شهید رضا نادری اولین شهید استان سمنان در عملیات مرصاد  شهید رضا نادری 10آبان1346 در شاهرود متولد شد. پدرش شغل آزاد داشت و مادرش خانه‌دار بود. تحصیلاتش را تا مقطع دیپلم ادامه داد و بعد از آن به‌خاطر کمک به هم‌وطنانش به جبهه عازم شد. او که از 16سالگی در برابر بعثی‌ها از کشورش دفاع می‌کرد، سرانجام 5مرداد1367 با مجاهدت‌های فراوان در عملیات مرصاد به شهادت رسید.

گفت‌وگویی با مادر شهید رضا نادری «من پنج فرزند دارم و رضا فرزند سومم بود. رضا تولد امام‌هشتم(ع) به دنیا آمد؛ به همین خاطر نامش را رضا گذاشتیم. او از کودکی مهربان و فهمیده‌ بود. با استعداد بود و دستی به قلم داشت، گاهی اوقات می‌نوشت و بیشتر نوشته‌هایش در ستایش خدا است. از ویژگی‌های رضا، توجه خاص او به انجام فرایض دینی بود. نماز شبش هیچ گاه ترک نمی‌شد و پای سجاده‌اش مدام گریه می‌کرد. 16ساله بود که درسش را رها کرد به جبهه رفت. چند بار اولی که به جبهه رفت، بدون اطلاع ما بود، دوستش خبر ‌آورد که او به منطقه اعزام شده است. پدرش تا اهواز دنبال او رفت که او را برگرداند. وقتی رضا پدرش را دید، گفت: «من راه خود را انتخاب کردم. هر بار که از جبهه می‌آمد، مجروحیت پیدا کرده بود. چند روزی می‌ماند تا بهبود پیدا کند، مجددا به جبهه می‌رفت. زمانی که به او می‌گفتیم: «بمان و مانند هم‌کلاسی‌های دیگرت درست را ادامه بده!» در جواب می‌گفت: «همگی که نمی‌توانیم درس بخوانیم. الان زمان جنگ است. باید جنگید. باید از خاکمان دفاع کنیم. رضا از ابتدا متفاوت بود. هر ماه مبلغی از پس‌اندازهایش جمع می‌کرد و به خانواده هم‌رزمان نیازمندش در روستاهای دوردست می‌رساند، ذره‌ای برای خودش استفاده نمی‌کرد. همه دارایی رضا یک دست لباس سبز پاسداری، سه پیراهن، یک دفتر و تعدادی عکس که از او به جا مانده است. قطع‌نامه که امضا شد، رضا مدام گریه می‌کرد. من که سراغش رفتم، گفت: «مادر! این جنگ، جنگ حسینی نیست، حسنی است.» آخرین باری که می‌رفت، تنها سفری بود که با خداحافظی از خانواده و رضایت ما بود. آن زمان رضا یک پاشنه پایش در عملیات قبلی از بین رفته بود و با عصا و دمپایی عازم جبهه شد. از خانه که بیرون می‌رفت، چند بار برگشت و خداحافظی کرد. هم‌رزمانش می‌گفتند: «هوش و ابتکار شهید نادری به قدری بود که با وجود سن کم در واحد اطلاعات عملیات خدمت می‌کرد و نقشه‌های بسیاری در عملیات‌های گوناگون برای نابودی دشمن کشیده بود هیچ وقت از کارهایی که در جبهه انجام می‌داد، برای ما نمی‌گفت. ما هم فکر می‌کردیم او یک بسیجی ساده است که پشت جبهه فعالیت می‌کند. پس از شهادت او، هر یک از دوستانش خاطره‌ای تعریف می‌کردند و ما تازه فهمیدیم رضا چه انسان بزرگی بود. همیشه می‌گفت: «عراقی‌ها جرئت ندارند من را گیر بیاورند.» آخر سر هم به دست منافقان وطنی به شهادت رسید. در وصیت‌نامه‌اش خطاب به مردم این‌گونه می‌گوید : ای برادر به کجا می‌روی؟ کمی درنگ کن! آیا با کمی گریه و خواندن یک فاتحه بر مزار من و امثال من، مسئولیتی را که با رفتن خود بر دوش تو گذاشته‌ایم فراموش خواهی کرد؟ ما نظاره‌گر خواهیم بود که تو با این مسئولیت سنگین چه خواهی کرد. هم‌رزمانش می‌گفتند: تأثیرگذاری‌ رضا در عملیات مرصاد، مانند حسین فهمیده بود.

