زندگینامه شهید علی محمد اربابی  على‏ محمّد در 1344/12/01 در بيدگل و در خانواده‏اى متديّن و مستضعف ديده به جهان گشود . شش ساله بود كه به‏ جاى قدم گذاشتن در مسير مدرسه و تحصيل ، به‏ خاطر وضع نامساعد مالى خانواده ، در كنار پدرش در كوره‏ هاى آجرپزى مشغول كار شد .   علاقه وافر او به تحصيل موجب شد تا در كنار آن كار طاقت‏ فرساى روزانه، تحصيل خود را در دبستان شبانه آغاز كند . سال 57 كه زمان نتيجه‏ دهى مبارزات حق‏ طلبانه ملّت قهرمان ايران به رهبرى امام خمينى  قدس‏ سره بود ، ايشان علاقه زيادى به فعّاليت‏هاى سياسى از خود نشان مى‏ داد .   با پيروزى انقلاب اسلامى و تشكيل نهادهاى انقلابى ، او ضمن ادامه تحصيل در دبيرستان با پايگاه‏هاى بسيج شهر همكارى مى‏ كرد. با شروع جنگ تحميلى ، اوّلين بار در 1360/06/05 به جبهه‏ هاى غرب اعزام و سپس در عمليّات‏ هاى فتح ‏المبين و بيت ‏المقدّس شركت كرد و در همان سال به عضويّت رسمى سپاه درآمد . على‏ محمّد پس از مدّتى فعّاليت در اعزام نيروى بسيج سپاه كاشان به لشكر 8 نجف اشرف اعزام و به‏ عنوان فرمانده گروهان گردان محمّد رسول ‏اللّه  صلى‏ الله‏ عليه ‏و ‏آله در عمليّات شركت نمود . آن بزرگوار سپس در مسئوليّت‏ هاى مختلف لشكر از جمله جانشين و مسئول آموزش نظامى ، مسئول واحد بسيج ، مسئول قرارگاه و پشتيبانى لشكر ، جانشين ستاد لشكر ، مسئول ستاد تيپ زرهى لشكر همكارى كرد و به‏ عنوان فردى مدير و لايق ، مورد توجّه خاصّ فرماندهى لشكر قرار گرفت ؛ به ‏طورى‏ كه تأسيس و راه‏ ندازى هر مجموعه جديدى به ايشان محوّل مى‏ شد .   اواخر سال 1364 درحالى ‏كه با بدنى مجروح در خانه بسترى بود ، بنا به اصرار دوستان و والدين با خانواده ‏اى مذهبى ازدواج نمود ولى چند روزى از اين پيوند نگذشته بود كه به ‏دليل نزديك شدن عمليّات والفجر 8 ، وقتى ضرورت حضورش را در لشكر تلفنى به او خبر دادند با همان بدن مجروح ، خود را به رزمندگان اسلام رساند .   سردار سرلشكر پاسدار شهيد احمد كاظمى فرمانده شجاع لشكر 8 نجف در اين مورد مى ‏گويد : «اربابى هرگاه فراغتى پيدا میکرد در جمع بسيجى‏ ها بود . او به آنها عشق مى ‏ورزيد ؛ لذا سعى مى‏ كرد بيش‏تر وقت خود را با آن‏ها بگذراند . حول و حوش عمليّات والفجر 8 ازدواج كرد ولى سه روز پس از ازدواج ، شنيدم كه مى ‏گفتند ، اربابى برگشته است . من ناراحت شدم و وقتى او را ديدم ، گفتم : چرا آمدى ؟ تو تازه ازدواج كرده‏ اى و بايد چند روز مى ‏ماندى . برگرد ، چند روزى بمان؛ بعد بيا . ولى او اصرار و پافشارى مى‏ كرد كه در جبهه بماند . تحمّلم تمام شد و با تندى گفتم : اربابى ! بايد برگردى ، همين امروز به خانه برو ! او درحالى كه داشت موتورسيكلتش را روشن مى ‏كرد كه با آن نزد بسيجى ‏ها برود ، نگاهى به من كرد ملتمسانه درحالى ‏كه بغضش تركيد ، و اشكش جارى شده بود ، گفت : احمدآقا ! اجازه بدهيد باشم . بگذاريد بين بچه‏ ها بمانم . ديگر نتوانستم مقاومت كنم و سكوت كردم ؛ چون سكوت علامت موافقت است »   آن شهيد قبل از عمليّات كربلاى 4 ، به سمت رئيس ستاد لشكر 8 نجف منصوب شد و با شروع عمليّات كربلاى 4 ، درحالى ‏كه فرمانده