#اسطوره #قسمت #۱۳۸ بوی خون می آمد…بوی دود…بوی سوختن…دنیا به اندازه یک دریچه…یک سوراخ، کوچک شده بود..دنیا همان سوراخ بود.کسی که خوب می شناختم…کسی که با بوی تنش بیشتر از خودم آشنا بودم…کسی که صدایش هارمونیک ترین موسیقی چهار سالگی ام بود…زیر تنه سنگین چندین مرد…جان می داد.تقلا کردم…می خواستم به کمکش بروم…اما دستی جلوی دهانم را گرفته بود و حتی اجازه نمی داد نفس بکشم…دعا می کردم پدرم از راه برسد…دیده بودم که توی حیاط افتاد و دیگر بلند نشد…اما من که مرگ را نمی شناختم…پدرم قهرمانی بود که همیشه به موقع می رسید…ولی آنروز نیامد…پدر بلند نشد و من به چشم خودم دیدم که مادرم…قبل از اینکه سرش را ببرند…مُرد..!از آن پس به جای موسیقی و هارمونی…صدای خنده های هرزه و کثیف آن جماعت همدم هر روز و شبم شد…خواستم داد بزنم که مرده…رهایش کنید..اما موهایش را گرفتند و چاقو را… فریاد زدم…نه…!راه گلویم باز شده بود..دیگر دستی مزاحم نفس کشیدنم نبود..باز هم داد زدم..نه…!همه چیز رنگ خون گرفت…سرم را تکان دادم…می خواستم پشت آن پرده قرمز را ببینم…اما دیگر نمی دیدم…صدای پایی را شنیدم…کسی داشت نزدیک می شد…پرده کنار رفت…چکمه های نظامی مشخص شد…گارد گرفتم…نفسش را حس کردم و دستم را برای محافظت از خودم بالا بردم…اما او قوی تر از من بود…بازویم را گرفت… -دانیار…دانیار…منم پسرم…بیدار شو..داری خواب می بینی… بختک از روی سینه ام بلند شد و توانستم چشمانم را باز کنم…میان دستان دایی محصور بودم…تمام تنم عرق کرده بود…توی دهانم حتی یک قطره بزاق هم یافت نمیشد… -بیا یه کم از این آب بخور… با دستان لرزان..لیوان را گرفتم و یک نفس تا آخر همه را نوشیدم…نفس نفس زدنهایم آرام گرفت…به پنجره نگاه کردم.هیچ نوری از بین پرده های ضخیم درز نمی کرد. -ساعت چنده؟ موهای چسبیده به پیشانی ام را کنار زد و گفت: -ده. گردنم خشک بود و دستم درد می کرد.به زحمت خودم را بالا کشیدم. -چطور خواب موندم؟کلی کار دارم امروز. دستش را روی بازویم کشید و گفت: -حتما دیشب دیر خوابیدی. دیشب؟سعی کردم به یاد بیاورم… -آره..فکر کنم… دیشب؟شاداب…وای…شاداب منتظرم بود…گوشی ام را از روی میز برداشتم..پنجاه و هفت تماس بی پاسخ…همه از شاداب… -قرار داشتی؟ با افسوس گفتم: -آره..هشت صبح… بلند شد و گفت: -عیبی نداره…پاشو یه آبی به دست و صورتت بزن و یه چیزی بخور و برو سر کارت. به محض بیرون رفتن دایی شماره شاداب را گرفتم.با اولین بوق جواب داد: -آقا دانیار… بغض توی صدایش…درد کابوس را از تنم زدود.دستم را روی پیشانی ام گذاشتم و گفتم: -نگو که هنوز سر کوچه منتظر من ایستادی. جواب نداد. -شاداب…کجایی؟ -فکر کردم بلایی سرتون اومده. -بهت می گم کجایی. -رفتم شرکتتون گفتن نیومدین…الان تو ایستگاه اتوبوسم..می خواستم بیام دم خونتون. احساس کردم اشکش سرازیر شده. -خواب موندم. نفسهایش کوتاه بود. -از صداتون فهمیدم. پاهایم را از تخت آویزان کردم و گفتم: -خیلی معطل شدی؟ -اونش مهم نیست..بیشتر ترسیدم..آخه تا حالا سابقه نداشته. دلم برای چانه ای که می دانستم دارد می لرزد پر کشید. -تو هنوز باورت نشده که من بادمجون بمم دختر خوب؟ -اما من نیستم…یه بار دیگه همچین بلایی سرم بیارین از ترس سکته می کنم. چه کسی می خواست شاداب را از من بگیرد؟چطور می توانستند؟ -باشه مادربزرگ…حالا چیکار می کنی؟میای اینجا؟ آه کشید: -نه دیگه..جون تو تنم نمونده…می رم خونه…ساعت سه هم که باید برم شرکت…فقط اون طرحی که امروز قرار بود به مهندس بهرامی نشون بدیم… حوله ام را از روی دسته مبل برداشتم و گفتم: -نگران اون نباش.من باهاش حرف می زنم.تو برو خونه. -باشه…شما کاری ندارین؟ در حمام را باز کردم و گفتم: -نه..خداحافظ. -آقا دانیار؟ صدایش هنوز هم نگران بود. -بله؟ -حالتون خوبه دیگه؟مطمئن باشم؟ خواستم بگویم تا قبل از شنیدن صدای تو…نه…خوب نبودم. -آره..خوبم.. نفس راحتی که کشید مرا هم ارام کرد. -خدا رو شکر…مراقب خودتون باشین… گوشی را روی تخت انداختم و وارد حمام شدم…فقط آب سرد می توانست این التهاب را فرو بنشاند…! ******** دایی پشت میز صبحانه نشسته بود…با دیدن من لبخندی زد و گفت: -به خاطر گل روی تو، چای دم کردم…بیا بخور ببین می پسندی یا نه. سوییچ ماشین را روی کانتر گذاشتم و گفتم: -دیاکو کجاست؟ -با نشمین رفتن بیرون…صبح زود. برای هردویمان چای ریختم. -بهتری؟ قندی را از وسط دو نیم کردم و گفتم: -دیگه عادت کردم. از نگاه کردن به چشمانش می ترسیدم…از اینکه خودم را آنجا می دیدم می ترسیدم. -یعنی همیشگیه؟ -نه…خیلی وقت بود سراغم نمی اومد… -شاید به خاطر بگومگوی دیشبت با دیاکو بوده. نه..به خاطر آن نبود. -آره..شاید…

-من به خاطر رفتار نشمین عذر می خوام. تکه ای گردو توی دهانم گذاشتم و گفتم: -دیگه مهم نیست. سرفه زد. -ولی مطمئنم قصد بدی نداشته…هم اون…هم دیاکو نگرانتن… از این بحث خسته شده بودم. -می دونم. -اما این زندگی مال توئه و هیچ کس حق دخالت نداره…اینو امروز به هردوشون گفتم. -ممنونم. -فقط یه چیز می مونه…یه حرفی که به نظرم باید بهت بگم. نمی خواستم توی چشمانش نگاه کنم..اما نتوانستم. -گوش می دم. از سرفه هایش گلوی منهم به درد آمد.اما نگاهش نافذ بود..مثل همیشه.. -واسه من و تویی که خیلی چیزا رو از دست دادیم…جنگیدن واسه چیزایی که هنوز داریم یه اجباره…چون دیگه بیشتر از این نمی کشیم…چون دیگه بسمونه…بسه هرچی نشستیم و اجازه دادیم دیگران اونایی رو که دوست داریم از چنگمون در بیارن…اگه کسی هست که دوستش داری…که واست مهمه…اجازه نده به خاطر تعصبات کور و دلایل غیرمنطقی از دستت بره… نفسم گرفت…منظورش را از تعصب کور فهمیدم…و او هم…درست خود خال را نشانه گرفته بود.به زحمت لقمه توی دهانم را قورت دادم و گفتم: -منظورتون چیه؟ لبخندی زد و گفت: -من و تو منظور همدیگه رو خوب می فهمیم…اگه این دختره..شاداب…همونه که موقع مریضی دیاکو مثل پروانه دورش می چرخید…پس هم من منظور تو رو می فهمم و هم تو منظور منو… من از پس هرکس می توانستم بربیایم…به جز این مرد عجیب…! بلند شد..کنارم ایستاد و دستش را روی شانه ام گذاشت. -یادته قصه زندگی پدر و مادرت رو واست تعریف کردم؟یادته می گفتم ازدواج اونا از نظر ما غلط و اشتباه محض بود؟ یادم بود. -پدرت هم اینو می دونست…باهوش بود…واسه همینم از راهش وارد شد…از راه قلب مادرت…و وقتی اونو تصرف کرد…همه غلط های دنیا درست شد. سرم را بالا گرفتم و گفتم: -اما شاداب…دیاکو رو دوست داره. شانه ام را فشرد و گفت: -اینش مهم نیست…مهم راهشه..راهش رو پیدا کن…تو پسر همون پدری…می تونی یه غلط رو درست کنی…به شرط اینکه اول اون تعصبات احمقانه رو دور بریزی و این قضیه رو واسه خودت حل کنی. مگر می شد؟ -آخه چطور؟مگه میشه؟ اخم کرد…این چشمها چه داشتند که اینطور جذبم می کردند؟ -چرا نمیشه؟طرف می ره با زن سابق برادرش ازدواج می کنه…پدر بچه ی برادر خودش میشه…بین این دو نفر که چیزی هم نبوده…بیخودی حلال خدا رو با فتوای خودت حروم نکن. سرم را به شدت تکان دادم: -من نمی تونم…فقط مشکل اون نیست…من نمی تونم ازدواج کنم…من آدم ازدواج نیستم… خندید: -اگه یه لحظه به بودنش کنار یه مرد دیگه فکر کنی…آدم ازدواج هم می شی. چقدر دستم پیش این مرد رو بود.سرش را پایین آورد و گفت: -خودتم این رو فهمیدی که من و تو خیلی شبیه همیم…تو خود منی…جوونی منی…واسه همینم این دست و پا زدنا و این انکار کردنا رو بهتر از خودت می فهمم…دست از لجبازی بردار پسرم…واسه کسی که ارزشش رو داره بجنگ…مهم نیست که چقدر طول بکشه…مهم نیست در گذشته چه اتفاقاتی افتاده…مهم تویی که ممکنه دیگه هرگز همچین حسی رو تجربه نکنی…مهم اون قلبه که ممکنه دیگه هیچ وقت واسه کسی اینجوری نتپه…مهم اینه که اینبار اجازه ندی کسی رو که دوست داری از چنگت در بیارن…نه آدما…نه تعصبات مالیخولیایی…!اینبار نباید داخل کمد بشینی و از توی یه سوراخ مرگ احساسات جدیدت رو ببینی…باید این حصارا رو بشکنی و…ایندفعه خودت رو نجات بدی…! سرم را میان دستانم گرفتم و گفتم: -اونو چیکارش کنم؟نمی تونم که مجبورش کنم منو دوست داشته باشه. ضربه ای به کمرم زد و گفت: -از من می پرسی…همین الانشم دوستت داره…فقط اونم مثل تو داره انکار می کنه…مگه میشه کسی رو دوست نداشت و اینهمه نگرانش بود؟کسی رو دوست نداشت و اینهمه باهاش وقت گذروند؟نمیشه پسر جون…نگرانی ناشی از عشقه…علاقه ست که باعث اضطراب میشه… این اطلاعات را از کجا داشت؟از کجا می دانست؟باز توی چشمانش نگاه کردم: -شما اینا رو از کجا می دونین؟ خس خس سینه اش زیاد شده بود…اما امان از اقتدارش… -درسته پیر و مریضم…اما خرفت نیستم…یه سرباز…تا آخر عمرش با چشم باز می خوابه…!

