علقمه موج شد، عکسِ قمرش ریخت به هم دستش افتاد زمین، بال و پرش ریخت به هم تا که از گیسویِ او لختۀ خون ریخت به مشک کیـسویِ دختـرکِ منتـظرش، ریخت به هم تیـر را با سـرِ زانـوش کشیـد از چشـمش حیف از آن چشم، که مژگانِ ترش ریخت به هم خواهرش خورد زمین، مادرِ اصغر غش کرد او که افتاد زمیـن، دور و برش ریخت به هم قبـل از آنیـکه بـرادر بـرسـد بـالیـنش پـدرش از نجف آمـد، پدرش ریخت به هم به سـرش بـود بیـاید به سـرش ام بنـین عوضش فاطمه آمـد به سرش ریخت به هم کِتـف ها را کـه تکان داد، حسیـن افتـاد و دست بگذاشت به رویِ کمـرش، ریخت به هم خواست تـا خیمه رساند، بغـلش کـرد، ولی مـادرش گفت به خیـمه نبرش، ریخت به هم نـه فقط ضـرب عمـود آمـد و ابـرو وا شد خورد بر فرقِ سرش، پشتِ سرش ریخت به هم تیـر بود و تبـر و دِشـنه، ولـی مـادر دید نیزه از سینه که ردّ شد، جگرش ریخت به هم بـه سـرِ نیـزه ز پهـلو سرش آویـزان بود آه بـا سنگ زدنـد و گـذرش ریخت به هم (حسن لطفی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) در بین این شب ها شب تو فرق دارد چون بین ما اصلا تب تو فرق دارد از پرچمی که روی دوشت فخر میکرد معلوم شد که منصب تو فرق دارد مثل علی مرد خدا مرد دعایی در سجده یارب یارب تو فرق دارد عباسیون را به بصیرت می شناسند آقا اصول مکتب تو فرق دارد تو پیر عشقی میر عشاق الحسینی با کل عالم مذهب تو فرق دارد با دست دادن عشق را اثبات کردی طرز بیان مطلب تو فرق دارد وقتی که زانو میزنی در پای محمل یعنی رکاب زینب تو فرق دارد در دست هایت آب بود اما نخوردی از تشنگی زخم لب تو فرق دارد وقتی به تو آقا به نفسی انت را گفت در آسمان جبرئیل فورا مرحبا گفت (سید پوریا هاشمی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) طاق ابرویت مرا سمت مصلی می کشد اشک، چشمان تو را مانند دریا می کشد از خجالت آب گشتی تا که دیدی دختری عکس مشکی را به روی خاک صحرا می کشد ماه جایش آسمان است علتش این است اگر آسمان دارد تو را بالا و بالا می کشد یک عمود آهنین آمد ... سرت پاشیده شد ناله ات امّ البنین را دارد این جا می کشد راهزن هایی که دور پیکرت حلقه زدند کارشان در علقمه دارد به دعوا می کشد تا رسیدم پیش تو دیدم که یک دست کبود یک به یک از پیکر تو تیرها را می کشد سینه و پهلوی تو بوی مدینه می دهد می کشی درد عجیبی را که زهرا می کشد رفتی و چشمان هرزه روی زینب باز شد نا نجیبی بی حیایی را به معنا می کشد (محمد فردوسی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) وقتی که بغض کوفه بنای جفا گذاشت آمد عمود و سر به سرت بی هوا گذاشت چون ابرویت شکافت دگر چاره ای نماند امّا دوباره تیر به چشمت چرا گذاشت بی دست آمدی به زمین صورتت شکست پس درد عشق بر لب تو اخا گذاشت چندین هزار تیر تنت را نشانه رفت تیری نبود که هدفش را خطا گذاشت شرم تو و ارادۀ حق پیش پای یار مشکت جدا دو دست تو را هم جدا گذاشت آن جلوۀ عبوسیِ رویت بهم که ریخت دشمن تو را بحال خود آیا رها گذاشت قبل از حسین پیکر تو شقّه شقّه شد اول عدو به جسم علمدار پا گذاشت دستی که بود بوسه گه پنج مصطفی یک نانجیب خنده کنان زیر پا گذاشت وقتی که خصم حکم تهاجم به خیمه داد این کار را به عهدۀ یک بی حیا گذاشت اهل خیام دست به معجر شده، حسین تا بر زمین ستون خیام ترا گذاشت ** ای بهترین ذخیرۀ اربابِ بی کفن ذُخرُ الحسین! نام تو را هم خدا گذاشت دریا اگر به مشک تو سقا وفا نکرد دریایی از وفای تو را عشق جا گذاشت یاد حسین، آب روی آب ریختی وقتی فرات تشنه لبان را رها گذاشت (محمود ژولیده) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) جز تو به فکر خیمه گاهم هیچ کس نیست بعداز تو آب آور بخواهم هیچ کس نیست پای شریعه لشکرم را دادم از دست جز یک حرم زن، در سپاهم هیچ کس نیست غربت سراغم آمد عباسم که می رفت غیر از علی اصغر، گواهم هیچ کس نیست زیر بغل های مـرا باید بگیری من داغ دیدم عذرخواهم هیچ کس نیست تنها شدم اطرافم اما ازدحام است هم هست یعنی آشنا هم هیچ کس نیست بی دست می شد کــــاش دسـتم را بگیری حالا که بی تو تکــیه گاهم هیچ کس نیست فرقت شکسته با علی فرقی نداری پاشیده تر از جسم ماهم هیچ کس نیست (صابر خراسانی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) تیری که از تجلّی تو پر درآوَرد پس می‌رود ز پشت سرت سر درآوَرد با تکه تکه کردن جسم تو؛ کوفه خواست از پا مرا ز داغ برادر درآورد او قصد آب داشت؛ وگرنه برادرم با حمله‌ای دمار ز لشگر درآوَرد تیری که خورده‌است به چشم تو عاقبت سر از گلوی تشنه‌ی اصغر درآورد این هلهله ز کشتنت اصلاً عجیب نیست لشگر جلوتر آمده؛ معجر درآورد زینب دوید قبل هجوم حرامیان از پای بانوان؛ همه زیور درآورد پاشیده‌تر شوی چو بخواهد حسین؛ اگر حتی همین که تیر ز پیکر درآورد (احسان محسنی فر) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع)

