پس از سفرهای بسیار و عبور از فراز و فرود امواج این دریای طوفان‌خیز، بر آنم که در کنار تو لنگر افکنم؛ بادبان برچینم؛ پارو وا نهم؛ سُکان رها کنم؛  به خلوت لنگرگاهت در آیم و در کنارت پهلو گیرم آغوشت را بازیابم. استواری امن زمین را زیر پای خویش.  -مارگوت بیکل

آن پاسخ‌های بی‌رحمانه را فراموش نکن، به یادشان بیاور تا دلتنگ نشوی. -محمود درویش

آن پاسخ‌های بی‌رحمانه را فراموش نکن. آن پاسخ‌های بی‌رحمانه را فراموش نکن. آن پاسخ‌های بی‌رحمانه را فراموش نکن.

شاید اینجا جای این پستا نیست، ولی حال و هوای من همینه.

می‌پرسی کدامین احساس در عشق شگفت‌انگیز است؟ میگویم: امنیت. اینکه حس کنی کسی قلبت را تنگ در آغوش می‌گیرد، نه دستانت را.. -اُدهم شرقاوی

مثلِ خانه می‌مانی. حتی فکر برگشتن به تو، آدم را گرم نگه می‌دارد..

می‌گفت: چرا داری اینقدر خارج از توانت می‌جنگی؟ بی‌خیال بابا! مث بقیه زندگی‌ات را بکن و به همان داشته‌های اندکی که داری قانع باش. گفتم: من هم گاهی فکر می‌کنم آمده‌ایم به این جهان که لذت ببریم و اجازه ندهیم که رنجِ راه، پیرمان کند. من هم گاهی دلم عمیقا برای یک خیالِ تخت و روانِ آسوده تنگ می‌شود. ولی به عقیده‌ی من، روح آدم‌ها هم نیاز به تحول و تحرک دارد. روان آسوده و آرام، در یک جهان یکنواخت و بدون فراز و نشیب، از یک جایی به بعد فربه و بیمار می‌شود و نیاز دارد قدری سختی ببیند و تلاش کند و ورزیده شود. روح آدمی هم مثل آب، در فضای راکد، می‌گندد و نیاز دارد جریان داشته‌باشد، مثل رودخانه از مسیرهای دشوار و سنگلاخ بگذرد، از دشت و مسیرهای هموار هم، حتی گاهی به دریاچه برسد و مدتی بدون تنش و آرام باشد. من روحم را تعمدا به سنگلاخ‌ها انداخته‌ام و شبیه به والدی سخت‌گیر، ایستاده‌ام و دارم نگاه می‌کنم که چطور خودش را از عمق رنج‌ها بیرون می‌کشد و این برایم لذت دارد. من لذت می‌برم از اینکه پس از هر بحران و سختی، روحم را ورزیده‌تر و شکست‌ناپذیرتر می‌بینم و هربار که به مقصد رسید، عاشقانه او را به آغوش می‌کشم... -نرگس صرافیان طوفان

به جایی میرسد آدم که بعد از گریه میگوید میان این همه بیگانه صد رحمت به تنهایی..