🌸 #میلاد_امام_علی(ع) 💐صاحب شان و شرافت حیدر است 💐معدن عدل و عدالت حیدر است 🎤زنده یاد #محمد_باقر_منصوری 👏 #شعرخوانی #ترکی #فارسی

🌸 #میلاد_امام_علی(ع) 💐حیدر شدی تا ... 💐پشت در هی در بکوبند 🎤 #محمود_کریمی 👏 #سرود

🌸 #میلاد_امام_علی(ع) 💐بارونه بارونه بارونه 💐امشب خوشیمون فراوونه 🎤 #حمید_علیمی 👏 #سرود

🌸 #میلاد_امام_علی(ع) 💐حیدر حیدر 💐حیدر حیدر یا امیرالمومنین 🎤 #محمد_فصولی 👏 #عربی #فارسی

🌸 #میلاد_امام_علی(ع) 💐ای عشق شیرینم 💐حب توئه دینم 🎤 #محمدرضا_طاهری

🌸 #میلاد_امام_علی(ع) 💐جان علی جانان علی 💐جان سنه قربان علی 🎤 #سید_رضا_نریمانی 👏 #سرود

🌸 #میلاد_امام_علی(ع) ♨️حب امیرالمومنین علی(ع) 👌 #سخنرانی بسیار شنیدنی 🎤حجت‌الاسلام #پارسا

🌸 #میلاد_امام_علی(ع) 💐تا که دل بر حیدر دادم 💐غیر حیدر نمیخونم 🎤 #اسلام_میرزایی 👏 #سرود

🌸 #میلاد_امام_علی(ع) 💐علی یا فارس العرب 💐علی ای اولین اسد 🎤 #مهدی_سلحشور 👏 #سرود

داستان کوتاه "پیرمردی" با پسر و عروس و نوه اش زندگی میکرد. او دستانش می لرزید و چشمانش خوب نمیدید و به سختی می توانست راه برود، هنگام خوردن شام غذایش را روی میز ریخت و لیوانی را بر زمین انداخت و شکست. "پسر و عروس" از این کثیف کاری پیرمرد ناراحت شدند: باید درباره پدربزرگ کاری بکنیم وگرنه تمام خانه را به هم می ریزد. آنها یک میز کوچک در گوشه اطاق قرار دادند و پدربزرگ مجبور شد به "تنهایی" آنجا غذا بخورد، بعد از این که یک بشقاب از دست پدربزرگ افتاد و شکست دیگر مجبور بود غذایش را در کاسه چوبی بخورد، هروقت هم خانواده او را "سرزنش" میکردند پدر بزرگ فقط "اشک" میریخت و هیچ نمیگفت. یک روز عصر قبل از شام پدر متوجه پسر چهار ساله خود شد که داشت با چند تکه چوب "بازی" میکرد، پدر روبه او کرد و گفت: پسرم داری چی درست میکنی؟ پسر با "شیرین زبانی" گفت: دارم برای تو و مامان کاسه های چوبی درست میکنم که وقتی پیر شدید در آنها غذا بخورید...! یادمان بماند که: "زمین گرد است..." 💕💙💕

🌼🍃شيطان اندازه‌ي ئ حبّه قند است گاهي ميافتد توي فنجانِ دلِ ما حل مي شود آرام آرام بي آنڪه اصلاً ما بفهميم و روحمان سر ميڪشد آن را آن چاي شيرين را شيطانِ زهرآگينِ ديرين را. آن وقت او خون ميشود در خانه‌ی تن ميچرخد و ميگردد و ميماند آنجا او ميشود من 🌼🍃طعم دهانم تلخِ تلخ است انگار سمي قطره قطره رفته ميان تار و پودم اين لڪه‌ها چيست؟ بر روح سر تا پا ڪبودم! اي واي پيش از آنڪه از اين سم بميرم بـايـــــد ڪه از دست خـــــودتــــــــــ دارو بگيرم اي آنڪه دارو خانه‌ات هر موقع باز است من ناخوشم داروي من راز و نيـــــاز است چشمان من ابر است و هي باران ميآيد اما بگــــــــــو ڪي ميرود اين درد و ڪي درمان ميآيد؟ 🌼🍃شب بود اما صبح آمده اين دوروبرها اين ردّ پاي روشن ٺو هست #خدا اين بال و پرها 🌼🍃لطفت برايم نسخه پيچيد: يڪ شيشه شربت آسمان يڪ قرصِ خورشيد يڪ استڪان ياد ٺـــــو را بـــــايـــــد بنوشم ❣معجوني از نـــــور و دعـــــا بايد بنوشم 💕❤️💕

