#نماهنگ سینه_زنی #نوحه امام حسن__ع #نوحه امام_رضا__ع 🔴 #نــــــــشر حداکثری ☝️

#نماهنگ سینه_زنی #نوحه امام حسن__ع #نوحه امام_رضا__ع 🔴 #نــــــــشر حداکثری ☝️

#مطاعن_دشمنان #تقویم_شیعه #12رجب ۱ _ #مرگ_معاویه در این روز در سال ۶۰ق معاویه ابی‌سفیان لعنه‌الله در سن ۷۸ سالگی در شام به درکات جهنم شتافت. روز شادي اهل ایمان و حزن و اندوه اهل کفر و طغیان است. و روزه این روز به جهت شکر الهی بر هلاکت معاویه مستحب است. 📚 منابع: مسار الشیعه: ص ۳۴ فیض العلام: ص ۳۱۶ ♦️نسب معاویه کلبی نسّابه و ابن روزبهان که از ثقات نزد علماي اهل‌سنت هستند، نقل کرده اند که: معاویه فرزند چهار نفر بوده: عماره، مسافر، ابوسفیان و مردي که اسم او را نمی برند. راغب اصفهانی در محاضرات و ابن ابی الحدید از ربیع الابرار زمخشري نقل می کنند که: معاویه را به چهار کس نسبت می‌دادند: مسافر بن ابی عمرو، عماره بن ولید بن مغیره، عباس و صباح که مغنی عماره بن ولید بود. مادر معاویه هند با صباح که جوان خوش روئی بود و کارگر ابوسفیان بود الفتی تمام داشت! اما به ظاهر او را معاویه بن ابی‌سفیان بن حرب می‌گویند. 📚 منابع: تتمه المنتهی: ص ۵۲،۵۰،۴۸،۴۷ منتخب التواریخ ۴۴۸،۴۴۹ وقایع الایام: ج رجب، ص ۱۷۴ 🔸ابوسفیان مردي زشت و کوتاه قد بود، و یک چشم او در طائف و چشم دیگرش در یرموك کور شده بود. 📚اسد الغابه: ج ۳، ص ۱۳ 🔸باطنش کورتر از چشمش بود و نهایت عداوت و دشمنی با پیامبر صلی الله علیه وآله را داشت. ابوسفیان در هر جنگ و فتنه اي که بر علیه پیامبر صلی الله علیه و آله به وجود می آمد دخالت داشت و در سال فتح مکه از ترس اسلام آورد و با نفاق زندگی کرد تا در سن ۸۲ سالگی در سال ۳۰ ه‘ به درك رفت. 🔸مخفی نماند که: حمامه یکی از جدات معاویه است که در بازار المجاز صاحب پرچم و مشهور بود! و از این جا نسب ابوسفیان هم معلوم می‌شود. مادر معاویه هند است که از ذوات الاعلام است و میل فراوانی به غلامان سیاه داشت و از توضیح حال پدر معاویه وضع مادر او هند روشن می‌شود. (آخر ماه ذي الحجه روز مرگ هند است که احوال او در آنجا ذکر شده است) 🔸محدث قمی رحمه الله می‌فرماید: چون پیامبر صلی الله علیه و آله در فتح مکه ریختن خون معاویه را مباح شمردند، به اصرار و شفاعت عباس، پنج ماه قبل از شهادت پیامبر صلی الله علیه وآله اسلام آورد. 📚 منابع: تتمه المنتهی: ص ۴۷ احقاق الحق: ص ۲۶۵ التعجب: ص ۱۰۶ نهج الحق و کشف الصدق: ص ۳۱۰ ♦️دشمنی معاویه با امیرالمؤمنین علیه‌السلام معاویه به صحابه و تابعین دستور داد تا حدیث در مذمت أمیرالمؤمنین علیه‌السلام جعل کنند، و عده زیادي از محبین و ارادتمندان آن حضرت را شهید کرد مانند جناب مالک اشتر نخعی که در قلزم مصر به سم شهید شد. 📚مراقد المعارف: ج ۲، ص ۲۲۳ 🔸امام مجتبی علیه‌السلام را به دست جعده عیال آن حضرت مسموماً شهید کرد. معاویه مردي خوش گذران و پرخور بود، به حدي که از کثرت خوردن می‌گفت: (خسته شدم ولی سیر نشدم) و این به خاطر نفرین حضرت رسول صلی الله علیه وآله در باره او بود. او در نفاق و عوام فریبی تجربه به سزائی داشت. محدث قمی رحمه الله نقل می‌کند که دویست خبر از طریق معتمده اهل سنت در مذمت معاویه نقل شده است. ♦️ماجراي مرگ معاویه آخر الامر معاویه در مسیر مکه به شام بیمار شد، به حدي که می‌لرزید و دهان او بسته نمی‌شد، تا وارد شام شد و در آنجا جان به مالک دوزخ داد و رهین اعمال خویش گردید. هنگام مرگ سن او را ۷۵ یا ۸۲ یا ۹۲ سال نقل کرده‌اند. 