کتاب #عارفانه زندگی و خاطرات شهید احمد علی نیری قسمت هفتاد و یکم پاییز ۱۳۶۴بود. تغییر در رفتار و اعمال احمدآقا بیشتر حس می شد .نماز های ایشان همگی معراج بود.یادم هست یک باربعد از نماز به ایشان گفتم:علت اینهمه لرزش شما در نماز چیست ؟ میخواهید برویم دکتر ؟گفت:نه چیزی نیست. اما من می دانستم چرا اینگونه است.در روایات خواندیم که ائمه اطهار در موقع نماز خواندن اینگونه بر خود میلرزیدند‌. این حالت برای کسی که درک کند وجود بی مقدارش ،اجازه یافته با خالق صحبت کند طبیعی است ،این ما هستیم که در نماز و عبادات معرفت لازم را نداریم. خلاصه روال برنامه های ما ادامه داشت تا اینکه یک شب به مسجد آمد و بعد از نماز همه ی ما را جمع کرد. بعد از بچه ها خداحافظی کرد و گفت:ان شاالله فردا راهی جبهه هستم.احمدآقا از ما حلالیت طلبید و از اهل مسجد خداحافظی کرد. بعد هم به ما چند نفری که بیشتر از بقیه با ایشان بودیم گفت:این آخرین دیدار ماو شماست.من دیگر از جبهه برنمیگردم! دست آخر هم به من نگاهی کرد و گفت:خواب شما عین واقعیت بود. نمی دانم چرا ،اما من وآن بچه ها خیلی عادی بودیم.فکر میکردیم حتما به مرخصی خواهد آمد.فکر می کردیم اگر احمدآقا هم برود یکی مثل ایشان پیدا میشود. روز بعد احمدآقا با سپاه تسویه کرد و به صورت بسیجی راهی جبهه شد .همه ی کارهای مسجد را تحویل داد.دیگر هیچ کاری در تهران نداشت . ادمه دارد ... با کسب اجازه از ناشر کتاب ( انتشارات شهید هادی ) امام و شهدا را یاد کنیم با ذکر صلوات اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم شهید#احمدعلی_نیری🕊🌹 🌷https://eitaa.com/joinchat/2809528345C119136e9a1🌷🌷🌷🌷🌷

"اطلاعات اقامتگاه اقامتگاه بوم گردی عمو قدرت روستای تاریخی غرقاب در شهر گلپایگان استان اصفهان واقع شده است. گلپایگان شهری تاریخی در میان سلسله کوه های مرکزی سرسبز و بکر و رودها و چشمه های خروشان و باصفا با قدمت ۸ هزار ساله در غرب استان اصفهان که به کباب و لبنیات فوق العاده خود معروف است و خیلی ها آب و هوای مطلوب و طبیعت سرسبز و بِکرش را تجربه کرده اند. اقامتگاه بوم گردی عمو قدرت دارای 5 باب اتاق 8 نفره (24 متری) و هر اتاق سرویس کف خواب و 4 باب اتاق دارای سرویس بهداشتی و حمام مجزا می باشد. و همچنین اقامت برای کودکان زیر 10 سال نیم بها است. امکانات و ویژگی های کلی این اقامتگاه که برای رفاه و آسایش هر چه بیشتر گردشگران فراهم شده است می توان به راهنمای تورهای گردشگری، وسایل گرمایشی و پارکینگ غیر مسقف اختصاصی اشاره کرد. همچنین کشک و بامجان، میرزا قاسمی و املت از جمله غذاهای قابل ارائه در این اقامتگاه است. از جمله جاذبه های گردشگری شهرستان گلپایگان میتوان به مسجد جامع، یکی از آثار تاریخی مذهبی این شهر که پیشینه ایی مربوط به دوران سلجوقیان دارد، مناره آجری گلپایگان، بازار چهارسوق، بقعه امام زاده هفده تن، ارگ تاریخی گوگد، بنایی عظیم از خشت و گل که قدمت آن بالغ بر ۴۰۰ سال است، کبوترخانه، بنای خشتی که در زمان های قدیم کشاورزان برای استفاده از کود کبوترها به نحوی ساخته اند که هیچ پرنده شکاری و حیوانی توانایی ورود نداشته باشد. و همچنین روستای تاریخی وانشان اشاره کرد. از جاذبه های جالب توجه شهرستان گلپایگان از زمان های دور مراسم عروسی قنات بوده است. مراسم عروسی قنات در گلپایگان در زمان های دور برگزار می‌شده‌ است. در روستا های گلپایگان وقتی آب قنات کم یا خشک می‌ شد، برایش عروسی می‌گرفتند. این جشن هم اوایل بهار و تقریباً اواخر اسفند وقتی که اهالی دیگر از آمدن آب قنات ناامید می‌شدند برگزار می شده است. لازم به ذکر است بهترین زمان برای سفر به شهرستان گلپایگان بهار و تابستان است؛ چون طبیعت این منطقه در این مدت بسیار زیبا ست و می‌ توانید چهره‌ زیبای این شهر را ببینید." https://eitaa.com/joinchat/2809528345C119136e9a1🚲🚲🚲🚲🚲🚲