ای لشکر حق را سر و سردار اباالفضل وی دست علی در صف پیکار اباالفضل هم خون حسین بن علی در تن پاکت هم روح تو در پیکر ایثار اباالفضل ریحانۀ دو فاطمه، ماه سه خورشید آرام دل حیدر کرار اباالفضل مانند تو در ارتش اسلام که دیده فرمانده و سقا و علمدار اباالفضل تو ماه بنی هاشمی و ما شب تاریک تو لالة عباسی و ما خار اباالفضل هم کاشف کرب پسر فاطمه هستی هم خیل بنی فاطمه را یار اباالفضل بر حاجت خود کرده صد و سی و سه نوبت هر خسته دلی نام تو تکرار اباالفضل در مصر ولایت شده بر یوسف زهرا تو مشتری و علقمه بازار اباالفضل عشق و ادب و غیرت و ایثار و شهادت کردند به آقایی ات اقرار اباالفضل تو رسته ای از خویش و گرفتار حسینی خلقند به عشق تو گرفتار اباالفضل ما بهر تو گریان و زند زخم تو خنده پیوسته به شمشیر شرربار اباالفضل برخیز سکینه به حرم منتظر توست جامش به کف و اشک به رخسار اباالفضل از سوز عطش آب شده طفل سه ساله مگذار بگرید به حرم زار اباالفضل تا آن که ببینند به تن دست نداری یک لحظه سر از علقمه بردار اباالفضل مگذار رود زینب کبری به اسیری ای دست علی، دست برون آر اباالفضل تو چشم حسینی که زده تیر به چشمت ای دور حرم چشم تو بیدار اباالفضل کی گفته تن پاک تو در علقمه تنهاست گردیده تو را فاطمه زوار اباالفضل خون دل ما را که شده اشک عزایت زهرا و حسین اند خریدار اباالفضل مگذار شود خشک دمی دیدة "میثم" چشمی که بگریم به تو بسیار اباالفضل (غلامرضا سازگار) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) باز دور و بر ما معرکه برپا شده است یا سر قامت رعنای تو دعوا شده است تو مگر وعده ندادی به حرم آب بری پس چرا جایگهت سینه صحرا شده است تیرهایی که همه از پس نخلستان ریخت با چه نظمی به میان بدنت جا شده است جگرم پاره نکن پای نکش روی زمین به خدا پشت و پناهم کمرم تا شده است چون که در بین حرم خوش قد و بالا بودی باورم نیست که اینگونه سرت وا شده است چقدر فاصله افتاد به ابروهایت از چه رو خورده به هم حالت گیسوهایت خواستم بعد ظفرهای تو تکبیر کشم مرهمی بر جگر مادر بی شیر کشم حال باید بنشینم به کنار بدنت با دلی سوخته از چشم ترت تیر کشم مانده ام فرق تو با تکه عبایی بندم یا که از پیکر تو نیزه و شمشیر کشم باید اینبار به زینب عوض پاسخ خود جسم صد چاک در آیینه به تصویر کشم کودکان تا خبر از حال عمو پرسیدند عکس شیر حرمم بسته به زنجیر کشم تیر ها یک به یک از پای درت آوردند ای برادر چه بلایی به سرت آوردند باز برخیز که در معرکه گرداب کنی لب خشکیده بر علقمه سیراب کنی تو قرار است که با آب حرم برگردی؟ یا دل از زینب ماتم زده بی تاب کنی یا بچسبان به رکاب علمت را بردار تا که مشک حرم و قلب مرا آب کنی چشم بر راه تو بر خیمه رباب است هنوز تا به آغوش خودت اصغر او خواب کنی شک ندارم که قرار است تو در خلستان داغ خود را وسط سینه من قاب کنی درصدد بود که دشمن بزند هست تو را قرعه افتاد که اول بزند دست تو را التماست بکنم تا نروی از بر من ای امید حرم و قوت بال و پر من تا که با قامت خم سوی تو را افتادم هو کشیدند مرا ساقی آب آور من باید اینبار تو را جمع کنم بین عبا ارباً اربا شده ای مثل علی اکبر من بوی یاس بدن و خنده بر لب از چیست؟ مادرت آمده دیدار تو یا مادر من؟ ای برادر غضب گوشه چشمت کافی است تا که دشمن نرود دور و بر خواهر من باید اول بدنت دور ز مرکب بکنم فرصتی نیست تنت را که مرتب بکنم شمر اینجاست که با خنده تماشات کند قد رعنای تو در علقمه خیرات کند سر ماهت ترکی دارد و ماندم که چه سان زینبم با تو سر نیزه ملاقات کند غیرت الله رجز سر بده شاید دشمن نتواند به حرم چشم خودش مات کند این جماعت به سرش نیت بد دارد تا خواهرم راهی دروازه ساعات کند شمر در دور و برت پرسه زنان میخندد مادرم آمده ای کاش مراعات کند زخم های بدنت با چه مداوا بکنم کاش میشد کفنی بر تو مها بکنم (مجید قاسمی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) خورشید پیر روضه هجر قمر گرفت نزدیک ماه بود که درد کمر گرفت داغ برادری اثرش تار دیدن است انقدر پا کشید ز جسمت خبر گرفت زخم عمود را که به فرق سر تو دید دست کمر گرفته ی خود را به سر گرفت ای کاش از تن تو عدو دست می کشید حتی برای غارت تو جنگ در گرفت بهتر از این نمی شود این پاره پاره تن وقتی که دور جسم تو را صدنفر گرفت برخیز و گو چرا بدنت پر ز آهن است برخیز و گو چرا بدنت شکل پر گرفت گفتم حرم لباس اسارت به تن کند در غیبت تو دور حرم را خطر گرفت حالا حسین مانده و قد خمیده اش خورشید پیر روضه هجر قمر گرفت (سید پوریا هاشمی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) درحنجره ی زخم زمین علقمه می سوخت یک کرببلا خاک چه بی واهمه می سوخت می ریخت نمک، زخم به داغ دل مردی از مرثیه ی سرخ گلو زمزمه می سوخت

نگردد خوار و زار و زیردست ظالمان هرگز نماید پیروی کردار هر کس بر مرام من رسان (ژولیدۀ ) محزون درورد گرم و بی پایان به نزد دوستان من پس از عرض سلام من (ژولیده نیشابوری) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) نام سقا دیده ها را خوب گریان می کند دیده ی پر اشک را سقا چراغان می کند او بُود باب الحسین ذُخر الحسین عبد الحسین عالمی را بر در ارباب مهمان می کند هر که می گوید حسین آغوش بگشاید بر او بر دل سینه زنان لطف فراوان می کند دست داده تا بگیرد دست هر افتاده را این اباالفضل است بر ما لطف و احسان می کند " خلق می دانند در بهدار ی قرب حسین دردها را بیشتر عباس درمان می کند" مادرش ام البنبن هم ضامن عشاق اوست در قیامت شیعیان را شاد و خندان می کند دست او بر دست زهرا روز محشر دیدنی ست دست او مشکل گشایی از محبان می کند پیش او از معجر زینب سخن گفتن خطاست این سخن عباس را زار و پریشان می کند سی شب ماه محرم باید از عباس گفت گفتن از او لطف مهدی را نمایان می کند (جواد حیدری) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) قلم به دست شدم تا ز دست ها بنویسم غریب وار پیامی به آَشنا بنویسم نرفته یک غمم از دل غمی دگر رسد از ره به خانه ی دل تنگ و برو بیا بنویسم غریبی من و دل را کسی چه داند و بهتر که مویه های غریبانه با رضا بنویسم پی رضای رضا بودم و به خویش بگفتم روم به طوس، در آنجا ز کربلا بنویسم به یاد کودکی و درس و مشق و مدرسه افتم به تخته مشق ز بابا و طفل و آ بنویسم چه کودکانه و خوش باورانه بود و فسانه نه آبی آمد و نی باد پس چرا بنویسم؟ به یاد قامت سقا و دست و همت سقا رسا اگر چه نگویم ولی رسا بنویسم گهی ز پشت حسین و گهی ز فرق ابوالفضل یکی یکی بشنیدم دو تا دو تا بنویسم به فرش خاک بیابان به عرش نیزه ی دونان تنی جدا بسرایم سری جدا بنویسم چه بر سر تنش آمد ز من مپرس که باید ز توتیا شده در چشم بوریا بنویسم بنی اسد بگذارید روی قبر شهیدان غزل نه، قطعه از آن قطعه قطعه ها بنویسم ز نوک نیزه و کنج تنور و دیر و نصارا تمام، سیر و سفر بود از کجا بنویسم چه می گذشت به بزم یزید با دل زینب شراب را بگذارم کباب را بنویسم لبی به طعنه و طغیان لبی لبالب قرآن دگر مپرس، سزا نیست ناسزا بنویسم (علی انسانی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) زخمی که داغ رفتن تو بر جگر گذاشت بر چهره ی حسین همان دم اثر گذاشت چون پاره گشت مثل دو چشم تو مشک آب سقایی و تلاش تو را بی ثمر گذاشت می خواست از فتادن تو جان دهد حسین زینب برای یاری اش آمد، مگر گذاشت دستی کنار نعش تو بر سر گرفته بود دستی دگر ز ماتم تو بر کمر گذاشت با سرعت آمد و علمت را بلند کرد زینب چو دید شه به سر نیزه سر گذاشت تا عمر داشت عقده به قلب سکینه بود او را چرا حسین ز تو بی خبر گذاشت *** گفتی که راحتی که بمانی به علقمه این ماندنت حریم مرا در خطر گذاشت راز جدایی حرمت از من این بود شرمندگی ز خیمه تو را دورتر گذاشتش (رضا رسول زاده) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) وعده ای داده ای و راهی دریا شده ای خوش به حال لب اصغر که تو سقا شده‌ای آب از هیبت عباسی تو می‌لرزد بی عصا آمده‌ای حضرت موسی شده‌ای به سجود آمده‌ای یا که عمودت زده ‌اند یا خجالت زده‌ای وه که چه زیبا شده ‌ای یا اخا گفتی و ناگه کمرم درد گرفت کمر خم شده را غرق تماشا شده ‌ای منم و داغ تو و این کمر بشکسته توئی و ضربه‌ای و فرق ز هم وا شده‌ ای سعی بسیار مکن تا که ز جا برخیزی کمی هم فکر خودت باش ببین تا شده ‌ای مانده‌ام با تن پاشیده‌ات آخر چه کنم؟ ای علمدار حرم مثل معما شده ‌ای مادرت آمده یا مادر من آمده است با چنین حال به پای چه کسی پا شده ‌ای تو و آن قد رشیدی که پر از طوبی بود در شگفتم که در این قبر چرا جا شده ‌ای (علی اکبر لطیفیان)

کنار علقمه در سجده گاه چشمانش نداشت هیچ کسی را فقط خدا را داشت اگر چه قطره آبی میان مشک نبود ولی کرانه­ی چشمش هزار دریا داشت هدر نرفت ز پرتاب چله ها، تیری امیر علقمه از بس که قدّ و بالا داشت همین که در وسط گیر و دار، گیر افتاد عمودی آمد و فرقش شکست تا جا داشت درست وقت نزولش؛ همه نگاه شدند رشید بود و زمین خوردنش تماشا داشت حسین بود و علی اصغر شهید شده کنار علقمه اما هنوز سقا، داشت... (علی اکبر لطیفیان) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) دریا به موج زلف کمندش اسیر بود آب شریعه تشنه ی کام امیر بود مشکی به عمق دید حرم روی دوش داشت حتّی فرات پیش نگاهش حقیر بود یک آبگیر غلغله از روبهان پست پیش یلی که اصل و تبارش ز شیر بود با آرزوی خنده ی اصغر به آب زد ساقی نبود منجی طفل صغیر بود دریا عقب کشید و تلاطم فرو نشست مثل همیشه هیبت او بی نظیر بود نوحانه پا به عرصه ی طوفان خون نهاد موسای نیل علقمه خود موج گیر بود مردانه دست بیعت سرخی به مشک داد او از نژاد برکه ی سبز غدیر بود همراه آب جان به کف مشک می سپرد با آب مشک، چشم و دلش هم مسیر بود باید به داد تشنه ی ششماهه می رسید فرصت نمانده بود و زمان دیرِ دیر بود مرد رشید علقمه با عزم راسخش می تاخت سوی خیمه ولی سر به زیر بود از آن طرف نگاه سه ساله به شوق آب در انتظار مشک عموی دلیر بود لبهای دخترک چو لب کودک رباب مجروح زخم دشنه ی خشک کویر بود (مصطفی متولی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) دستی افتاد ز تن، دست دگر یاری کن گرچه بی تاب شدی خوب علمداری کن مشک! نومید مشو، تا به حرم راهی نیست تو در این معرکه ی درد مرا یاری کن تیر! در چشم برو، لیک سوی مشک میا به هوای سر زلفش تو هواداری کن تیر بر مشک نه، بر این جگر تشنه نشست عشق! ساکت منشین با دل من زاری کن چشم! دیدی علم و مشک به خاک افتادند قطره ی اشک تو در غربت من جاری کن بانوی تشنه لبان! دست روی سینه مَنِه لااقل بهر من سوخته دل کاری کن آب را تا به در خیمۀ اصغر برسان بعد آن بر من بی دست عزاداری کن (سید محمد جوادی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) امشب شب توسّل ما بر دو دست توست در عشق حرف اوّل دفتر دو دست توست تا مشک خالی تو شود پر ز اشک ما رزق تمام گریه کنان بر دو دست توست ای دست انبیاء و ملائک دخیلتان باب المراد تا خود محشر دو دست توست ای مستجار حضرت ارباب، الدّخیل زیبا قمر، پناه برادر دو دست توست ای مسجدی که وقف شدی بر حسینیه گلدسته های نذری مادر دو دست توست مشکی که داد بر تو سکینه گواه ماست باب الحوائج لب اصغر دو دست توست شمشیر زن بیا و به نیزه بسنده کن چون ذوالفقار حضرت حیدر دو دست توست معجر نمی کشد احدی از سر کسی وقتی دخیل گوشه ی معجر دو دست توست حتماً در علقمه پدر مشک می شوی با لشگری همیشه برابر دو دست توست مشکت به دست راست و نیزه به دست چپ مبهوت کار جنگی ات آخر دو دست توست وقتی که از بدن شود این دست ها جدا باید که خواند فاتحه ی طفل خیمه را (سعید توفیقی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) خوردی زمین و حیثیت لشکرم شکست اصلی ترین ستون خیام حرم شکست فریاد های «انکسری» بی دلیل نیست در اوج درد تکیه گه آخرم شکست از ناله های «یا ولدی» در کنار تو معلوم شد که باز دل مادرم شکست درد مرا فقط پدرم درک می کند دیدم چگونه بال و پر جعفرم شکست ساق عمود در سر تو گیر کرده است نعره زنم که وای سر حیدرم شکست تو در میان علقمه از پا نشستی و در بین خیمه ها سپر خواهرم شکست وقتی عمود خیمه کشیدم سکینه گفت: دیدی غرور ساقی آب آورم شکست آن شب که سوخته ها همه دور زینب اند گوید عمو کجاست ببیند سرم شکست وقتی شتاب سیلی و مرکب یکی شدند هر جفت گوشواره، زیر معجرم شکست (قاسم نعمتی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) شرم مرا به خیمۀ طفلان که می ‌برد؟ مشک مرا به خیمۀ سوزان که می ‌برد؟ ادرک اخا سرودم و نالیده ‌ام ز دل این ناله را به محضر سلطان که می‌ برد؟ سقا به خون نشست و علم بر زمین فتاد با دختران خبر ز مغیلان که می ‌برد؟ دستم فتاد و پنجۀ دشمن گشوده شد این قصه را به موی پریشان که می‌برد؟ دشمن به فکر غارت و معجر کِشی فتاد این شرح را به طفل هراسان که می ‌برد؟ این غصه سوخت جان مرا صد هزار بار سادات را به ناقۀ عریان که می ‌برد؟ (محمد سهرابی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) اهل عالم هنر ار خصلت عباس من است عشق در سایه شخصیت عباس من است منم آن یار امین حامی دین ام بنین هرچه دارم همه از دولت عباس من است همسرم شیر خدا و پسرانم همه شیر شیر مردان وله از صولت عباس من است در شب چاردهم، ماه که پرنورتر است عکسی از نیم رخ صورت عباس من است هنر آن نیست که لب تشنه بمیری به کویر هنر آن است که در طینت عباس من است

یک سو تن ساقی به روی دشت پر از تیر مشک وعلم و آب به یک سو -همه می سوخت دیوان بلا مهلکه را تبرئه می کرد پرونده احساس در این محکمه می سوخت وقتی که علمدار چو شمعی شده بود آب انگار که یک باردگر فاطمه می سوخت زنجیر نگاهی گره می خورد به خیمه هر ضربه که می خورد به فرقی، قمه می سوخت درخیمه غم دلهره می کشت زنی را آنگاه که کردند پراز خون بدنی را برچشم گلی، هاله ای از خار نشسته یا خار تنی بین نمکزار نشسته نه، اشک شفق نیست از این منظره شاید خون دل زهراست که بربار نشسته قدری کمکم کن که شوم راست ببینم سقای حرم نیست، نه ...انگار نشسته رخساره ی ماهم چقدر خاک گرفته تصویر به چشمم چقَدَر تار نشسته ای کاش که می شد سر آن تیر درآید تیری که به چشمان علمدار نشسته سردار سلحشور سپاه حرم من پای سر تو چند خریدار نشسته حالا که شکستی زفراقت کمرم را بی تو چه بگویم تو بگو اهل حرم را (رضا دین پرور) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) در خیمه گه نیافت چو در مشک آب، آب آنگه سکینه کرد به سقا خطاب، آب سیراب تر ز لعل بدخشان چو داشت، لب موج شرر فکند بر آن لعل ناب، آب عالم بسیل اشک نشست آن زمان، که گفت سرچشمه ی حیات دو عالم به باب، آب اذن نبرد، سرور لب تشنگان نداد فرمود، با محیط ادب، آنجناب، آب عباس را به سینۀ بی کینه، زد شرار شد تا به نهر علقمه در پیچ و تاب، آب صف های سرکشان ز کف داده دین شکست آنسان که گشت خیره ازین فتح باب، آب در آب گشت تا رخ آن ماه، منعکس الماس نور یافته از آفتاب، آب تا پیش لب ببرد کف آب را بریخت از شرم شد به حضرت عباس، آب، آب هر چند تشنه بود ولی تر نکرد، لب دامن گرفت از پسر بوتراب، آب لب تشنه شد برون ز فرات آن بزرگ مرد با آنکه داشت خنگ ورا تا رکاب، آب بی دستی و، حفاظت مشک و، عناد خصم گردد سیاه خانه صبرت، بر آب، آب تا ماه را، عمود، هلالی نمود، ریخت بر دامن سپهر، ز چشم سحاب، آب تیری گذشت از سر شستی به سوی مشک عباس را نمود از این غم کباب آب اسرار قبر کوچک و، آن قامت رشید افشا کند به عرصه یوم الحساب، آب گوید سخن ز سوز جگرگوشه حسین "حلاج"بگذرد چو زهر نهر آب، آب (جعفر بابایی "حلّاج") اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) دل داده ام به نغمه ی ادرک اخای تو با من چه کرد شور برادر بیای تو ای مسجد وفا بدنت، روی خاک ها گلدسته است یا که دو تا دست های تو دست تو روی دست من و جبرییل هم آورده است بال پریدن برای تو با تو چه کرد دیدن قد دوتای من با من چه کرد دیدن فرق دوتای تو هارون من چگونه شکافد در این دیار دریای غصه های دلم بی عصای تو دیگر بس است گفتن روحی لک الفدا دیدی که مستجاب شد آخر دعای تو در پیش خیمه گفته ام" إرکب بنفسی انت" یعنی که بی مبالغه جانم فدای تو یک چشمه آب اگر که میان خیام بود صد چشمه خون نبود کنون زیر پای تو از خنده ها بلند شده های های من از گریه ام بلند شده های های تو (عطیه سادات حجتی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) تا نور قمر هست به سر، سایه سری هست هر جا که علم رفته به بالا، خبری هست هر جا که خط و خال و قد و قامت و ابروست دنبال سرش چشم و نگاه و نظری هست وقتی که تو را پور اباالغوث نوشتند یعنی که برای دل زهرا ثمری هست گفتند تو را کاشف کرب دل ارباب با بودن تو از غم و غصه اثری هست؟ تا پشت و پناهش تویی قامت نکند خم تا هست علمدار کنارش، کمری هست یک لحظه کنار تو دل خیمه نلرزید عباس اگر هست، یقینا سپری هست (حسین ایزدی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) ای دست تو تلاطم امواج آب ها ای سایه ات نبود همه اضراب ها "فهمیده اند جاذبه ی توست علّت" نشکستن غرور زمین از شهاب ها پرواز می کنی و همه غبطه می خورند پشت سرت تمامی حدّ نصاب ها در هرچه گفته اند نظر می کنم تویی خارج از این شعور حساب و کتاب ها مشک پر آب بر سر دستت گرفته ای در انتظار آمدن تو رباب ها امّا چه زود صحنه به هم خورد و می شوند شرمنده ی زلال نگاه تو ... آب ها (علیرضا لک) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) وقتی برای نام تو تصویر می کشم باور نمی کنم که فقط شیر می کشم تو شیر بیشه ای و برای جواب خلق عباس را به صفحه ی تفسیر می کشم دائم نگاه مهر تو با دوستان بوَد چون دشمن است دست تو شمشیر می کشم تنها به لطف چشم تو باید اگر شبی یک یا حسین از ته دل سیر می کشم از خاطرات کودکی ام عکس یک علم با حلقه های کوچک زنجیر می کشم سر تا سر وجود من اشک است، آفتاب پای تو هرچه مانده به تبخیر می کشم وقتی زبان اشک تو را درک می کنم مشک و لبان تشنه و یک تیر می کشم آن صحنه ای که از روی زین واژگون شدی مثل غروب واقعه دلگیر می کشم (محسن عرب خالقی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) دلی به وسعت پهنای عرش بالا داشت لبی به وسعت مهریه ­های زهرا داشت

