گاهي نگاهش جاي ديگري بود وصدايش ميزدم. جواب نمي‌داد. ناراحت مي‌شدم. بعد كه مي‌فهميد عذرخواهي مي‌كرد «ببخش، نشنيدم». آن قدر اين نشنيدم‌ها تكرار شد كه شك كرديم و با هم رفتيم پيش دكتر. گفت «تا حالا كجا بودي؟ پرده‌ي هر دو گوش آسيب جدي ديده، انگار بغل گوش‌هايت بمب منفجر كرده‌اند». راست مي‌گفت. هر دو مي‌دانستيم كار آر پي جي و خمپاره است. دكتر گفت «قابل درمان است اما ديگر نبايد سر و صدا بشنوي، حتا به اندازه‌ي بوق ماشين يا صداي بلند راديو، وگرنه شنواييت روز به روز كم‌تر مي‌شود». مصطفي پيش دكتر حرفي نزد. بيرون كه آمديم، گفت «اين يعني يا گوش يا جبهه». براي من معلوم بود كه كدام را انتخاب مي‌كند. نيمه‌هاي آبان عروسي كرديم، يعني رفتيم سرخانه و زندگي خودمان. نه اين كه جشن بگيريم. هر كس مي‌آمد خانه‌ي مادرم، مي‌فهميد كه عروسي كرده‌ام و از آن جا رفته‌ام، بعد چشم روشني مي‌آوردند خانه‌ي ما. فكرش را هم نمي‌كردم. اما وابستگيم به مصطفي خيلي شديد بود، دل تنگيم هم. اما وقتي ديگران را مي‌ديدم، دوست‌ها يا هم سن و سال‌هايم را كه هم سرهايشان را در جنگ از دست داده بودند، از دل تنگي خودم خجالت مي‌كشيدم. وقتي ياد حرف‌هايمان مي‌افتادم حتا رويش را نداشتم كه دعا كنم مصطفي شهيد نشود. فقط دعا مي‌كردم خدايا بعد از مصطفي عمرم را طولاني نكن. حقيقتش، از همان اول يقين داشتم كه شهيد مي‌شود، دير يا زود. اواخر تير سال شصت پسرم. ميثم، به دنيا آمد. ماه‌هاي آخر، مصطفي جبهه بود. خيلي مي‌ترسيدم اتفاقي بيفتد و من ته آن باغ بزرگ، توي آن ساختمان دور متروك تنها بمانم، اما چند روز آخر خودش را رساند درد كه شروع شد، پدرم را خبر كرد و رساندنم بيمارستان. آن سال‌ها اغلب مصطفي ما را گم مي‌كرد. آن قدر دير مي‌آمد كه موعد اجاره تمام مي‌شد. مي‌گشتيم و خانه‌ي ديگري پيدا مي‌كرديم. مصطفي معمولاً نصفه شب مي‌رسيد. مي‌رفت خانه‌ي قبلي، نبوديم، آن وقت از مادر جاريم كه با هم خانه مي‌گرفتيم، آدر س جديد را مي‌پرسيد و مي‌آمد «منزل نو مبارك». بعد از عمليات ميمك همه برگشتند جز مصطفي، خانم‌هاي ديگر با هم دوست بودند، رفت و آمد داشتند، اما من نه، جز با يكي دو نفر كه آن روزها رفته بودند شهر خودشان، كسي ديگري را نمي‌شناختم. مصطفي هم كه نبود. حسابي تنها شده بودم. شهر هم زير آتش بود. راديو هميشه آژير خطر مي‌زد. صالح آباد را كه نزديك بود، مرتب مي‌زدند. خيلي ترسيده بودم. ده دوازده روز گذشت. رفتم سراغ فرمان ده قرارگاه نجف اشرف. تازه فهميدم مصطفي معاون اطلاعات عمليات قرارگاه است. نامه كه نمي‌نوشت، آنها كه از جبهه برمي‌گشتند، برايمان خبر مي‌آوردند «تا دو سه روز پيش آقا مصطفي با ما بود؛ خوب بود. سلام رساند». اما گاهي همين هم نبود. روزها مي‌گذشت و هيچ خبري نمي‌آمد، كسي هم نبود كه از او بپرسم. يك بار بعد از مدتها بي‌خبري، راديو عراق را گرفتيم كه گاهي اسم اسرا را اعلام مي‌كرد، همان لحظه بعد از كلي رجز خواني گفت «نيروهاي پيروز ما مصطفي طالبي، يكي از مزدوران ارتش خميني را به اسارت گرفته‌اند». نمي‌فهميدم چه مي‌كنم. تصور وحشت ناكي از اسارت داشتم؛ از بس مصطفي دعا مي‌كرد كه تا زنده