۴۳ داخل سبدی در کنار یک شیرخوارگاه رها می‌شوند. روز بهزیستی را بهانه کردیم تا در این پادکست رادیومهر از او بخواهیم اولین دیدار با این دوبرادر غریب را روایت کند: «هفتم مهر ۱۳۶۰ بود که از پادگان امام حسن (ع) از تهران عازم منطقه غرب کشور شدیم و فردا صبح به پادگان الله اکبر در شهر اسلام آباد غرب رفتیم. در بین نیروها متوجه حضور دو برادر دوقلو شدم. وقت تقسیم نیرو خود این دونفر درخواست کردند که به عنوان امدادگر معرفی شوند، چون قبلاً دوره‌های امدادگری را دیده بودند. چند روز بعد عملیات مسلم بن عقیل در سومار شروع شد. ما را به منطقه بردند و این دو برادر دوقلو هم در دسته ما بودند. یادم هست بچه‌های بسیار خوش مشرب و بانشاطی بودند. تا اینکه یک بار بلندگوی تبلیغات اعلام کرد بچه‌های دسته سه بیایند نامه‌هایشان را بگیرند. نامه‌های پدر و مادر هر کدام ما از شهرهایمان می‌رسید دست واحد تبلیغات؛ مسئول این واحد هم یکی یکی اسامی را می‌خواند و نامه‌ها را می‌داد. همه ما دویدیم که نامه‌هایمان را بگیریم ولی این دو برادر نیامدند. آمدیم نشستیم توی چادر و با همان ذوق نوجوانی نامه‌ها را باز کردیم و شروع کردیم به خواندن. مثلاً من می‌گفتم دمش گرم! مادرم برایمان آش پشت پا پخته! آن یکی می‌گفت پدرم فلان چیز را نوشته و … من دیدم این دوبرادر بغض کرده اند. ثابت که ظاهراً کمی بزرگ‌تر بود برادرش را صدا کرد و دوتایی بیرون رفتند. بلند شدم و دیدم این دوتا سرهایشان روی شانه هم دور می‌شوند و گریه می‌کنند. نفهمیدم ماجرا چیست.»

اگر گذرتان به بهشت زهرا تهران افتاد حتما" بر سر مزار این دوقلوها" بروید! ❤️❤️ *برادران دو قلویی که غریبانه، هیچ‌گاه مادر و پدری زائر مزارشان نبوده است!! قصه مظلومانه این دو برادر را با هم بخوانیم.... ثابت و ثاقب شهابی نشاط را کسی نمیشناخت. عملیات مسلم ابن عقیل در منطقه سومار اولین‌باری بود که آنها پا به جبهه گذاشته بودند. تا اینکه در سال 61 در اوج سالهای جنگ ایران و عراق تبدیل به امدادگران خستگی ناپذیر گردان سلمان شدند. همرزمان این دو شهید می‌گویند وقتی نامه‌ به خط مقدم می‌آمد، معمولاً ثابت و ثاقب غیبشان می‌زد! یک‌بار یکی از رزمندگان متوجه شد که وقتی همه گرم نامه خواندن هستند و خبر سلامتی خانواده و عکس‌هایشان را با وجد نگاه میکنند، دوقلوها دست در گردن هم در کنج سنگر، های های گریه می‌کنند! این رزمنده میگوید بعدها که موضوع را جویا شدیم، فهمیدیم آنها بی‌سرپرست هستند. هر بار دل‌شان می‌شکند که کسی آنسوی جبهه چشم انتظارشان نیست. عکس‌های کودکی و زنبیل قرمزی که در آن سر راه گذاشته شده‌اند را بغل کرده گریه می‌کنند. جنگ شوخی بردار نیست. رحم ندارد... زن و شوهر و بچه نمیشناسد... برادر نمیشناسد... این را نمیفهمد که وقتی از دار دنیا فقط و فقط یک برادر داری یعنی چه.... جنگ بی رحم است و اینطور میشود که کمی بعد ثاقب، به دلیل مجروحیت های ناشی از جنگ شهید میشود و بردارش که فقط با چند ثانیه اختلاف از او به این دنیا آمده را تنها میگذارد. چیزی نمیگذرد که برادرش هم دوری او را تاب نمی آورد و بر اثر استنشاق گازهای شیمیایی او هم شهید میشود. روزی شخصی ثاقب و ثابت را پشت به یکدیگر داخل آن زنبیل کوچک قرمز رنگ گذاشته بود و زیر شرشر باران کنار درب ورودی بهزیستی رهای‌شان کرده بود. حال درد نان بود یا درد جان،کسی