یکی از همرزمای شهید جواد کهریزی می‌گفت: جواد کمی بعد از شروع عملیات کربلایی پنج رسید ، خط شکسته شده بود و ما تو محدوده پنج‌ضلعی شلمچه مستقر بودیم ، قرارگاه شهید ذوالفقاری. شرایط منطقه رو براش توجیه کردم تا با زمان‌بندی و نوبتش اقدام کنه. یک نقطه حساس بنام میدان امام رضا علیه السلام معروف بود که هنوز تثبیت نشده بود و باید جواد می‌رفت مستقیماً بازدید و کمبودها رو ارزیابی ، تا گروه بعدی با ماشین آلات مناسب برای ترمیم جاده ارتباطی و خاکریزها و سنگرها اعزام بشن. همینکه متوجه شد ماموریتش چیه ، عین فنر از جاش بلند شد قطب نمای نظامی و کالک عملیات(نقشه مهندسی) را گذاشت جیبش ، رفت بطرف موتور سیکلتش تا بره تو موقعیت. صداش کردم کجا؟؟؟. صبر کن ... بگذار آتش دشمن سبک بشه !!! اصلأ بمن نگاه نمی‌کرد ، انگار یکی از یه جایی داشت صداش میزد ، چهره نورانیش رو چرخوند بطرف منطقه مورد نظر ، دشمن داشت همون نقطه رو بی امان میکوبید. همونجا توده عظیمی از دود و آتش بود ، با صداهای مکرر و مهیب انفجار ! ولی تنها چیزی که تو چهره جواد دیده نمیشد ، نگرانی و ترس از آتش مهیب دشمن بود ! ... با حرکتش مخالفت کردم ، خیلی ناراحت شد 😭 تو اون سرو صدا و اوضاع شلوغ و خطرناک ... انگار همه صداها تو گوشم قطع شد... احساس کردم تو کربلا هستم 😭 ... احساس کردم محدوده آتشبار دشمن میدان قتلگاه کربلاست ... احساس کردم که جواد هم داره همین صحنه‌ها رو می‌بینه 😭 ... نگاهی به چهره نورانی و قامت رعنایی جواد کردم ، دیدم ... آه ای خدااااا ، انگار که خود علی اکبر تو دشت کربلاست ... با صدای روشن شدن موتور بخودم اومدم ، جواد عاشقانه رفت ..😭