است اسير نشود. چادرم را پوشيدم و ميثم را برداشتم رفتم سراغ آقاي تاجوك. گفت «من تا همين ديروز با مصطفي بودم». علي رضا، برادر كوچك مصطفي، كه تازه در ارتش استخدام شده بود، گفت «خانه را دو طبقه بسازيد كه من هم خانمم را بياورم پيش شما كه تنها نباشد». علي رضا هنوز ازدواج نكرده بود، تازه رفته بود توي بيست سال. گفتيم «اين پول به ساختن خانه‌ي دو طبقه نمي‌رسد». گفت «خرج طبقه‌ي دومش را خودم مي‌دهم». جواز دو طبقه را گرفتيم و شروع كرديم. خانه‌ نيمه تمام بود كه علي رضا شهيد شد. به ازدواج و خانه‌ي نو نرسيد. وقتي علي رضا مي‌آمد، اگر مصطفي بود، نمي‌گذاشت جايي برود. مي‌ماند خانه‌ي ما. آن سال هم عيد بود، علي رضا از خانه‌ي ما رفت جبهه. دم در برگشت كمي اين پا و آن پا كرد، گفت «انگار بار آخر است. فكر نمي‌كنم برگردم». گفتم «اين طوري حرف نزن. حالا حالاها كار داري. بايد زن بگيري، با هم همسايه بشويم». گفت «اگر شد. اگر برنگشتم اسمم را روي كوچه بگذاريد تا حداقل يادي از من باقي بماند». حرفش را به شوخي گرفتيم و خنديديم. آخر فروردين خبرش را آوردند. اسم كوچه شد كوچه‌ي شهيد علي رضا طالبي. چند ماه بعد رفتيم خانه‌ي خودمان؛ بدون علي‌رضا. هنوز خبر نداشتم مصطفي مجروح شده. تا روز بعد كه برادرش آمد و گفت «حاضر شو برويم تهران، مصطفي ...». گفتم «شهيد شده؟» گفت هنوز نه. تركش خورده، بيمارستان است». وقتي رسيدم تهران، روزها از زخمي شدنش گذشته بود. اول فرستاده بودندش مشهد، دوبار آورده بودندش تهران سمت راست بدن از شاه رگ گردن تا نوك پا، سانت به سانت تركش خورده بود.

چند روز بعد كه مصطفي استراحت مي‌كرد، رفتم خانه‌ي آقاي تاجوك احوالش را بپرسم. نزديك بوديم. خانمش همين كه من را ديد، گفت «چرا آمده‌اي  اين جا؟» گفتم «چه طور؟» گفت «اين‌ها دارند مي‌روند منطقه. آمده‌اند دنبالشان». گفتم «با اين حال و روز؟ و دويدم سمت خانه. آمبولانس دم در ايستاده بود. درهاي عقب باز بود و دوتا برانكار برايشان گذاشته بودند گفتم «مصطفي با اين وضع كجا؟» گفتم نرو. گفت «عمليات نيمه تمام مانده، ما هم مسئول محوريم، بايد برگرديم». اولين و آخرين باري بود كه درباره‌ي مسئوليتش حرف مي‌زد. جنگ بالاخره تمام شد، اما مصطفي نيامد. احتمال خطر بود؛ احتمال حمله‌ي دوباره‌ي عراقي‌ها يا منافقين باز هم در مرخصي‌هاي كوتاهش او را مي‌ديدم، تا مهر سال شصت و هشت كه بنا شد در دانشگاه امام حسين درس بخواند؛ دافوس، دوره‌ي فرماندهي  و ستاد. خبر فوت امام را كه دادند، دنيا زير و رو شد. من ملاير بودم، مصطفي تهران. تا چند روز نيامد. مي‌دانستم از خاك امام دل نمي‌كند وقتي برگشت لاغر و پير شده بود. مي‌خواستم حرف بزند مي‌پرسيدم «چه خبر بود؟» مي‌گفت «هر چه بود، تلويزيون نشان داده نپرس». اما هر دو مي‌دانسيتم ديگر هيچ چيز مثل اولش نمي‌شود. پيكان سپاه دستش بود. گفت «مال دولت است. دست من سپرده‌اند كه كارهاي گردان را انجام بدهم، نه خانواده‌ام را سوارش كنم». ادامه ندادم. مي‌دانستم بي فايده است. خيلي روي بيت المال حساس بود. دوسالي مانديم ملاير، همه چيز نسبتاً آرام شده بود. با همه‌ي اين احوال احساس مي‌كردم بخشي