در هیاهویِ درودها وعرض ارادت ها دست وپایت را گم میکنی که کدام روان مقدس مینیوشد جواب سلامش را ومی چشد این دمِ دلَکش را دستهایِ به آسمان رفته ی مقربانش گاهی آنقدر ارتفاع میگیرند که می نشانند ستاره یِ دعایِ جملگی را در آسمان این گنبد طلایی ،جز خودشان نَفَس هایشان چقدر گرم اند گویی می دمد مونسی از باطنِ ضریح در درونشان ومی کشاندشان به آغوشی امن وآرام همان مأوایی که تمنای مدید هرآدمی زاد است که می شناسد شما را مقام ومحبت تان را سال ها از کودکی وچشیده است بارها لذت زیارت تان را مولای من زندگی را نه عاشقانه زیستیم ونه در معبر شما خالصانه پای فشردیم لیک بارها از نگاه یکسانتان به انسان شنیده ایم وطعمِ لذید عطوفت تان را آزموده ایم نیم نگاهی رخ بنمایانید تا دِعبل ها در وصف شیدایی مان قصیده بسرایند . ✍️ #ف_ج