بخشی از ناگفته های زندگی شهید رضا نادری شهید رضا نادری یكی از شهدای آخرین عملیات جنگ تحمیلی است كه با وجود داشتن سن كم، یكی از موثرترین افراد در ناكام گذاشتن منافقین بوده است. تیرماه 61، مسابقات نوجوانان استان سمنان، 100 متر با مانع: 17.47 ثانیه، رتبه اول؛ پرش ارتفاع: 1.35 متر، رتبه اول. مرداد ماه 62، مسابقات نوجوانان منطقه یك كشور، 100 متر با مانع: 17.4 ثانیه، رتبه دوم. این ها تنها بخشی از نوشته های برگه ای است كه پر است از عناوین و رتبه های به دست آمده توسط یك قهرمان. قهرمانی كه درست در لحظه آخر مسابقه توانست خود را به خط پایان رسانده و مدال واقعی را بر گردن خود بیاویزد. انگار از همان ابتدا میل به پریدن و سبقت گرفتن از دیگران در وجودش ریشه دوانده بود. شهید رضا نادری، زاده سال 1346 در شهر شاهرود كه هم زمانی به دنیا آمدنش با میلاد امام هشتم (ع) سبب شد تا نام رضا را برایش انتخاب كنند. رضا از آن دست انسان هایی است كه هرچقدر بیشتر درموردش جستجو می كنی، بیشتر می فهمی كه هیچ چیز از او نمی دانی. او ورزشكار، هنرمند و نویسنده ای خوش ذوق بود. دست نوشته هایش تنها حسی لطیف ناشی از ارتباطی خالصانه با معبودی حقیقی را به هر خواننده ای منتقل می كند. درباره دلاوری های او صحبت های بسیار شده است. هم رزمانش می گویند رضا نادری از دیدگاه تأثیرگذاری اش در عملیات مرصاد، همان حسین فهمیده است كه این بار به جای خرمشهر در كرمانشاه ایفای نقش می كند. بعد از ظهر یكی از روزهای گرم تیرماه مهمان مادر و دو خواهرش بودم. برخورد مهربانانه آنان به قدری صمیمی بود كه گویی سال ها تو را می شناسند. به همین دلیل این مصاحبه به گفت وگویی دوستانه برای بیان خاطراتی بدل شد كه بیش از 30 سال از روی دادن آنها می گذرد. رضا فرزند سوم است دو خواهر و سه برادر دارد. خانواده اش چند ماهی است پدر بزرگوارشان را نیز از دست داده اند. گذر زمان سبب رنگ باختن بسیاری از خاطرات از ذهن مادر شده بود اما دو خواهرش به كمك آمده و سبب یادآوری آن ها شدند. در كنار شیرینی خاطرات خوش كودكی، این یادآوری در برخی لحظات برای هركدام و به خصوص مادرشان، بسیار دردناك بود. مادر است دیگر ،مگر می شود تكرار لحظات از دست دادن جگرگوشه اش برایش خوشایند باشد؟ به هر حال از لابه لای ورق خوردن ذهن آنان به نكات متعددی از شخصیت رضا دست پیدا كردم؛ و من كه هیچ گاه زندگی دوران جنگ را درك نكرده ام مدام در ذهنم جای مهره های این بازی را با خود و برادر و خواهرانم جا به جا میكردم و آن وقت بود كه می توانستم تنها لحظه ای از آنچه كه به هر خانواده شهید در این سال ها گذشته را فقط كمی بیشتر درك كنم. دردناك تر این است كه با عبور از آن سال های سخت، دوباره دست تقدیر جوانان این مرز و بوم را به سوی میدان های نبرد می كشاند تا برای دفاع از اعتقاد و میهن اما این بار در غربت، از تمام دلبستگی های خود در این دنیا چشم بپوشند. یك دست لباس سبز پاسداری، سه پیراهن، یك دفتر، عصا و تعدادی عكس با گذشت 28 سال از شهادت رضا، یادگاران به جا مانده او برای خانواده اش هستند. سادگی حتی در پوشش او نیز قابل درك است. خواهرش می گفت: رضا همین چند دست لباس را بیشتر نداشت و به همین دلیل همیشه مایه