🔸جنایات او زیاده از آن است که در این مختصر بگنجد ولی در هنگام مرگ به یکی از خواص خود گفت: چند گناه بزرگ کرده‌ام: حق علی بن ابی طالب را غصب کردم، حسن بن علی را با فریب دادن جعده به شهادت رساندم، و یزید را به جانشینی خود انتخاب کردم، و حجر بن عدي و اصحاب او را به قتل رساندم. 📚 منابع: منتخب التواریخ: ص ۴۴۹ وقایع الایام: ج رجب، ص ۱۷۳ 🔹۲ _ ورود امیرالمؤمنین علیه‌السلام به کوفه در این روز در سال ۳۶ق امیرالمؤمنین علیه‌السلام بعد از واقعه جمل وارد کوفه شدند و آن شهر را به عنوان مقر حکومت انتخاب نمودند، و اولین خطبه را در شهر کوفه در این روز ایراد فرمودند. 📚 منابع: وقایع الایام: ج ۱، ص ۱۷۸،۱۱۸ قلائد النحور: ج رجب، ص ۱۰۴ بحارالانوار: ج ۳۲، ص ۳۵۲

◼️ السلام‌ علیك یا کریم‌ أهل البیت با گریز به بقیع می نویسم حُسن می خوانم حَسَن من کویر تشنه ، بارانم حسن بین ظلمت، ماه تابانم حسن روز محشر باب رضوانم حسن با نگاهش می رود نوکر بهشت با حسن باشد چه حاجت بر بهشت دست های اوست جنّت آفرین روی ماهش، نور فردوس برین دیده اش سرچشمه ی ماء مَعین سایه اش عرشی ست بر روی زمین جمع شد در او تمام حُسن ها خوانده اند او را امام حُسن ها سفره دار است و دلش باب کرم ما گدا و اوست ارباب کرم بحر حق را دُرّ نایاب کرم اوست هر تصویر در قاب کرم پهن‌کرده سفره ای شاه کریم که در آن پیداست جنّات نعیم سفره ای از جنس بال جبرئیل از دلش جوشیده زمزم ،سلسبیل ریزه خوارش نوح و موسی و خلیل هر ملک دل را به آن بسته دخیل پای این سفره فلج ها پا شدند کور مادرزادها بینا شدند نان او رزق تمام عمر ماست گندمش سرمایه ی شاه و گداست آن چنان او مظهر جود وسخاست دشمنش هم با عطایش آشناست بر سر اطعام او کافر نشست شد به لطف نان او یکتاپرست او اگر چه در شجاعت حیدراست یک تنه پیروز بر صد لشکر است تیغ صلحش، گاه برّنده تر است مثل صدها فتح جنگ خیبر است تیغ صلحش ،مصلحت اندیشه بود ریشه ی تزویر را چون تیشه بود گاه هم شد پاسخش دندان شکن رفت میدان در جمل استاد فن ریخت سرها پای رزمش از بدن ذکر اهل عرش شد جانم‌ حسن راه ِ امّ الفتنه را با تیغ بست شاخ شیطان را به یک ضربه شکست بَه ! چه رویایی ست باران بقیع روی گنبد،صحن و ایوان بقیع وعده ی ما در شبستان بقیع محفل شعر ِامامان بقیع می شود ابیات ناب شعر ما وصف ایوان طلای مجتبی هست امّید دل ما، منتقم جان دهد نام حسن را منتقم محشری برپا شود با منتقم می دهد وقتی که فتوا منتقم می شود وقت عمل بر وعده ها می رسد روز عذاب جَعده ها

