▪️نام‌ها تمدن می‌سازند یکی از راه‌هایی که میتوانیم از طریق آن هویت و تفکر جوامع را بشناسیم، توجه به نام‌های مورد علاقه‌شان است. جامعه‌ای که نام شهرهایش پرند، پردیس، فردیس، پردیسان، شیرین‌شهر، مهسان، پارمیس، پرنیان و مهستان است صدها سال نوری با آن جامعه که نام‌های مورد علاقه‌اش علی‌آباد، احمدآباد، حسین‌آباد، اسلام‌آباد و جنت‌آباد است فاصله دارد. قصه‌ی اسفناک نام‌گذاری مبتذل شهرها و شهرک‌ها در مورد نام‌گذاری نوزادان هم صدق میکند. نگاهی گذرا به نام‌های مورد علاقه مردم در گزارش‌های ثبت احوال نشان میدهد که بخش مهمی از جامعه گرفتار نوعی زیبایی‌شناسی مبتذل و بی‌معنا شده‌اند. توجه کنیم به فرمایش آیت الله جوادی آملی که فرمودند ظاهر مردم باطن مسئولان است. الناس علی دین ملوکهم. تمدن اسلامی را فکر و ذهن اسلامی می‌سازد، تمدن اسلامی فقط با بنر و همایش ساخته نمیشود. @madineyefazele

▪️نهادهای سنتی تامین امنیت درگذشته اهل بازار و کسبه شهر برای تامین امنیت خود، بازار و نواحی اطرافش و گاهی مناطق خارج از نواحی مربوط به کسب و کار، افرادی را استخدام می‌کردند به اسم «دارقا». احتمالا این کلمه «دارقا» همان داروغه باشد. مسجدی درون بازار قرار داشت که محل استقرار روحانی معتمد و اصل و نسب‌داری بود. عموما او را با پیشوند «میر» یا «مولّا» صدا می‌کردند و به مردم‌داری و لطف و کرم شهره بود. بنده مرحوم «مولا صادق» را از نزدیک دیده بودم و تاحدودی می‌شناختم، گویا مرحوم هم آخرین روحانی قبل انقلاب بوده است و بعد از ایشان دیگر در مسجد بازار، روحانی‌ای از اهالی که شرایط سنتی و مقبولیت عامه را داشته باشد، مستقر نشده است. آن مسجد هنوز هم داخل بازار قرار دارد و به اسم «چشمه مسجیدی» و «بازار مسجیدی» معروف است. البته بازار ما مثل تبریز و ارومیه سرپوشیده نبود. ظاهرا گاهی کسبه فردی صالح را با نظر مساعد میر یا مولا در مسجد محل به عنوان دارقا انتخاب می‌کردند. به این ترتیب، نهاد امنیت و حفاظتی سنتی تشکیل می‌شد که اولا درآمدش توسط بازار تامین می‌شد و ثانیا از طریق تایید بزرگان بازار و روحانیت سنتی و مقبول عامه، مشروعیت پیدا می‌کرد و مجوز حمل سلاح می‌یافت. ظاهرا درگذشته در زمان ارباب و رعیتی هم روحانی‌ای به اسم «حاج شریف انصاری» در بازار برای مقابله با خان پیش‌قدم شده و موفق هم شدند و در سایه آن اقدام، شهر کوچک ما نظام ارباب-رعیتی را تجربه نکرد. این مجوزِ [حمل سلاح] یک چیز سنتی و فرهنگی بود به این صورت که حمل سلاح تنها توسط دارقا و گماشتگانش مذموم قلمداد نمی‌شد. سلاح تنها زمانی به اصطلاح نجس نبود که توسط شور عموم و کسب مشروعیت الهی (از عالم و روحانی مسجد) واگذار شود. البته همچنان حمل سلاح توسط گماشتگان دارقا که به ندرت تپانچه سرپُر و عموما قَمه بود روی خوشی نداشت. دارقا بنابر صلاح‌دید و عوایدی که از بازار کسب می‌کرد این افراد را استخدام می‌کرد و هزینه‌ها را مدیریت می‌کرد. به هر حال پول خودش بود و اگر تنهایی هم می‌توانست امنیت را تامین کند، مانعی نداشت. بهرام امینی @madineyefazele

✍امروز محلات طباطبایی کرمان، امیرالمومنین و شهداء گمنام شهداد مورد پایش قرار گرفتند. پیشرفت امامت و امارت در آنها مورد قبول ارزیابی شد. @qavami

✍لیست ۲۴ نفره رسمی سران قوا و امامان ۶ محله شهداد امروز بدستم رسید. از هفته آتی دوره مدیریت محله با اساتید مجرب بنیاد فقهی مدیریت اسلامی در خصوص آنان آغاز میشود به هدف یکسان سازی دانایی و توانایی مسئولین این محلات. @qavami

کارگاه آموزشی #مدیریت محله مدرس: آیت الله قوامی شهداد کرمان قسمت اول @madineyefazele

کارگاه آموزشی #مدیریت محله مدرس: آیت الله قوامی شهداد کرمان قسمت دوم @madineyefazele

▪️گزارش تصویری برگزاری کارگاه آموزشی #مدیریت_محله با تدریس آیت الله قوامی برای امامان و فعالان مساجد شهداد کرمان @amoozesh_fiim @madineyefazele