تعجب خانواده بود. اما آن چیز كه هنگام دیدن لباس ها و وسایلش تعجب برانگیز است، تمیزی آن هاست. پیراهن هایش به اندازه ای نو هستند كه با نگاه اول باور به اینكه نزدیك 30 سال در گوشه ای نگه داشته شده باشند، ممكن نیست. كسی چه می داند؛ شاید بیراه نباشد كه بگویم همانطور كه شهیدان زنده اند، یادگارهایشان هم نو نوارتر از همیشه هستند. مادرش از دو تومان حقوقی می گفت كه رضا هر ماه جمع می كرد و به خانواده های همرزمان نیازمندش در روستاهای دور دست می رساند و در این بین ذره ای برای خودش خرج نمی كرد.

جبهه را از 16 سالگی دیده است. هربار اعزام در این سال ها نشانه ای را به یادگار بر بدن او می گذاشته و هر بار نیز تا زمان رسیدن به بهبودی نسبی به خانه برنمی گشته است. خواهرش دلیل این رفتن های پیاپی را از زبان او می گوید: 'همه كه نمی توانیم درس بخوانیم. الان كه زمان جنگ است باید جنگید.' می گفتند از همان ابتدا بدون اجازه خانواده برای رفتن به جبهه فرار می كرده است. خواهر كوچك تر داستان نخستین اعزام او را این گونه تعریف می كند: بار اول پدرم به همراه دوستش تا اهواز به دنبال او رفتند كه برگردد. روی پل اهواز، پدرم این طرف و رضا آن طرف ایستاده و به او گفته بود كه من راه خود را انتخاب كردم. اما آخرین اعزام تنها سفری است كه با خداحافظی از خانواده و رضایت پدر و مادر همراه بوده است. خواهرش در این باره نیز می گوید: قطع نامه را كه امضا كردند گریه می كرد. مادر كه به سراغش رفت، رضا به او گفت 'مادر، این جنگ، جنگ حسینی نیست، حسنی است.' من آن موقع معنی حرفش را نفهمیدم و حالا تازه متوجه منظورش می شوم. مژگان نادری ادامه می دهد: آخرین بار كه خیال همه از تمام شدن جنگ راحت بود پدرم رضا را بغل كرد، به پشتش زد و گفت: 'برو پسرم؛ برو و مردانه بجنگ!'. رضا هم كه یك پاشنه پایش در عملیات قبلی از بین رفته بود با عصا و دمپایی عازم جبهه شد. از خانه كه بیرون می رفت چهار پنج بار هم برگشت و گفت: 'كاری ندارید؟' هوش و ابتكار شهید نادری به قدری بود كه با وجود داشتن سن كم در واحد اطلاعات عملیات خدمت می كرده و نقشه های بسیاری نیز در عملیات های گوناگون برای نابودی دشمن كشیده است. خواهرش در این باره می گوید: هر وقت از جبهه می آمد چیزی از كارهایی كه انجام می داد تعریف نمی كرد و ما هم فكر می كردیم او یك بسیجی ساده است كه پشت جبهه فعالیت می كند. پس از شهادت هریك از دوستانش خاطره ای از او تعریف می كردند و ما تازه آن موقع فهمیدیم رضا چه می كرده است. وی اضافه می كند: همیشه می گفت عراقی ها عرضه ندارند من را شهید كنند و آخر نیز به دست منافقان به شهادت رسید. یكی دیگر از ویژگی های رضا، توجه خاص او به انجام فرایض دینی است. خانواده اش می گویند نماز شبش هیچ گاه ترك نمی شد و پای جانماز نیز مدام گریه می كرد. این نكته در وصیت نامه او نیز دیده می شود. آن جا كه خواهر و برادرانش را به ادای نماز، خمس و زكات دعوت می كند: 'كمی از وقت روزانه خود را به امورات معنوی و عبادت اختصاص دهید. كمی از عمر خود را به نماز و طاعت و بندگی آن معبودی كه غفلت از او باعث كنار زدن ما از طرف او می شود صرف كنیم و وای به حال بنده ای كه خداوند او را به حال خود بسپارد.'

