🦋 نام و نام خانوادگی: علی آقاعبداللهی تولد: ۱۳۶۹/۷/۱۰، تهران. شهادت: ۱۳۹۴/۱۰/۲۳، خالدیه، خانطومان. گلزار شهید: جاویدالاثر 🕯 #شهید_علی_آقاعبداللهی #مدافع_حرم #جاویدالاثر 🦋@martyrscomp قرارگاه شهدا

🦋 📚 *دعا کن برنگردم* _بفرما آقا رضا! اینم موتورت، صحیح و سالم تحویل خودت. ببینم می‌تونی باز بلا ملا سرش بیاری یا نه؟! _ یعنی درست شد؟! _ بعله! اگه شما اجازه بدی مث ساعت برات کار می‌کنه. علی با دستمال پارچه‌ای که از جیبش درآورد انگشت‌های روغنی‌اش را یکی‌یکی پاک کرد و آستینش را به پیشانی خیس از عرقش کشید. از روی جدول کنار خیابان بلند شدم و به سمتشان رفتم. رضا سوار بر موتور، سوئیچ را چرخاند و استارت زد. با روشن شدن موتور، برق خوشحالی در چشمانش دوید. علی رفت کنار رضا. دستش را روی شانه رضا گذاشت و با لبخند جانانه‌ای گفت: «آقا رضا! از ما راضی هستی؟!» خودم را انداختم ترک رضا و کمی به جلو هل دادم. برگشتم سمت علی. کتش را دستش دادم و گفتم: «بپر بالا دیره علی آقا! رضاس دیگه، اسمش روشه، مگه می‌شه راضی نباشه!» علی پشت سرم نشست. به قیافه و تیپ با‌کلاسش نمی‌خورد که سه ترک، آنهم بدون کلاه، سوار موتور شود! به همین خاطر کلاه کاسکت رضا را دادم به او. رضا راه افتاد سمت سعدآباد. این اولین برخورد من و رضا با علی بود. دست به آچارش نشان می‌داد کار فنی بلد است؛ اما با آن ظاهر و سر وضع، برای من و رضا کمی عجیب بود. فکرش را هم نمی‌کردیم اینقدر خاکی باشد و زود با ما گرم گرفته و صمیمی شود و خیلی زود بشود رفیق گرمابه و گلستانم. 💠💠💠 بالاخره به هر زحمتی بود با همین دست به آچار بودن و کارهای تخصصی و خاصی که بلد بود مجوز سوریه رفتنش را گرفت. قرار بود در مخابرات مقرّ مشغول شود. گفت می‌آید پیشم برای خداحافظی. _ کمال! پاکت داری همرات؟! فکر نکردم برای چه کاری پاکت می‌خواهد! از داخل کیفم پاکتی بیرون آوردم و به او دادم. کاغذ تاشده‌ای را از جیبش بیرون آورد و در آن گذاشت و به سمتم گرفت. _ این وصیت‌نامه منه! تا زنده‌ام نمی‌خوام کسی بازش کنه. پیشت امانت بمونه رفیق. _ با من شوخی نکن! مگه می‌خوای بری برنگردی؟! جمع کن بابا این حرفا رو... _ کمال! دعا کن برنگردم! دلم می‌خواد گمنام و بی‌نشون باشم و پیکرم برنگرده. مثل خانم حضرت زهرا. دعا کن به آرزوم برسم رفیق. در ناباوری هرچه تمام، محکم بغلش کردم. در گوشش گفتم: «شفاعت من هم یادت نره رفیق.» باور نمی‌کردم این آخرین باری است که او را خواهم دید. لحظه خداحافظی و نگاه به قدّ و بالایش، تلخ‌ترین لحظه زندگیم بود و تلخ‌تر از آن زمانی که خبر شهادتش را شنیدم. اما از اینکه رفیقم به آرزوی دیرینه‌اش رسیده بود کامم شیرین بود! #شهید_علی_آقاعبداللهی #مدافع_حرم #جاویدالاثر 🦋@martyrscomp قرارگاه شهدا