#اسطوره #قسمت #۱۳۹ مثل کسی که تا خرخره الکل خورده باشد گیج می زدم…تلو تلو می خوردم…نمی دیدم.دایی خرابم کرده بود…ویران! دانیار را از ریشه درآورده بود…زیر و رویم کرده بود…ذهن را تهی کرده بود…به راحتی یک کتاب مرا خوانده و تفسیر کرده بود…مرا با بعد جدیدی از شخصیتم…که خودم هم نمی شناختم..بیرحمانه رو در رو کرده بود…دریچه تازه ای به احساستی که باورشان نداشتم باز کرده بود و حالا دیگر نمی توانستم فرار کنم…دایی راه گریزی برایم باقی نگذاشته بود…دیگر اصرار بر انکار بی فایده بود…چون دایی همان دانیار بود…همان دانیار رک و بی پرده و بی تعارف… و من نمی توانستم از دانیار فرار کنم. توی پارکی نشستم…پارکی که نه اسمش را می دانستم و نه نشانی اش را..پارکی که حتی نمی دانستم از کدام مسیر به آنجا رسیده ام…نشستم و به ناکجا آباد زل زدم…هنوز قسمتی از مغزم حاضر به اقرار نبود…هنوز گوشه ای از ذهنم برای رد قلبم دلیل می آورد…اما آنقدر این دو حریف نابرابر بودند که دیگر جدالشان مسخره به نظر می رسید…واقعیت هر لحظه عریان تر می شد…شاداب پوسته تنهایی من را شکسته بود…به دنیای من…نه دنیای ظاهری…به درونم قدم گذاشته بود…چطور می توانستم آرامشی را که از وجودش می گرفتم انکار کنم…ماهها بود که برای قطره ای آرامش به شاداب پناه می بردم…من با 185 سانتی متر قد…با 84 کیلو وزن…با گردنی کلفت و بازوهایی کلفت تر…با غرور و اعتماد به نفسی شکست ناپذیر…برای آرام شدن…به یک دختر 8-47 کیلویی نیاز داشتم…و دیگر هیچ راه فرعی برای گریختن از این موضوع وجود نداشت…شاداب بخشی از من بود…بخشی که وقتی دور می شد تمام اعضای دیگر سر ناسازگاری می گذاشتند…این را چه می کردم؟هرگز کسی در زندگی ام نبود که برایش دلتنگ شوم…اصلاً معنای دلتنگی را با شاداب فهمیدم…معنای قداست را هم همینطور…تازه می فهمیدم که به جز مادرم قدیسه دیگری هم وجود دارد…هنوز هم هستند دخترهایی که می توانند مادری مثل مادر من شوند…شاداب لایق ترین زن برای تجربه لذت مادر شدن بود…لایق ترین زن برای تربیت بچه هایی مثل خودش…درست مثل خودش.شاداب تعریف زیبایی را هم برایم عوض کرده بود…حالا می فهمیدم چرا زیبارویانی مثل مهتا هرگز در زندگی ام جایگاهی پیدا نکردند…حالا می فهمیدم سیرت چگونه می تواند صورت را تحت تاثیر قرار دهد…حالا می فهمیدم چرا شاداب از روز اول به دلم نشست و در روز و شب هایم ماندگار شد…حالا می فهمیدم چیزی که یک زن را در قلب یک مرد جاودانه می کند…ذات پاک و روح سفیدش است…نه لوندی و حیله گریهای زنانه…! و حالا من بودم و احساسی که عیان شده بود و شادابی که…!دایی گفته بود باید راهش را پیدا کنم…مثل پدرم…اما من مثل هیچ کس نبودم…شاداب هم مثل مادر نبود…!من چطور می توانستم به قلب شاداب راه پیدا کنم در حالیکه یک دوستت دارم خشک و خالی هم بر زبانم جاری نمی شد؟پدر من دنیای عاطفه بود…در کنار تمام مردانگی هایش دست مجنون را از پشت می بست…در ذهن چهارساله ام نگاه های عاشقانه اش حک شده بود…حتی زمزمه هایی که معنایشان را نمی فهمیدم اما از لحن و آهنگشان احساس امنیت می کردم…اما در چشم من چه بود؟