🔸وقتی دشمنان از اجنه استفاده میکنند چرا در جبهه حق استفاده نمیشود؟ 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔸نکاتی درباره عالم «ذر» 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔸هدایت در آیه "هدی للناس" مخصوص چه کسانی هست 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔻هدایت، محور همه آیات قرآن کریم است 🔸سمت و سوی هدایت در قرآن، اطاعت فرمان یا همان تقوا است 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔻نیت ما در انجام اعمال چگونه باید باشد؟ 🔸شرح فراز ۵ از دعای ۲۰: وَ نِيَّةِ رُشْدٍ لَا أَشُكُّ فِيهَا 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔸تلاوت قرآن باعث رشد ایمان می‌شود 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔻حکومت اسلامی باید جامعه را به سوی تقوا هدایت کند 🔸الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ همان کسانی که هر گاه در زمین به آنها قدرت بخشیدیم، نماز را برپا می‌دارند (آیه 41 سوره حج) 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔻جلسه هشتاد و سوم/پرسش و پاسخ/ شب سوم ماه مبارک رمضان ۱۴۴۳ 🔸راههای درمان استرس 🔸چگونگی کیفیت انجام نافله و قرائت قرآن در ماه مبارک 🔸روزه انسان کامل چگونه است 🔸معنای آیه تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ وَلَا تَنْهَرْهُمَا وَقُلْ لَهُمَا قَوْلًا كَرِيمًا در مورد پدر مادر چیست و در قبال پدر و مادر چگونه باید عمل کرد 🔸بی مروتی به پدر و مادر چه عواقب دنیایی دارد؟ 🔸تدبیر آینده فرزندان توسط پدر و مادر چگونه‌ باشد؟ 🔸چگونه افکار منفی نسبت به دیگران را در ذهنمان دور کنیم؟ 🔸دلیل انحراف اهل عمل چیست و چرا عاقبت بخیر نمیشوند؟ 🔸راه رسیدن به افعال قلبی 🔸راه حل برای جلوگیری از تنبلی در درس خواندن 🔸آثار ذکر شریف لااله الاالله چیست؟ 🔸تقسیم بندی زمان روزمان چگونه باشد؟ 🔸راه استفاده از شب قدر چیست؟ 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔸ویژگی شاگرد خوب 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔻شرح صحیفه سجادیه - دعای بیستم - جلسه چهارم - "اخلاق" 🔸 جلسه هفتاد و چهارم ۸ بهمن ۱۴۰۰ 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

استاد بنایی کاشی | شرح صحیفه سجادیه – دعای بیستم - قسمت چهارم - "اخلاق" ﴿۱﴾ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ بَلِّغْ بِإِیمَانِی أَکمَلَ الْإِیمَانِ، وَ اجْعَلْ یقِینِی أَفْضَلَ الْیقِینِ، وَ انْتَهِ بِنِیتِی إِلَی أَحْسَنِ النِّیاتِ، وَ بِعَمَلِی إِلَی أَحْسَنِ الْأَعْمَالِ. یکی از نشانه ها و قرائن معناساز در دعای بیستم صحیفه مبارکه سجادیه؛ عبارتی است که نام این دعا را با این عبارت معرفی کردند و از آن تعبیر آوردند. "وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي مَكَارِمِ الْأَخْلَاقِ وَ مَرْضِيِّ الْأَفْعَالِ". این کلمه "مکارم اخلاق" این طور باید معنا بشود: اخلاق جمع "خُلق" است؛ این را همه قبول دارند. ولی خُلق را بعضی ها به معنای ملکات و "صفات" می‌گیرند، صفات ممدوح و نیکوی الهی؛ بعضی‌ها نه، "رفتار" نیکو و پسندیده الهی می‌گیرند. این خیلی فرق دارد. صفات کاری با عمل ندارد، یک صفت درونی هست، یک ارزش است، صفات ارزشی به آن می‌گویند. وقتی شخص دارای آن هست می‌گویند این شخص متصف به صفت اخلاقی هست. ولی در روایات اهل بیت علیهم‌السلام اخلاق را به عنوان اخلاق علمی نمی‌گیرند. اخلاق به معنای مجموعه صفات و ملکات باطنی و درونی و روحی