لشكر (سردار احمد كاظمى) مسئوليّت پشتيبانى و عقبه لشكر را به او محوّل كرده بود ، با اصرار فراوان در خطّ مقدّم جبهه حضور پيدا كرد و سرانجام در ساعت 1/30 بامداد 1365/10/05 روى اسكله خرّمشهر (روبه‏روى جزيره امّ‏الرّصاص) به آرزوى ديرينه خود نائل آمد . شهيد احمد كاظمى درباره اعلام تاريخ شهادت توسّط شهيد على‏ محمّد اربابى و بى‏قرارى‏هاى او براى عروج عرشى‏ اش حسين مى‏ گويد: «در سال 65 توفيق تشرّف به حجّ ابراهيمى يافتم . هنگامى كه با اربابى خداحافظى مى‏ كردم نامه ‏اى به من داد و سفارش كرد اين نامه را در طول راه بخوانم . گويى زادِ راه سفر مكّه‏ ام بود . نامه را گرفتم و از هم جدا شديم . در طول راه به فكر اربابى و نامه‏ اش افتادم . نامه را باز كردم ، با خطّى زيبا و كلماتى لطيف و دلنشين كه از سويداى قلبش برخاسته بود ، برايم نامه نوشته بود وقتى نامه را خواندم متوجّه شدم چرا اين مطالب را حضورى با من مطرح نكرده بود، چرا مى‏ خواسته در راه مكّه باشم تا نتوانم به درخواستش جواب رد بدهم .   در نامه نوشته بود : در عمليّات آينده (كربلاى 4) اجازه بده در گردان‏هاى رزمى انجام وظيفه نمايم . خواهش مى‏ كنم از حضور من در خطّ مقدم ممانعت نكن . من مى ‏دانم كه تا شش ماه ديگر شهيد خواهم شد . پس اين چند صباح اجازه بده با بسيجى‏ ها باشم .

  همين‏طور كه نامه را مى‏ خواندم ، مثل اين‏كه يك سطل آب سرد روى بدنم مى‏ريختند . عرق سردى بر وجودم نشست و لرزيدم . خدايا! اگر اربابى شهيد شود، اگر او نيز برود ، چه مى ‏شود ؟ نه ، خدايا ! اربابى را براى لشكر اسلام حفظ كن . دقيقا سرِ موعد مقرّر ، سرِ شش ماه ، در انتهاى عمليّات كربلاى 4 به ديدار يار رفت » .   شهيد بزرگوار احمد كاظمى در مورد خودسازى ، ايمان و درايت شهيد على‏ محمّد اربابى مى ‏گويد : «رزمندگان اسلام به‏ خصوص سرداران شهيد ما ، اكثرا انسان‏ هاى پاك و با لياقتى بودند كه در جبهه‏ هاى جنگ كه به فرموده رهبر بزرگوارمان حضرت امام راحل ، دانشگاه انسان ‏سازى است ، ساخته شدند . جوهره وجودى آنان قابليّت داشت و در محيط جبهه از قوّه به فعل درآمد و ساخته شدند ولى على‏ محمّد اربابى علاوه بر آن‏كه انسانى پاك و با لياقت بود ، قبل از جنگ و حضور در جبهه ، خود را ساخته بود ؛ به همين دليل نهال وجودش در جبهه به ثمر نشست و توانست مسئوليّت‏ هاى مختلفى را كه در طول جنگ برعهده ‏اش مى‏ گذاشتيم ، به‏ خوبى انجام دهد . گرچه در ابتدا سعى مى ‏كرد از پذيرش آن طفره رود . اربابى مى‏ گفت : اين مسئوليّت را به فرد باكفايت ‏ترى واگذار نماييد ، بنده هم در خدمتش هستم و هر كمكى از دستم برآيد ، انجام مى ‏دهم ولى باكفايت ‏تر از خودش كسى نبود . وجودش آن‏چنان مايه بركت بود كه هرجا بود و هر مسئوليّتى برعهده ‏اش بود ، به‏ خوبى از عهده آن برمى ‏آمد ؛ چون خود را در مقابل خدا مسئول و جوابگو مى ‏ديد .   او خيلى زود با جمع هماهنگ مى ‏شد و قابليّت‏هاى فراوانش را به سرعت بروز مى‏ داد . هرگاه كار تخصّصى برعهده‏ اش مى ‏گذاشتيم ، يكى دو روز بعد ، چنان روحيه و استعدادى از خود نشان مى‏ داد كه گويى استادترين فرد در اين فن است ».