🦋 علی آقاعبداللهی در تاریخ ۶۹/۷/۱۰ در تهران به دنیا آمد. در سال ۷۶ در دبستان رسالت منطقه ۱۱ ثبت‌نام کرد و کلاس اول را در آنجا سپری نمود. سال بعد به دبستان امید امام منتقل شده و تا کلاس پنجم دبستان را در همانجا گذراند. دوران راهنمایی را در مدرسه راهنمایی ابن‌سینا منطقه ۱۱ به اتمام رساند. اول دبیرستان را در دبیرستان شهید مفتح گذراند و دوم و سوم را در هنرستان فنی شهدا در منطقه ۱۲ در رشته برق و الکترونیک طی کرد. کاردانی رشته الکترونیک خود را در دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرری سپری نمود. بلافاصله پس از اتمام درس در سال ۱۳۹۰ به استخدام سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و پس از گذراندن یک دوره یکساله در دانشگاه امام حسین(علیه السلام) در سپاه انصار مشغول خدمت شد. در سال ۹۱ ازدواج کرد و در سال ۹۳ صاحب فرزند پسری به نام امیرحسین شد. در تاریخ ۹۴/۹/۲۲ پس از دو سال پیگیری موفق به اعزام به سوریه گردید و در تاریخ ۹۴/۱۰/۲۳ درست ۳۱ روز پس از اعزام در منطقه خالدیه خان‌طومان به درجه رفیع شهادت نائل گردید. پیکر مطهر ایشان تاکنون بازنگشته است و همانطور که به حضرت زهرا «سلام الله علیها» ارادت ویژه‌ای داشت همانند ایشان بی‌نشان ماند. 🕯 #شهید_علی_آقاعبداللهی #مدافع_حرم #جاویدالاثر 🦋@martyrscomp قرارگاه شهدا

🦋 مؤمن، مهربان، دلسوز، خوش‌اخلاق، خنده‌رو، شوخ‌طبع و دست و دلباز بود. خلوص نیت در انجام وظایف دینی و امور خیر، اعتقاد راسخ به اصل نظام جمهوری اسلامی ایران و اصل ولایت فقیه، آگاه و بصیر نسبت به امور سیاسی جامعه، غیرتمند نسبت به خاندان عصمت و طهارت و همچنین خانواده، ارادت خاص به شهدا مخصوصاً شهدای گمنام، ارادت خاص و ویژه به حضرت زهرا سلام الله علیها از خصوصیات بارز اخلاقیش بود. از علایق خاصش می‌توان به مواردی مثل شرکت در مراسمات مذهبی به خصوص هیأت‌های بزرگوارانی چون حاج منصور ارضی، حاج محمد طاهری، زیارت کربلا و مشهد مقدس، تفریح و گردش، کوهنوردی، راپل، پرواز و ورزش‌های هیجانی اشاره کرد. 🕯 #شهید_علی_آقاعبداللهی #مدافع_حرم #جاویدالاثر 🦋@martyrscomp قرارگاه شهدا

🦋 *علی از زبان مادر* اسفند ۹۱ برای علی آستین بالا زدیم و عقدش را طی یک مراسم ساده محضری برگزار کردیم. ۳۰ اردیبهشت ۹۲ هم که جشن‌شان برگزار شد و کمی بعد سر خانه و زندگی‌شان رفتند. نوه‌ام امیرحسین ۱۱ شهریور ۹۳ به دنیا آمد. علی امیرحسین را خیلی دوست داشت. یکبار که می‌خواست ناخنش را بگیرد، اندازه سرسوزنی انگشت امیرحسین زخم شد و خون آمد. آن روز علی مثل اسفند بالا و پایین می‌رفت و می‌گفت دست پسرم زخمی شد! من گفتم: «چیزی نیست که چسب زخم می‌زنی خوب می شود.» اما علی از فرط علاقه به فرزندش، آرام نمی‌شد. اصلا هنر امثال علی همین است که با وجود همه دلبستگی‌ها به خاطر ارزش‌ها و اعتقادهایی که دارند، دل بکنند و بروند. علی در روزهای آخر قبل از اعزامش یک جورهایی به امیرحسین کم محلی می‌کرد. من وقتی این رفتارش را دیدم احساس کردم که دارد خودش را برای روزهای جدایی آماده می‌کند. حتی به یکی از خواهرانش گفتم: علی دارد آماده رفتن می‌شود... کم‌کم زمزمه رفتن کرد. برای همین ما شب یلدا را ۱۰ روز جلوتر گرفتیم. در مراسم شب یلدا رفت داخل اتاقش. رفتم سراغش. گفت: «در را ببند مادر! دارم یک کار مهم انجام می‌دهم.» همان موقع متوجه شدم دارد وصیت‌نامه‌اش را می‌نویسد. بعد از شهادتش که وصیت‌نامه‌اش را خواندم فهمیدم به چه درجه کاملی رسیده است. جالب است حتی وصیت‌نامه‌اش را پاک‌نویس نکرده و یک خط‌خوردگی هم ندارد. همان چیزی که در ذهنش بوده را نوشته است. خیلی وصیت کاملی است در مقایسه با وصیت‌نامه‌های شهدا. 