انسان، به معنای عقلی هست؛ در واقع اخلاق علمی هست. همون اخلاقی که در جامع‌السعادات، در معراج‌السعادة از آن یاد شده. اما اخلاقی که در قرآن و خصوصاً در روایات از آن یاد شده اخلاق رفتاری هست. آن چیزی که در منصه ظهور قرار می‌گیرد در واقع و بیرون، کوچه و بازار و خانه و خانواده به عنوان یک رفتار الهی و اسلامی مطرح می‌شود؛ این را می‌گویند اخلاق. اینجا دیگر وقتی می‌خواهند خُلق را معنا کنند نمی‌گویند که یک ملکه‌ای است در وجود انسان. در روایات می‌گویند یک رفتار است، یک رفتار پسندیده ای که شخص از کلاس دین فراگرفته، باور کرده و معمول خودش قرار داده، به آن عمل می‌کند، آن رفتار را در زندگی‌اش می‌بینیم. فلذا کسی که متخلق به اخلاق دینی هست، اخلاق نیکوی شیعی و با پیروی از ائمه اطهار خلقش را و عادت‌های رفتاری‌اش را تشکیل داده، منظور اعمالی هست که مورد پسند قرآن و روایات هست. این عامل به آن مطالب است؛ عمل می‌کند، می‌بینی، خُلقش را می‌بینی در عمل که صبور است. در مقابل تندی‌های دیگران تند نمی‌شود. به محض آنکه در خانه یک چیزی دیر و زود می‌شود، پرخاشگر نیست؛ لَیِّن است؛ در عین متانت، در عین داشتن ابهت، مرد خانه هست، رویش حساب می‌کنند. اما خشن نیست؛ مهربانی در نگاهش، در لسانش، در رفتارش ملاحظه می‌شود؛ این را می‌گویند متخلّق به خلق حَسن، نیکو. اما خب اگر به معنای صفات درونی بگیریم، ملکات بدانیم، آن گاهی به رفتار کشیده می‌شود و خیلی مواقع هم منجر به رفتار نمی‌شود. آن تعریفی است که عقلاء از فلاسفه، عرفا و اخلاقیون نظری آن را قبول دارند. آن چیزی که به عنوان اخلاق عملی، جدای از علم اخلاق، فلسفه اخلاق و تعاریفی که علمای اخلاق کردند به حساب می‌آید. اخلاق دینی عالم ندارد. عالمان اخلاق ما نداریم، معلّمین اخلاق داریم. کسانی که در رفتار و کردارشان انسان اخلاق را می‌بیند و عامل می‌شود، یاد می‌گیرد. درس نیست. می‌گوید کلاس اخلاق شرکت می‌کنیم. اخلاق کلاس ندارد. از حوزه‌ی دانشی و آگاهی‌های آموزشی صرف بیرون هست. اکر مثلاً ما آیت‌الله خوشوقت رضوان‌الله تعالی علیه را به عنوان یک فرد اخلاقی می‌شناسیم و قبول کردیم، چون در عمل و رفتارش متخلّق به اخلاق بود. نه این که علم اخلاق را بلد بود. خب علم اخلاق را خیلی‌ها بلدند. کتاب هم شاید بنویسند در علم اخلاق. امام رضوان‌الله تعالی علیه فرمایش داشتند بعضی‌ها اخلاق درس می‌دهند، کتاب اخلاقی هم نوشته‌اند، اما آدم نیستند! اما از اخلاق بویی نبردند؛ بعضی‌ها کتاب توحید هم نوشتند، توحید را درس هم می‌دهند اما موحد نیستند! یک بار عرض کردم، یکی از اساتید بزرگ فلسفه و اخلاق (عالم اخلاقی بود، اتفاقاً سادات هم بود) ولی خب عالم بود؛ علم را خوب فراگرفته بود. حافظه و استعداد عالی داشت؛ از علمای درس خوانده نجف و بعد هم به ایران آمده بود و خدمات علمی زیادی داشت. این را آیت‌الله خوشوقت تعریف کردند که مرحوم آیت الله مهدوی کنی برای ایشان گفته بودند: من چون نزد آن عالم درس خوانده بودم، وقتی شنیدم که کسالت شدیدی دارند، رفتم منزل برای دیدن ایشان. عرض می‌کنم در تهران و در حوزه های علمیه شیعی، ایشان معروف بودند، خدماتش خیلی زیاد است در حوزه دانشی. آقای کنی می‌گفت من رفتم پای تخت ایشان در حال کسالت و بیماری دراز کشیده بودند. پای تختش نشستم و دلجویی کردم و اینها، به رسم ادب، سرم پایین بود. یک نگاهی خیلی عادی به بالای سرش انداختم. روی دیوار دیدم یک عکس خانم بی‌حجابی هست. نه بی‌حجاب، بدحجاب به معنای زشت! سرم را پایین انداختم، گفتم شاید مثلاً اشتباهی چیزی شده.