در این دنیایی که ظواهر چشم همه را به خود جلب کرده است، شاید کمتر کسی متوجه مردان بزرگی باشد که روز و شب در کنارشان زندگی می‌کنیم. در آران و بیدگل، که در جریان جنگ تحمیلی و مبارزات انقلاب اسلامی روزهای پر افتخاری را سپری کرد و نام خود را به عنوان رتبه‌ی نخست ایثارگری در کشور به ثبت رساند، کوچه‌ها و خیابان‌ها قدمگاه صدها تن از چنین بزرگ مردانی است. حاج نصرت الله اربابی بیدگلی یکی از همین دلاورانی است که سه پسر خود را برای انقلاب فدا کرد و نام خود را به عنوان قهرمانی در شهر قهرمان‌ها به یادگار گذاشت.  پس از سال‌ها در نیمه دی ماه سال گذشته، حاج نصرت الله به به یکی از آرزوی خود رسید؛ او به بیت رهبری رفت و با مقام معظم رهبری دیدار کرد. دیداری که شاید حلاوت آن مرارت این همه سال‌هایی را که در دوری فرزندانش سپری شد زدوده باشد! در این جا روایتی از این دیدار از سوی ابوالقاسم اربابی، چهارمین پسر حاج نصرت الله منتشر می‌شود. این روایت که در جریان برگزار مراسم معنوی اعتکاف در مسجد اعظم محقق آران و بیدگل در دوم اردیبهشت ماه ۹۵ بیان شده است، برای نخستین بار و به بهانه‌ی سالروز شهادت سردار علی اربابی، فرمانده گردان علی ابن ابی طالب(ع) از لشکر ۸ نجف اشرف در عملیات بیت المقدس ۷، از سوی خطب شکن منتشر می‌شود. ***

آقاوایت ابوالقاسم اربابی از دیدار خانواده شهیدان اربابی با مقام معظم رهبری؛ داستان شهادت علیمحمد اربابی و بغض رهبری/ توصیه رهبری به خانواده شهدا چیست؟ نیمه دی ماه ۹۴ خانواده شهیدان اربابی به دیدار رهبری رفتند. در این جا ابوالقاسم اربابی، چهارمین پسر حاج نصرت الله روایتی از این دیدار را بیان می‌کند که برای نخستین بار و به بهانه سالروز شهادت سردار علی اربابی منتشر می‌شود.     به گزارش صاحب نیوز به نقل از خطب شکن، در این دنیایی که ظواهر چشم همه را به خود جلب کرده است، شاید کمتر کسی متوجه مردان بزرگی باشد که روز و شب در کنارشان زندگی می‌کنیم. در آران و بیدگل، که در جریان جنگ تحمیلی و مبارزات انقلاب اسلامی روزهای پر افتخاری را سپری کرد و نام خود را به عنوان رتبه‌ی نخست ایثارگری در کشور به ثبت رساند، کوچه‌ها و خیابان‌ها قدمگاه صدها تن از چنین بزرگ مردانی است. حاج نصرت الله اربابی بیدگلی یکی از همین دلاورانی است که سه پسر خود را برای انقلاب فدا کرد و نام خود را به عنوان قهرمانی در شهر قهرمان‌ها به یادگار گذاشت.  پس از سال‌ها در نیمه دی ماه سال گذشته، حاج نصرت الله به به یکی از آرزوی خود رسید؛ او به بیت رهبری رفت و با مقام معظم رهبری دیدار کرد. دیداری که شاید حلاوت آن مرارت این همه سال‌هایی را که در دوری فرزندانش سپری شد زدوده باشد! در این جا روایتی از این دیدار از سوی ابوالقاسم اربابی، چهارمین پسر حاج نصرت الله منتشر می‌شود. این روایت که در جریان برگزار مراسم معنوی اعتکاف در مسجد اعظم محقق آران و بیدگل در دوم اردیبهشت ماه ۹۵ بیان شده است، برای نخستین بار و به بهانه‌ی سالروز شهادت سردار علی اربابی، فرمانده گردان علی ابن ابی