دو گودال..دو سیاهچال…دو دره یخ زده…حرفهایم چه؟همه تیز و برنده…اخلاقم چه؟هههه…دایی چه می گفت؟از کدام حق حرف می زد؟حق شاداب این وسط چه می شد؟آن روح لطیف و نازک..چگونه کنار من دوام می آورد؟گیرم که من شاداب را از تمام مردهای دنیا دور نگه می داشتم…گیرم که دست همه را از او کوتاه می کردم..اما آینده شاداب با من چه بود؟شاداب با من به کجا می رسید؟ای خدا… بلند شدم…دستهایم را توی جیب بردم و سرم را پایین انداختم…دایی دانیار بود…اما دانیاری که در سن سی سالگی فروریخت…نه این دانیار که در چهارسالگی مرد و برنگشت…من پسر همان پدر بودم…اما این قضیه تنها با آزمایش DNA ثابت می شد چون هیچ اشتراکی دیگری با آن مرد نداشتم…پدر راه ورود به قلب مادرم را پیدا کرده بود..محبت…راهی که دروازه اش سالها پیش به روی من بسته شده بود.دایی چه انتظاری از من داشت؟دایی که خودش دانیار بود چه انتظاری از من داشت؟دایی اگر خودش دختر داشت به دست این دانیار می سپردش؟نه…نمی سپرد..چون این دانیار توانایی خوشبخت کردن کسی را نداشت…چون برای خوشبخت کردن باید خوشبخت بود…و بخت سیاه من…مثل آژیر خطر روی پیشانی ام خودنمایی می کرد. پاهایم دیگر قدرت نداشتند.لبه جدولی نشستم و سرم را به تنه درخت زدم…نمی دانستم از این حال خراب و سرنوشت خراب تر به که باید شاکی شوم…به خدایی که می گفتند در آسمان است و همه چیز را می بیند؟همان خدایی که شاداب حل شدن تمام مشکلاتش را به حساب او می گذاشت؟همان خدایی که می گفتند صبور است و همین صبرش آدمها را اینچنین گستاخ کرده؟به او شکایت می کردم؟فایده ای هم داشت؟می توانست مرا دوباره چهار ساله کند و آن سوراخ را از پیش چشمم بردارد؟می توانست مرا چهار ساله کند و آن مردها را هنگام جنایت در جا سنگ کند؟می توانست عمرم

را..جوانی ام را…احساساتم را…خانواده ام را..به من برگرداند؟نه…نمی توانست…آب ریخته شده برنمی گشت…شکایت هم بی فایده بود..به آسمان سیاه نگاه کردم…بی ابر بود و پرستاره…پوزخند زدم…به تمام کائنات و به خدای آن کائنات گفتم: -این رسمش نبود…! موبایلم زنگ خورد و نوشت "خوشحال"…خطوط اسمش پیش چشمم کج و معوج شد…چشمانم را بستم و گوشی را روی گوشم گذاشتم.صدایش پر گلایه بود. -الو…آقا دانیار… من حتی نتوانسته بودم نقش یک دوست را برایش بازی کنم…حتی نتوانسته بودم کمی لحنش را صمیمی کنم…حتی نتوانسته بودم این آقای قبل از اسمم را پاک کنم. -بگو شاداب… -شما امروز قصد جون منو کردین؟چراموبایلتون رو جواب نمی دین؟ من قصد جان هیچ کس را نکرده بودم…من حتی نمی توانستم جان خودم را هم بگیرم. -کارت رو بگو. شاکی شد. -یعنی چی؟من نگرانتونم..از صبح یه جوری هستین..چیزی شده که به من نمی گین؟آقای حاتمی طوری شده؟یا…خدای نکرده..داییتون؟ خواستم بگویم چه از این مهمتر که نداشته هایم را دوباره به یادم آوردی؟ -نه..همه خوبن…اتفاقی نیفتاده. مکث کرد و گفت: -فردا میاین دنبالم؟بریم پیش مهندس بهرامی؟ تنه زمخت درخت پوست پیشانی ام را آزرده کرده بود. -نه..فردا نه…هر وقت فرصت شه خودم خبرت می کنم. -شما یه چیزیتون هستا… یک چیزی بود…دلتنگش بودم. -گفتم که…خوبم… -فردا صبح می رین شرکت؟بیام پیشتون؟ خدا…این رسمش نبود…! -نمی دونم..برنامم معلوم نیست..الانم خیلی خستم..کاری نداری؟ -کاری ندارم..فقط مراقب خودتون باشین. مراقبت نمی خواست این جسم بی روح. -هستم…خداحافظ. کاپشن بهاره ام را دور خودم پیچیدم و پاهایم را توی شکمم جمع کردم و گفتم: "این رسمش نبود"

#اسطوره #قسمت #۱۴۰ شاداب: با هزار بدبختی…با وجود ترافیک وحشتناک سه شب به عید مانده..خودم را به شرکت دیاکو ساندم.به جای بالا رفتن دکمه پارکینگ را زدم..می خواستم از بودن ماشین دانیار مطمئن شوم و وقتی خیالم راحت شد راه ساختمان اصلی شرکت را در پیش گرفتم.منشی جدیدی پشت میز سابق من نشسته بود…سلام کردم..نگاه کوتاهی به من انداخت و گفت: -فرمایشتون؟ به در بسته اتاق رییس نگاه کردم و گفتم: -می تونم آقای مهندس حاتمی رو ببینم؟ نگاه بار دومش کمی دقیق تر بود. -آقای مهندس بعد از ساعت چهار کسی رو نمی پذیرن. به ساعت گرد روی دیوار نگاه کردم..پنج بود…! -حالا شما بهشون خبر بدین..شاید قبول کردن. نگاه بار سومش آمیخته به تمسخر بود. -ایشون به جز برادرشون استثنایی قائل نشدن.الانم شرکت تعطیله.می تونین فردا تشریف بیارین. حق می دادم نخواهد سر مساله ای که دانیار اولتیماتوم داده بود بحث کند…اما من اینهمه راه را نیامده بودم که برگردم.بی توجه به من موبایلش را توی کیفش انداخت و از جا بلند شد.پاورچین و آهسته پشت سرش رفتم.ضربه ای به اتاق دانیار زد..کمی لای در را باز کرد و گفت: -آقای مهندس..من می تونم برم؟ خودش را ندیدم..اما صدایش را شنیدم. -برو. سرک کشیدم و با صدای بلند گفتم: -من می تونم بیام داخل؟ منشی با عصبانیت برگشت و گفت: -شما که هنوز اینجایین.مگه نگفتم شرکت تعطیله؟ صدای دانیار نه تغییری داشت و نه حسی. -مشکلی نیست خانوم…شما می تونی بری. نگاه خصمانه منشی را با لبخندی پیروزمندانه جواب دادم و وارد اتاق شدم و در را پشت سرم بستم…پشت میز نقشه کشی نشسته بود و با مداد و خط کش خطوطی را رسم می کرد…دلم سوخت…تا ساعت چهار کارهای شرکت دیاکو و از آن به بعد کارهای خودش…مگر یک آدم چقدر توانایی داشت؟ -سلام. با اخمهای درهم سرش را عقب برد و نقشه را از دور نگاه کرد. -تو اینجا چیکار می کنی؟ بعد از یک هفته که جواب تلفنهایم را نداده بود…اینطوری احوال پرسی می کرد. -اومدم عذرخواهی کنم. دریغ از یک نگاه گوشه چشمی. -بابت چی؟ شانه هایم را بالا انداختم و گفتم: -نمی دونم..بابت هرچی که باعث شده شما با من قهر کنین. بالاخره دل از نقشه کند…دستهایش را پشت سرش گذاشت و کمرش را کشید و برخاست.سرتاپا قهوه ای پوشیده بود…و یک آن با خودم فکر کردم که چقدر رنگ قهوه ای برازنده اش است…با فاصله از من ایستاد و گفت: -سرم شلوغه…آخر ساله و یه عالمه کار عقب افتاده. چرا دروغ می گفت؟دانیار همیشه رک را چه چیز وادار به دروغ گفتن می کرد؟