از وجودش با ما نيست وقتي تنها بود. آرام آرام با خودش مي‌خواند: رفيقان مي‌روند نوبت به نوبت                               خدايا نوبتم كي خواهد آمد همه‌اش را يادم نيست اما خيلي سوز داشت. گاهي كه سرفه مي‌كرد از گلويش خون مي‌آمد. مي‌ترسيدم آرامم مي‌كرد «چيزي نيست. سرما خورده‌ام، گلويم ملتهب شده». سال هفتاد و يك مصطفي منتقل شد كرمانشاه؛ فرمانده عمليات لشگر چهار بعثت، كه غرب كشور را پوشش مي‌داد. آن جا بوديم كه مصطفي را از طرف سپاه فرستادند حج. گفت «با هم برويم». اما محيا كوچك بود. نمي‌شد پيش كسي بگذارمش. ماندم. حيدري از ديپلمات‌هاي سفارت ايران در بوسني بود. به خاطر كمك‌هاي موثري كه به مسلمانان‌هاي آن جا كرده بود، كروات‌ها ترورش كردند. سوغاتي من را كه داد، گفت «هديه‌ي اصلي شما چيز ديگري است. در مسجد الحرام به نيت شما يك ختم قران خواندم». قلبم فشرده شد. چه قدر وقت گذاشته بود. چه قدر با آن زانو‌هاي مريض نشسته بود تا يك ختم قرآن بخواند. سرفه‌هاي مصطفي شديدتر شده بود. گاهي از گلويش خون مي‌آمد. دستش درد مي‌كرد و گاهي تمام بدنش خيلي بي‌حوصله بود. داروها اثر نداشت. نمي‌دانستم چه كار كنم. فقط بچه‌ها را ساكت مي‌كردم. سرشان را با چيزي گرم مي‌كردم يا مي‌فرستادمشان توي محوطه بازي كنند، مزاحمش نشوند. بهتر كه مي‌شد، سراغشان را مي‌گرفت، ميلاد  و محيا را دوتايي بغل مي‌كرد، مي‌گفتم «نكن». مي‌گفت «تو چه مي‌داني مژگان؟» مي‌دانستم. هم سرفه‌هايش را مي‌ديدم هم لكه‌هاي كم رنگ خون را توي دست شويي. به رو نمي‌آوردم، باور نمي‌كردم، مي‌گفتم «وقتي پير بشوي مصطفي، آن وقت...» مي‌خنديد. خودش مي‌دانست بعدها شنيدم زمان جنگ، همان وقت كه براي مراسم ختم شوهر خواهرش آمده بود، يك باره حالش به هم مي‌خورد. سرفه و خون ريزي شديد ريه. مي‌گويد «شيميايي شده‌ام و همه را قسم مي‌دهد كه تا زنده است به كسي حرفي نزنند». خودش هم هيچ وقت حرفي نزد، حتا نمي‌گفت درد دارد. وقتي مي‌گفت «ميثم جان پاهاي بابا را مي‌مالي؟» مي‌فهميدم دردش زياد شده. فرودين سال هفتاد و سه حال مصطفي خيلي بد شد. پوست دست چپش پرشد از جوش‌هاي بزرگ و عفوني و دردهاي استخواني و تب  و لرز كه با هيچ مسكني آرام نمي‌شد. مصطفي هم راه برادرش رفت همدان پيش دكتر انصاري. بلافاصله آزمايش مغز استخوان نوشته بود. جواب آزمايش معلوم بود؛ سرطان خون. دست هم عفوني شده بود و عفونت وارد خون مي‌شد. اجازه‌ي قطع دست هم نمي‌دادند چون كوچك‌ترين كاري كه باعث خون ريزي بود، مي‌توانست مصطفي را بكشد. دندانهايش درد مي‌كرد، نمي‌توانست خوب غذا را بجود، اما حتا كارهاي دندان پزشكي برايش ممنوع بود. دكتر انصاري گفته بود در اين شرايط فقط آقاي دكتر كيهاني مي‌تواند كمكش كند. دكتر كيهاني بيمارستان آراد بود. مصطفي را همان جا بستري كرديم. دوستان و فاميل گاهي مي‌آمدند كرج ديدنش، سر به سرش مي‌گذاشتند. مي‌گفتند خودش را به مريضي زده كه نازش را بكشند. مصطفي مي‌خنديد. سرفه مي‌كرد و مي‌خنديد. اتاق مصطفي جدا بود، اما همه‌مان جمع مي‌شديم ان جا. اتاقش گرم بود. اوج گرماي مرداد ژاكت و كاپشن مي‌پوشيد. مي گفت «استخوان‌هايم يخ كرده است».