🕯 #شهید_علی_آقاعبداللهی #مدافع_حرم #جاویدالاثر 🦋@martyrscomp قرارگاه شهدا

🦋 *علی از زبان پدر* نمی‌دانم بگویم متاسفانه یا خوشبختانه، روز اعزام علی، من از صبح با او بودم. اول من را سوار موتورش کرد و با هم به خیابان جمهوری رفتیم تا کار بانکی‌اش را انجام بدهد. بعد با دوستش رفت دنبال کارت ملی و شناسنامه‌اش که برای اعزام لازم بود. همسر و فرزندش خانه ما بودند که بردم و آنها را رساندم و بعد علی را تا محل اعزامش همراهی کردم. نمی‌دانم چه حسی از درون به من می‌گفت این آخرین باری است که علی را می بینم و رفتنش را بازگشتی نیست. علی در ۱۹ آذرماه ۹۴ به سوریه اعزام شد و چون تخصص مخابرات داشت، قرار شد در همین واحد خدمت کند. اما روح بی‌قرارش باعث شد با اصرار از مسئولان تقاضای اعزام به مناطق عملیاتی را بکند. گویا علی برای اعزام به منطقه عملیاتی موافقت سردار سلیمانی یا سردار اصلانی را جلب کرده بود. یکی از همرزمانش تعریف می‌کرد یک روز ما به محل صعب‌العبوری رسیده بودیم که دیدیم جوانی با لباس نظامی و اسلحه آنجا ایستاده است! از دیدنش تعجب کردیم. آنجا منطقه‌ای صعب‌العبور بود و مشخص بود که ایشان مسافت زیادی را پیاده آمده است. هویتش را پرسیدیم که گفت علی آقاعبدالهی است و موافقت سردار را برای کار عملیاتی گرفته است. اصرار داشت همراه ما بیاید و هرچقدر سعی کردیم مانعش شویم قبول نکرد و عاقبت با ما آمد. چند روز در منطقه عملیاتی بود که بعد قرار شد با شهید انصاری و یک رزمنده دیگر به نام آقای مجدم به خالدیه خان طومان بروند اما طی راه به کمین تروریست‌ها افتادند و انصاری به شهادت رسید. بعد از نماز مغرب و عشاء هوا تاریک شد و گویا نیروهای سوری همراهشان هم فرار کرده بودند. در این هنگام علی قصد کرد جلوتر برود. آقای مجدم گفته بود که ما مهماتی نداریم. علی هم جواب داده بود من دو نارنجک و پنج فشنگ دارم. چون در تاریکی مشخص نبود چه کسانی مقابل‌شان هستند، می‌گویند «لبیک یا زینب» که تروریست‌ها هم فریب‌شان داده و لبیک یا زینب می‌گویند. این دو به خیال اینکه نیروهای خودی هستند جلوتر می‌روند که در محاصره آنها گرفتار می‌شوند. مجدم می‌تواند از محاصره فرار کند اما علی می‌ماند و بعد از آن دیگر کسی او را نمی‌بیند. آخرین حرفی که از طریق بی‌سیم زده بود این جمله است: «من گلوله خوردم.» از آن لحظه دیگر کسی از علی خبری ندارد. بچه‌های سپاه شهادتش را تأیید کرده‌اند. اما من هنوز چشم انتظار آمدنش هستم. گمگشته خالدیه عاقبت باز می‌گردد. 🕯 #شهید_علی_آقاعبداللهی #مدافع_حرم #جاویدالاثر 🦋@martyrscomp قرارگاه شهدا

