یه روز داشتم می رفتم حرم... جلوم یه خادمی بود که کلی غذای تبرکی دستش بود و داشت میبرد واسه باقی خادما...

یه پسر کوچولو با مادرش نشسته بودن رو صندلی...

پسر کوچولوهه غذا رو که دید... به مادرش گفت مامان میشه یدونه از این غذا ها بگیریم....

مامانش گفت پسرم... از اینا که نمیشه ولی اگه حضرت معصومه بخوان بهمون میدن :)!

من یه از خانوادمون تو حرم فعالیت دارن و گاهی اوقات بهشون غذای تبرکی میدن....

تا حرف مادره رو شنیدم... اصلا دست خودم نبود کفشام و درآوردم دویدم تا برم پیش اون بنده خدا و اگه اجازه بده غذاش رو بگیرم...

رفتم غذا رو گرفتم و برگشتم سمت جایی که اون خانومه بود و خدا خدا میکردم که هنوز باشن!

رفتم و اون خانومه هنوز بود و وقتی غذا رو بهش دادم کلی گریه کرد گفت من بچم مریضه و دوست داشتم غذا بگیرم به نیت شفاش...

می خوام از این اتفاق یه چیزی بهتون بگم....

امیدِ واقعی و از ته قلب به اهلبیت هیچ کسی رو نا امید نمیکنه...

راستی...