لاغر شده بود. چهل كيلو وزن كم كردن شوخي نيست پيراهن‌هايش را هميشه من مي‌خريدم؛ سايز هجده. آن سال هم رفتم برايش پيراهن بخرم. گفتم «يك شماره كوچك‌تر». بزرگ بود. گفتم «يك شماره كوچك‌ترش را هم داريد؟» آن قدر عوض كردم تا رسيدم به شماره‌ي چهارده. پيش  خودم گفتم تنگ نباشد، اندازه است؟ وقتي پوشيد، دلم مي‌خواست زار بزنم، باز هم گشاد بود. دكتر گفته بود نبايد از تهران دور شود، اما فاصله‌ي بين تزريق‌ها و آزمايش‌ها يكي دو روز هم كه بود، مي‌آمد كرمانشاه. بدن سيستم دفاعي نداشت. دكتر گفته بود هيچ كس نزديكش نيايد، يك سرماخوردگي ساده، يك مريضي ضعيف كه براي ما اصلاً مهم نبود، مي‌توانست او را از پا بيندازد. فقط من وقت داروها كه مي‌شد، مي‌رفتم نزديك تا نيم متريش، دستم را دراز مي‌كردم تا بتواند ليوان آب و قرص‌هايش را بگيرد. روي كاغذ نوشته بودند به خاطر رعايت حال مصطفي لطفاً او را نبوسيد. دوستانش مي‌آمدند، نوشته را كه مي‌ديدند، دور اتاق دورتر از مصطفي مي‌نشستند. اوايل خرداد، يك هفته قبل از شهادتش آمد كرمانشاه. دكتر منع كرده بود، اما مصطفي به من گفته بود هر وقت لازم بود مي‌آيم و حالا لازم بود. دكتر كيهاني گفت «اميدي نيست. مجروحيت شيميايي و عفونت دست خيلي شديدتر از آن بوده كه بشود با اين داروها كنترلش كرد». نوشته بود خواب ديده با هيات حسين جان هيئتي كه مصطفي خيلي دوستش داشت، مي خواهد برود زيارت. همه‌ي شهدا جمع بوده‌اند، يك خانم هم حضور داشته، يك نفر هم مداحي مي‌كرده. گفت «مي‌خواهم وضو بگيرم». گفتم «آب براي تاول‌ها ضرر دارد، تيمم كن». گفت «اين آخرين نماز را مي‌خواهم با وضو بخوانم». نمازش را كه خواند، بي‌هوش شد. خواهرم بچه‌ها را با آژانس رساند بيمارستان. ميلاد دم در ايستاد، بغض كرده بود. مي‌گفت «اين باباي من نيست، باباي من خوشگل بود، اين شكلي نبود». طول كشيد تا قانعش كنم بيايد جلو. كنار تخت كه رسيد، يك لحظه ديدم دو قطره اشك از گوشه‌ي چشم مصطفي ريخت روي بالش. دلم فشرده شد. گريه‌ي مصطفي را هيچ وقت نديده بودم. چند كلمهاي با ميلاد حرف زد؛ از بين همان نفس‌هاي سوخته و خس خس سينه، ميثم و محيا را ديد و چشم‌هايش را بست. ساعت‌هاي آخر بود. دلم مي‌خواست كنارش بمانم، نشد. برگشتم منزل خواهرم. همه آن جا جمع بودند. نماز ظهر و عصرم را خواندم. حتا نمي‌توانستم دعا كنم. فقط نشسته بودم كنار تلفن. نمي‌فهميدم دور وبرم چه خبر است. مصطفي از فيلم برداري و مصاحبه خوشش نمي‌آمد. گاهي كه مي‌آمدند براي تهيه گزارش يا مصاحبه قبول نمي‌كرد. مي‌گفت «كاري كه براي خدا باشد، گفتن ندارد. كاري هم كه براي خدا نباشد، ارزش گفتن ندارد». دكتر گفته بود اصلاً نبايد بدن را نگه داريد. زير پوست تمام رگ‌هاي بدن پاره شده بود. داخل بدن به خاطر لمِ مواد شيميايي در حال