نمی‌دانست. از آن پس بود که آن زنبیل کوچک شد تنها یادگاری از مادر ندیده‌شان. ثاقب و ثابت سالها از کرمانشاه و غرب کشور گرفته تا اهواز و خرمشهر، به هر کجا که اعزام می‌شدند، در درون ساکشان اعلامیه‌هایی را به همراه داشتند که عکسی از دوران کودکی‌شان، به همراه دست نوشته‌ای بود که به در و دیوار شهرها می‌چسبانیدند: "مادر، پدر! از آن روز که ما را تنها در کنار خیابان رها کردید و رفتید سالها میگذرد. حال امروز دیگر ما برای خودمان مردی شده‌ایم ولی همچنان مشتاق و محتاج دیدار شماییم..." اما هیچگاه روزی فرا نرسید که قاب عکسی باشد و عکسی از ثاقب و ثابت و خانواده‌شان در کنار یکدیگر. اما از شیرخوارگاه تا آسمان برای این دو برادر راه طولانی و پر پیچ و خمی نبود... آنچه که امروز از ثاقب و ثابت شهابی نشاط باقی است، ۲ قبر مشکی رنگ شبیه به هم و در کنار هم در قطعه ۵۰ گلزار شهدای بهشت زهرا(س) است. اگر چنانچه گذارمان به گلزار شهدای بهشت زهرا افتاد، جایی ما بین قبور قطعه ۵۰، ردیف ۶۷، شماره ۱۹ وردیف ۶۶ شماره ۱۹، دو برادر شهیدی آرام کنار یکدیگر خفته اند که شب‌های جمعه، هیچ‌گاه مادر و پدری زائر مزارشان نبوده است! و سخت چشم به راهند... دوستان‌ اگر‌ رفتید‌ بهشت‌ زهرا‌ سر‌مزار‌این‌ دو شهید‌ حتما‌ برید. خیلی غریبند. هیچ کس را ندارند ولی به‌ گردن‌ تک‌تک‌ ما‌حق‌دارند... لطفا برای شادی روح همه ی درگذشتگان که دستشان از دنیا کوتاهه یه صلوات بفرستید... برای این دوتا برادر غریب دوتا❤️❤️... @madadazshohada

🔸 سیـد مصـطفی عاشق مبـارزه‍ با اسرائیل بود. گفتند از پیکر مصطفی عکسی و تصویری ...؟ گفتم : نه ماه گمنام بود چیزی از پیکرش باقی نمانده بود استخوانی و تکه گوشتی پییچیده در کفنـی❤️‍🩹 ‾‾‾‾‾‾‾‾‾‾‾‾‾‾‾‾‾‾‾‾‾‾‾‾ 🌱اهل پس انداز بود و ولخرجی نمیکرد. به مد و روز وبرند توجه نمیکرد. آنچه مناسب بود میپوشید. یکی از کاپشن هایش تا چهارسال نگه داشت ودر آن سالها یک بار به ما روی نیاورد که کهنه است یا اینکه از ما بخواهد نوی آن را برایش بخریم .قناعت میکرد و عین ساده پوشی همیشه شیک وتمیز بود مصطفی زیبا زندگی کرد💚زیبا از حرمـ دفاعـ کرد و زیبا به شهادت رسیـد‌……🕊 مدافع حرم #شهید_سیدمصطفی_موسوی #طوفان_الاحرار یادشهداباصلوات اللهم‌عجل‌لولیک‌الفرج ┄┄┅┅┅❅🌻💚🌻❅┅┅┄┄

🌴🍀🌴🍀🌴🍀🌴 *خب دوستان* *امشب* *مهمان 💕شهیدموسوی💕بودیم *هرکس دوست داره این شهدا دعاشون کنه _یک سوره حمد و سه توحید هدیه کند به این شهدای والا مقام* *در هیاهوی محشر* *فراموشمون نکنید* * برادر شهید*

🇮🇷 رمان عاشقانه، جذاب و شهدایی #لیلا 🌷قسمت ۷۲ و ۷۳ صداي طلعت از بلندگوي آيفون شنيده ميشود: - كيه ؟ اشك در چشمهاي ليلا جمع ميشود. بغض گلوگيرش شده ، بازحمت فراوان ، لب‌های لرزانش را تكان ميدهد: «مامان طلعت ! منم ...» صداي قدم‌هايی پر شتاب در فضاي حياط خانه طنين می‌اندازد در باز ميشود. طلعت باناباوري نگاه ميكند، ديداري بعد از سالها، بدرقه‌ی آخرين ديدارشان چشماني  اشكبار بود. و ثمره‌ی اين ديدار بعد از سال‌ها نيز قطرات درشت اشک است كه بر گونه ها سرازير است ،در آغوش همديگر جای میگيرند و شانه ها بر اين گريه‌ها ميلرزند طلعت امين را بغل ميكند ليلا وارد حياط  ميشود. نگاهش  به تك سرو كنار باغچه  كشيده ميشود، سروي بلند بالا، پنجره‌ی اتاقش از پس  شاخ وبرگ ها رخ مينمايد.  