ماییم و نوای بی نوایی بسم الله اگر حریف مایی رجز خونی هات هنوز توی گوشمونه پر قدرت با ایمان عاشقانه دلتنگتم داداش گلم کاش یک بار دیگه فقط یکبار دیگه ببینمت ٬ البته اون یکبار تا ابد طول بکشه هااااا شهید مرتضی عطایی ابوعلی

این کپسولهایی که پشت تویوتا میبینین و خمپارهپهایی که روی دوش مرتضی هستن همشون مال دشمنه که برای ما کادو میفرستاد ولی عمل نکرده بودن کپسولها همون کپسولهای خونگی هست که قدیما هممون داشتیم و برمیداشتن توش رو پر از ترکش و تی ان تی میکردن یک لانچر دست ساز هم ساختن براش شات میکردن روی سرم ما

یک مدت هم که ابگرمکن های ایستاده ی قدیمی رو اینکار میکردن که موج و شعاع ترکش خیلی بالاییییییی داره همین کپسولها پونصد متر شعاع ترکش داره و اگر یک انسانی رو میگرفت پودرش میکرد

خلاصه ما زمستونا مشکلی نداشتیم و وسایل گرمایشی عین کپسول و ابگرمکن داشتیم درخواست میدادیم تابستونا کولر برامون شات کنن ولی گوش نمیکردن نامردا😅

با بچه های تخریب هماهنگ‌میکرد مرتضی که برن این عمل نکرده هارو از سطح منطقه جمع کنن روز زمین نمونه

بعد خودمون پاتک میزدیم انبار و کش میرفتیم خنثی شده هاش رو برای ماموریتهایی استفاده میکردیم مثلا؟! الان میگم

فاصله ما بین ما و دشمن تک خونه هایی وجود داشت که گاها دشمن دون و پست فطرت از سنگر هاش بیرون‌میومد و پشت این خونه ها قایم میشد و بچه های ما رو هدف میگرفت و ازمون زخمی و شهید میگرفت

با مرتضی عطای و رضا سنجرانی و چند تا دیگه از رفقا این کپسول و خمپاره ها رو بر میداشتیم میرفتیم‌تو خونه ها کار میذاشتیم و یخورده تی ان تی و چند سانت فیتیله و بوووووووم

فاصله ی خونه ها تا سنگر های دشمن حدودا پنجا متر کم و بیش و تا سنگر های ما حدودا سیصد متر

گرگ و میشی هوا دولا دولا مصافت رو طی کردیم و رسیدیم داخل خونه و منم تامین بچه ها اولین نفر میرفتم و اخرین نفر میومدم رسیدم تو خونه و پشت بند من مرتض و رضا و بقیه بچه ها میومدن همشون کپسول و خمپاره روی دوششون اما اسلحه نیاورده بودن😅

حالا طبق معمول اقا مرتضی دوربین گوشیش روشن و داره فیلم میگیره مرتضی جان هر کی دوست داری دوربین خاموش کن اینجا کله های دشمن تو سنگرهاشون پیداس کار رو تموم کن بریم ... میگفت : برو یره یادگاری میمونه😅

یک دیوار چهل سانتی داشت تو حیات پشتی که رو به دشمن بود و منم پشتش پناه گرفته بودم که اگر اومدن از خجالتشون در بیام