با خود گفتم استاد! این عکس بالای چیست بالای سرش؟ خودش خندید! آن آقا خودش خندید و گفت صبیه هستند دخترم هست. در مسابقات ملکه زیبایی فرانسه اول شده. عکس همان صحنه‌ای که برنده شده بودند و عکس انداخته بودند و اینها را زده بود بالای سرش! این‌جوری می‌شود؛ یعنی با وجود اینکه در رشته علمی اول است، استاد بزرگانی هست که ماها دیدیم و شنیدیم، ولی از جهت رفتار بویی از رفتار و عمل دینی نبرده، باورش چیز دیگری است. اما آگاهیش ویژه است. عزیزان اساساً دین دنبال آگاهی‌بخشی نیست. دنبال دانش‌افزایی متدیّنینش نیست! دنبال این نیست که افرادی می‌آیند در کلاس دین شرکت می‌کنند، فاضل بشوند. آگاهی صرف دینی پیدا بکنند. نه! دنبال عامل شدن است. دنبال این هست که باور پیدا کنند. دنبال این هست که به دنبال باور، توانش و عمل ایجاد بشود. عرض کردم سابقاً، از ائمه علیهم‌السلام وقتی سوال می‌کنی که مثلاً لغت معنایش چیست؟ معنایی را نمی‌گویند که بوی دانشی می‌دهد. به‌فرض مثلاً سوال می‌کنند عقل معنایش چیست؟ نمی‌گوید عقل از ماده عَقَلَ هست، به‌معنای عِقال زدن هست. در لغت این جوری معنا کرده‌اند دیگر، وقتی به یک اسب دهنه می‌زنیم، آن دهنه را می‌گویند عقال. با آن می‌توان اسب را کنترل کرد، کشید و نگهش داشت، به چپ و راست هدایتش کرد. وقتی سوال می‌کند: " اَلعقلُ ما هو؟ " باید این جور معنا کند از جهت دانشی، همان چیزی که در کتاب‌های لغت هست؛ ولی حضرت این جور معنا نمی‌کند. می‌فرماید: "اَلعقل ما عُبِدَ بهِ الرحمن، وَاکتُسِبَ بهِ الجنان" صبغه عملی می‌دهد به آن. می‌گوید عقل را از جهت معنای دانشی و علمی می‌خواهی بدانی، خب کتاب لغت هست؛ برو ببین. اما اگر از نگاه ما می‌خواهی بدانی، عقل آن بنیه و نیرو و قوه‌ای است که با آن می‌توانی به عبادت مشغول بشوی. نه قوه‌ی بدنی، آن بنیه‌ای که تو را وا می‌دارد به تعبّد. خلاف هوا و هوس عمل کردن، آن بنیه را می‌گویند عقل. "وَاکتُسِبَ بهِ الجنان" آن بُنیه‌ای که باعث می‌شود شما جنّت را برای خودت بخری؛ با به کار گیری آن بُنیه اهل بهشت بشوی. یعنی آن بنیه‌ای که تو را از هوا و هوس بازمی‌دارد، به کارهایی که خدا می‌پسندد، وا می‌دارد. آن بنیه را می‌گویند عقل. مثلاً در کتاب الحُجّة، کتاب کافی، کتابُ الفَضل‌العلم، کتابُ الکفرِ و الایمان، کتاب التّوحید، در این کتاب باید از علم توحید سخن گفته بشود دیگر. اما حضرت از علم توحید سخن نمی‌گوید! سبک