اون چیزی که ما رو به دنیا علاقه‌مند می‌کنه،خیالِ رسیدن به دنیاست،نه نقد بودنِ دنیا...

معشوقی که آدم،با خیال پردازی بهش نرسه،لذت نداره..

نمازی که من با اکراه قبولش کردم و نمیتونم باهاش خیال‌پردازی کنم

خدایی که نمیتونم باهاش عشق بازی کنم

امام حسینی که هرشب قبل خواب تا حرمش خیال پردازی نمیکنم

بهشتی که ما فقط رفتیم چارتا حدیث درموردش خوندیم و رفته پیِ کارش..!

کسی که بخواد یه کار بزرگی انجام بده،روزی هزاربار مرورش می‌کنه! مگه نمیگن... رسم‌العشق،طی‌العشق

ما چقدر توی خیال‌پردازی‌هامون،خیالِ بهشتی میکنیم و ازش لذت می‌بریم؟

چقدر توی خیالمون،میریم حرم امام حسین و امام رضا کیف میکنیم؟

اصلا انگاری درِ ماشینِ خیالمون بسته است تا بره جلویِ ضریح وایسه.. برای همین حسی بار اومدیم.. روحیه‌مون خرابه تا بریم حرم؛ حرم رو نمیاریم تویِ وجود خودمون!

امام حسینِ ما کو؟ خدا و بهشت من کو؟!! چرا لذت نمی‌بریم؟!