خدای کعبه جز رویت، نداده قبله ای یادم نماز آخرم بود، و به سر بر سجده افتادم شود جانم به قربانت، به قربان تن و جانت ببین از بادۀ عشقت، به میدان مستی افتاده مگر دامان تو گیرد، به راهت دستی افتاده شود جانم به قربانت، به قربان تن و جانت امیر لشگرت بی دست، میان لشگری مانده بیا بنگر ز پروانه، فقط خاکستری مانده شود جانم به قربانت، به قربان تن و جانت به تو شرط وفاداری اگر بر جا نیاوردم کمک کن تا که برخیزم، به دور مادرت گردم شود جانم به قربانت، به قربان تن و جانت ببین احسان یک بانو، سرم بگرفته بر زانو به چشمِ پر ز خون دیدم، گرفته دست بر پهلو شود جانم به قربانت، به قربان تن و جانت گل ام البنین عباس، به دریا تشنه لب پا زد به دریا پا نهاد اما، لبش آتش به دریا زد شود جانم به قربانت، به قربان تن و جانت (علی انسانی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) اگر چه مادر تو، دختر پیمبر نیست کسی حسینِ علی را چنین برادر نیست حسین، پیش تو انگار در کنار علی ست کسی چنان که تو، هرگز شبیه حیدر نیست زلال علقمه، در حسرت تو می‌سوزد کنار آبی و لب‌های تفته ‌ات، تر نیست به زیر سایه ‌ی دست تو می‌نشست، حسین چه سایه‌ ای و چه دستی! شگفت‌آور نیست؟ حدیث غیرتت آری شگفت‌آور بود که گفته ‌است که دست تو، آب‌آور نیست؟ شکست، بعد تو پشت حسین فاطمه، آه! حسین مانده و مقتل، علی اکبر نیست حسین مانده و قنداقه‌ ی علی اصغر حسین مانده و شش ماهه ‌ای که دیگر نیست نمانده است به دست حسین از گل‌ها گلی پس از تو، دریغا! گلی که پرپر نیست هزار سال از آن ظهر داغ می‌گذرد هنوز روضه‌ی جانبازیَت، مکرّر نیست قسم به مادرت امّ‌ البنین! امامی تو اگر چه مادر تو، دختر پیمبر نیست (مرتضی امیری اسفندقه) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) شعرم شده سرشار شمیم حرم تو با خاطره ها دلخوشم و با کرم تو با خاطره هایی که شده دار و ندارم دارد همه ی کودکیم بوی غم تو انگار که از کوچه ی ما می گذرد باز سنج و کتل و پرچم و طبل و علم تو این بوی خوش کندر و اسفند و گلاب است از آه دم دسته ی لبریز دم تو ای اهل حرم میر و علمدار نیامد سقای حرم سید و سالار نیامد رد شد همه ی دسته از این کوچه و انگار یک عمر شدم عاشق و بیمار و گرفتار برسینه زنان، مویه کنان رد شد و، کارم افتاد به دستان ابالفضلِ علمدار غیر از من و هم دین من و ایل و تبارم عالم همه محتاج نگاهش شده بسیار دیوار حسینیه شده محتشم او اصلاً شده انگار طنین در و دیوار: ای اهل حرم میر و علمدار نیامد سقای حرم سید و سالار نیامد گلواژه ی اشعار خدا بود ابالفضل اسطوره ی احسان و وفا بود ابالفضل چشمان نجیبش حرم پاک دلان شد شاه ادب و حجب و حیا بود ابالفضل میدان همه در سیطرۀ چشم علی بود در کشمکش معرکه تا بود ابالفضل وقتی که پدر آمد و دستش به کمر بود در قلب حرم هروله ها بود: ابالفضل ای اهل حرم میر و علمدار نیامد سقای حرم سید و سالار نیامد دریا شده دیوانه و محو ادب او ای جان به فدای ترک روی لب او فهمیده ام از شور همه ارمنیان که افتاده به دل های جهان تاب و تب او فرزندِ علی، جانِ علی، ماهِ قبیله پنهان شده در برق نگاهش نَسَب او شرمنده شده و دخترکی... آه بمیرم آب آوریش کاش نمی شد لقب او ای اهل حرم میر و علمدار نیامد سقای حرم سید و سالار نیامد این آخر دلداده گی و آخر دین است یک مشک و دوتا دست که بر روی زمین است حالا همه ی دشت شده قبضه ی عباس یک دشت که نه، قبضه ی او عرش برین است حالا منم و نیمه شب و دفتر شعرم شعری که اگر خوب، اگر بد همه این است حالا منم و نیمه شب و عطر گل یاس حالا منم و نم نم باران که چنین است ای اهل حرم میر و علمدار نیامد سقای حرم سید و سالار نیامد (محسن کاویانی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) دیگر نداشت ساقی لب تشنه مست، دست یعنی که شسته بود وفا را، ز دست، دست آن مشک تیر خورده به دندان چنان گرفت انگار نیست زخمی و انگار هست، دست از رود و چشمه ناله روان شد که آب! آب! از سنگ و صخره بانگ برآمد که دست! دست! هر دست او به گوشه‌ای افتاد و مرد را حتی به دست دیگر خود دل نبست، دست می‌گفت داغ خجلت این مشک پاره را بر تن اگر که بود کنون، می‌شکست، دست عمری به روی سینه به نزد حسین بود حالا به خاک پای برادر نشست، دست در کار عشق، عرض طلب، بی‌وسیله است کز دست شسته بود، به بزم الست، دست بی‌دست، خوش‌تر است شهید ره وفا در عاشقی مگر که ز پا کمتر است، دست؟ در بزم عشق، محرم ساقی نمی‌شود از هست و نیست تا نکشد می‌پرست، دست دستی طلب که بال بهشتی شود تو را آسان به راه عشق نیاید به دست، دست سقای کربلایی و ساقی است، نام تو تا آب هست و آینه باقی است نام تو (محمد سعید میرزایی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) چند آسمان ورای تمنای ابرها فریاد میزنند که مولای ابرها