طالب(ع) از لشکر ۸ نجف اشرف در عملیات بیت المقدس ۷، از سوی خطب شکن منتشر می‌شود. *** ما روز ۱۵ دی ماه ۹۴ با مقام معظم رهبری دیدار کردیم. چند روز قبل از برگزاری این دیدار، به صورتی ناگهانی به ما خبر دادند که به دیدار ایشان خواهیم رفت و این دیدار، کاملا خصوصی خواهد بود. تا قبل از این که به محضر رهبری برویم، فکر نمی‌کردیم واقعا تا این حد دیدار صمیمانه و خصوصی باشد، فکر می‌کردیم شاید در یک دیدار جایگاهی ویژه برای نشستن ما اختصاص خواهند داد… مقدمات دیدار فراهم شد و مدارکی را از افرادی که قرار بود از سوی خانواده در این دیدار باشند گرفتند. روز بعد، پنجم دی ماه همراه خانواده به سوی تهران حرکت کردیم. با توجه به اطلاعاتی که از خانواده گرفته بودند، همه‌ی وسایل مورد نیاز برای رفاه پدر و مادر شهیدان اربابی را فراهم کرده بودند. شب هنگام به تهران رسیدیم و در ساختمانی روبروی سفارت روسیه، که متعلق به بنیاد شهید بود استراحت کردیم. با توجه به این که در آن ساختمان شمار زیادی از خانواده‌های شهدا و جانبازان حضور داشتند، ما تقریبا مطمئن شدیم که دیدار به آن شکل خصوصی نخواهد بود. روز بعد، بعد از صبحانه اعلام کردند فقط کسانی که با رهبری دیدار دارند بمانند و بقیه بروند. چند لحظه بعد همه رفتند و فقط ما نشسته بودیم. قبل از حرکت به سمت بیت نماینده بنیاد شهید کمی صحبت کرد. بعد با ماشین خود بیت، به سمت آن حرکت کردیم. بعد از گذشتن از ۶ گیت ایست و بازرسی، به همراه دو خانواده‌ی شهید دیگر که یکی از زاهدان و دیگری از آبادان بودند، وارد اتاقی شدیم و از ما پذیرایی کردند. بعد وارد ساختمانی دیگر شدیم و دوباره کمی برای ما صحبت کردند. نهایتا بیست دقیقه قبل از نماز وارد اتاقی شدیم که بیش از چهل متر مربع وسعت نداشت و قرار بود دیدار در آن صورت گیرد. در این اتاق سجاده‌های نماز پهن بود و برای حفظ نکات امنیتی، در هر صف دو سه نفر از ماموران بیت حضور داشتند. ما اصلا فکر نمی‌کردیم نماز را حضرت آقا بخوانند، تا این که چند دقیقه بعد یک روحانی به اتاق وارد شد و اعلام کرد که تا دقایقی دیگر نماز ظهر و عصر به امامت مقام معظم رهبری اقامه خواهد شد.  همین که رهبری وارد شدند، همه با دیدن چهره‌ی نورانی ایشان هیجان زده شدیم. آقا خیلی معمولی از پله‌ها بالا آمد و نزدیک شد. من در آن لحظه از خود بی خود شدم و علی رغم تمام توصیه‌هایی که گفته بودند، برای دست دادن با ایشان پیش قدم شدم. دست چپ را در دست ایشان قرار دادم، پدرم هم که چند متر با من فاصله داشت صلواتی برای سلامتی حضرت آقا درخواست کرد. این حرکت خوشایند ماموران حفاظتی نبود، ولی ما کار خودمان را کردیم! بعد از نماز فضا را برای دیدار آماده کردند. چون اتاق کوچک بود، همه به رهبری نزدیک بودیم. در سه کاغذ آ چهار بیوگرافی و عکس شهیدان سه خانواده‌ای و اسامی افرادی را که حضور داشتند به رهبری دادند. اول دیدار آقا چهار پنج دقیقه‌ای در مورد شهیدان و مقام آنان صحبت کردند. بعد ایشان شروع به گفتگو و خوش و بش با خانواده‌های شهدا کردند.