نگارش و تعلیمات ائمه علیهم‌السلام یک سبک جدیدی در حوزه آموزشی است. یعنی قبل از ظهور و بروز امام باقر و امام صادق و دیگر حضرات که بیاناتشان را فرمایش کردند، یعنی سال‌های ۱۴۰، ۱۴۳ به بعد، که حوزه امام صادق و امام باقر دائر شد، چون قبل از آن بنی امیه کاملاً بسته بودند و هر کس را که ندایی از شیعه و شیعه‌گری از او بر می‌آمد، می‌کشتند. وقتی آن واقعه بین بنی‌امیه و بنی‌عباس پیش آمد، یک فرصتی پیدا شد، امام باقر کلاس‌ها را دائر کرد. به دنبالش امام صادق علیه‌السلام و این مطالبی که به دست ما هست در کتب حدیثی از آن زمان درست شد. همه این مکتوباتی که هست، خصوصاً کتاب کافی. کتاب کافی، "کافٍ لِشیعَتِنا" است. عزیزان بعد از قرآن کتابی بالاتر از کتاب کافی ما نداریم. اگر کتاب‌های دیگر مثل نهج‌البلاغه، صحیفه سجادیه و امثال اینها را علما اَخُ‌القرآن، اُختُ‌القرآن گفتند، آن‌ها هم از این کتابهای اصلی نوشته شده. مثلاً سید رضی رحمة‌الله‌علیه کتاب نهج‌البلاغه را گلچین از کتاب کافی و کتاب‌های دیگر. خطبه ها، نامه‌ها و کلمات قصار بلیغ را جدا کرد و شد نهج البلاغه. اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم و اینها نوشته شد. کتاب اصلی ما شیعیان، کافی است. در کتاب کافی از اول تا آخرش، حالا چند وقتی هست که پانزده جلدی چاپ شده، براساس تصحیح‌ها و تحقیقات جدید زده شده؛ سابقاً هشت جلد بود. دو جلدش اصول کافی بود که در چهار جلد ترجمه شده. خدا رحمت کند مرحوم عموی ما آن دو جلد را ترجمه‌اش را با جلدهای قهوه‌ای رنگ چاپ کرد و به قیمت‌های خیلی پایین ریخت در بازار؛ هفت تومان و هشت تومان. دو جلدش اصول کافی هست، پنج جلدش فروع کافی هست، یک جلدش هم که روضه کافی هست. پنج جلدش فقه است. همه روایات فقهی اصیل را مرحوم "محمد بن یعقوب کلینی"، -مال همین کُلِین نزدیک اینجا هست، آن مسیر قبلی که از اتوبان می‌آمدیم به سمت آب‌باریک و آن‌جاها، کلین در همان مسیر است که بعدش زندان و این‌ها هست.- اهل کلین بوده و از علمای بزرگ زمان بوده، آیت‌الله‌العظمای زمانش بوده؛ یعنی مبداء شیعه است در زمان خودش. از منظر او دین را مردم می‌فهمیدند. ایشان رفتند در بغداد، بیست سال آخر عمرش را در بغداد زندگی کرد و در طول این بیست سال کتاب کافی را جمع کرد. همه نگاه شیعه را از جهت فقهی، اعتقادی و اخلاقی منتسب به روایات اهل‌بیت آن هم روایات مُرّ صحیح جمع‌آوری کرد.