تشنه لب داخل دریا شد و عطشان برگشت این همان قطره ای از همت عباس من است غیرت الله علی بی بدل است، اما گفت بدل غیرت من غیرت عباس من است نه فقط یثرب و شامات و نه ایران و عراق کرده کاری همه جا صخبت عباس من است هر کسی را نتوان باب الحوائج گفتن به حقیقت قسم این شهرت عباس من است کوهها شد متحیر به ثبات قدمش سروها در عجب از قامت عباس من است جثه اش گر چه ز شمشیر جفا کوچک شد این بزرگی است، که از عزت عباس من است قدرت آن نیست به یک حمله سپاهی بکشی قدرت لم یزلی قدرت عباس من است یا علی گفت و امان نامه ز دشمن نگرفت دین فروشی بری از ساخت عباس من است هی نگویید چرا ام بنین پیر شده سبب حالت من حالت عباس من است دستهای پسرم گشته قلم در لب آب صفحه سینه پر از محنت عباس من است این شنیدم زده فریاد، غریبم مولا غصه قلب حسین غربت عباس من است (ولی الله کلامی زنجانی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) پیچیده در فضای حرم بانگ آب، آب بسته چو خصم بر حرم بوتراب، آب در وادی عطش‌زده، دریا خروش داشت اما به چشم تشنه ‌لبان شد سراب، آب آوای العطش به ثریا رسیده بود از سوز قصه آمده در پیچ‌ وتاب، آب فریاد استغاثه‌ی طفلان بلند بود از روی تشنگان ز خجالت شد آب، آب! عباس، این شرار عطش را کند خموش در خیمه‌ها رساند اگر با شتاب، آب آن ماه هاشمی چو به دریا نهاد پای الماس نور سفت از آن ماهتاب، آب در التهاب داغ عطش بر لب فرات از حنجری فسرده شنید این خطاب، آب: ای روسیاه! حنجر خشکیده‌ی حسین می‌سوزد از برای تو و، شد کباب آب! پژمرده نوگلان حسینی ز تشنگی از روی تشنگان حرم رخ متاب، آب! این خیل تشنگان همه از آل کوثرند فردا چه می‌دهی تو به زهرا جواب، آب!؟ بیرون شد از فرات، ابوالفضل با شتاب رو سوی خیمه‌هاست، بر او همرکاب، آب آنجا که تیر خصم، تن مشگ را درید ساقی فسرده گشت و گرفت اضطراب، آب با آنهمه امید، دگر ناامید شد ساقی چو دید ریخت از آن مشگ آب، آب با یاد کام تشنه‌ی طفلان در حرم لب تشنه داد جان و نخورد آن جناب، آب در دشت کربلا گذری کن، هنوز هم پیچیده در فضای حرم بانگ آب، آب (مهدی حسینی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) عشاق چون به درگه معشوق رو کنند با آب دیدگان، تن خود شستشو کنند قربان عاشقی که شهیدان کوی عشق در روز حشر رتبۀ او آرزو کنند عباسِ نامدار که شاهان روزگار از خاک کوی او طلب آبرو کنند سقای آب بود و لب تشنه جان سپرد می خواست آب کوثرش اندر گلو کنند بی دست ماند و داد خدا دست خود به او آنانکه منکرند بگو روبرو کنند گردست او نه دست خدائی است پس چرا از شاه تا گدا همه رو سوی به او کنند درگاه او چو قبله ی ارباب حاجت است باب الحوائجش همه جا گفتگو کنند (جودی خراسانی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) چو دید تشنه ی لب های خشک او دریاست به آب خیره شد و ناله اش زدل برخواست که آب! از چه نگر دیدی ازخجالت آب؟ تو موج می زنی و تشنه یوسف زهراست ز یک طرف تو زنی نعره از جگر در بحر ز یک طرف به حرم بانگ العطش بر پاست قسم به فاطمه هرگز تو را نمی نوشم که در تو عکس لب خشک سید الشهداست ز خون دیده ی من روی موج بنویسید که از تمامی اطفال تشنه تر سقّاست خدا گواست که با چشم خویشتن دیدم سکینه را که لبش خشک و دیده اش دریاست درون بحر همه ماهیان به هم گویند حسین تشنه و سیراب وحشی صحراست نوشته اند به لب­های خشک من ز ازل که تشنه کام گذشتن ز بحر شیوه ی ماست ز شیر خواره برایت پیام آوردم پیام داده که: ای آب غیرت تو کجاست؟ صدای نعره ی دریا به گوش جان بشنو که موج آب هم این طرفه بیت را گویاست سلام خالق منّان سلام خیرالنّاس سلام خیل شهیدان به حضرت عبّاس (غلام رضا سازگار) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) مشک برداشت که سیراب کند دریا را رفت تا تشنگی‌اش آب کـند دریا را آب روشن شد و عکـس قمر افتاد در آب ماه می‌خواست که مهتاب کند دریا را تشنه می‌خواست ببیند لـب او را دریا پس ننوشید که سیراب کند دریا را کوفه شد علقمه، شقّ القمری دیگر دید ماه افتاد که محراب کند دریا را تـا خجالت بکشد، سرخ شود چهره آب زخم می‌خورد که خوناب کند دریا را ناگهان موج برآمد که رسید اقیانوس تا در آغوش خودش خواب کند دریا را آب مهریّه ی گل بود والّا خـورشید در توان داشت که مرداب کند دریا را روی دست تو ندیده است کسی دریا را چون خدا خواست که نایاب کند دریا را (سید حمید رضا برقعی) اشعار روز تاسوعا؛ حضرت ابوالفضل العباس(ع) در این غوغای بی آبی، که خشکیده همه گل ها به اَمر تو شدم، سقّا، منم عبد و تویی مولا شود جانم به قربانت، به قربان تن و جانت علمدارم چه غم دارم، که از دستم علم افتد مباد از دفتر عشقت، به نام من قلم افتد شود جانم به قربانت، به قربان تن و جانت

چشمان خیس و ابری ات غم دارد آقا گلبرگ رویت، رود شبنم دارد آقا دارد نسیم غصه می آید ز کویت شال عزایت عطر ماتم دارد آقا امشب چه شبی ِ آقا جان؟برای صاحب روضه ی امشب:آجرك الله ما یک دهه تنها عزاداریم اما هر روز تو رنگ محرم دارد آقا فرمود: فَلاََ نْدُبَنَّک َصَباحاً وَ مَسآءً. شب و روز برای تو گریه می كنم. وَ لاََِبْکِیَنَّ لَک َ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً بعضی ها معنی اینجوری می كنند،می گند اگه اشك چشمم تموم بشه خون گریه می كنم،نه،معنای درستش اینه:نه اینكه اشك چشمم تموم بشه خون گریه می كنم،نه، بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً یعنی به جای اشك خون گریه می كنم. هر كی آرزو داره بگه با من: من آرزو دارم ببینم چشم هایم مثل تو خون با اشک توأم دارد آقا علامه ی بحرالعلوم میگن: تو بین الحرمین شاگرداش دورش حلقه زده بودند،روز تاسوعا،یه دفعه دیدند این مرجع بزرگوار با اون سن بالاش،دیدند عمامه اش رو از سرش برداشت،پاهاش رو از تو نعلینش در آورد،پا برهنه می دوید،هی به سر می زد،چی می گفت: عَلَی العباس واویلا حسین تنهاس واویلا شاگردها بهش گفتند:آقا ،سادات،مرجع بزرگوار،شما سنی ازت گذشته آقاجان،چرا اینجوری سینه می زنید؟