من از بین اعضای خانواده، نسبتی دورتر با شهدا داشتم و برای مراقبت از مادر شهیدان اربابی رفته بودم،بنابراین نامم در بین ملاقات کنندگان نبود. برای همین باید بین صحبت‌های آقا با خانواده خودم را وارد بحث می‌کردم.  آقا ابتدا با پدرم شروع به صحبت کردند. بعد از کمی احوالپرسی، از همان فاصله‌ی نزدیک به دست حاج آقا اشاره کردند و گفتند: «حاج آقا! چرا دست شما پینه بسته است؟!» حاج آقا جواب داد: «کدام کشاورزی را می‌شناسید که دستش پینه نبسته باشد؟! من هم کشاورزم!» آقا با این حرف کمی از وضعیت کشاورزی حاج آقا پرسیدند. حاج نصرت الله هم پاسخ داد که کشاورزی مشکلات زیادی دارد و با کمبود آب مواجهیم. بعد، آقا با شوخ طبعی پرسیدند: «هنوز هم آران و بیدگل نزدیک کاشان است؟!» حاج آقا جواب داد: «نه! هنوز همان ۵ کیلومتر فاصله هست!»  وسط این صحبت‌ها من وارد شدم و به آقا گفتم حاج آقا، پدر همان شهیدی است که سردار کاظمی داستان شهادتشان را برای شما تعریف کردند. داستان را برای آقا تعریف کردم: شهید علیمحمد اربابی به سردار کاظمی نامه‌ای نوشت، روی پاکت هم نوشت که در فلان تاریخ نامه را باید باز کند. چون حاج احمد می‌دانست شهید اربابی فردی دقیق و منضبط است، نامه را نگه داشت و به یکی از هم رزمان خود سپرد که زمان باز کردن نامه را به او یادآوری کند. از این اتفاق پنج شش ماهی گذشت و کم کم مقدمات برگزاری عملیات کربلای چهار فراهم می‌شد. روز موعود فرا رسید و آن را به حاج احمد یادآوری کردند. حاج احمد نقل می‌کند در ساعت‌های اوج عملیات، در حالی که حدود نیمه شب بود ناگهان به فکر نامه افتادم و به سراغ آن رفتم. همین که شهید کاظمی نامه را باز می‌کند متوجه می‌شود شهید اربابی در آن نوشته که به شهادت رسیده است و طلب حلالیت دارد. بعد حاج احمد بلافاصله با بی سیم موقعیت علیمحمد را جستجو می‌کند و متوجه می‌شود دقایقی پیش ایشان به شهادت رسیده است…  در حین تعریف کردن این داستان برای مقام معظم رهبری، تمام چهره‌ی ایشان قرمز شده بود و ایشان بغض کرده بودند. وقتی حرف‌هایم تمام شد آقا کاغذی را که در دست داشتند به من نشان دادند و پرسیدند: «کدامیک از این شهدای بزرگوار بود؟» من عکس علی را نشان دادم. گفتند: «او چند سال داشت؟» گفتم: «بیست و دو سه سال!» گفتند: «وای به حال ما که شهدا را نشناختیم!» بعد برای حضرت آقا گفتم که شهید علیمحمد اربابی کسی است که صبح عروسی‌اش به جبهه رفت و داخل سررسید خود نوشت: «حنظله تکرار شد!» بعد پرسیدند: «خانم این شهید بزرگوار هستند تا حرف شما را تایید کنند؟» همسر شهید هم بلند شد و این حرف را تایید کرد. بعد به حضرت آقا گفتم: «یک مطلب دیگر هم هست: وقتی علیمحمد شهید شد، بعد از هشت ماه فرزند ایشان به دنیا آمد.» آقا گفتند: «فرزند شهید در جمع حاضر است؟» دختر شهید بلند شد و خود را معرفی کرد. آقا با ایشان کمی احوالپرسی کرد و سوالاتی پرسید. دختر شهید همه سوالات را پاسخ داد تا این که رهبری به او گفت: «فقط یک چیز مرا ناراحت کرد! خانواده‌های شهدا باید زیاد فرزند داشته باشند، شما چرا یک فرزند دارید؟!» بعد حضرت آقا به سراغ خانواده شهید علی اربابی رفتند. اول با همسر شهید گفتگوی کوتاهی کردند، بعد یکی یکی فرزندان شهید را نام بردند و آنان بلند شدند و به نوبت صحبت‌هایی با آقا داشتند. پس از آن همسر شهید اربابی به آقا گفت: «سه پسری که این جا در محضر شما هستند، موقع شهادت پدرشان ۶ سال و سه سال و نیم و یک سال و چهار ماه سن داشتند. در این مدت شهید اربابی زندگی خود را وقف جنگ کرده بود و بالای سر بچه‌ها حضور نداشت و از کل جنگ، فقط شش ماه در کنار هم بودیم.» آقا با این حرف‌ها، مثل کسی که خودش را مسئول می‌داند متاثر شدند.

