قـرارگـاه شـهـدا 🇮🇷🇱🇧🇵🇸
بند سوم : بر كليه مسئولان و مرئوسان است از كوچكترين مسئول بخش يا اداره تا رئيس جمهور ، به اين جمله خ
بند پنچم : فكر مى‌كنم آخرين وداعم باشد به خانواده‌ام است ، اول مادرم : مادر جان در طول اين مدت ميدانم غير از مزاحمت و اذيت كار ديگرى برايت نكرده‌ام حالا كه روز آخر رسيده است اميد است حلالم كنيد و در سوگم هيچ ناراحت نباش چون من در راه خدا و صراط مستقيم قدم برداشته‌ام ومادر راه حق افتخار و عزت ماست و هيچ ناراحتى ندارد . مادر مى‌دانم بعضى‌ها شما را تضعيف و سرزنش مى‌كنند اينها روحى مريض و قلبى ناپاك دارند به حرفشان توجه نكن . و اما شما برادران محترم و نور چشمم در مرحله اول خودتان داراى صفات اخلاقى و معنوى هستيد اما بنا به وظيفه شما را تشويق و وصيت به تقواى بيشتر مى‌كنم و شما خوب آگاهيد ، مردم در راه خدا جان ومال را تقديم كرده‌اند شما يك نفر را داده‌ايد كه در مقابل خدمات آنها چيزى نيست . در پايان به شما مى‌گويم زندگى خود را خوب اداره كنيد . و شما خواهران محجوب و باوقارم : خدا شاهد است من به تقوى و سنگينى شما آگاهم و بارها از تقوى و پرهيزگاريتان الهام گرفته‌ام و افتخار دارم كه چنين خواهرانى دارم و اسلام هم به شما افتخار دارد ، اين حجاب و محبوبيت را تا آخر محفوظ كنيد كه روز قيامت در پيش حضرت زهرا(س) و حضرت زينب(س) روسفيديد . در خاتمه از عموها ، دائى‌ها و تمام خويشانم كه حقى بر گردن من دارند مرا ببخشند و حلال كنند كه من آنها را حلال كرده‌ام .
خدانگهدار امام رهبرعاليقدر و همه شما .
نورمحمد قربانى
قـرارگـاه شـهـدا 🇮🇷🇱🇧🇵🇸
ثواب فعالیت امروز کانال هدیه به روح مطهر
#شهید_نور_محمد_قربانی
🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀
ان شاءالله شفاعتشون شامل حال تک تکمون
🕊🕊🕊🕊🕊🕊🕊🕊
شادی روح شهدا صلوات.
🕊🍀🥀🕊☘🥀🕊☘🥀
"پنــاه بی پناهـــان"
آیت‌الله فِهری زنجانی می گویند: «در مشهد، آیت الله بهجت را دیدار کردم.»
پرسیدم: «یادتان هست پنجاه و پنج سال قبل، نجف با هم در مدرسۀ سید بودیم؟» دوست بودیم، اگرچه هم درس نبودیم. شما پرواز کردید و ما را جا گذاشتید. ما که سید بودیم. چه می‌شد دست ما را هم می‌گرفتید؟! اکنون که مهمان شما هستم، تا عنایت خاصی از امام رضا علیه‌السلام برای من نگویید، از اینجا نمی‌روم!»
سرشان را پایین انداختند. ناراحتی در ایشان ندیدم.
سر را بالا آورد و گفت: «یک‌بار که به حرم مشرّف شدم، حضرت مرا به داخل روضه نزدشان بردند؛ ده مطلب فرمودند.
یکی این بود:
مگر می‌شود، مگرمی‌شود، مگر ممکن است کسی به ما پناه آورد و ما او را پناه ندهیم؟