یادداشت همسر شهید علی آقا عبداللهی آخرین تماس ایشان 22 دی ماه بود کلی در مورد امیرحسین صحبت کردیم به شوخی می گفت این بار بیام بریم خواستگاری این آخرین تماس علی بود.  بهمن ماه سال نود و یک با معرفی یکی از اقوام با خانواده علی آشنا شدیم. در مراسم خواستگاری علی آقا تاکید به دو اصل داشتند یکی کمک برای برپایی و حفظ اسلام تا مرز شهادت و دومی داشتن استقلال در زندگی. روز ولادت حضرت زینب خطبه ی عقد رسمی ما خونده شد. علی خیلی اهل سفر و تفریح بود. در مدت کوتاه زندگی مشترکمان سفرهای زیادی رفتیم. به دیدار و رفت و آمد با اقوام و حتی دوستانش علاقمند بود. در کارهای منزل خیلی کمک می کرد، به خصوص در خیاطی خیلی صبور بود برای انجام امور منزل حتما از نظرات همدیگه استفاده می کردیم. به دلیل حس مشترکی که داشتیم امیر حسین خیلی زود به جمع خانواده ما آمد. انجام فرایض دینی مثل خمس براش مهم بود. با تولد امیرحسین علی از حجم کارها و ماموریتهاش کم کرد. با تمام خستگی که داشت وقتی از راه می رسید خودش را سرگرم بازی با امیرحسین می کرد. با شروع بحث سوریه پیگیر کارهای اعزامش شد و همیشه می گفت دعا کن خدا صلاح من را در این راه قرار بده. 22 آذرماه بود که به سوریه رفت. به خاطر دلتنگی که من داشتم زیاد تماس می گرفت اما تاکید داشت که حرف خاصی پشت تلفن زده نشه. آخرین تماس ایشان 22 دی ماه بود کلی در مورد امیرحسین صحبت کردیم به شوخی می گفت این بار بیام بریم خواستگاری این آخرین تماس علی بود. بعد از این ما چند روزی در انتظار بودیم. روز 30 دی خبر شهادتش از طریق محل کار تایید شد. پیروی از ولایت فقیه و حفظ حجاب از سفارشات همیشگی علی بود. 🦋@martyrscomp قرارگاه شهدا

🦋 وصیت نامه شهید علی آقاعبداللهی📝 بسم الله الرحمن الرحیم با سلام و صلوات بر محمد و آل محمد و روح پرفتوح امام (ره) و با درود به امام خامنه‌ای خدمت همسر عزیز و دوست داشتنی خودم سلام عرض می‌نمایم. می‌دانم خیلی ناراحتی و از زمانی که با من ازدواج کرده‌ای جز زحمت چیز دیگری نداشته‌ام. می‌دانم قصور زیادی دارم و آنطور که شما برای من بوده‌ای من برای شما نبوده‌ام. اگر همیشه با شجاعت و اصرار به انجام هرگونه مأموریتی داشته‌ام فقط به خاطر همت و بردباری و مسئولیت‌پذیری شما بوده است. از خداوند می‌خواهم اگر عمری باقی بود، به بنده توفیق جبران زحمات شما را بدهد و اگر خداوند خواست و به این بنده لطف نمود و شهادت را نصیبم کرد امیدوارم بنده را حلال بفرمایید. همسر عزیزم! هدف بنده از این مأموریت لبیک گفتن به شعار «نحن عباسک یا زینب» می‌باشد و دیگری خوشحالی خانواده‌های مسلمان که می‌دانم خوشحالی خانواده خودم را در پی دارد و نابودی کفار زمان ان‌شاءالله؛ و در آخر توفیق شهادت؛ خواسته من از شما این است که لحظه‌ای از ولایت و خط رهبری جدا نشوید زیرا دشمن امروزه همین را می‌خواهد و تلاش به این دارد به واجبات توجه بیشتری داشته باشید و لحظه‌ای از وجود خداوند و الطاف او غافل نشوید. دوست