شبای حرم و من خیلی دوست... خلوت... سرد... خودتی و خودت...

دیشب یه خانواده ی عرب نشسته بودن کنارم...

فقط چشمام و بستم و نفس کشیدم🥺 رفام بین الحرمین... دلم تنگ شده بود... و تنگ تر شد...

همیشه بین الحرمین تند تند نفس میکشیدم تا وقتی برگشتم بتونم اون لذت و آرامش و واسه خودم یادآوری کنم... ولی انگار اون آرامشه اون لذتِ رهاییه فقط و فقط تو خودِ بغلِ امام حسینمه

دلم تنگ شده واسه باباعلی🙂

اینو فقط کسی می فهمه که رفته کربلا.... وقتی میری و برمیگردی دیگه نمیتونی درداتو پیش آدما بگی... شاید تا لب مرز گفتن بریا... ولی همونجا برمیگرده و میگه بیا و بریم پیش امام حسین و امام علی بگیم...

تو وقتی یه عشق داشته باشی که همه جوره هوات و داره... قضاوتت نمیکنه... بقیه شنوای دردات باشن🙂...

بگذریم....

امشب آقای مهدی رسولی میگفتن... آقای امام رضا... تو هم میدونی هم میتونی... برین در خونه ی آقا و بگین آقا هم میدونی و هم میتونی... یه نگاه بنداز به قلبمون و کِدری هاش و سیاهی هاش و پاک کن و یاد بده ادامه ی زندگی با یه قلبِ روشن:) ❤️

یادتونه گفته بودم روح مثل بچه اس:)

حالا یه مثال دیگه زد به ذهنم...

دیدی وقتی تلفن ثابت خونه خط رو خط میشه همش صدای افراد دیگه رو هم میشنوی؟!