یکی از ابعاد مظلومیت حضرت که تا به امروز ادامه دارد، مقام شهادت است که اسناد موجود در منابع مورد قبول شیعه و سنی جای هیچ شک و تردیدی در حقانیت آن باقی نمی‌گذارد شهادت پیامبر (ص) در قرآن  خداوند متعال در قرآن کریم امکان شهادت را برای پیامبرش بیان کرده است تا مبادا کسی چنین پندارد که به شهادت رسیدن پیامبر امری محال است. «وَمَا مُحَمَّدٌ إِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِن مَّاتَ أَوْ قُتِلَ انقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِکُمْ؛ (سوره آل‌عمران آیه ۱۴۴) محمد (صلّی الله علیه و آله) فقط فرستاده خداست و پیش از او، فرستادگان دیگری نیز بودند، آیا اگر او بمیرد و یا کشته شود، شما به عقب برمی‌گردید؟ (و اسلام را رها کرده به دوران جاهلیّت و کفر بازگشت خواهید کرد؟).» شهادت پیامبر (ص) در منایع شیعه/ نظر امام مجتبی (ع) درباره شهادت رسول الله درباره شهادت پیامبر (ص) در منابع شیعه زیاد اشاره شده است، در این باره توضیح دهید. در منابع شیعه هم تلویحاً و هم به صراحت به شهادت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله اشاره شده است که به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنم: در کفایه الاثر و اثبات الهداه آمده است: امام مجتبی پس از شهادت امیرالمومنین علیهما السلام در ضمن خطبه‌ای غرّا فرمودند: «پیامبر اکرم (ص) به من خبر داده که امامت در اختیار دوازده امام از اهل بیت اوست که برگزیده‏‌اند، هیچ کدام از ما نیست مگر اینکه یا مسموم می‏‌شود و یا مقتول‏» با توجه به این روایت، پیامبر با صراحت مرگ معمولی را از خود و اهل بیتش نفی کرده است. همچنین امام مجتبی علیه‌السلام در جایی دیگر به اهل بیت خود فرمودند: «من با سمّ کشته می‌شوم همان طور که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) با سمّ به شهادت رسید.» امام مجتبی علیه‌السلام به اهل بیت خود فرمودند: «من با سمّ کشته می‌شوم همان طور که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) با سمّ به شهادت رسید» اشاره شیخ مفید و شیخ طوسی به شهادت پیامبر (ص) شیخ مفید عالم کم نظیر شیعه می‌فرماید: «ایشان در ۲۸ صفر سال دهم هجری در سن ۶۳ سالگی در مدینه منوّره، مسموم و به شهادت رسید.» شیخ طوسی بزرگ اندیشمند شیعه هم نوشته است: «رسول خدا دو شب باقیمانده از ماه صفر در سال دهم هجری، مسموم درگذشت.»  نظر علامه حلی و علامه مجلسی علامه حلی، دانشمند نامی شیعه نیز شهادت رسول خدا را به وسیله سم ذکر می‌کند. در این راستا علامه مجلسی می‌گوید: «شهادت پیامبر (صلی الله علیه و آله) در سال یازدهم هجری بوده است.» شهادت پیامبر (ص) در منابع اهل سنت آیا شهادت پیامبر (ص) در منابع اهل تسنن هم آمده است؟ بله، بسیاری از منابع اهل تسنن شهادت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و چگونگی آن را بیان کرده‌اند که به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنم. در «السیرة النبویه» بیهقی از عبدالله بن مسعود روایت کرده است که وی گفت: «اگر نُه بار قسم بخورم که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) کشته شده، برای من بهتر است از این که یک بار قسم بخورم که او کشته نشده است و این به خاطر آن است که خداوند او را نبی گردانید و او را شهید کرد.» اگر نُه بار قسم بخورم که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) کشته شده، برای من بهتر است از این که یک بار قسم بخورم که او کشته نشده است و این به خاطر آن است که خداوند او را نبی گردانید و او را شهید کرد اذعان شعبی و ابن مسعود به کشته شدن پیامبر (ص) در المستدرک الوسائل هم آمده است که حاکم