و ما در واقع دینمان را از مرحوم کلینی داریم، دین اطاعتی‌مان را. وگرنه قرآن کلیات و اصول اساسی دین را مطرح کرده، اما تشریحش را کافی شریف جمع‌آوری کرد. مجموع "اصول اَربَعمِائه" یعنی ۴۰۰ رساله‌ای که شاگردان بلاواسطه امام نوشته بودند و کتاب‌های مختلفی که با واسطه، اصحاب ائمه نوشتند، یعنی امام گفته بود، کسی که از امام شنیده بود برای شخص دوم گفت و او نوشت، -که این‌ها را می‌گویند "کتاب"، و آن متن‌هایی که امام فرمایش کرد و فرد شنونده خودش نوشت را می‌گفتند "اصول"، کتاب‌های اصلی- همه این‌ها را جمع کرد. او وقتی وارد بغداد شد عالم اول بود. خیلی از او تقدیر کردند. چون زمان آل‌بویه بود؛ شیعه قدرت داشت. یک خانه خیلی مناسبی برایش جور کردند، مسجدی کنارش درست کردند. آیت‌الله‌العظمی بود دیگر. آن‌جا جایگزین شد و مراجعات داشت. این بیست سال هم سال‌های آخر غیبت صغری است. دو نفر از نواب خاصّه در زمان کلینی زندگی می‌کردند و در بغداد هم بودند، با هم رفیق بودند و ارتباط داشتند. در این بیست ساله کتاب کافی را نوشت. منظورم در این است: از اول کتاب کافی که "کتاب‌ُالعَقل‌ِوالجَهل" هست تا آخر کتاب کافی که "روضه‌ کافی" هست، سرتاسر کتاب با موضوعات مختلف، صبغه عملی دارد. صبغه علمی ندارد. اینکه می‌گویند ائمه علیهم‌السلام آمدند علم را به جای جهل قرار دادند، آن علم با صبغه عملی است نه علم به معنای آگاهی صرف. دانش نیاوردند، دانش را دیگران داشتند. دانش انسان را حرکت نمی‌دهد. خیلی‌ها دانش دارند، تازه از قِبَل دانش‌شان بدتر می‌شوند. یاد می‌گیرند چه‌کار باید بکنند. خیلی‌ها نمی‌دانند، آن‌ها می‌دانند، راه را می‌دانند، می‌توانند سر مردم کلاه بگذارند، چون آگاهند، شنیدید می‌گویند طرف پُرکرده است؟ ملّا است؟ بله، فقط مُلّاست، پُر است! اما عمل یُخدو! [عمل ندارد] این‌ها خیلی خطرناکند، این‌هایی که فقط آگاهی دارند، فقط عالمند. حالا چه در حوزه دین عالم باشند، چه در حوزه دانشگاهی. حضرات معصومین آمدند اعمالی را به ما یاد بدهند که با عقل نمی‌شود فهمید. می‌دانید؟! آن‌هایی را که با عقل می‌شود فهمید را که خب مردم خودشان یاد می‌گیرند. می‌روند درس می‌خوانند، درس می‌دهند، رشد می‌کنند، علم پیش می‌رود و پیش می‌رود. ولی آن‌چیزی که هزاران سال هم اگر بگردی پیدا نمی‌کنی، عقلا جمع شوند نمی‌توانند بفهمند، که قرآن می‌فرماید "ما لَم تَکُن تَعلم" است، اصلاً سنخیتی با تعلیم و تعلّم ندارد و از سنخ آگاهی و علم دانشی نیست، آن را آمدند یاد دادند. امام سجاد سلام‌الله‌علیه در این فراز از طلیعه دعای مکارم اخلاق از خدا عاجزانه طلب می‌کند: "وَ انْتَهِ بِنیّتی إِلَی أَحْسَنِ النِّیاتِ". این "باء" بِنیّتی "باءِ تَعدیه" است، بائی است که القاء می‌کند، یعنی صیرورت دارد. عرض می‌کند خدایا نیت من را تبدیل کن به احسن نیات. منتهی کن به منتهای نیات خوب. نیت به دنبال عمل می‌آید. بعضی‌ها