کمی درنگ کن: زندگینامه و خاطرات شهید رضا نادری 35,000 تومان وزن129 گرمنویسنده گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی تعداد صفحات 96 قطع پالتویی ناشر شهید ابراهیم هادی تاریخ انتشار 1399 شابک 978-600-7169-09-6 شمارگان 2500 نوبت چاپ اول نوع جلد جلد نرم کمی درنگ کن: زندگینامه و خاطرات شهید رضا نادری عدد   دسته: شهدابرچسب: انتشارات شهید هادی, شهید رضا نادری, کمی درنگ کن: زندگینامه و خاطرات شهید رضا نادری, نشر هاجر توضیحات شهید رضا نادری ۱۰آبان۱۳۴۶ در شاهرود متولد شد. پدرش شغل آزاد داشت و مادرش خانه‌دار بود. تحصیلاتش را تا مقطع دیپلم ادامه داد و بعد از آن به‌خاطر کمک به هم‌وطنانش به جبهه عازم شد. او که از ۱۶سالگی در برابر بعثی‌ها از کشورش دفاع می‌کرد، سرانجام ۵مرداد۱۳۶۷ با مجاهدت‌های فراوان در عملیات مرصاد به شهادت رسید.

قناسه روایت : جمعی از دوستان شهید   اواسط سال 1365 تیپ 12 قائم ( عج ) توسط بسیجیان استان سمنان تشکیل شد. نیروهای این استان بیشتر در لشکر علی ابن ابی طالب علیه السلام حضور داشتند و حالا با تشکیل تبپ مستقل، به این یگان جدید رفتند. رضا به همراه چند نفر از دوستان به این تیپ منتقل شد. در تیپ ما، سه گردان پیاده و چندین واحد دیگر تشکیل شده بود. ما بار دیگر به سنگر های پدافندی شلمچه منتقل شدیم. فرق رضا با بقیه این بود که بیشتر از حرف زدن فکر می‌کرد. همیشه نیز افکار او گره از مشکلات بقیه باز می‌کرد. این تفاوت اصلی نخبگان هر جامعه با مردم عادی است. یادمه هیچ وقت بدون دلیل حرفی را قبول نمی‌کرد. به سادگی از کنار قضایا نمی‌گذشت. برای هر کاری به دنبال علت و نتیجه بود. به سادگی از کنار قضایا نمی‌گذشت. برای هر کاری به دنبال علت و نتیجه بود. این افکار او بارها جان رفقای ما را نجات داد. یکی دیگر از ویژگی های رضا استفاده از تمام لحظات عمر بود. وقتی در خط مقدم کاری نداشتیم مشغول قرائت قرآن بود. هم با صوت زیبا می‌خواند و هم با دقت به معانی آیات نگاه می‌کرد. یک بار پرسیدم : رضا چرا اینقدر قرآن می‌خوانی ؟ نگاه معنا داری کرد و گفت : روز قیامت ملائکه ندا می‌دهند، بخوان و بالا برو، هر که آنجا بیشتر روی قرآن مسلط باشد، حال و روز بهتری دارد. یک قرآن زیبا داشت که مخصوص خودش بود. در آخرین صفحه آن اسامی دوستان شهید، تاریخ و محل شهادت‌ آنها نوشته بود. بیکاری را برای خودش بد می‌دانست. زمانی که بقیه مشغول خنده و شوخی بودند، او مشغول فکر کردن می‌شد ! به دنبال راه های جدید می‌گشت. ذهن خلاق او دنبال کشف مجهولات بود. می‌خواست به هر طریق ممکن به رزمندگان خدمت کند و مشکلات را کم کند. در شلمچه در تیر رس دشمن بودیم. اگر لحظه ای از دشمن غافل می‌شدیم مورد هدف قرر می‌گرفتیم. فاصله خاکریزهای ما با دشمن زیاد نبود. دشمن تک تیراندازهای آموزش دیده ای داشت که با قناسه منتظر غفلت ما بودند. تک تیرانداز های عراقی برای کار با قناسه ( همان تفنگ دوربین دار ) مدت زیادی آموزش می‌دیدند ! اگر کسی بیش از سه ثانیه سرش را بالاتر از خاکریز می‌گرفت تمام بود ! آن ها به نیروهای ما می‌گفتند طُعمه، و طبق آموزش می‌گفتند