دارم عشق به ولایت و رهبری و روحیه جهادی را در دل فرزندم زنده نگه داری. و اما امیرحسین گلم! پسربابا پسر عزیزتر از جانم! سلام. در ابتدا برای شما دعا می‌کنم شهید راه اسلام و ولایت باشید. امیرحسین عزیزم اگر چه امروز پدرت در کنارت نیست ولی بدان که پدرت بسیار بسیار تو را دوست دارد و برای نجات کودکان هم سن تو رفته است تا پدر و مادر آنها خشنود باشد و می‌دانم با شاد کردن دل آنها باعث شادی ابدی تو می‌شوم. ابراز عشق و دوست داشتن تو را در کلام و قلم نمی‌توانم ابراز کنم ولی بدان تو همه وجود پدرت بوده‌ای و دل کندن از تو خیلی برای من سخت بوده است ولی من در ظاهر به روی خود نیاوردم تا دیگران ناراحت نشده و مانع رفتن بنده نشوند. من از تو می‌خواهم تماما گوش به فرمان ولی فقیه خود باشی و هوشیار و آگاه با بصیرت زندگی خود را توام با تحصیل و کسب علم سپری نمایی و مراقب مادرت باشی و خواهشی که از تو دارم که مادرت را اذیت و ناراحت نکنی چرا که باعث ناراحتی من می‌شود. پدر و مادر عزیزم سلام! بدون هیچ مقدمه‌ای از شما بابت تمام کارهایی که کرده‌اید به خصوص آخرین کار که اجازه رفتن بنده می‌باشد تشکر می‌کنم و دست و پاهای شما دو بزرگوار را می‌بوسم. می‌دانم چون خودم یک پدرم نبود فرزند در کنار شما کمی مشقت‌آور می‌باشد و من هم از ابتدا برای شما جز زحمت و سختی چیز دیگری نداشتم و از خداوند می‌خواهم که به شما دو عزیز صبر بدهد. پدر و مادر عزیرم همین الان که دارم برای شما می‌نویسم نمی‌دانم چه بگویم؛ واقعا من شرمنده شما هستم زبانم قاصر است. هیچ وقت نتوانستم برای شما فرزند خوبی باشم ولی اگر توفیق شهادت نصیب بنده گردید برای شما دعا می‌کنم و می‌دانم ک یک افتخار برای شما و خودم می‌باشد. از شما پدر و مادر عزیزم می‌خواهم مراقب همسر و فرزندم باشید و بنده را حلال کنید و برای بنده دعا بفرمایید. امیدوارم حال شما عزیزان خوب باشد. می‌دانم شما سه خواهر گلم را خیلی اذیت کرده‌ام امیدوارم بنده را حلال بفرمایید و برای بنده دعا بفرمایید. دعا می‌کنم عاقبت بخیر شوید و در کارهایتان پیروز و سربلند باشید. و السلام علی  آقاعبداللهی📝 🕯 #شهید_علی_آقاعبداللهی #مدافع_حرم #جاویدالاثر 🦋@martyrscomp قرارگاه شهدا

پدر شهید جاویدالاثر مدافع حرم علی آقاعبداللهی در شب یلدا در صفحه اختصاصی این شهید در تلگرام دل‌نوشته‌ای را منتشر کرد. در این دل‌نوشته آمده است؛ «علی جان  سلام‌ تقویم نگاه نمی‌کنی؟ مردم شهر به طولانی‌ترین شب سال رسیده‌اند. این همه تکاپو برای چند ثانیه. من چه بگویم یلدای آمدنت پیرم کرد. سفره انتظارم را سمت قبله استجابت پهن کردم. روزهای نیامدنت به سرخی دانه‌های انار به چشم مادرت نشست. خنده‌ات پسته خندان آجیل نذری خواهرانت شد. گس بودن میوه کودکی امیرحسین شیرینِ شیرین شده. ببین بابا جان برای یلدای نیامدنت فال گرفته‌ام. حافظ گفت؛ یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور  .... علی جانم به نشانه‌ای فالم را تعبیر کن» 🦋@martyrscomp قرارگاه شهدا

