تصاویری از پرتابگر ماهواره ایرانی خیام 🔹 درج پرچم سه رنگ جمهوری اسلامی ایران بر روی پوشش محافظ (Fairing) پرتابگر سایوز در پایگاه بایکونور قزاقستان 🔹این پرتابگر قرار است ماهواره خیام را صبح فردا سه‌شنبه به فضا پرتاب و در مدار پایین زمین قرار دهد.

📷 هیات عزاداری متفاوت در یکی از شهرهای شمالی کشور! پ ن: انتشار بمنزله تایید نیست

🔸 جوانی در شهر باکو که بر بلندای دکل مخابراتی پرچم اباعبدالله الحسین را نصب کرده بود و از آن محافظت می‌کرد به دست ماموران رژیم صهیونیستی الهام علی‌اف بازداشت شد. #محرم #امام_حسين #الهام_یزیدف

تیر را از قلب بیرون کشید: خدایا این قلب عمری خانه‌ی تو بوده می‌خواهند غیر را ساکنش کنند! هرگز..! #عاشورا #امام_حسين

آخرین نامه ای که امام حسین علیه السلام از کربلا برای جمعی از بنی هاشم و برادرش محمد حنفیّه نوشته است، این است: «بِسْمِ اللّه ِ الرَّحْمنِ الرَّحیم امّا بَعد: فَکانَّ الدُّنیا لَمْ تَکُنْ وَ کانَّ الْآخِرَةَ لَمْ تَزَلْ وَ السَّلام؛ به نام خدای بخشنده مهربان، امّا بعد، پس گویا دنیایی نبوده و گویا آخرت همیشه بوده است» #محرم #امام_حسين #عاشورا

فصلِ گلاب‌گیرۍ گلھاے فاطِمہ‌سٺ..🥀 #محرم #عاشورا

توئیت جمال ریان مجری باسابقه الجزیره: جمال رایان، روزنامه نگارِ آزادهء مسلمانِ سنیِ عربِ فلسطینی، قطب نمایش فلسطین است، عادی سازی را رد می کند، مردمش بیش از ۷۰ سال است که برای آزادی سرزمینشان مبارزه می کنند، با ایران معاشقه نمی کند، اما با صدای بلند به همه کسانی که با پول و اسلحه از فلسطین حمایت می کنند میگوید: سپاس از شما و خطاب به همه کسانی که فلسطین را رها کردند می گویم: شمارا به خدا وامیگذارم، قاضی بین ما خدا #شکراً_ایران

📌مهمترین محورهای شبکه های ماهواره ای فارسی زبان - ۱۷ مرداد: 👈القاء کارشکنی ایران در مذاکرات برای قبول تعطیلی سایت های مشکوک هسته ای و ادعای عدم موافقت مسکو با همه مواضع هسته ای ج.ا.ا 👈نگرانی آفرینی از شیوع کرونا همزمان با عزاداری‌های محرم و القاء مغایرت رفتار مقام معظم رهبری با مردم در نحوه عزاداری 👈بازتاب استقبال بایدن از آتش بس در غزه، القا تحقق اهداف اسرائیل در این حملات و تاکید بر حق رژیم صهیونیستی برای زندگی امن و در سایه دموکراسی 👈ادعای مخالفت مردم به ویژه در یزد به فشارها بر هئیت های مذهبی از سوی برخی نهادهای حکومتی برای سانسور محتوای مداحی ها و مدیحه سرایی ها

خدمت در درگاه ابی عبدالله وقتی خالصانه باشد، خود ارباب نوکران بی ریا و عاشق خود را در می یابد و در آغوش می کشد جمعیت امام رضایی ها بانیان این خیمه بی ریا را یافته و برات کربلا را تقدیمشان کردند #محرم #امام_حسين

