سفره ساده افطاری ۱۸ رمضان ۱۴۴۵ ۱۰ فرودین ۱۴۰۳ مسجدحاج‌اسد کوچه‌ باغ

فیلم اخت الرضا علیهماالسلام شروع شد شبکه یک سیما

⬛️⬛️⬛️⬛️⬛️⬛️⬛️⬛️⬛️⬛️⬛️⬛️⬛️ ما عزادار حضرت پدریم السلام علیک یا امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیهماالسلام

الإمامُ الحسنُ عليه السلام : دَخَلتُ على أميرِ المؤمِنينَ عليه السلام و هُو يَجُودُ بنَفسِهِ لَمّا ضَرَبَهُ ابنُ مُلجَمٍ ، فجَزِعتُ لِذلكَ ، فقالَ لي : أ تَجزَعُ ؟ فقُلتُ : و كيفَ لا أجزَعُ و أنا أراكَ على حالِكَ هذهِ ؟ ! فقالَ عليه السلام : أ لا اُعَلِّمُكَ خِصالاً أربَعَ إن أنتَ حَفِظتَهُنَّ نِلتَ بهِنَّ النَّجاةَ ، و إن أنتَ ضَيَّعتَهُنَّ فاتَكَ الدّارانِ ؟ يا بُنَيَّ ، لا غِنى أكبَرُ مِن العَقلِ ، و لا فَقرَ مِثلُ الجَهلِ ، و لا وَحشَةَ أشَدُّ مِن العُجبِ ، و لا عَيشَ ألَذُّ مِن حُسنِ الخُلقِ . امام حسن عليه السلام : نزد امير المؤمنين عليه السلام رفتم . ديدم ، بر اثر ضربت ابن ملجم در حال جان دادن است. بيتابى كردم. به من فرمود : چرا بيتابى مى كنى؟ عرض كردم : با اين حالى كه از شما مشاهده مى كنم چگونه بيتابى نكنم؟! فرمود : نمى خواهى چهار خصلت به تو بياموزم كه اگر آنها را مراعات كنى به نجات دست يابى و اگر فرو گذارى هر دو سراى را از دست دهى؟ فرزندم، هيچ ثروتى بزرگتر از خرد نيست و هيچ فقرى چون نادانى نيست و هيچ تنهايى و وحشتى بدتر از خودپسندى نيست و هيچ عيشى خوشتر از خوش خويى نيست.

[سکوت افتاب - سلام بر فرشتگان خوب خدا! - صفحه ۸۰]  سلام بر فرشتگان خوب خدا! برخیز! مولای من! امشب، شبِ جمعه است، شب بیست و یکم رمضان و شب قدر. مسجد کوفه و محراب آن منتظر توست، نخلستان‌ها دیشب صدای غربت تو را نشنیده اند، چاه هم، منتظر شنیدن بغض‌های نشکفته توست. برخیز! یتیمان کوفه گرسنه اند، آنها چشم انتظار تو هستند، مگر تو پدر آنها نبودی؟ مگر تو با آنان بازی نمی کردی و آنان را روی شانه خود نمی نشاندی؟ برخیز! می دانم که دلتنگ دیدار فاطمه (علیها السلام) هستی، می‌دانم؛ امّا زود است که از سرِ ما سایه برگیری و پرواز کنی. زود ---------- است که بشریّت را برای همیشه در حسرت عدالت باقی گذاری. تو شیفته خانه دوست شده ای ولی هنوز بشر در ابتدای راه معرفت، سرگردان است. می دانم که به فکر رهایی از دنیای نامردمی‌ها هستی، امّا رفتن تو برای دنیا، یتیمی را به ارمغان می‌آورد. امشب تو در بستر آرمیده ای و همه زراندوزان هم آسوده اند، آنها می‌توانند به راحتی سکّه بر روی سکّه بگذارند، چرا که دیگر تو توان نداری بر سر آنان فریاد عدالت بزنی! چشم باز کن و اشک بشریّت را ببین که چگونه برای تو بی قرار شده است! چرا برنمی خیزی؟ نکند به فکر رفتن هستی؟ به خدا با رفتن تو، دیگر عدالت، افسانه خواهد شد. ای تنها اسطوره عدالت، برخیز! برخیز و یک بار فریاد کن! یادت هست که دوست داشتی ما بیدار شویم و ما خواب بودیم؟ نگاه کن! ما اکنون بیدارِ تو شده ایم، پس چرا تو چشم بر هم نهاده ای و چنین آسوده خوابیده ای؟ مگر تو غم ما را نداشتی؟ نکند می‌خواهی تنهایمان بگذاری و بروی؟ کودکان یتیم را ببین که برایت کاسه‌های شیر آورده اند، امید آنان را ناامید نکن! دلشان را نشکن! دل شکستن هنر نمی باشد... بگو که چشم از تاریکی‌های این دنیا فرو بسته ای و به وسعت بی انتها می‌اندیشی. مولایِ خوب ما! چرا جوابم را نمی دهی؟ نکند با من قهر کرده ای؟ نه، تو هرگز با شیعه خود قهر نمی کنی. تو دیگر نمی توانی جواب بدهی، برای همین است چنین خاموش شده ای. می‌دانم که توانِ سخن گفتن نداری، امّا صدایم را که می‌شنوی، فقط ما را ببخش!