‌ نشاند آن دانه را در آسمان با گریه آبش داد زمین خاڪسترے بود، اشڪ او رنگ و لعابش داد

زنی آن‌سان ڪه خورشید است سرگرم مصابیحش ڪه باران نام او را می‌ستاید در تواشیحش جهان آرایه دارد از شگفتی‌هاے تلمیحش جهان این شاه‌مقصودی ڪه روشن شد ز تسبیحش

‌ ابد حیران فردایش، ازل مبهوت دیروزش ندانم‌هاے عالم ثبت شد در لوح محفوظش

چه بنویسم از آن بی‌ابتدا، بی‌انتها، زهرا ازل زهرا، ابد زهرا، قدَر زهرا، قضا زهرا شگفتا فاطمه! یا للعجب! واحیرتا! زهرا چه می‌فهمم من از زهرا و ما أدراڪ ما زهرا!

‌ مرا در سایه ے خود بُرد و جوهر ریخت در شعرم رفوے چادرش مضمون دیگر ریخت در شعرم

مدام او وصله می‌زد، وصله ے دیگر بر آن چادر ڪه جبرائیل می‌بندد دخیل پر بر آن چادر ستون آسمان‌ها می‌گذارد سر بر آن چادر تیمّم می‌ڪند هر روز پیغمبر بر آن چادر

‌ همان چادر ڪه مأواے علی در کوچه‌ها بوده‌ست ڪمی از گرد و خاڪش رستخیز ڪربلا بوده‌ست

غمی در جان زهرا می‌شود تڪرار در تڪرار صداے گریه می‌آید به گوشش از در و دیوار تمام آسمان‌ها می‌شود روی سرش آوار ڪه دارد در وجودش روضه می‌خواند ڪسی انگار

‌ برایش روضه می‌خواند صدایی در دل ِ باران ڪه یا أماه! أنا المظلوم، أنا المقتول، أنا العطشان

خدا را ناگهان در جلوه‌اے دیگر نشان دادند ڪه خوب ِ آفرینش را به زهرا ارمغان دادند صداے ڪودڪش آمد، تمام عرش جان دادند ملائڪ یڪ به یڪ گهواره ے او را تڪان دادند

‌ صداے گریه آمد، مادرم می‌سوخت در باران برای ڪودڪ خود پیرُهن می‌دوخت در باران

وصیت ڪرد مادر، آسمان بی‌وقفه می‌بارید حسینم هر ڪجا خُفته، قدم آرام بردارید! تن او را به دست ابرے از آغوش بسپارید جهان تشنه‌ست، بالاے سر او آب بگذارید