آثارمنتشر شده در باره ي شهيد ابراهيم چشم از آسمان بر نمي داشت. آسمان شب برايش پر از راز و رمز پايان نيافتني بود. صداي دوست ديرينه اش که از او پرسيد: ابراهيم به چه فکر مي کني؟ او را به خود آورد. سرش را به طرف دوستش بر گرداند و با لبخندي پاسخ داد: هيچي، به راز آفرينش. اين بار نگاه جواد هم به آسمان بود. در دل هر دو غوغايي به پا بود.صبح هر دو عازم جبهه بودند. شايد هر دو مي دانستند که فرصتي براي با هم بودن ندارند. بايد نداي حق را لبيک مي گفتند. ابراهيم اين بار ديده از آسمان بر داشت و ديدگانش را به جواد دوخت. نگاه عميق ابراهيم رنگ از رخسار جواد پراند. اما کلام ابراهيم هرم آتش داشت و به او جان تازه اي مي بخشيد: - جواد! دوست داري کدام يک از ما زود تر شهيد شويم؟ جواد لبخندي زد و گفت: فکرهايمان را روي هم کمي گذاريم. ابراهيم منظور جواد را فهميد و با لبخندي گفت: منظورت گرفتن کشتي است؟ خودت که خوب مي داني مي بازي. جواد بر خاست و در جايش نشست؛ تبسمي کرد و گفت: - پهلوون. گل لبخندي بر روي لبان ابراهيم شکفت. خيلي آهسته ضربه اي به بازوي جواد زد و گفت: حاضري؟ يا الله بلند شو. مادر ابراهيم که آن شب خواب با چشمانش قهر بود، با شنيدن صداي خنده جوانش قلبش به هم فشرده گشت. به دلش الهام شده بود که ابراهيم و جواد، دوست ديرينه فرزندش، هر دو به مقام شهادت نايل مي آيند. با خطور اين فکر به ذهنش، اشک چشمانش سرازير شد و از همان جا که نشسته بود، هر دو جوان را زير نظر گرفت. هر دوي آنها پهلوانانه مشغول کشتي گرفتن بودند. ابراهيم قصد داشت جواد را به خاک افکند و جواد نيز همين طور. هر دوي آنها پس از کشتي گرفتن، نفس زنان خنديدند. دستانشان را به نشانه دوستي و محبت به هم کوبيدند و خالصانه يکديگر را در آغوش گرفتند. هر دو خسته و کوفته، آبي به سر و صورت زدند و دوباره به روي تخت آمدند. ابراهيم که نگاهش به جواد بود، نا خود آگاه گفت: جواد معلوم نشد که کدام يک زود تر پرواز مي کنيم؟ جواد که اشک در ديده گانش حلقه زده بود، گفت: چرا! هر دو با هم. مادر ابراهيم که صحبت آنها را مي شنيد، نتوانست گريه اش را مهار کند. با صداي بلند گريست. ابراهيم که صداي گريستن مادر، او را از خود بي خود کرده بود، بلند شد و به طرف مادر رفت. سر او را به سينه چسباند و مادر را نوازش غريبانه اي کرد. آهسته گفت: مادر! بايد خيلي قوي باشي. تحملش مشکل است. اما من در راه خدا مي روم. به فرمان امام خميني مي روم. دلم مي خواهد که اگر شهيد شدم، برايم گريه و زاري نکنيد. صبح شد و خورشيد، نگاهش را به روي روستا پاشيد. حالتي از خوف و رجا در دل ابراهيم لانه کرده بود؛ اميد به رحمت الهي و ترس از حساب روز جزا. بار ديگر نگاهي به مادرش انداخت و لبخند مليحي زد. مادر، هر دوي آنها را از زير قرآن رد کرد. جواد غريبانه خدا حافظي کرد و ابراهيم نيز صورت مادر را بوسيد و بار ديگر او را به صبر دعوت کرد. هنوز مدتي نگذشته بود که خبر شهادت ابراهيم و جواد در همه جا پيچيد.