#مردی_در_آینه #قسمت_هفتاد_چهار: سلام آقاي ساندرز با فاصله از آپارتمان ساندرز توقف کردم ... نمي دونستم چطور جلو برم و چي بگم ... مغزم کار نمي کرد ... از زماني که حرف ها و اشک هاي همسرش رو پاي تلفن شنيده بودم حالم جور ديگه اي شده بود ... همون طور، ساعت ها توي ماشين منتظر ... به پشتي صندلي تکيه داده بودم و از شيشه جلوي ماشين به در ورودي آپارتمان نگاه مي کردم ... بالاخره پيداش شد ... فکر مي کردم توي خونه باشه ... از تعطيل شدن مدرسه زمان زيادي مي گذشت ... و براي برگشتن به خونه دير وقت بود ... اون هم آدمی مثل ساندرز که در تمام اين مدت، هميشه رفت و آمدهاش به موقع و برنامه ريزي شده بود ... چراغ ها، زمين اون آسمون بي ستاره رو روشن کرده بود ... خيابون خلوتي بود ... و اون، خيلي آروم توي تاريکي شب به سمت خونه اش برمي گشت ... دست هاش توي جيبش ... و با چهره اي گرفته ... مثل سرداري که از نبرد سنگيني با شکست و سرافکندگی برمي گشت ... حرف ها و اشک هاي اون روز، برگشت رو براي اون هم سخت کرده بود ... توي اون تاريکي، من رو از اون فاصله توي ماشن نمي ديد ... چند لحظه از همون جا فقط به چهره اش نگاه کردم ... به ورودي که رسيد ... روي اولين پله ها جلوي آپارتمان نشست ... سرش رو توي دست هاش گرفت و چهره اش از ديد من مخفي شد ... چقدر برگشتن و مواجه شدن با آدم هاي خونه براش سخت شده بود ... توي اين مدتي که زير نظر داشتمش هيچ وقت اينطوري نبود ... هيچ کدوم شون رو درک نمي کردم و نمي فهميدم ... فقط مي دونستم چيزي رو از افراد محترمي گرفتم که واقعا براشون ارزشمند بود ... از جاش بلند شد که بره تو ... در ماشين رو باز کردم و با شرمندگي رفتم سمتش ... از خودم و کاري که با اونها کرده بودم خجالت مي کشيدم ... هر چند شرمندگي و خجالت کشيدن توي قاموس من نبود ... مي خواستم اون دبير رياضي رو مثل يه مسأله سخت حل کنم اما خودم توي معادلات ساندرز حل شدم ... متوجه من شد که به سمتش ميرم ... برگشت سمتم و بهم خيره شد ... چهره اش اون شادي قبل رو نداشت ... و برعکس دفعات قبل، اين بار فقط من بودم که به سمتش مي رفتم ... و اون آرام جلوي پله هاي ورودي ايستاده بود ... حالا ديگه فاصله کمي بين ما بود ... شايد حدود دو قدم ... ايستادم و دوباره مکث کردم ... از چشم هاش مي شد ديد، ديدن چهره من براش سخت بود ... لبخند تلخ پر از شرمساري وجودم رو پر کرد ... - سلام آقاي ساندرز ... و اين بار، اين من بودم که دستم رو براي فشردن دست اون بلند کردم ... و چشم هاي پر از درد اون بود که متعجب به اين دست نگاه مي کرد ... چند ثانيه مکث کرد و دستم رو به گرمي فشرد ... شايد نه به اندازه اون گرمايي که قبل مي تونست وجود داشته باشه ... نفس عميقي کشيدم ... هوايي که بعد از ورود ... به سختي از ريه هام خارج مي شد ... و چشم هايي که از شرم، قدرت نگاه کردن به اون رو نداشت ... - با من کاري داشتيد؟ ... سرم رو آوردم بالا ... و نگاهم روي چشم هاش خشک شد ... - مي خواستم ازتون عذرخواهي کنم ... و اينکه ... بامــــاهمـــراه باشــید🌹