اگر طعمه سه ثانیه سرش را بالا نگه داشت باید شکار شود ! در یکی از روزهای استقرار ما در پدافندی شلمچه، دو نفر از دوستان ما هدف قرار گرفتند و به شهادت رسیدند. ما در آن زمان، در خط شلمچه قناسه نداشتیم. رضا با ناراحتی سراغ مسئولین تیپ رفت. از‌ آنها خواست یک قبضه قناسه به او بدهند. روز بعد اسلحه قناسه به رضا تحویل داده شد. کار با این اسلحه راحت نبود و نیاز به گذراندن دوره و آموزش داشت. اما رضا روز و شب با آن کار کرد. بدون داشتن استاد، به خوبی به این سلاح مسلط شد. بعد هم در سنگری کمین کرد و مدتی با دوربین، وضعیت خط عراق را مشاهده نمود. با چندین آزمایش و ... فهمید که دشمن در این خط مقابل ما، یک قناسه زن بیشتر ندارد. مدتی رضا در کمین او بود. چند نفر از نیروهای دشمن را در این فاصله به هلاکت رساند. حالا وضعیت فرق کرده بود. نیروهای دشمن دیگر جرأت این که سرشان را بالا بگیرند نداشتند، چرا که طعمه و شکار می‌شدند. رضا در این فاصله به برادر قاسمی، کار با قناسه را آموزش داد. او هم کاملاً مسلط شد. چند روزی بود که هر دوی‌ آنها به دنبال شکار قناسه زن عراقی بودند. یک روز رضا پشت دوربین قرار گرفت و برادر قاسمی را به آخر خاکریز فرستاد. آنجا محل تجمع زباله ها و نخل های سوخته بود. رضا با دوربین نگاه می‌کرد و آقای قاسمی با دوربین قناسه. رضا می‌گفت : قناسه زن عراقی را دیدم که در سنگر خود در گوشه خاکریز مستقر شد. می خواستم سریع به قاسمی اطلاع بدهم ولی دیر شده بود ! به محض این که او در خاکریز قرار گرفت به سمت انتهای خاکرز ما نشانه رفت. او قاسمی را دیده بود. اما ... رضا قبلاً قاسمی را توجیه کرده بود. همان موقع صدای دو شلیک آمد. هم عراقی شلیک کرد و هم قاسمی. هر دو تقریباً در یک زمان ! رضا به سمت انتهای خاکریز دوید. یکباره دید قاسمی با لبخندی بر لب بلند شد. با دوربین نگاه کرد و دید قناسه زن عراقی افتاده و کشته شده ! کار رضا جواب داده بود. حالا برتری در صحنه نبرد با ما بود. عراقی ها دیگر جرأت نکردند قناسه زن به خط بیاورند..‌ آنها مجبور بودند با شلیک خمپاره جواب ما را بدهند. بعد از بیست روز به پشت خط برگشتیم. گردان دیگری جایگزین ما شد. ما به مرخصی رفتیم و پس از نوروز 66 برگشتیم. در این مدت حکایت کار عجیب رضا، زبان به زبان بین بچه ها پخش می‌شد.   برگرفته از کتاب « کمی درنگ کن » انتشارات « شهید ابراهیم هادی »

وصیت نامه شهید رضا نادری بسم الله الرحمن الرحیم پروردگارا، نمیدانم چه شده است! قلب خود را سیاه میبینم و چشم خود را خشک از اشک. میخواهم ناله و فغان خود را بلند کنم و دل را آینه معرفت و عشق نسبت به تو نمایم. اما در دل جز هوی و هوس و تاریکی چیز دیگری را مشاهده نمیکنم. خدایا نمیدانم چرا از این مناجات محرومم. وقتی نَفْس خود را به میز محاکمه میکشانم از آینده و آخرت خود بیمناک میشوم. همه گمان واهی در رابطه با من دارند و تنها این منم که از خودم خبر دارم و میدانم که اسیری هستم در بند شیطان. سگ نفس دائماً بر من حمله ور میشود. الهی میخواهم خوب شوم اما حریف خودم نمیشوم. خدایا در این مکان مقدس و به این لحظات عزیز تو