زهــࢪاۜ خودش بࢪاے علـے یڪ سپاه بود گࢪیه ڪنید، مـٰادࢪماטּ پا به ماه بود . . .

مادࢪجاטּ؛ بہ فرزندت ڪه پناه آورده بہ آغوشت نگاه ڪن... دستـے بر سرش بکش و دعایش ڪن ...مگــࢪ نه اینڪہ دعاے مادࢪ دࢪ حق فࢪزند مستجاب است ...منم آن فرزندۍ کہ به دعای مادر محتاج و پناهنده و به آغوشت هستم :))) میشود آغوشت ࢪا تنگ تࢪ ڪنی تا از خوف این وادۍ دࢪ حصاࢪ امن آغوشت بہ آرامش برسم... آࢪامش آغوش مـٰادࢪ در اوج ناملایمات بࢪاے فرزند خطاڪار همچون چتــࢪ نجاتیست به هنگام سقوط ... من سراغِ هر کسی رفتم دلم را زد شکست! غالبا این لحظه‌ها مادر به دادم می‌رسد..(:

ابداً واللّٰه "یـازهرا" ما ننسي "مهدیـا" ‹‹به خدا قسم یا زهرا جانم تا ابد مهــدے تو را فراموش نخواهیم ڪرد ››

صــدا بزن این عــٰاشق بر باد رفتہ رو :)

مسافــࢪ جاده‌هاے طولانے شب‌هاے جمعــہ شب‌هاے اثبات عاشــق نبودن است شب‌هاے اثباٺ منتظࢪ نبودن و شب‌هاے اثبات غࢪبت تو. اگــࢪ‌مسافرے داشته باشۍ ڪه عاشقش باشی و سفࢪش ساݪ‌ها طول کشیده باشد و امروز و فࢪداهای آمدنش بغض دائم گلویت شده باشند و دلت تنگ و بـےتاب آمدنش باشد و حالا شبۍ که گمان داشته باشی فردایش خواهد آمد شب ࢪا تا به صبح چگونه به ســࢪ خواهی کرد؟ می‌شود خوابید؟ اگر خوابیدے، خوابت آࢪام است یا پر از دنیایی دݪ شوره؟ می‌شود با این همه فڪر و خیاݪ خوابید ولۍ خواب آمدنش را ندید؟ چند باࢪ تا صبح سࢪاسیمہ از خواب بیدار خواهی شد؟ حتّی صداۍ پاۍ باد رشتۀ خوابت را پاره نمی‌ڪند؟ دیدے عاشق نیستم آقا!•‌͡• راستش من از شب‌هاے جمعہ براے همین اثبات ڪردن‌هایش گریزانم. من با توهّم عاشقۍ دارم نفس مۍڪشم. کاش می‌شد ڪاࢪۍ ڪࢪد که بی هیچ فاصله‌ای این توهّم، به واقعیت مبدݪ شود. اگر توهّم عاشقــی را از من بگیرند و در همان دم عاشقم نکنند می‌میرم. عاشقم ڪن آقا! یڪ ࢪوز به دࢪدت خواهم خورد. شبت بخیر مسافر سفرهای طولانی! ᪥محسن‌عباسـےولدے

:هِـے↵قݪبِ ناآروم ↵مخاطبِ این جملہ خودتی...بہ خودت بیاｼ... یا أیهاالذینَ آمَنوا آمِنوا...

+ أَلاَ بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ همانا با یاد خدا قݪب‌ها آرام میگیرند ᪥الرعد/٢٨

السلام عَلي الشَخْصِ ألَّذي غِیابهُ عَذابي! سلام بࢪ ڪسی که نبودنش عذابِ من است؛

¦دم میزنیم از دࢪد فࢪاق ¦و بࢪنمیداࢪیم قدمۍ براۍ وصاݪ:) مگࢪمیشود آدمۍ دࢪدی داشته باشد و به دنبال دࢪمان نباشد؟ گاهےمراجعه کنیم به خویش و بپرسیم اصلا دࢪدے داریم؟ آنقدࢪ حبس شده ایم دࢪ جسم ڪه حتے دࢪد ࢪوح ࢪا حس نمیکنیم و دنباݪ دࢪمانش نمیࢪویم... انقدࢪ دردهای روح انباشت میشود کہ حتـٰی دردش جسم را آزار میدهد ولی انقدࢪ غافلیم کہ به جاۍ درمان ࢪوح دࢪ صدد دࢪمان جسمیم ｼ ¦فارغ از باطـن و دࢪگیر ظواهر شده ایم ¦ناسۍ از اصل و دࢪگیر فࢪع شده ایم ¦متذکࢪ شوم اۍڪاش فۍالحال به اصل ¦تا شود حاصل از این اصل بہ وصل

إنّا غير مُهملين لِمُاعاتِكُم، ولا ناسينَ لِذكرِكُم -همـٰانا، ما از رعايت حاݪ شما ڪوتاهى نمى‌ڪنيم و شما را از ياد نمی‌بريم :)!

تویی در دیده‌ام چون‌ نور و ، مَحرومم زِ دیدارت . . . نمیدانم زِ نزدیکی کنم فریاد یا دوری . . !؟

آفتاب شب یلداےِ همہ:)))