گفتم کرار ، جون من بدرک اعصابم خورده واسه بچه هایی که اینجان ، نباید الکی خونشون ریخته شه ... جوش کرد ، تو زندگیم اینجوری ندیده بودم کسی یهویی بهم بریزه و غضب و عصبانیتش فوران کنه جوری که چشماش از حدقه داشت میزد بیرون

بیسیم رو برداشت و شروع کرد پیج کردن فرمانده گردانی که از شب قبلش زده بود به چاک و تو یک سوراخی قایم شده بود ... فلانی فلانی کرار ... فلانی فلانی کرار ... فلانی فلانی کرار ...

اونقدر صداش کرد تا جواب داد

چنان شستش و گذاشتش کنار که کسی تو زندگیش شستشو نشده بود...

خیلی با معرفت بود و خالص اونقدر حواسش به همه بود که هیچکس احساس نمیکرد تنهاس ...

از خودش میزد و برای بقیه کار میکرد

اره شاید الان چند تا از رفقای همرزم بخونن بگن داری گنده ش میکنی ... اما خدا میدونه عین واقعیته کرار با همه ی رفقا جور دیگه ای بود تا با کسایی که شرعا و عرفا و قانونا مسیولیتشون رو داشت واسه تعهدش جان میداد

رضا سنجرانی یا همون کرار ، داستانی خیلی زیبا از کتاب زندگیم بود که با لحظه لحظه رفاقت ، چنان سیراب از عشق و محبت و شوخی و خندمون میکرد که دیگه نمیتونستیم حتی چند روز نبینیمش ...

حالا حساب کن این ادم یکساله پریده و من ...

بخدا زندگی بی شهدا ننگه عرصه ی دنیا برای جامونده ها تنگه هر چی بیشتر میمونیم و الوده ی دنیا و گناهانش میشیم بیشتر ، عذاب و دردش هم بیشتررررر

ببخش رفیق وقتت رو گرفتم فقژ یهویی یک بغضی داشت خفم میکرد ایتا رو نصب کردم و مخ تو رو خوردم

به فڪــــــــــر ترجمه‌ی این دل شکـــــــســـــتہ نباش... خــــــــــودم زبانِ خــــــــــودم را به زور می فهمم.