🌹🍃🌹🍃 🍃🌹🍃 🌹🍃 🍃 ‍ ✫⇠ #دختر_شینا ✫⇠قسمت :6⃣2⃣ #فصل_چهارم بعد دو تا پا داشتم و دو تا هم قرض کردم و دویدم. می دانستم صمد الان توی کوچه ها دنبالم می گردد. می خواستم تا پیدایم نکرده، یک جوری گم و گور شوم. بین راه دایی ام را دیدم. اشاره کردم نگه دارد. بنده خدا ایستاد و گفت: «چی شده قدم؟! چرا رنگت پریده؟!» گفتم: «چیزی نیست. عجله دارم، می خواهم بروم خانه.» دایی خم شد و در ماشین را باز کرد و گفت: «پس بیا برسانمت.» از خدا خواسته ام شد و سوار شدم. از پیچ کوچه که گذشتیم، از توی آینه بغل ماشین، صمد را دیدم که سر کوچه ایستاده و با تعجب به ما نگاه می کرد. مهمان بازی های بین دو خانواده شروع شده بود. چند ماه بعد، پدرم گوسفندی خرید. نذری داشت که می خواست ادا کند. مادرم خانواده صمد را هم دعوت کرد. صبح زود سوار مینی بوسی شدیم، که پدرم کرایه کرده بود، گوسفند را توی صندوق عقب مینی بوس گذاشتیم تا برویم امامزاده ای که کمی دورتر، بالای کوه بود. ماشین به کندی از سینه کش کوه بالا می رفت. راننده گفت: «ماشین نمی کشد. بهتر است چند نفر پیاده شوند.» من و خواهرها و زن برادر هایم پیاده شدیم. صمد هم پشت سر ما دوید. خیلی دوست داشت در این فرصت با من حرف بزند، اما من یا جلو می افتادم و یا می رفتم وسط خواهرهایم می ایستادم و با زن برادرهایم صحبت می کردم. ادامه دارد...✒️ 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴https://eitaa.com/joinchat/2809528345C119136e9a1

🌹🍃🌹🍃 🍃🌹🍃 🌹🍃 🍃 ‍ ‍ ✫⇠ #دختر_شینا ✫⇠قسمت :7⃣2⃣ #فصل_چهارم آه از نهاد صمد درآمده بود. بالاخره به امامزاده رسیدیم. گوسفند را قربانی کردند و چندنفری گوشتش را جدا و بین مردمی که آن حوالی بودند تقسیم کردند. قسمتی را هم برداشتند برای ناهار، و آبگوشتی بار گذاشتند. نزدیک امامزاده، باغ کوچکی بود که وقف شده بود. چندنفری رفتیم توی باغ. با دیدن آلبالوهای قرمز روی درخت ها با خوشحالی گفتم: «آخ جون، آلبالو!» صمد رفت و مشغول چیدن آلبالو شد. چند بار صدایم کرد بروم کمکش؛ اما هر بار خودم را سرگرم کاری کردم. خواهر و زن برادرم که این وضع را دیدند، رفتند به کمکش. صمد مقداری آلبالو چیده بود و داده بود به خواهرم و گفته بود: «این ها را بده به قدم. او که از من فرار می کند. این ها را برای او چیدم. خودش گفت خیلی آلبالو دوست دارد.» تا عصر یک بار هم خودم را نزدیک صمد آفتابی نکردم. بعد از آن، صمد کمتر به مرخصی می آمد. مادرش می گفت: «مرخصی هایش تمام شده.» گاهی پنج شنبه و جمعه می آمد و سری هم به خانه ما می زد. اما برادرش، ستار، خیلی تندتند به سراغ ما می آمد. هر بار هم چیزی هدیه می آورد. یک بار یک جفت گوشواره طلا برایم آورد. خیلی قشنگ بود و بعدها معلوم شد پول زیادی بابتش داده. یک بار هم یک ساعت مچی آورد. پدرم وقتی ساعت را دید، گفت: «دستش درد نکند. مواظبش باش. ساعت گران قیمتی است. اصل ژاپن است.» 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴https://eitaa.com/joinchat/2809528345C119136e9a1

🌹🍃🌹🍃 🍃🌹🍃 🌹🍃 🍃 ✫⇠ #دختر_شینا ✫⇠قسمت :8⃣2⃣ #فصل_چهارم کم کم حرف عقد و عروسی پیش آمد. شب ها بزرگ ترهای دو خانواده می نشستند و تصمیم می گرفتند چطور مراسم را برگزار کنند؛ اما من و صمد هنوز دو کلمه درست و حسابی با هم حرف نزده بودیم. یک شب خدیجه من را به خانه شان دعوت کرد. زن برادرهای دیگرم هم بودند. برادرهایم به آبیاری رفته بودند و زن ها هم فرصت را غنیمت شمرده بودند برای شب نشینی. موقع خواب یکی از زن برادرهایم گفت: «قدم! برو رختخواب ها را بیاور.» رختخواب ها توی اتاق تاریکی بود که چراغ نداشت؛ اما نور ضعیف اتاقِ کناری کمی آن را روشن می کرد. وارد اتاق شدم و چادرشب را از روی رختخواب کنار زدم. حس کردم یک نفر توی اتاق است. می خواستم همان جا سکته کنم؛ از بس که ترسیده بودم. با خودم فکر کردم: «حتماً خیالاتی شده ام.» چادرشب را برداشتم که صدای حرکتی را شنیدم. قلبم می خواست بایستد. گفتم: «کیه؟!» اتاق تاریک بود و هر چه می گشتم، چیزی نمی دیدم. ـ منم. نترس، بگیر بنشین، می خواهم باهات حرف بزنم. صمد بود. می خواستم دوباره دربروم که با عصبانیت گفت: «باز می خواهی فرار کنی، گفتم بنشین.» اولین باری بود که عصبانیتش را می دیدم. گفتم: «تو را به خدا برو. خوب نیست. الان آبرویم می رود.» ادامه دارد...✒️ 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴https://eitaa.com/joinchat/2809528345C119136e9a1