ازهم پاشيدن بود. سه ساعت بعد ملاير بوديم. خانه‌ي خودمان را آماده كرده بودند براي پذيرايي از مردم و مجلس ختم. مراسم تشييع خيلي شلوغ بود،همه آمده بودند. من هم بين مردم مي‌رفتم مصطفي بر روي دست بود، من پشت سرش پاي پياده مي‌دويدم. بهشت هاجر كه رسيديم، بردند براي شست و شو، دوستانش آمده بودند دورش  را گرفتند و زيارت عاشورا خواندند تا غسلش تمام شد. من را صدا كردند كه براي آخر ببينمش. همان پارچه‌ها تنش بود، مثل احرام مكه. بچه‌ها را صدا كردم كه پدرشان را ببينند. محيا برايش گل‌ آورده بود؛ شاخه‌هاي بلند اركيده. هنوز هم به اركيده مي‌گويد گل غسال خانه. ميلاد چادرم را مي‌كشيد و مي‌گفت «تو گفتي بابا خوب شده. بگو از جعبه بياد بيرون برگرديم خانه. من خسته شدم». نشتسم، بغلش كردم وگفتم «بابا ديگر نمي‌آيد خانه. نمي‌تواند بلند شود و با ما برگردد. بايد همين جا خداحافظي كنيم». شهيد مصطفي طالبي به روايت همسر شهيد بر گرفته از كتاب اينك شوكران 2، نوشته مرجان فولادوند. انتشارات روايت فتح پايان

وصیتنامه شهید حاج مصطفی طالبی بسمه تعالى لاحول ولاقوه الا بالله العلى العظيم اطيعو الله واطيعو الرسول واولى الامر منكم . با شهادت به يگانگى قادر متعال و قبول بدون قيد وشرط پيامبرى بزرگوار اسلام محمد بن عبدالله (ص) و ولايت دوازده امام و قبول رهبريت و ولايت امام امت وصيت نامه خود را آغاز مى نمايم . بارالها تو خود آگاهى كه ما بجز تو و خواسته هاى تو چيزى را در دنيا دنبال نمى كنيم . خدايا مرا يارى كن تا در مقابل احكام تو مطيع باشم مرا راهنما باش تا راه حق را از باطل شناخته و در راهش كه خواست توست جهاد كنم . معبودا اگر در آخرت ياريم نكنى . چه كنم و اگر در دنيا به حال خودم واگذاريم چه كنم. اميد به عنايت تو دارم. بارالها مرا نيز يارى ده تا جز يارى دهندگان دينت باقى بمانم مرا آگاهى ده تا آگاهى دهنده جامعه باشم و مرا استوار گردان تا در راه دينت استوار باقى بمانم. قادرا تو نيز آگاهى كه چشم اميد ما به عنايات خاص توست تا در جبهه جنگ همانا بر خورد مكتب اسلام در مقابل دنياى كفر و نفاق است ياريمان نمايى . بارالها چشم اميد به بهشت تو مرا به سوى جبهه نكشاند و دورى از دوزخت نيز در راهت استوارم نكرد. هر چه بود اميد به انجام حكمت بود و در اين راستا از بذل جان دريغ ندارم . معبود من تو خود آگاهى كه چه ظلمها و كجروى ها در دنيا بود و بر عليه ما به كار گرفته شد اگر يارى تو نبود تاب مقاومت را در خودم احساس نمى كردم و از تو مى خواهم كه نعمت رهبريت امام را از ما نگيرى چرا كه شايد بهترين سزاى اعمال انسانهاى نافرمان گرفتن اين نعمت است. خدايا ما را نيز در راهمان همچون رهبرمان ثابت قدم بگردان تا همچون او برسر دنياى شرق و غرب نهيب زده وآنان را به خاك مذلت