شما آروم سینه بزنید،اینجوری سر رو برهنه نكنید،آشفته نشید. گفت:چی می فهمید شما؟! من خودم دیدم که حضرت بقیه الله (عج) با سر و پای برهنه در میان سینه زنان حاضرند و در حالی که به شدت گریه می کنند، بر سر و سینه خود می زنند. با دیدن این صحنه من دیگه نتوانستم طاقت بیاورم، از خود بی خود شدم... حالا كیآ می خوان امشب آقاشون رو دعوت كنند؟آقا جان امشب ما شمارو دعوت می كنیم،اما دیگه نمیگیم یا صاحب الزمان، امشب راهش رو یاد گرفتیم: سقای دشت كربلا اباالفضل،اباالفضل،اباالفضل دستش شده از تن جدا اباالفضل،اباالفضل،اباالفضل ای ساقی ِ لب تشنگان اباالفضل،اباالفضل،اباالفضل آبی رسان به كودكان اباالفضل،اباالفضل،اباالفضل از اباالفضل چند تا لقب تا حالا شنیدی؟ بعضی ها میگن:ساقی العطاشی،یعنی ساقی ی لب تشنگان ِ،بعضی ها بهش میگن:حامل الواء، یعنی علمدار كربلا،بعضی ها بهش میگن: اَبَا الْقِربَه یعنی پدر مشك. القاب مختلفی داره،اما امشب می خوام یكی از القاب آقا رو بگم،اصلاً روضه ی امشب من اینه،كه كمتر شنیدید،مرحوم آیت الله العظمی مرعشی نجفی رحمة الله علیه می فرمود: یكی از علمای شهر قم،مهمون من شد توی شهر قم."اونایی كه گرفتارند خیلی گوش بدهند" این عالم حاجتی داشت،گرفتاریه سختی داشت، مرتب می رفت جمكران دعا و سنا و توسل برمی گشت،بعد از مدت ها بهش گفتم:چه خبر،حل نشد؟ گفت:نه سید شهاب الدین،هرچی میرم جلو این گره كور تر میشه،دیگه كارد به استخونش رسیده بود،تا اینكه یه شب حالش منقلب شد و رفت جمكران،خودش برای مرحوم نجفی تعریف كرده بود این عالم.میگه:رفتم ، ایستادم نماز و دعا، متوسل شدم دیگه نفهمیدم،گفتم:یاصاحب الزمان ما تو عراق گره به كارمون می خوره میریم سراغ عموت عباس،ما میریم تو حرم عموت یه بار رو می زنیم گره مون باز میشه،آقا عموتون كه به ظاهر معصوم نیست،شما امام زمانی، معصومی،امامی،من این همه شب دارم میام و میرم،نمی خوای گره ی من رو باز كنی،گفتم:آقا من خسته شدم اگه حاجتم رو ندی،میرم پیش عموت گله میكنم.میگه:حالم منقلب شد،توی گریه خوابم برد،تو عالم رؤیا حضرت اومد بالا سرم ،دست كشید روی سرم، گفت:كار درست رو تو میكنی، گفتم:چه طور آقا، من بد كاری كردم؟گفت:نه ،كار درست رو تو میكنی، ما اهلبیت هم كار داریم سراغ عباس می ریم،ما هم كار داریم عباس رو صدا می زنیم،میگه: آقا امام زمان فرمود:می خوای آقا رو صدا بزنی،می خوای عباس رو صدا بزنی،با این لقب صدا بزن،ما اهل بیت، من ِ امام زمان بخوام صداش بزنم، اینجوری صداش می زنم، به آقا میگم،به عموم میگم: یا اباالغوث الدركنی. بعد فرموده بود:كربلا زن و بچه ها هم هر وقت كار داشتند می گفتند:یا اباالغوث،یعنی ای فریاد رس ما. امشب امام زمان به من و تو یاد داده، اَغثنی یا اباالغوث یعنی به فریادم برس. همه صداش می زدند یا اباالغوث،حتی خود ابی عبدالله،حتی خود حسین. شیخ كاظم اُزری داشت شعر می نوشت،رسید به این یه بیت: یوم ابوالفضل استجار به الهدی والشَّمس مِن كَدِرِ العَجاجِ لِثامُها

الان داره تو خیمه،گوشواره در میاره یه نفر بعد از عباس دست به كمرش گرفت،اون حسین بود،یه نفرم دو دست رو سرش زد.آی حسین...خدا به باب الحوائج فرج امام زمان ما برسان

روزی كه آفتاب تیره و تار شد،حسین پناه برد به عباس. یه دفعه قلم از دستش افتاد،گفت:شیخ كاظم چی گفتی؟حسین امام ِ،عباس كه امام نیست،دیگه ننویس،گریه كرد،توبه كرد،شب ارباب در عالم رؤیا اومد به خوابش،گفت: شیخ كاظم درست داشتی می نوشتی،می خوای درست تر بنویسی. چی بنویسم آقا؟بنویس: فقط من ِ حسین نه، روز عاشورا زن و بچه ام هم دنبال عباس می گشتند.....حالا روضه بخونم برات: یكی از اونایی كه دنبال عباس می گشت،سكینه بنت الحسین بود،مشك آب رو داد دست عمو، عمو من به بچه ها قول دادم گفتم: به عموم عباس میگم،كارش نشد نداره،بره سمت شریعه بر می گرده،عباس فریاد رس كربلاست،بعضی مقاتل نوشتند، 9 بار بعضی ها نوشتند16بار زده به قلب لشكر،گره و باز می كرد و بر می گشت. عباس اجازه جنگیدن نداشت،ابی عبدالله بهش اجازه نداد بجنگه،فقط بهش گفت:عباسم می خوای بری برو، فقط برو برا بچه هام آب بیار.وقتی اجناس غنیمتی رو آوردند،اما سجاد گفت:هرچی از ما بردید برگردونید،یه مرتبه دیدند یه مرد عربی اومد گفت:من یه چیزی بردم،فقط اول به من بگید صاحبش كیه؟ گفتند:چرا؟گفت:می خوام دستش رو ببوسم،گفتند:مگه تو چی بردی؟ گفت:من علم رو غارت كردم،گفتند: دستان علمدار الان زیر خاك ِ، حالا چرا می خوای دستش رو ببوسی؟گفت:آخه نگاه كردم به این چوبه ی علم دیدم همه ی این چوبه ی علم تیر خورده، فقط جای یه دست سالمه،یعنی اینقدر این آقا باوفا بوده،تا دم آخر علم رو رها نكرده: والله ان قـطـعـتــمــو یـمـیـنـــی انـی اوحــامــی ابـدآ عـن دیـنـی دریا کشید نعره صدا زد مرا بنوش غیرت نهیب زد که به دریا بگو خموش بعضی ها میگند:آب رو آورد بالا تشنه بود یكدفعه می خواست آب بخوره یاد تشنگی حسین افتاد.این اشتباهه وقتی که آب را به روی آب ریخت آمد چو موج در جگر بحر، خون بجوش نگید فَذَكَرَ عَطَشَ الْحُسَین درستش اینه فَذَكَّرَ عَطَشَ الْحُسَین. تشدید داره فَذَكَرَ. "فَذَكَّرَ" تذكّر داد به آب گفتی به آب، آب چه بی غیرتی برو بی آبرو ،بی ریختن آبرو مکوش تو می خوای جلوی فاطمه آبروی من رو ببری؟تو می خوای جلوی حسین من و خجالت بدی؟ آب رو روی آب ریخت. عباس داره به آب میگه: آوردمت به نزد دهان تا بگویمت بشنو که العطش رسد از خیمه ها بگوش تو موج میزنی، علی اصغر از عطش گاهی به هوش آید، گاهی رود زهوش مشك رو به دوش انداخت،راهی ِ خیمه ها شد،الله اكبر،قربون این آقا برم،می خوام مقتل بخونم از سه مقتل،هم منتخب طُرِیحی، هم مقتل اَبی مِخنَف،هم مقتل العباس مرحوم مُقرَّم،با سند هیچ چیز از خودم نگم،خودت بفهمی كربلا چه خبر بوده. فَرَجَعَ مِنَ الفُرات. از فرات برگشت،كمین كردند،خیلی طول نكشید دست راستش رو زدند،مشك رو داد به شونه ی چپ، همه ی حواسش به مشك ِ،یه مرتبه دید دست چپ رو هم زدند،شروع كرد رجز خواندن: والله ان قـطـعـتــمــو یـمـیـنـــی انـی اوحــامــی ابـدآ عـن دیـنـی دست راست رو زدند،چپ رو زدند، فحمل القربة بأسنانه دیدند مشك رو به دندان گرفت،به اسب نهیب زد تا سریع حركت كنه،میخواد مشك رو برسونه،از دور همه دارند عباس رو نشونه می گیرند،مقتل میگه: وَ یَداهُ یَنفَخانِ دَما از دو دستش مثل سیلاب خون می ریخت،اما حواسش به مشك ِ،مشك تو دندوناش ِ،سرعت زیاده،یه مرتبه عمر سعد دستور داد: فَحَمَلوا علیه باَجمَعِهم جَمیعا عمر سعد دستور داد:همه با هم حمله كنید،نه یه نفر،نه صد نفر،نه هزار نفر،چهار هزار نفر.حسین...... حمله كردند،به قاسم و علی اكبر هم دسته جمعی حمله كردند،اما نه دیگه چهار هزار نفر به یك نفر،همه دورش حلقه زدند. فِرقَةٌ بالسَّهم معنی كنم یانه؟یه عده با تیر، فِرقَةٌ بالحجارة یه عده با سنگ،تیر به مشك خورد،همه امیدش داره رو خاك می ریزه،تیر به سینه خورد،"سادات" تیر به چشم خورد، آدم یه دونه خار تو چشمش بره،دیگه طاقت نمیآره،هر كاری كرد تیر رو در بیاره نشد،دست نداره،زانوهاش رو آورد بالا،سرش رو خم كرد، فَضَرَبه رَجُلٌ مِنهُم بعَمودٍ مِن حَدید چنان با عمود آهن....حسین.... همچین كه عمود آهن زدند،عباس با صورت رو خاك افتاد،داداشش رو صدا كرد:یا اخا داداش منم رفتم،نمی دونم ابی عبدالله خودش رو چه طور رسوند،اما نوشتند جوری اومد،تا رسید دید دور عباس رو حلقه زدند،من نمیگم،مقتل میگه:تا حسین دید دارند عباس رو می زنند، وَ صَرَخَ الحُسَین صَرخَةً شَدیدا دیدند حسین داره داد میزنه،میگه: وا عباسا.. حسین.......... پاشو علمدار حرم، هنوز علمداری پاشو آوردم دستات و ،علم رو برداری پاشو می خوام بدونن،که کاشفَ الکُروبی پاشو می خوام تو صحرا ،علمت و بکوبی یا ساقی العطاشا *** روضه ی من اینه،هر كی تا حالا داد نزده شرمنده ی حضرت زهرا نشه.حسین میخواد یه كاری كنه عباس بلند شه،چیكار كنه؟سادات ببخشند،این شعر فقط مال شب تاسوعاست تو می دونی که بعد تو ،چی به سرم میاد خودم که هیچ چی به سر اهل حرم میاد خواهرمون به غیر از ،من و تو یار نداره

منم علمدار حسین منم علمدار حسین عباس شیر کربلا امیر پیکار حسین عباس شیر کربلا به دل خریدار حسین عباس شیر کربلا امین دربار حسین عباس شیر کربلا ****** (من علمدار حسینم ، به حسین می نازم) جان و سر در ره ایمان حسین می بازم مرد میدان نبردم به هواخواهی او حمزه آسا به صف خصم حسین می تازم عَبدِودها همه در صحنة به خاک اندازم پرچم لشکر دین با دل و جان افرازم ذوالفقار علوی در کفِ با همتِ من یک تنه کار دوتا لشکر دون می سازم تو علمدار منی عباسم همه جا یار منی عباسم مالک اشتر میدان بلا مرد پیکار منی عباسم منم علمدار حسین عباس شیر کربلا ****** شیر میدان نبرد ، آینة کرارم مانده در خاطرة جنگ جَمَل پیکارم آسمان دل من ، شوق علمداری اوست با شجاعت علم سرخ حسین بردارم در سپاه ظفر خون خدا ، سقایم خادم آل محمد ، پسر زهرایم مشک یک دوش و علم دوش دگر ، مسرورم در اطاعت ز امامم به سوی دریایم هم حقیقت طلب و حق جویی یل نام آور این اردویی هم برای دل طفلان حرم بهترین یارِ غم و عمویی منم علمدار حسین عباس شیر کربلا ****** من مبارزطلبم ، کس نکند تسخیرم لشکری را به ستوه آورم از شمشیرم تن به تن کوفه ندارد هوس جنگیدن لرزه بر پیکر دشمن فکند تکبیرم من که با قلب و زبانم به حسین همرنگم دست ردّم به امان نامه شده آهنگم تا نم آخر خونی که به رگ های من است با یزیدان ستم پیشه فقط می جنگم یل میدان منی عباسم سر پیمان منی عباسم نه برادر و نه یاری تنها قالب جان منی عباسم منم علمدار حسین عباس شیر کربلا ****** من که در راه خدا جام بلا می نوشم تا به دست آوری عزت دین می کوشم ای به قربان تو بادا تن ناقابل من جامة سرخ شهادت به رهت می پوشم من که بر عشق حسین و ره او می مانم با نوای دل خود شعر ولا می خوانم غیرت و سروری و عزت من هدیه به توست قدر این عشق خداداد حسین می دانم تو که بر راه خدا می مانی هیبت عشق حسین می خوانی مأمن خیل عزاداران باش اجر این سینه زنان می دانی منم علمدار حسین عباس شیر کربلا ******

﷽سلام نشست خصوصی جمعی ازمداحان اصفهان باشاعرومداح اهلبیت ‌■ استادسازگار ■امروز ■چهارشنبه ■رٵس ساعت7عصر اصفهان خیابان سروش چهارراه عسکریه دقیقا مقابل مهدیه بزرگ اصفهان حسینیه فرهنگی قرآنی صرافان ((کانون مداحان وشاعران آئینی استان)) (((((((( مقدمتان گرامی ))))))))

جلسه مداحان با حضور سرهنگ محمدرئیسی

برشی از کتاب #دشمن_شناسی امروز سعی می‌شود در زمینه‌های گوناگون برای جوامع مختلف الگو تراشیده بشود. حقیقتاً سیاست‌هایی این را دنبال می‌کنند. ما نیاز داریم برای جوان خودمان، برای نسل نونهال خودمان، الگوهایی را از بخش‌های مختلف مشخّص کنیم؛ آن‌کس که علاقه‌ی به علم دارد، آن‌کس که علاقه‌ی به هنر دارد، آن‌کس که علاقه‌ی به ادبیّات یا تاریخ یا کارهای عملی دارد، آن‌کس که علاقه‌ی به کشاورزی یا صنعت یا فناوری دارد، هر کدام بتوانند الگوهای شایسته‌ی خودشان را پیدا کنند. این یکی از کارهای لازم ماست. #سیزدهمین_کتاب_سیر_مطالعاتی_تمدن‌ساز #سیدعلی_خامنه‌ای خبرنگار بسیج نیوز پیربکران موسوی