را به چهارده معصوم قسمت میدهم که به من توفیق دهی و از گناه دور گردانی. و عبادت خالصانه و گریه و زاری به درگاهت در دل شب عنایت فرمایی و مرا از زمره مُخلصان درگاهت قرار دهی. پس ای معبود من اکنون با حالتی زار از گذشته رو به سویت کرده ام. خدایا لطف و مرحمت تو نهایت ندارد. مانند دریایی است که اگر بخواهی میتوانی با یک موج کل گناه و عصیان خلایق را پاک کنی. الهی تو غنی هستی از مجازات ما و ما ضعیف در برابر عذابت. پس درگذر از گنا ه ما با شروع انقلاب در دل خود نوری را مشاهده کردم که نغمه آستان ربوبیت تو را سر داده بود. این تحول روزها و شبها بر من بیشتر آشکار شد. مرا به سوی تو میکشید، در اندرون من حالات روحانی ریشه دوانده بود. تا اینکه به من توفیق دادی که پای به مکانی بگذارم که همه اش نور و صفا و همه اش عشق بود. و آن خاک گلگون، جبهه نام داشت.کم کم در این بازارِ عشق و عاشقی واژه شهادت را درک کردم. من دیگر از ژرفای زندگی پست دنیا و وابستگی هایش بیرون آمده بودم. رابطه من با تو نزدیک و نزدیکتر میشد. تا اینکه مرا سخت عاشق خودکردی. بارها درد عاشقی پوست و گوشت و استخوانم را در هم میفشرد. من سرمست از این شور بارها به دیار جبهه پا نهادم. اما نمیدانم که پایان این ظلمات و تاریکی کی خواهد بود. نمیدانم چه زمان خورشید تابان شهادت تیرگی شب را کنار میزند و سپیده آن، آسمانِ تارِ دلِ مرا روشن م یسازد. چه شیرین است آن زمانی که وعده دیدار حاصل شود. و من با چهره ای بشاش و بدنی خونین و قطعه قطعه شده به دیدارت بیایم. الهی در آن لحظه دوست دارم که فرصتی به من دهی! الهی تو رحیمی، تو بخشنده ای، تنها تو مولا و سرپرست منی. دوست دارم در آن لحظه فرصتی یابم تا رو به قبله کنم. سر به سجده گذارم و در حالت طاعت و بندگی، تو را برای چند بار دیگر بخوانم. سخنی با شما برادران و دوستان دارم... برادران عزیز انتظاری که از شماست از سایرین نیست. انتظاری که شهدا و امام از شما دارند جدای از عام مردم است. چرا که شما همگی در جبهه بوده اید و مظلومیت اسلام و جنگ را در بعضی از مواقع مشاهده نموده اید. دیده اید که چگونه در بعضی از عملیاتها به خاطر کمبود نیرو چه بر سر ما آمده! چطور حاصل دسترنج خون شهدا و رزمندگان در آخر کار به علت نبودن نیروی پشتیبانی بی ثمر گشته و چقدر شهید و مجروح و مفقودالاثر به خاطر همین مسئله در خاک لاله گون جبهه به جای مانده. عزیزان من، مشکل برای این است که ما نباید زندگیمان را با جنگ تطبیق دهیم! یعنی فکر کنیم که هر وقت بیکار هستیم باید به جبهه برویم، این طرز تفکر برای کسی که امام دارد و می خواهد براساس تکلیف زندگی کند اشتباه است. چرا که مقلد امام، از خود قدرت تصرفی در رابطه با امور زندگی ندارد. پس انسان باید ببیند که جبهه چه وقت به او نیاز دارد. یعنی جنگ را با زندگی اش تطبیق دهد. یعنی اگر درس بود، اگر مسئله ازدواج بود و اگر هزار کار مهم دنیوی دیگر بود وقتی که به ما گفتند جبهه به شما نیاز دارد باید پشت پا به آنها زد. آیا مسئله اسلام مهمتر است یا درس و دیپلم! به خدا قسم که در روز قیامت حساب امثال ما بسیار سخت خواهد بود.