خیلی دوست دارم روزی جای مدافعان حرفم باشم و ببینم که آنها چه دلی دارند که اینگونه از تمام دارایی خود می گذرند و به برای دفاع از ارزش هایشان به جنگ دشمن می روند. دشمن خبیثی داریم! به هیچ وجه کوتاه نمی آید و مدافعان زیادی را به مقام شهادت رسانیده اما شاید نمی داند که این مرز و خاک مردمانی غیور و با شهامت دارد، مردمانی که شهادت طلب هستند و برای دفاع از ارزش هایشان هر کاری می کنند. دشمن با این کار می خواهد کم کم به ارزش ها و عقاید ما نفوذ کند اما شاید نمی داند که هر چه از تعداد این مدافعان بکاهد باز هم به آنها افزوده خواهد شد و باز هم کسانی هستند که از حرم و کشورشان دفاع کنند. این دشمن خبیث برنامه های زیادی می چیند، توطئه های زیادی می کند، حمله های وحشتناکی از او سر می زند اما ما مدافعانی شجاع دل داریم، مدافعانی غیور داریم که با قدرت در مقابل دشمن شان ایستادگی می کنند و به هیچ وجه به او این اجازه را نمی دهند که به هدف و خواسته اش برسد. هدف دشمن هر چه که باشد، هدف مدافعان حرم از آن والاتر است و آنها به پای این هدف جان شان را سرمایه گذاری کرده اند! چه چیزی از این بالاتر؟ حال دشمن هر چقدر که می خواهد بکوشد، هر چقدر می خواهد تلاش کند و نقشه بکشد اما باید بداند که مدافعانی هستند که تمام نقشه های او را نقشه بر آب میکنند و توطئه های او را علیه خودش استفاده خواهند کرد. باز هم می گویم که خیلی دوست دارم روزی جای این مدافعان باشم تا ببینم چه چیزی در جبهه جنگ با دشمن می بینند، چه عشق خداگونه ای در قلب شان نهادینه شده که همه لذت های دنیا را رها کرده و به سوی هدف شان و شهادت می روند. ******** می گویند چرا می خواهی مدافع حرم شوی؟ کشور فقط با وجود تو یکی امن نمی شود پس بیخود از جان خودت در این راه مایه نگذار. تو جوانی، آینده داری، زندگی داری، قرار است تشکیل خانواده بدهی و فرزندانی داشته باشی حال چرا می خواهی این کار را انجام داده و خودت را بیچاره کنی؟ همه این هایی که این حرفها را میزنند شاید از دشمن خبیثی که به دنبال شنیدن همین حرفها از مردمان ما هست آگاه نیستند. اگر زمانی دشمن به خاک نفوذ کند، اگر زمانی دشمن پا روی ارزش های ما بگذارد و آنها را نابود کرده و ارزش های خودش را جایگزین آنها کند، می خواهم به این دسته از افراد بگویم که آیا من آینده ای خواهم داشت؟ من به کنار همان فرزندانی که دم از آنها می زنند که قرار است روزی ولی آنها باشم آیا آینده ای خواهند داشت؟ آیا دشمن برای آنها آینده ای می گذارد؟ آنها هم به کنار وقتی دشمن به خاک کشور نفوذ کرد آیا برای خودتان زندگی و آینده ای می ماند؟ هرگز! چرا که برای دشمن جان و ناموس ما هیچ ارزشی ندارد. او به مانند گرگی گرسنه شروع به دریدن می کند و تا همه را از پا در نیاورد نمی نشیند. پس این است دلیل مدافع حرم شدن من، من می خواهم جلوی همین گرگ گرسنه بایستم و آنقدر پافشاری کنم تا بالاخره کوتاه بیاید. اگر من و امثال من زندگی خود را در دست گرفته و چشم روی این مسائل ببندیم، همین گرگ گرسنه روزی به سراغ خانواده ما هم خواهد آمد و دست روی آن خواهد گذاشت اما غیرت من و امثال من به ما این اجازه را نمی دهد که به سادگی تسلیم این گرگ شویم. ******** حالا به سن جوانی رسیده و پدر و مادرش برایش اهدافی دارند. می خواهند او را در رخت عروسی ببیند، می خواهند نوه دار شوند و نوه هایشان را در آغوش بکشند. اما روزی، جوان شان سقف آرزوهای آنها را خراب می کند، او می گوید می خواهد مدافع حرم شود. حال دل پدر و مادر شکسته، آیا جوان حاضر شد به همین راحتی دل پدر و مادری که اینقدر برایش آرزوهای زیبا داشتند را بشکند؟ هرگز! در ذهن و فکر او آرزوها و اهدافی بزرگتر وجود دارند، آرزوهایی مانند دفاع از میهن، اهدافی مانند جلوی دشمن ایستادن. جوان می داند که اگر این کار را نکند، آینده بسیاری از جوانان مملکت محکوم به نابودی خواهد بود، اگر این کار را نکند دشمن در آینده سقف آرزوهای پدر و مادرهای زیادی را نابود میکند و به صورت کلی دیگر نه زندگی ای برای پدر و مادرها و نه جوانان می ماند که بخواهند به چنین چیزهایی فکر کنند. این جوان همه این ها را در ذهنش مرور میکند، این جوان باورهایی در ذهنش می سازد که به پای این باورها حاضر است خودش جان بدهد اما دل پدر و مادرهای بسیاری که در این مملکت تنها آرزوی شان دیدن خوشبختی فرزندان شان است نشکند، دل بسیاری از جوانانی که برای آینده شان کلی هدف و برنامه ریزی دارند نشکند. چه قلب بزرگی، چه شخصیت والایی. من اگر به جای پدر و مادر این جوان بودم، به جای ناراحتی به خود دست مریزاد می گفتم که چنین فرزند با غیرت و شهامتی را تربیت کرده ام که درونش عشق محض جاریست. گویی قلب او مستقیم وصل است به خدا در غیر اینصورت ا

ین همه مهربانی، این همه عطوفت و این همه از خودگذشتگی آن هم از یک جوان که هنوز در اوایل مراحل زندگیست، غیر طبیعیست. ******** من مدافعان حرم را به مانند فرشتگانی می دانم که با بال هایشان به سوی خدا پرواز می کنند. آنها به سوی جبهه های جنگ می روند تا از ارزش هایشان دفاع کنند. آنها زندگی آخرت را به زندگی دنیا نمی فروشند و می دانند که این دفاع چه ثمره بزرگی برای آنها در نزد خدا محفوظ نگه خواهد داشت. آنها به جبهه های جنگ می روند، آنها در مقابل دشمن ایستادگی می کنند و بسیارشان به مقام شهادت می رسند. آن موقع است که با بال هایشان به سمت خدا می روند. من حس میکنم آنها چیزی فراتر از فرشته هستند، چیزی فراتر از انسان هستند، آنها مخلوقات برتری هستند که خدا آفرید تا به ما ثابت کند که عشق و مهربانی محض چیست؛ من حس میکنم خدا خواسته تا با مدافعان حرم برترین مخلوقاتش را به رخ ما بکشد. ******** در قلبم نسبت به مدافعان عشقی خاص حرم دارم. نمیدانم چه شور و شوقیست که میخواهم خودم هم یک مدافع حرم شوم. وقتی که به پای حرفهای آنها می نشینم، می فهمم که دنیا را از چه دید بزرگتری می نگرند. از دیدگاه آنها گویی لذت ها فرق می کنند، آنها از هر چیزی که از نگاه مردمان دیگر لذت به نظر می رسد فاصله می گیرند و به سمت و سوی چیزهایی دیگری که هیچ کس جرات رفتن به سمت آنها را ندارد می روند و نام همان ها را لذت می گذارند. آنها به سمت دشمن هجوم می برند، آنها برای دفاع از حرم و حریم کشورشان در مقابل دشمن می ایستند، آنها تا پای جان ایستادگی می کنند و همین برای آنها بزرگترین لذت است. اما می دانی بزرگترین لذت برای آنها چیست؟ شهادت. آنها وقتی که به شهادت برسند گویی به بزرگ ترین هدف و خواسته ای که برایش پا به میدان جنگ گذاشته بودند رسیده اند. چه انسان های بزرگی، چه قلب های بزرگی، گاهی خود را با آنها مقایسه می کنم و از لحاظ پاک بودن روح حس میکنم آنها در مقام صد و من هنوز در همان مقام صفر مانده ام. ******** مدافعان حرم شجاعانه کاری می کنند که به دل دشمن هراس و ترسی بزرگ راه پیدا کند. دشمن حس کرده بود به راحتی می تواند هر آنچه را بخواهد از آن خود کند، او فکر می کرد می تواند ارزش های ما را از بین ببرد و این کاری آسان است اما مدافعان حرم با ایستادگی شان کاری کردند که او از این هدف و خواسته خود پشیمان شود و ترس به جانش بیفتد. شاید او حریفش را خوب نشناخته بود، شاید دشمن به خوبی از غیرت و شهامت حریفش نمی دانست در غیر اینصورت اینقدر راحت دست روی آن نمی گذاشت اما این تقاص کاریست که باید پس بدهد. مدافعان حرم جانشان را در پای این دفاع سرمایه گذاری کرده اند و چه چیز از این بالاتر؟ وقتی که کسی جانش را برای چیزی سرمایه گذاری می کند یعنی با نهایت قدرت برای آن ایستادگی می کند. اکنون دشمن ما با چنین وضعیتی رو به رو است، او حالا حریفی قدرتمند دارد، حریفی که روزی هزاران بار لرزه و ترس را به جان او می اندازد. ******** پیکر بیشترشان برای دفاع از کشور و حرمت های آن هزار تکه می شود اما مگر آنها این را نمی دانند؟ مگر خبر ندارند که قرار است برایشان چه اتفاقی بیفتد؟ مگر آنها هم رزمان شهیدشان را نمی بینند که با چه وضعیتی آسمانی شده اند؟ پس چرا حالا خود به جبهه های جنگ قدم گذاشته و بیشرشان شهید می شوند؟ مسئله سر همین آسمانی شدن آنهاست. آنها باوری دارند، آنها عقیده ای دارند، آنها هدفی دارند که حاضرند به پای این هدف جانشان را سرمایه گذاری کنند و حاضرند پیکرشان هزاران تکه شود اما به پای این هدف بمانند و از آن کوتاه نیایند. ممکن است بگویی هدف آنها چیست؟ در واقع آنها یک هدف و یک آرزو دارند که هدفشان دفاع از ارزش هاست و آرزویشان شهادت است. آنها به پای این هدف و آرزو حاضرند با نهایت قدرت و با تمام وجود در برابر دشمن ایستادگی کنند. ایستادگی آنها دو وجه دارد، یا دشمن را از پا در می آورند و او را به خاک سیاه می نشانند، یا به مقام رفیع شهادت نائل می شوند. در هر صورت آنها در این جبهه صد در صد به هدف یا آرزویشان می رسند و برای همین است که با وجود تمام خبر داشتن ها و دانستن ها از اینکه قرار است چه به سرشان بیاید، باز هم قدم در جبهه می گذارند. 🦋@martyrscomp قرارگاه شهدا

به یادشهیدعلی آقاعبدالهی 🌹🌹🌹 شادی روحشون صلوات.