پنجره‌ای كه هنوز پرده‌ی توری سفيدش  آويزان است، پنجره‌ی دلواپسی‌ها، انتظارها. وارد خانه ميشود سهراب و سپهر بزرگ شده‌اند، طلعت امين را پيش آن دو ميبرد: - سهراب !... سپهر!... اين پسر آبجي ليلاست ... امينه ... هموني كه تعريفش رو ميكردم طلعت ، در اتاق ليلا را باز ميكند با مهرباني  ميگويد: - ليلا جون ! بيا اتاقت رو ببين ... ميبيني  همانطور دست نخوردست ... اصلان اينطور خواسته ... ليلا بر آستانه‌ی در می‌ايستد. نگاهش به آرامي درون اتاق را از نظر ميگذراند كتابخانه، پنجره ، تخت ، كمد لباسها، ميز مطالعه، مبل ، همه و همه همانطور كه بوده  به آرامي قدم درون اتاق ميگذارد. مقابل آينه تمام‌قد ديواري با قاب گچ‌كاری شده ، می‌ايستد. خود را فراسوي غبار ميبيند. دست لرزانش را روي آينه ميكشد و به ليلای آن سوي آينه نگاه ميكند. ليلا به او لبخند ميزند و تور سفيد پر از شكوفه‌های صورتي را بادست بالا می‌آورد. چشمان درخشان ليلا به او دوخته ميشود. با ناز ميگويد: - ليلا! خوشگل شدم ! بهم  مياد؟ پلك هايش را پايين می‌آورد: - به  نظر تو! حسين از اين لباس خوشش مياد؟ چشمانش پر از اشک ميشود، سر تكان ميدهد: - ساكتي ليلا! زير چشمات گود افتاده رنگ و روت پريده ... چيشده ... @madadazshohada دستي بر شانه‌ی خود احساس ميكند. به خود می‌آيد. طلعت او را روي مبل می‌نشاند و خودش  مقابل ليلا دو زانو مينشيند با لحن غمناكي ميگويد: - الهي بميرم ليلا! چه لاغر شدي ! نميدونی هر وقت ياد تو و حسين می‌افتم ...دلم آتيش  ميگيره نگاه مهربان ليلا از پس هاله‌ی غم به طلعت  دوخته ميشود، دست بر شانه‌ی اوگذاشته و ميگويد: - مامان طلعت ! خودتو ناراحت نكن ! راضيم  به رضاي خدا نگاه ليلا بر پيراهن سياه طلعت خيره ميماند باتعجب ميگويد: _سياه پوشيدي ! طلعت به سرعت از جای بلند شده به طرف  پنجره ميرود، با صداي  لرزاني ميگويد: - فريبرز... .  ليلا به طرفش ميرود، طلعت اشك گوشه‌ی چشم را پاك كرده و با بغض ادامه ميدهد: - ناتالي ... ناتالي تركش ميكنه و با يك مرد ديگه فرار ميکنه، فريبرز از شدت ناراحتي  خودشو از طبقة چهارم پرت ميكنه پايين و... و ميزند زير گريه . ليلا طلعت را به آرامي در آغوش خود ميفشرد خنده‌ی امين و سر و صداي دوقلوها كه باهم  بازي ميكنند، روح تازه‌اي به خانه بخشيده . ليلا درون اتاقش آلبوم ها را ورق ميزند. ناگاه صدای‌بوق ماشين او را از جاي مي‌جهاند. سهراب و سپهر باعجله به طرف حياط ميدوند هر يك براي باز كردن در، از همديگر پيشي  ميگيرند ليلا از گوشه‌ی پنجره بيرون را نظاره ميكند - باباجون ! آبجي ليلا اومده ، امين رو هم  آورده ... مامان طلعت میگه ما دايی امين  هستيم ... پدر دست پسرها را در دستان ميگيرد و وارد خانه ميشود، ليلا با عجله از اتاقش بيرون مي‌آيد، امين را بغل گرفته و چشم به در دوخته منتظر باقي ميماند نمي داند عكس‌العمل پدر چيست ندايي از اعماق دلش به او آرامشي را نويد ميدهد با شنيدن صداي گام‌هاي پدر امين را بيشتر در آغوش ميفشرد. پدر بر آستانه‌ی در اتاق ظاهر ميشود. مات و مبهوت، گويي حوراء را مقابل خود ميبيند، آن هنگام كه پارچه‌ی سفيد را از رويش  كنار زد، گويي خوابيده بود @madadazshohada 🍃🇮🇷ادامه دارد.. 🍃نویسنده رمان ؛ مرضیه شهلایی 🌷تقدیم به خانواده شهدای کشور عزیزمون بخصوص همسران🌷 💖 کانال مدداز شهدا 💖 @madadazshohada ╰━━🌷🕊🌼🕊🌷━ «#اَلَّلهُم‌عجِّل‌‌لِوَلیِڪَ‌‌الفرَج»