میدانید، من نوشتن را رفتن و سفر کردن به جایی و راهی میبینم که انگار تا به حال هیچ کس نرفته است و با نوشتن تو چیزی را بر عهده میگیری و باری را به دوش میکشی که هیچ کس همراه تو نیست ... در این جهانی که انسان ها در حال تبدیل شدن به آدم های تکراری معمولی اما خوب هستند ، تو چیزی را به صحنه می آوری که انگار از جوهره ی ناب و اصیل منِ توست. و اینجاست که میگویند طوبی للغربا . که غربت اگرچه سخت و سهمگین باشد اما نشان از بودن توست . اینکه فارغ از این قالب های از پیش تعیین شده ی تکراری ، هنوز هستی و در این جهان نفس میکشی...