🔴 پیشرفت در پرتو حمایت هوشمند؛ مطالعه موردی کره جنوبی(۵)... اگر بخواهیم ریشه‌های صنعتی شدن کره جنوبی را بررسی کنیم باید بگوییم رابطه‌ی تنگاتنگی میان "خلق بازار صنایع نظامی" و #پیشرفت این کشور وجود دارد؛ به‌گونه‌ای که سایر صنایع، یا مصرف‌کننده زیرساخت‌هایی بودند که برای #صنایع_دفاعی ایجاد شد و یا از فناوری‌هایی بهره‌برداری کرده‌اند که در صنایع نظامی تحصیل شد... این مسئله در تاریخ اقتصاد سیاسی کره جنوبی به‌قدری پررنگ است که برخی صنعتی شدن این کشور را با عبارت "مدرنیته نظامی" توصیف کرده‌اند؛ اما کمتر گفته می‌شود که این "مدرنیته نظامی" واکنشی به محرومیت‌های نظامی و تحریم‌های تسهیلاتی آمریکا علیه کره بوده‌است... در سرتاسر دهه ۱۹۷۰ "ژنرال پارک" بصورت راهبردی هم "خوداتکایی نظامی" را دنبال می‌کرد و هم "خوداتکایی اقتصادی" را؛ اولین و البته ساده‌ترین مسیری که "پارک" انتخاب کرد، دریافت #تسهیلات_مالی از کشورهای خارجی برای تامین سرمایه مورد نیازش بود اما پس‌از ۱۵ ماه مذاکره با طرف‌های خارجی از جمله ژاپن، آمریکا و دولت‌های اروپایی، هیات برنامه ‌ریزی اقتصادی در تاریخ ۱۰ نوامبر ۱۹۷۱ رسماً به "پارک" گزارش داد که موفق به جذب تسهیلات مالی خارجی نشده‌است... درچنین شرایطی که "پارک" از دریافت منابع، تسهیلات و #کمک_خارجی کاملاً ناامید شده بود، "اُ ونچ اُول" معاون وقت وزیر صنعت و تجارت طرحی را به رییس‌جمهور ارائه کرد که صنایع مدنظر با تکیه‌بر توان فنی و منابع موجود داخلی ایجاد شود؛ پس‌از بررسی این طرح، او به سمت مشاور عالی اقتصادی رییس‌ جمهور منصوب و مأمور به اجرای پروژه شد... براساس اسنادی که پس‌از دهه‌ها از طبقه‌بندی خارج شد، برنامه‌ای تحت عنوان "بازسازی صنعت مطابق با توسعه صنایع سنگین و شیمیایی" تدوین شد که دو هدف "دست یابی به زیرساخت‌های تولید صنعتی" و "توان تولید تسلیحات" را به‌طور هم‌زمان دنبال می‌کرد؛ صنایع شش‌گانه فولاد، ماشین‌آلات سنگین، کشتی ‌سازی، صنایع شیمیایی، پتروشیمی، فلزات غیرآهنی و صنایع الکترونیک، به‌عنوان صنایع اصلی در برنامه "توسعه صنایع شیمیایی و سنگین" انتخاب شدند که هر کدام سهم مشخصی در تولید #تسلیحات_نظامی داشتند... یکی از عوامل موفقیت دولت "ژنرال پارک" در پیشبرد اهداف توسعه‌ای خود این است که از ظرفیت #بخش_خصوصی غافل نشد و به‌جای این‌که برای صنایع شش‌گانه منتخب، شرکت‌های دولتی تأسیس کند، شرکت‌های خصوصی را به خدمت گرفت و خود در قامت هادی، حامی و ناظر ظاهر شد؛ در واقع، دولت برای دستیابی به آنچه در عرصه نظامی نیاز داشت، پروژه‌هایی تعریف کرد و شرکت‌های بخش خصوصی را تحت حمایت خود مجری این پروژه‌ها کرد و در هر حوزه‌ای که بخش خصوصی آمادگی یا علاقه سرمایه‌گذاری نداشت، دولت #بنگاه‌های_عمومی را برای اجرای پروژه‌های خود فعال کرد.... علاوه‌براین، تحت مدیریت وزارتخانه‌های مرتبط، مؤسسات #تحقیق و توسعه متعددی برای دستیابی به فناوری‌های مورد نیاز صنایع شش‌گانه تاسیس شد؛ البته تأسیس این مؤسسات بدین‌معنی نبود که شرکت‌های غیردولتی تکلیفی در زمینه تحقیق و توسعه به‌عهده نداشته باشند... طبق قانونی که سال ۱۹۷۳ به تصویب رسید، دولت دست این شرکت‌ها را برای #واردات ماشین‌آلات و فناوری خارجی مرتبط با تولید باز گذاشت، اما این شرکت‌ها مکلف شدند حداقل به‌اندازه‌ی هزینه‌ای که برای واردات انجام داده‌اند، در زمینه تحقیق و توسعه به‌منظور جذب و #بومی‌سازی آن فناوری هزینه کنند؛ کمک‌های مالی نیز به صنایع منتخب اعطا شد تا پروژه‌های تحقیق و توسعه خود را پیش ببرند.... در نگاه سیاست‌گذاران کره جنوبی، #فناوری_خارجی نه جایگزین فناوری داخلی، بلکه مکمل فناوری داخلی بود که هدف از واردات آن، بومی‌سازی و ارتقای فناوری داخلی بود؛ به‌مرور فناوری‌ها و تکنیک‌هایی که در ابتدا با سرمایه‌گذاری و هدایت دولت برای دستیابی به #توان_دفاعی تحصیل شده‌اند، توسط شرکت‌های مجری پروژه‌ها به #حوزه_تجاری سرریز کرده و باعث تحول اساسی در این بخش شدند.. بسیاری از شرکت‌های عظیم کره‌ای که امروز در جهان شناخته شده‌اند، موفقیت خود را مدیون #پروژه‌های_نظامی هستند که دولت "ژنرال پارک" برای دستیابی به توان تسلیحاتی تعریف کرد؛ برای نمونه شرکت‌های ال جی و سامسونگ مجری پروژه‌هایی در رابطه با سیستم‌های الکترونیکی و اطلاعاتی نظامی بودند؛ شرکت‌های هیوندای، سامسونگ و دوو مجری پروژه‌های مرتبط با خودروهای زرهی و قطعات آن‌ها بودند؛ کیا، هیوندای و دوو مجری پروژه‌های تولید زیردریایی و دیگر تسلیحات مرتبط با نیروی دریایی بودند...(ادامه دارد) 📚 دولت و بازار؛ سیدیاسر جبرائیلی @mahdi_ghasemzadeh