🏴 اربعین نامه از آنجایی که انگیزه شخصی اینجانب برای پیاده روی اربعین نشأت گرفته از سخنرانی‌های جناب پناهیان بود و او تعریف و تمجیدهای فراوانی از راهپیمایی و مقام راهپیمانان داشت، تا نیمه اول راه بسیار ناراحت و بدحال بودم؛ بدحال از رفتار زننده برخی زاور ایرانی که بویی از انسانیت نبرده بودند! تصور «اصحاب حسین» و «منتظران ظهور» بودن این جماعت کجا و آن همه رفتار شرم آور کجا؟ قبل از پرداختن به این موضوع لازم است با ذکر یک مصداق عینی، گلایه خویش را مجسم کنم. در هیأت‌های محرم حتما به وفور دیده‌اید افرادی را که با سینه‌زنی و احتمالا اشک، عزاداری می‌کنند و درعین‌حال بدون توجه به اینکه آیا غذا به دیگران رسیده است یا نه، چندین نذری را محض تبرک کف می‌روند! اگر در نهایت غذا به همه برسد نام کار این جماعت «رانت خواری» و اگر غذا به حتی یک نفر نرسد، نامش «دزدی» است. یعنی در یک زمان و مکان و از یک فرد دو عمل متضاد سر می‌زند، اولی مستحب و دومی حرام! شهید آوینی در نامه به حاتمی‌کیا نوشته: «عادت، گورستان فرهنگ و ادب است و من در سفر حج به حق‌الیقین آزموده‌ام که چگونه عشق دیوارهایی سنگی جایگزین عشق خدا می‌شود و دینداران، حراست از ظواهر و عادات را با حراست از اصل دین اشتباه می‌گیرند. من در آن سفر دیده‌ام زاهدانی که قرب را با میزان طول سجود می‌سنجیدند. دیده‌ام که چگونه ظاهر نماز هر چند دربرابر رکن‌ یمانی، می‌تواند انسان را فرسنگ‌ها از باطن حقیقت دور می‌کند». با این توضیح بی آنکه خود را از سیئات زیر مبرا بدانم، رفتاری که به وفور دیدم در یک کلام این بود که آنقدر «راه‌پیمایی» موضوعیت پیدا کرده که من و ما برای اینکه این راه را به صحت و سلامت و بی‌زحمت و بدون مصیبت بپیماییم همدیگر را می‌دریدیم و از یکدیگر جای خواب غصب می‌کردیم و پتو می‌دزدیدیم! کمترین کمکی به خدام ایرانی و عراقی نمی‌کردیم و خط پررنگی میان زائر و خادم بودن کشیده بودیم! مفت از نذری عراقی‌ها می‌خوردیم و اندکی هم تشکر نمی‌کردیم. ما منت گذاشته بودیم که زائر شده‌ایم و آنان نیز وظیفه خدامی خود را انجام می‌دادند! به محل‌های توزیع غذا حمله می‌بردیم و صفوف عراقی‌ها را شکسته و نظم را به بی‌نظمی تبدیل می‌کردیم! اگر کسی نذری‌ای می‌داد که باب میلمان بود چندتا در بغل می‌گرفتیم و نگاه طالب دیگران به غنیمتی‌های خود را نیز محل نمی‌گذاشتیم. اگر همراه گم کرده‌ای، تقاضا می‌کرد که اجازه دهیم با موبایل‌مان تماس کوتاهی با همسفرش بگیرد، آنقدر عذر و بهانه می‌تراشیدیم که راهش را بکشد و گورش را گم کند! اینکه ما چند نفر بودیم و این تعداد چه کسری از کل جمعیت را تشکیل می‌داد را نمی‌دانم اما می‌دانم که کمش هم زیاد است. به هر حال این رفتارهای زننده حالم را تا نیمه راه شدیدا گرفته بود. در اواسط مسیر اما یک اتفاق افتاد که همان را غنیمت شمردم و مثال نقضی پنداشتم تا همه را با یک چوب نرانم و آن اینکه یک نفر که همچون من و بسیاری دیگر که جایی داخل موکب‌ها نیافته بود و در هوای باز و نسبتا سرد بیرون شب را می‌گذراند، از دو پتوی موکب که روی خود داشت، یکی را به من داد؛ همین! آن فرد ایثاری نکرد، چون قاعدتا هر پتو برای یک نفر در نظر گرفته شده بود، اما همین رعایت یک حق در میان آن همه ناحق، آنقدر جلوه داشت که آبی بر آتش غصه و غضبم از «ایرانی جماعت» بود. ناگفته نماند که اوخر راه تا حدودی دوگانه ایرانی زائر و عراقی خادم، در دیدم شکسته شد و صحنه هموطنانی که به انحاء مختلف گل زیارت را به سبزه خدمت یا به تعبیر درست‌تر سبزه زیارت را به گل خدمت آراستند به طور چشمگیری افزوده شد؛ و این البته به جز موکب‌های ایرانی مستقر در طول مسیر بود که حقیقتا خود را وقف خدمت به زوار کرده بودند. متن کامل: AhmadGhadiri.ir/post/32