دیدار حدود دو ساعت طول کشید، ولی من آن قدر مجذوب چهره‌ی ایشان شده بودم که حاضر نبودم یک لحظه از آن چشم بردارم. هیچ کس نیست که بتواند نورانیت و تاثیرگذاری چهره‌ی ایشان را توصیف کند. ایشان خود را در تمام مشکلاتی که در زندگی خانواده شهدا وجود دارد خود را مسئول می‌داند. بعد از دیدار با حاج خانم مصاحبه‌ای در مورد آن داشتند. حاج خانم گفت: «با وجود تمام مشکلاتی که در طول ۲۹ سال دوری فرزندانم کشیدم، به خاطر غصه خوردن مقام معظم رهبری برای خانواده‌های شهدا، اندوهگین شدم و دردهای خودم را فراموش کردم.» من خیال می‌کردم کسی که این گونه دنیا را تحت تاثیر قرار می‌دهد، آن قدر درگیر مسائل مختلف است که ما را اصلا نخواهد دید. با این حال زمانی که با ایشان روبرو شدم آن قدر عاطفه و صمیمیت داشتند که حس می‌کردم از پدر و پسر به هم نزدیک تریم.

روایت ابوالقاسم اربابی از دیدار خانواده شهیدان اربابی با مقام معظم رهبری؛ داستان شهادت علیمحمد اربابی و بغض رهبری/ توصیه رهبری به خانواده شهدا چیست؟ نیمه دی ماه ۹۴ خانواده شهیدان اربابی به دیدار رهبری رفتند. در این جا ابوالقاسم اربابی، چهارمین پسر حاج نصرت الله روایتی از این دیدار را بیان می‌کند که برای نخستین بار و به بهانه سالروز شهادت سردار علی اربابی منتشر می‌شود.     به گزارش صاحب نیوز به نقل از خطب شکن، در این دنیایی که ظواهر چشم همه را به خود جلب کرده است، شاید کمتر کسی متوجه مردان بزرگی باشد که روز و شب در کنارشان زندگی می‌کنیم. در آران و بیدگل، که در جریان جنگ تحمیلی و مبارزات انقلاب اسلامی روزهای پر افتخاری را سپری کرد و نام خود را به عنوان رتبه‌ی نخست ایثارگری در کشور به ثبت رساند، کوچه‌ها و خیابان‌ها قدمگاه صدها تن از چنین بزرگ مردانی است. حاج نصرت الله اربابی بیدگلی یکی از همین دلاورانی است که سه پسر خود را برای انقلاب فدا کرد و نام خود را به عنوان قهرمانی در شهر قهرمان‌ها به یادگار گذاشت.  پس از سال‌ها در نیمه دی ماه سال گذشته، حاج نصرت الله به به یکی از آرزوی خود رسید؛ او به بیت رهبری رفت و با مقام معظم رهبری دیدار کرد. دیداری که شاید حلاوت آن مرارت این همه سال‌هایی را که در دوری فرزندانش سپری شد زدوده باشد! در این جا روایتی از این دیدار از سوی ابوالقاسم اربابی، چهارمین پسر حاج نصرت الله منتشر می‌شود. این روایت که در جریان برگزار مراسم معنوی اعتکاف در مسجد اعظم محقق آران و بیدگل در دوم اردیبهشت ماه ۹۵ بیان شده است، برای نخستین بار و به بهانه‌ی سالروز شهادت سردار علی اربابی، فرمانده گردان علی ابن ابی طالب(ع) از لشکر ۸ نجف اشرف در عملیات بیت المقدس ۷، از سوی خطب شکن منتشر می‌شود. *** ما روز ۱۵ دی ماه ۹۴ با مقام معظم رهبری دیدار کردیم. چند روز قبل از برگزاری این دیدار، به صورتی ناگهانی به ما خبر دادند که به دیدار ایشان خواهیم رفت و این دیدار، کاملا خصوصی خواهد بود. تا قبل از این که به محضر رهبری برویم، فکر نمی‌کردیم واقعا تا این حد دیدار صمیمانه و خصوصی باشد، فکر می‌کردیم شاید در یک دیدار جایگاهی ویژه برای نشستن ما اختصاص خواهند داد… مقدمات دیدار فراهم شد و مدارکی را از افرادی که قرار بود از سوی خانواده در این دیدار باشند گرفتند. روز بعد، پنجم دی ماه همراه خانواده به سوی تهران حرکت کردیم. با توجه به اطلاعاتی که از خانواده گرفته بودند، همه‌ی وسایل مورد نیاز برای رفاه پدر و مادر شهیدان اربابی را فراهم کرده بودند. شب هنگام به تهران رسیدیم و در