چقدر اینو دوست داشتم 🙂🌊

هر وقت توی حجم انبوهی از غم گیر می‌افتیم، می‌شیم یه چراغ چشمک زن نیمه سوز کنج اتاقمون، که گاهی هست و گاهی نیست. گاهی می‌شنوه و گاهی نه. دقایقی اهل این دنیا و بین مردمه ولی ساعت‌ها تا گلو توی نجوای غصه‌های خودشه:) یاد این می‌افتم که یه روزی، دم دمای صبح، اون‌وقتی که هنوز هبوط نکرده بودیم روی زمین، خدا صورتمو گرفت بین دو تا دستش و گفت: لا تَحْزَنْ ... (اونجا که رفتی هر چیزی هم که شد غمت نباشه ها. من باهاتم!:)🌊 وقتی هیچ چشمی تو رو ندید و هیچ گوشی صدات رو نشنید، یادت باشه من می‌بینمت و می‌شنوم.🌿🦋 حتی اگر توی قعر دریاها باشی و یا به روی قله‌ی کوه‌ها. خب؟)🥺💙 و مام یحتمل سر تکون دادیم و گفتیم خب ... بعدش خرمنی که سوخته، جوونه می‌زنه. قلبی که نمی‌تپه، به کار می‌افته و نور امید از روزنه‌ی کوچیک پنجره داخل می‌دوئه :) 🌱🌊 #مهدا‌ نوشت

و دلم تنگ شد واسه صبحِ بین الحرمین 🙂🌊🦋

روز هشتم:) 🌊🦋

🙂🌊🦋

و قسم به ساعتی که شیشه عطرمان شکست..(':

خب خب شرمنده بابت امروز که نتونستم فعالیتی داشته باشم:) 🤝🏻

رجب و شعبان گذشت و الان ماه رمضونیم🙂...

عین برق و باد گذشت حواسمون هست؟!

به اینکه تک تک ثانیه های زندگیموم داره سریع تر از ذهن ماها میگذره و!...

نمی دونم شرایط هرکدوم‌تون چجوریه هرکسی یه دنیایی داره دیگه:)