با چشمانم مواخذه اش کردم..اما با لبهایم لبخندی زدم و گفتم: -نیومدم که چیزی رو واسم توضیح بدین یا توجیه کنین…فقط اومدم به خاطر چیزی که نمی دونم چیه و باعث شده که شما حتی جواب تلفنهام رو هم ندین عذرخواهی کنم… همین. دستی به گردنش کشید و حرفی نزد.منهم حرفی نداشتم..همینکه خیالم از سلامتی اش راحت شده بود کفایت می کرد. -ببخشید مزاحم کارای آخر سالتون شدم…با اجازه تون. همانطور که گردنش را ماساژ می داد نگاهم کرد و باز هم ساکت ماند….چیزی راه گلویم را بسته بود…یا بغض یا حرص…بند کولی ام را مشت کردم و به سمت در رفتم. -چند دقیقه بشین کارم تموم شه..می رسونمت. در را باز کردم. -نه ممنون.خودم می رم…آخر ساله…به کارتون برسین. صدایش بازدارنده و شاید هم عصبی بود. -شاداب…بیا بشین. چرخیدم.لرزش لبهایم را حس کردم. -باید برگردم شرکت…آخه اونجا هم آخر ساله..ولی من دیگه طاقت نیاوردم..دو ساعت مرخصی گرفتم که بیام و شما رو ببینم…و قول دادم به ازای این مرخصی تا وقتی کارام طول بکشه بمونم.همین الانشم تا یازده شب گرفتار شدم. لبهای او هم لرزید…اما به خنده… -سهرابی غلط می کنه تو رو تا یازده شب نگه داره. دلم سماجت می خواست..از شدت ناراحتی..از شدت دلخوری..از شدت سرخوردگی…اما از عصبانیتش می ترسیدم…یعنی…دلم نمی آمد.! لحنش کمی ملایم شده بود. -بیا بشین…تا نیم ساعت دیگه کارم تموم میشه…به شرط اینکه ساکت باشی و بذاری تمرکز کنم. نشستم…با کمر صاف..پاهای بهم چسبیده و بغض خفه شده وصورت بغ کرده…او هم پشت میزش رفت…مداد را برداشت و روی نقشه کشید…حرکت استادانه و سریع دستش کنجکاوی و اشتیاقم را تحریک کرد…کیفم را گوشه ای رها کردم و نزدیکش رفتم…سرم را پایین بردم و با دقت به ریزه کاری های پیاده شده روی کاغذ نگاه کردم و با حسرت گفتم: -یعنی میشه یه روزی دست منم اینجوری تند بشه؟ از صدای انفجار خنده اش دو متر پریدم و دستم را روی قلبم گذاشتم…باورم نمی شد دانیار اینطور قهقهه بزند…آنقدر این خنده برایم عجیب بود و تازگی داشت که حتی نتوانستم دلیلش را بپرسم…یواش یواش…شادمانی جای تعجب را گرفت…خیلی کم بلند خندیدنش را دیده بودم..شاید به اندازه انگشتان یک دستم..اما این شکل خنده اش را تا به حال تجربه نکرده بودم…اینطور از ته دل و بی وقفه…حاضر بودم قسم بخورم که حتی دیاکو هم همچین صحنه ای را ندیده بود…بالاخره آرام گرفت…با لبخندی که جمع نمی شد گفتم:

-به چی اینجوری می خندین؟مگه من چی گفتم؟ سرش را چند بار تکان داد… -هیچی. چشمانش سیاه نبود…چاله نبود…قهوه ای تیره بود..همرنگ لباسهایش…قهوه ای که سوخته بود..سوزانده بودنش…! -بگین دیگه..به چی خندیدین؟ با همان چشمان سوخته سراپایم را کاوید..نقشه را جمع کرد و گفت: -عمراً تو بذاری به کارمون برسیم. عذاب وجدان گرفتم..می دانستم به خاطر تمام کردن این نقشه از خواب شبش می زند. -ببخشید..دیگه حرف نمی زنم. کاغذ را توی کیف اداری چرمش گذاشت و گفت: -کلاً حضورت اینجا مخل آسایش و تمرکزه. بی ادب..! -خب منکه می خواستم برم خودتون اجازه ندادین. کامپیوتر و چراغ را خاموش کرد و گفت: -بیا برو بیرون..