ساختمانی روبروی سفارت روسیه، که متعلق به بنیاد شهید بود استراحت کردیم. با توجه به این که در آن ساختمان شمار زیادی از خانواده‌های شهدا و جانبازان حضور داشتند، ما تقریبا مطمئن شدیم که دیدار به آن شکل خصوصی نخواهد بود. روز بعد، بعد از صبحانه اعلام کردند فقط کسانی که با رهبری دیدار دارند بمانند و بقیه بروند. چند لحظه بعد همه رفتند و فقط ما نشسته بودیم. قبل از حرکت به سمت بیت نماینده بنیاد شهید کمی صحبت کرد. بعد با ماشین خود بیت، به سمت آن حرکت کردیم. بعد از گذشتن از ۶ گیت ایست و بازرسی، به همراه دو خانواده‌ی شهید دیگر که یکی از زاهدان و دیگری از آبادان بودند، وارد اتاقی شدیم و از ما پذیرایی کردند. بعد وارد ساختمانی دیگر شدیم و دوباره کمی برای ما صحبت کردند. نهایتا بیست دقیقه قبل از نماز وارد اتاقی شدیم که بیش از چهل متر مربع وسعت نداشت و قرار بود دیدار در آن صورت گیرد. در این اتاق سجاده‌های نماز پهن بود و برای حفظ نکات امنیتی، در هر صف دو سه نفر از ماموران بیت حضور داشتند. ما اصلا فکر نمی‌کردیم نماز را حضرت آقا بخوانند، تا این که چند دقیقه بعد یک روحانی به اتاق وارد شد و اعلام کرد که تا دقایقی دیگر نماز ظهر و عصر به امامت مقام معظم رهبری اقامه خواهد شد.  همین که رهبری وارد شدند، همه با دیدن چهره‌ی نورانی ایشان هیجان زده شدیم. آقا خیلی معمولی از پله‌ها بالا آمد و نزدیک شد. من در آن لحظه از خود بی خود شدم و علی رغم تمام توصیه‌هایی که گفته بودند، برای دست دادن با ایشان پیش قدم شدم. دست چپ را در دست ایشان قرار دادم، پدرم هم که چند متر با من فاصله داشت صلواتی برای سلامتی حضرت آقا درخواست کرد. این حرکت خوشایند ماموران حفاظتی نبود، ولی ما کار خودمان را کردیم! بعد از نماز فضا را برای دیدار آماده کردند. چون اتاق کوچک بود، همه به رهبری نزدیک بودیم. در سه کاغذ آ چهار بیوگرافی و عکس شهیدان سه خانواده‌ای و اسامی افرادی را که حضور داشتند به رهبری دادند. اول دیدار آقا چهار پنج دقیقه‌ای در مورد شهیدان و مقام آنان صحبت کردند. بعد ایشان شروع به گفتگو و خوش و بش با خانواده‌های شهدا کردند.

من از بین اعضای خانواده، نسبتی دورتر با شهدا داشتم و برای مراقبت از مادر شهیدان اربابی رفته بودم،بنابراین نامم در بین ملاقات کنندگان نبود. برای همین باید بین صحبت‌های آقا با خانواده خودم را وارد بحث می‌کردم.  آقا ابتدا با پدرم شروع به صحبت کردند. بعد از کمی احوالپرسی، از همان فاصله‌ی نزدیک به دست حاج آقا اشاره کردند و گفتند: «حاج آقا! چرا دست شما پینه بسته است؟!» حاج آقا جواب داد: «کدام کشاورزی را می‌شناسید که دستش پینه نبسته باشد؟! من هم کشاورزم!» آقا با این حرف کمی از وضعیت کشاورزی حاج آقا پرسیدند. حاج نصرت الله هم پاسخ داد که کشاورزی مشکلات زیادی دارد و با کمبود آب مواجهیم. بعد، آقا با شوخ طبعی پرسیدند: «هنوز هم آران و بیدگل نزدیک کاشان است؟!» حاج آقا جواب داد: «نه! هنوز همان ۵ کیلومتر فاصله هست!»  