نیشابوری سنی نیز در کتاب خود از «شعبی» نقل کرده که گفته است: به خدا قسم رسول خدا با سم کشته شده است. همچنین ابن مسعود که از بزرگان اهل تسنن است، کشته شدن پیامبر را تأیید کرده است. اشاره به شهادت پیامبر (ص) در صحیح بخاری در کتاب «المجدی فی الانساب» ابن سعد نیز روایتی نقل می‌کند که پیامبر در سن شصت و سه سالگی مسموم شد و درگذشت. همچنین از معتبرترین کتاب اهل تسنن نیز به دست می‌آید که پیامبر در لحظات آخر عمر شریف خود دردی مستمر داشت چنانکه در «صحیح بخاری» آمده است که پیامبر (ص) می‌فرمود: حال وقت آن است که رگ قلبم از آن سمّ قطع شود. بکار نبردن کلمه «شهادت» برای ایشان یکی از مظلومیت‌های آن حضرت است با این توضیحات چرا با وجود این همه سند برای عروج پیامبر (ص) از کلمه رحلت استفاده می‌شود؟ با توجه به منابع اسلامی، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به مرگ معمولی از دنیا نرفته‌اند بلکه حضرت مسموم گشته و به شهادت رسیده‌اند. در نتیجه به‌ کار نبردن کلمه «شهادت» برای ایشان یکی از مظلومیت‌های آن حضرت است. در کیفیت مسمومیت پیامبر و اینکه چه کسانی و با چه انگیزه‌ای حضرت را مسموم کرده‌اند، تاریخ به وضوح بیان کرده است که تحقیق در این زمینه را به مخاطبان گرامی واگذار می‌کنم. امروز سالروز شهادت امام حسن مجتبی (ع) است، یکی از صفات ایشان کرامت است در این باره کمی توضیح دهید.

این بی مهری حتی بعد از شهادت آن حضرت ادامه یافت و دشمنان خدا و پیامبر، حرم و بارگاه او را تخریب کردند تا مظلومیت کریم‌ اهل بیت علیه‌السلام بیش از پیش جلوه کند. #تحقیقی.ازمجنون کرمانشاهی

آن‌گونه صفت سخاوت و کرامت در امام حسن مجتبی علیه‌السلام به تمامیت و کمال رسیده است که گوی سبقت را در ظهور و بروز کرامت، از دیگران ربوده است. ایشان در تجلی صفت کرامت آن‌چنان آیینه‌داری می‏‌کند که به حق سزاوار اسم اعظم «کریم اهل بیت» شد. کریمی که هزاران اسطوره بخشش و سخاوت همچون «حاتم طایی» در مقابلش بخیل و جیره خور خوان کرمش هستند. امام مجتبی (ع) در تجلی صفت کرامت آن‌چنان آیینه‌داری می‏‌کند که به حق سزاوار اسم اعظم «کریم اهل بیت» شد. کریمی که هزاران اسطوره بخشش و سخاوت همچون «حاتم طایی» در مقابلش بخیل و جیره خور خوان کرمش هستند کو حاتم طایی تا پیش تو زند زانو سالار کریمانی تو حاتم طاهایی مناقب و سخاوت امام حسن در آیینه روایات اهل تسنن آیا این صفات امام مجتبی (ع) در منابع اهل سنت هم وجود دارد؟ علمای اهل تسنن نسبت به نقل روایات و کرامات امام حسن مجتبی علیه السلام بی‌مهری کرده‌‌اند اما اهل تحقیق می‌‌توانند مناقب و سخاوت امام حسن علیه السلام را در آیینه روایات اهل تسنن بیابند که در این جا به سه داستان زیبا از کرامت و سخاوت امام مجتبی علیه السلام اشاره می‌کنم. دوبار بخشش تمام اموال و سه بار بخشش نیمی از اموال در منابع اهل تسنن از جمله «حلیة الأولیاء لأبو نعیم» و «تهذیب الکمال للمزی» آمده است که امام حسن بن على(علیهما السلام) در طول زندگانی خویش دو بار همه مال خود را در راه خدا داد و سه بار هم اموالش را تقسیم کرد، نصف براى خود و نصف را در راه خدا داد. ماجرای آزادی غلام سیاه پوست «ابن کثیر» از علمای شهیر اهل تسنن در کتاب خود روایت کرده که امام حسن (ع) غلام سیاهی را دید که گرده نانی پیش خود نهاده و خودش لقمه‌ای از آن می‌خورد و لقمه دیگری را به سگی که آنجا بود می‌دهد. امام (ع) که آن منظره را دید به او فرمود: انگیزه تو در این کار چیست؟ پاسخ داد: من از او شرم دارم که خود بخورم و به او نخورانم! امام (ع) به او فرمود: از جای خود برنخیز تا من بیایم! سپس حضرت به نزد مولای آن غلام رفت و او را با آن باغی که در آن زندگی می‌کرد از وی خریداری کرد، آن‌گاه آن غلام را آزاد کرده و آن باغ را نیز به او بخشید. بخششی کریمانه به یک پیرزن برخی از علمای اهل تسنن  نظیر علی بن عیسی اربلی در «کشف الغمه» و غزالی در کتاب «احیاء العلوم» نقل کرده‌اند که امام حسن (ع) و امام حسین (ع) به قصد انجام زیارت حج خانه خدا از مدینه حرکت کردند و چون بار و بُنه آنها را از پیش برده بودند، دچار گرسنگی و تشنگی شدیدی شدند و در این خلال به خیمه پیرزنی فقیر برخوردند و از او مقداری آب طلب کردند و آن زن با هر آن‌چه که داشت از ایشان پذیرایی کرده و برای ایشان غذایی تهیه کرد و آنها خوردند و لَختی بیاسودند تا وقتی که گرمای هوا شکسته شد، برخاسته و آماده رفتن شدند و به آن زن گفتند: ای زن! ما افرادی از قریش هستیم که اراده زیارت حج بیت الله را داریم و چون سالم بازگشتیم، نزد ما بیا تا پاداش این محبت تو را بدهیم! این جریان گذشت و پس از مدتی، فقر و نیاز، آن پیرزن و شوهرش را، ناچار به شهر مدینه کشانید و چون سرمایه و کسب و کاری نداشتند به جمع‌آوری سرگین و پشگل مشغول شده و از این طریق امرار معاش کرده و زندگی خود را می‌گذراندند. در یکی از روزها پیرزن عبورش بر در خانه امام حسن (ع) افتاد و در حالی که امام (ع) بر در خانه بود از آنجا گذشت و چون آن حضرت او را دید شناخت، ولی پیرزن امام را نشناخت. در این وقت امام حسن (ع) به غلامش دستور داد به دنبال آن پیرزن برود و او را به نزد وی بیاورد. غلام رفت و او را بازگرداند و امام حسن (ع) به او فرمود: آیا مرا می‌شناسی؟ گفت: نه! فرمود: من همان مهمان تو در فلان روز هستم! پیرزن گفت: پدر و مادرم به قربانت! کریم اهل بیت (ع) دستور داد هزار گوسفند برای او خریداری کردند و با هزار دینار پول همه را به او داد و به دنبال آن نیز وی را به نزد برادرش حسین (ع) فرستاد. امام حسین (ع) از آن زن پرسید: برادرم حسن چه مقدار به تو داد؟ عرض کرد: هزار گوسفند و هزار دینار! امام حسین (ع) نیز دستور داد همان مقدار گوسفند و همان مقدار پول به آن پیرزن دادند. در مظلومیت امام حسن (ع) هم روایات زیادی وجود دارد در این بار هم توضیح دهید. پیامبر اکرم (ص) فرمودند: هر کس حسن (ع) را غضبناک کند مرا غضبناک کرده و هر کس با او دشمن باشد با من دشمنی کرده است امام حسن علیه السلام چنان مورد ظلم و جفای مردمان قرار گرفت که زبان از بیان عمق مظلومیتش قاصر است. باوجود روایت نبوی موجود در کتب شیعه و سنی که پیامبر اکرم (ص) فرمود: هر کس حسن را غضبناک کند مرا غضبناک کرده و هر کس با او دشمن باشد با من دشمنی کرده. مردمان عصر امامتش به او ظلم‌ها کرده و با او به دشمنی پرداختند. از جنگ «جمل» گرفته تا مجروح کردن وی و سرانجام مسموم کردن و به شهادت رساندن حضرتش.