بنشانيم . بارالها جانم را در راه تو دادم و با خونم درخت اسلام و دينت را آبيارى نمودم از من بپذير چرا كه اگر نپذيرى چه كنم . خونم را با آگاهى كامل در راهت اهدا نمودم چرا كه بر خودم واجب ديدم . خدايا نعمت شهادت را از عاشقان راهت نگير چرا كه اگر بگيرى چه كنيم . چشم اميد به نوشيدن شربت شهادت دلها را تسكين مى دهد . بارالها رهبر ما را از ما خشنود كن و ما را در آخرت با نيكان و صالحان و مقربين درگاهت محشور كن . چند كلمه هم بعنوان وصيت به ملت شريف بگويم . حجت بر ما تمام است دفاع در سنگرها ى اسلام واجب است به اميد حكم جهاد نباشيد چرا كه اگر باشيد كوتاهى كرده ايد . امروز خداوند لياقت دفاع از سنگرهاى اسلام را به ما عنايت كرد و اين دفاع احتياج به خون دارد تا لياقت كامل شود . خدايا آن روز نيايد كه دست از جنگ ودفاع بكشيم و به ماديات روى آوريم كه اگر چنين شود در پيشگاه تو و رسولت چه جوابى دهيم . چشم اميد به نصرتت داريم ما را يارى كن تا اين لياقت را حفظ نماييم . واما قبول قطعنامه از طرف نظام جمهورى اسلامى بعنوان يك حكم شرعى است كه از طرف رهبريت و ولايت امر ابلاغ شده است . و مقلدين اين بزرگوار بايد با جان ودل پذيرا باشند چرا كه مصلحت اسلام بوده و هست واتمام حجتى است با استكبار و دنيا كه ما را جنگ طلب جلوه دادند و در اين برهه از زمان تنها وظيفه حفظ لياقت در دفاع از سنگرهاى اسلام كه همانا جنگ با دشمن بعثى است به شايعات و نفاق و دورويى فريب خوردگان كج فكر و لاابالى گوش ندهيد كه اگر گوش دهيد همانا دشمن علنى اسلام هستيد . فرامين رهبرى را با جان و دل پذيرا باشيد چون راه نجات و سعادت در اين است . امروز امام با آبرويش معامله كرد و فردا ما بايد با خونمان معامله كنيم . يادمان باشد كه چه بوديم وچه شديم و هر وقت فراموش كرديم ذلت و خوارى بشرى را در زمان طاغوت بياد بياوريم . همسرم و فرزندانم : آنچه امروز باعث جدايى بين ما شد ثمره چند سال تلاش بود و در انتظار چنين روزى بودم ولحظه شمارى كردم و هميشه از خداوند خواستم تا لياقت خدمت و شهادت در راه خودش را به من ارزانى دارد وظيفه بر گردن تو به عنوان مادر فرزندانم اين است كه همچون زينب رسالت انقلاب را بر دوش گيرى و از هيچ چيزى هراس به خود راه ندهى چرا كه ما براى اعتلاى كلمه حق جنگيديم و شما نيز براى حفظ اين دستاوردها بايد تلاش كنيد هر چه در زندگى ماديم وجود دارد متعلق به تو و فرزندانم مى باشد و هيچ كس حق دخالت ندارد . در راستاى قوانين شرع اقدام شود وشما را همسرم بعنوان سرپرست و قيم فرزندان خود انتخاب كردم زيرا شايستگى اين كار را در شما بخوبى حس مى كنم . در پايان از همه حلاليت مى طلبم و چشم اميد به عفو و رحمت پروردگارم دارم . باميد پيروزى نهايى در تمام جبهه ها . والسلام . 29/4/67