وسط این صحبت‌ها من وارد شدم و به آقا گفتم حاج آقا، پدر همان شهیدی است که سردار کاظمی داستان شهادتشان را برای شما تعریف کردند. داستان را برای آقا تعریف کردم: شهید علیمحمد اربابی به سردار کاظمی نامه‌ای نوشت، روی پاکت هم نوشت که در فلان تاریخ نامه را باید باز کند. چون حاج احمد می‌دانست شهید اربابی فردی دقیق و منضبط است، نامه را نگه داشت و به یکی از هم رزمان خود سپرد که زمان باز کردن نامه را به او یادآوری کند. از این اتفاق پنج شش ماهی گذشت و کم کم مقدمات برگزاری عملیات کربلای چهار فراهم می‌شد. روز موعود فرا رسید و آن را به حاج احمد یادآوری کردند. حاج احمد نقل می‌کند در ساعت‌های اوج عملیات، در حالی که حدود نیمه شب بود ناگهان به فکر نامه افتادم و به سراغ آن رفتم. همین که شهید کاظمی نامه را باز می‌کند متوجه می‌شود شهید اربابی در آن نوشته که به شهادت رسیده است و طلب حلالیت دارد. بعد حاج احمد بلافاصله با بی سیم موقعیت علیمحمد را جستجو می‌کند و متوجه می‌شود دقایقی پیش ایشان به شهادت رسیده است…  در حین تعریف کردن این داستان برای مقام معظم رهبری، تمام چهره‌ی ایشان قرمز شده بود و ایشان بغض کرده بودند. وقتی حرف‌هایم تمام شد آقا کاغذی را که در دست داشتند به من نشان دادند و پرسیدند: «کدامیک از این شهدای بزرگوار بود؟» من عکس علی را نشان دادم. گفتند: «او چند سال داشت؟» گفتم: «بیست و دو سه سال!» گفتند: «وای به حال ما که شهدا را نشناختیم!» بعد برای حضرت آقا گفتم که شهید علیمحمد اربابی کسی است که صبح عروسی‌اش به جبهه رفت و داخل سررسید خود نوشت: «حنظله تکرار شد!» بعد پرسیدند: «خانم این شهید بزرگوار هستند تا حرف شما را تایید کنند؟» همسر شهید هم بلند شد و این حرف را تایید کرد. بعد به حضرت آقا گفتم: «یک مطلب دیگر هم هست: وقتی علیمحمد شهید شد، بعد از هشت ماه فرزند ایشان به دنیا آمد.» آقا گفتند: «فرزند شهید در جمع حاضر است؟» دختر شهید بلند شد و خود را معرفی کرد. آقا با ایشان کمی احوالپرسی کرد و سوالاتی پرسید. دختر شهید همه سوالات را پاسخ داد تا این که رهبری به او گفت: «فقط یک چیز مرا ناراحت کرد! خانواده‌های شهدا باید زیاد فرزند داشته باشند، شما چرا یک فرزند دارید؟!» بعد حضرت آقا به سراغ خانواده شهید علی اربابی رفتند. اول با همسر شهید گفتگوی کوتاهی کردند، بعد یکی یکی فرزندان شهید را نام بردند و آنان بلند شدند و به نوبت صحبت‌هایی با آقا داشتند. پس از آن همسر شهید اربابی به آقا گفت: «سه پسری که این جا در محضر شما هستند، موقع شهادت پدرشان ۶ سال و سه سال و نیم و یک سال و چهار ماه سن داشتند. در این مدت شهید اربابی زندگی خود را وقف جنگ کرده بود و بالای سر بچه‌ها حضور نداشت و از کل جنگ، فقط شش ماه در کنار هم بودیم.» آقا با این حرف‌ها، مثل کسی که خودش را مسئول می‌داند متاثر شدند.  سپس نوبت به حاج خانم رسید. او گفت: «خیلی خوشحالم که خدا پسرانم را پاک به من داد و پاک از من گرفت.» بعد از حضرت آقا درخواست کرد با توجه به این که دفن پدر و مادر شهدا در گلزار ممنوع شده است، اجازه دهند بعد از فوتشان در کنار پسرانشان دفن شود. حضرت آقا هم قبول کردند. بعد حاج خانم به من اشاره کرد و به حضرت آقا عرض کرد: «در طول ۲۹ سالی که از شهادت پسرانم می‌گذرد، تمام مسئولیت‌های نگهداری از من با پسرم بوده است. برای همین دلم می‌خواهد دعایی در حق ایشان داشته باشید.» من از فرصت استفاده کردم و بلند شدم کمی جلوتر نشستم. آقا پرسیدند: «شما هم جبهه رفته‌اید؟» گفتم: «بله!» کمی دیگر صحبت کردیم تا آن که به ایشان گفتم: «اگر ممکن است یک یادگاری به من بدهید!» گفتم: «موقعی که دور نشسته بودم خودکاری را که با آن در قرآن‌ها می‌نوشتید هدف گرفته بودم، ولی جوهر خودکار تمام می‌شود. حالا که نزدیک آمده‌ام انگشتر شما چشمم را گرفته است!» آقا دست در جیب عبای خود کرد و یک انگشتر به من داد. بعد برای حاج آقا و حاج خانم دعا کرد و برای من هم از خدا عاقبت به خیری خواست.