  در پایان: بر روی قبرم این مطلب نوشته شود: ای برادر، به کجا میروی کمی درنگ کن آیا با کمی گریه و یک فاتحه خواندن بر مزار من و امثال من، مسئولیتی را که با رفتن خود بر دوش تو گذاشته ایم از یاد خواهی برد! ما نظاره میکنیم که تو با این مسئولیت سنگین چه خواهی کرد. و اما مسئولیت ادامه دادن راه ماست و... پیکر مرا در گلزار شهدای شاهرود در کنار دوستم علی کلباسی دفن کنید. اگر جنازه ام برنگشت مزار هر یک از شهدا مزار من است. در نهایت از تمامی دوستانم حلالیت میطلبم و امیدوارم که هر بدی از طرف من به شما رسیده است را به بزرگی خود ببخشید. والسلام رضا نادری

وصیت نامه او در صفحات آخر دفتری است كه از ابتدا تا انتهایش كه ورق می زنی نام یك شهید بالای هر صفحه آن نوشته شده است. شهید عبدالهادی قرغی، شهید محمد طاهری، شهید حسن رحمانی نیا، ... . دفتری ساده با جلدی روزنامه ای كه تمام زمان های ماندن در خانه را با ثبت دل نوشته هایش در آن می گذرانده و روی جلد دفتر نوشته است: 'بدون اجازه خوانده نشود'. بالای صفحه وصیت نامه ای را كه 581 روز پیش از شهادتش نوشته، جمله 'وصیت نامه فقط توسط اعضای خانواده خوانده شود' با خطی ریز به چشم می خورد و پایان آن نیز با نام «عبدالعاصی رضا نادری» امضا شده است. مكان به خاك سپردنش نیز داستانی متفاوت دارد. گفته بوده پس از شهادت او را بالای سر دوست شهیدش علی كرباسی به خاك بسپارند و دقیقا این خواسته او اجابت می شود. نه اینكه قبرش را از قبل خریده باشد، جایگاهی كه برای خود انتخاب كرده بود تا زمان شهادتش خالی می ماند. سنگ قبر شهید نادری در گلزار شهدای شاهرود حال و روزی متفاوت دارد. بنابر وصیت خودش روی آن این گونه نوشته اند: ای برادر به كجا می‌روی، كمی درنگ كن! آیا با كمی گریه و خواندن یك فاتحه بر مزار من و امثال من، مسئولیتی را كه با رفتن خود بر دوش تو گذاشته‌ایم فراموش خواهی كرد یا نه؟ ما نظاره گر خواهیم بود كه تو با این مسئولیت سنگین چه خواهی كرد. 7359/6168

ثواب فعالیت امروز کانال هدیه به روح مطهر #شهید_رضا_نادری 🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀 ان شاءالله شفاعتشون شامل حال تک تکمون 🕊🕊🕊🕊🕊🕊🕊🕊 شادی روح شهدا صلوات. 🕊🍀🥀🕊☘🥀🕊☘🥀