اینقدرم زبون درازی نکن. قبل از او از شرکت بیرون رفتم…گردنم را کج کردم و گفتم: -با مهندس سهرابی حرف می زنین؟ از آن گوشه چشمی های دوست داشتنی اش تحویلم داد و گفت: -آره..می گم به جای امروز..فردا از صبح می ری…تایم ناهارت رو هم توی شرکت می مونی و کارت رو تموم می کنی. داد زدم: -چی؟اینجوری که بدتره…من فردا صبح با تبسم قرار دارم…می خوام برم خرید…هنوز واسه هیچ کس عیدی نخریدم. بی تفاوت و خونسرد جواب داد: -جریمه ترک کردن محل کار همینه دیگه. غصه ام شد…چقدر بی رحم بود…کلی برای چرخیدن توی بازار دم عید نقشه کشیده بودم. -من نگران شما بودم…وگرنه مرض که نداشتم اینهمه راه رو تو این شلوغی بکوبم و تا اینجا بیام…همش تقصیر شماست…اصلاً.. آستین تا خورده پیراهنش را کشیدم: -صبر کنین ببینم…شما واسه چی جواب تلفنای منو نمی دادین؟ها؟ ریه هایش را پر از هوا کرد و گفت: -دوست داری دروغ بشنوی؟ آستینش را رها کردم. -معلومه که نه…! دستش را جلو آورد و درز مقنعه ام را کج کرد و گفت: -پس علتش رو نپرس. جواب از این قانع کننده تر؟مقنعه ام را درست کردم و گفتم: -حداقل بگین از دست من دلخور بودین؟ احساس کردم دندانهایش را روی هم فشار می دهد. -نه…به تو مربوط نمی شد. از کنارم گذشت..راهش را بستم و دستانم را باز کردم. -پس چرا بابت مشکلی که به من مربوط نمیشه…منو اذیت می کنین؟این انصافه؟یه هفته است که دارم اخبار دروغ به مادرم می دم..همش می گم خوبه..خوبه..در حالی که هیچ خبری ازتون نداشتم…اگه به من مربوط نمی شد…پس گناه من این وسط چی بود؟ چشمانش امروز سیاه نبودند…تیره نبودند..برای کسی مثل دانیار قهوه ای سوخته..روشن ترین رنگ دنیا محسوب می شد…چشمانش امروز ثابت هم نبودند…خیره و مستقیم و نافذ هم نبودند…دو دو می زدند.اما حرفهایش تلخ بود…مثل همیشه..یا حتی بدتر. -منکه دیگه تنها نیستم…واسه چی اینقدر نگران منی؟ از سوالش بوی خوبی به مشامم نرسید…دلم گرفت…شکست…احساس سربار بودن کردم..آویزان بودن..مزاحم بودن…دستانم را پایین انداختم و مثل خودش پوزخند زدم…حرف منهم تلخ بود انگار… -چون فکر می کردم دوستیم…! پنجه اش را توی موهایش قفل کرد و گفت: -دوست؟ این را هم قبول نداشت؟ -نیستیم؟ با یک بازدم محکم…دست از موهایش کشید و گفت: -سوار شو…تا برسیم خونه شما شب شده. سرم را پایین انداختم و سوار شدم…هرچند که شلوغ ترین اتوبوسها و متروها را به آن ماشین لوکس ترجیح می دادم..اما جدل نکردم و سوار شدم و تمام طول مسیر از خودم پرسیدم: -جای من در زندگی این دو برادر کجاست؟کجا بوده؟ و وقتی در پاسخ خداحافظی ام تنها سر تکان داد به جواب رسیدم: -هیچ جا…!

کی میتونه اینجوری عاشق باشه عشق واقعی یعنی این ❤️ عید غدیر عید عاشقان ولایت نزدیکه 🎯https://eitaa.com/joinchat/2776694803Cd161204d6d @aMaryam4

💃💃💃💃💃 این اهنگ رو میخام تقدیم کنم به ناز بانوهای گلم 👌👌👌 انشاالا هر کجا هستید خوش باشید ❤❤💿 @aMaryam4 https://eitaa.com/joinchat/2776694803Cd161204d6d