می‌گویند عمل به دنبال نیت می‌آید، نه! انسان‌هایی که اهل عمل هستند نیت‌هایشان رشد می‌کند. یعنی کسانی که می‌خواهند نیت بهتر پیدا کنند، باید عمل بیشتری انجام بدهند، عمل بهتری انجام بدهند. عمل با کیفیت انجام بدهند‌. یک وقت انسان عمل می‌کند برای اینکه دیگران ببینند. نماز می‌خواند، کارهای خوب دینی انجام می‌دهد. ولی ریائاً! خب این نیت، نیت باطلی هست، عمل را هم باطل می‌کند. ببینید عمل مشکلی ندارد، همان نمازی است که دیگران می‌خوانند. امّا نیّتش نیّت ریائی هست. می‌خواهد خودنمایی کند. یادم است یک بنده خدایی در مسجد محل، -هنوز ما قم نرفته بودیم- دیدم آمد مسجد نماز بخواند. من می‌شناختمش. بچه‌محل بود، می‌دانستم اهل این حرف‌ها نیست. حالا شاید خانه‌شان می‌خواند نمی‌دانم. ولی از این کوچه‌ای‌ها بود. اول وقت می‌آمد نماز، صف اول و به یکی از این حاجی‌ها خیلی احترام می‌کرد. خب من تیز شدم ببینم قضیه چیست؟ دیدم می‌خواهد برود خواستگاری دخترش. می‌خواسته توجه او را جلب کند. خب این یک عمل است با این نیت. یک وقت نه انسان عمل می‌کند و می‌داند که شرط صحت عملش نیت درست است. نیت می‌کند خدایا این نماز را می‌خوانم قُربةً اِلی‌الله. اما قُربةً اِلی‌الله را مد نظرش نیست. چون فقها گفتند قُربةً اِلی‌الله، او هم می‌گوید قُربةً اِلی‌الله. ولی دنبال جلب ثواب است. می‌خواهد ثواب ببرد از این کار. یا دنبال این هست که عذاب دامن‌گیرش نشود. می‌گوید نکنیم چوب می‌خوریم بعداً، یا در دنیا زندگی‌مان تیره و تار می‌شود. کما اینکه در آیات و روایات گفتند که اگر مثلاً یک نماز واجب را به جماعت بخوانيد چند برابر ثواب دارد. او هم می‌گوید خب برویم، بخوانیم. این هم نیت بدی نیست. اما خب شاید اَحسن نیّات نباشد. گاهی بعضی‌ها هستن پیرو امیر سلام‌الله‌علیه اند، [در نیت خود به پیشگاه خدا] می‌گویند من طمع به ثواب ندارم، خوف از عقاب هم ندارم، که بخواهم عبادتت کنم. چون اهلیّت عبادت را داری من عبادتت می‌کنم. نه خوفاً لِلعقاب یا مثلاً طَمعاً لِلثّواب. این هم یک نیّت است. نیّت می‌کند که خدایا برای تقرب به تو، برای اینکه قرب و نزدیکی به تو پیدا کنم تابعت می‌شوم. همان کاری که همه آدم‌ها می‌کنند. آن پسره‌ای هم که می‌آمد آن موقع نماز را پیش آن حاجی صف اول می‌خواند، می‌خواست به او تقرب پیدا کند دیگر، می‌خواست به او نزدیک بشود. او این را قبولش کند به دامادی. ما هم به خدا عرض می‌کنیم ما را قبول کن! ما عبادت می‌کنیم تو را "تقرّباً"؛ این کلمه از ریشه قرب با قاف می‌آید. یعنی برای اینکه نزدیک بشویم به تو، الی‌الله؛ به سوی تو نزدیک بشویم. تو ما را بپذیری. تو ما را بپذیری، عبارةٌ اُخری‌ اش این می‌شود: خدایا کارهایی را که از من خواسته‌ای، من گوش می‌دهم، برای اینکه تو محبوب من بشوی، تو دوست من بشوی، من را به عنوان دوست خودت قبول کنی، دوطرفه، هم شما محبوب من بشوی، هم من را به عنوان محبوب خودت قبول کنی. این هم یک نیّت است. اگر انسان بتواند نیّاتش را با عملش پیش ببرد، استفاده بهینه کرده از زندگی‌اش. اما چه‌جور می‌شود که نیّت را بالا ببریم؟ از حد دانی به حد عالی ببریم؟ از حد پایین به بالا ببریم؟ با عمل، این یعنی چه؟! این طوری که دور پیش می‌آید! ما عمل می‌کنیم به نیّت درست، آن وقت عمل‌مان درست می‌شود. چه‌طور می‌شود عمل کنیم تا نیّت را درست کنیم؟! ببینید؛ گاهی شرط صحت عمل، نیت قرار می‌گیرد، مثل نماز. اگر بدون نیت نماز بخوانی نمازت صحیح نیست. شرط صحیح بودن این است که اول نیّت کنی. بحث سر این نیست، بحث سر این است که چطوری ما ترفیع بدهیم، ارتقا بدهیم نیتمان را؟ با رشد ایمان؛ ایمان هرچه بالا برود نیّت‌ها فراتر می‌رود، ترفیع پیدا می‌کند. رشد ایمان منوط به عمل است. به نیّت و ذهن و این‌ها نیست. هرچه انسان عمل‌هایش را کیفی‌تر انجام بدهد، ایمانش قوی‌تر می‌شود، ایمان که قوی‌تر می‌شود، نیّت‌ها را می‌تواند تبدیل کند به نیّت‌های بهتر و والاتر. خدا را قسم می‌دهیم به حق خودش و همه ملائکه مقربینش، انبیاء عظامش، خاصّه خاتم انبیا، و اوصیاء گرام آن بزرگوار، ما بتوانیم با عمل خودمان‌ و با رفتار خودمان، با سبک فکر صحیح خودمان، ایمانمان را ارتقا داده و نیّتمان را به احسن نیّات تبديل کنیم، به برکت صلوات بر محمّد و آل محمّد. اللهم‌صل‌ِّعلی‌محمّدوآل‌محمّدوعَجِّل‌فرجَهم

🔸روش کسب مکارم اخلاق در کلام امام سجاد(ع) 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔸داستان نگاه محبت امیز آیت الله خوشوقت به یک جوان که به ازدواج او منتهی شد 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔻جلسه هشتاد و چهارم ادامه شرح دعای بیستم؛ فراز ششم: اللَّهُمَّ لَا تَدَعْ خَصْلَةً تُعَابُ مِنِّي إِلَّا أَصْلَحْتَهَا ، وَ لَا عَائِبَةً أُوَنَّبُ بِهَا إِلَّا حَسَّنْتَهَا ، وَ لَا أُكْرُومَةً فِيَّ نَاقِصَةً إِلَّا أَتْمَمْتَهَا شب ششم ماه مبارک رمضان ۱۴۴۳ 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔸آیا ظهور حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف نزدیک است؟ 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔻جلسه هشتاد چهارم/ پرسش و پاسخ انتهای جلسه شب ششم ماه مبارک ۱۴۴۳ متن سئوالات: 🔸خانم خانه داری که همسرشون در کارهای منزل کمک و همراهیشون نمیکنند و ایشون هم دلخور هستند، برای همراهی و کمک همسرشون راهنمایی خواستند 🔸تکلیف فرزند در خانواده ای که پدر به فرزند توهین میکند و سطح فکری و فرهنگی پدر از فرزندشون پایین تر هست، چه میباشد؟ آیا دوری از والدین برای فرزند عقوبت دارد؟ 🔸راه کنترل زبان در بزنگاه ها چیست؟ 🔸پسری قبلا ازدواج ناموفق داشته، چگونه همسر خوب و مناسبی برایش انتخاب کنند و راه افزایش درآمد برای این پسر چیست؟ 🔸ضرورت استخاره در ازدواج؟ 🔸ادب قرائت قرآن؟ 🔸ظهور حضرت حجت اروحنا فداه را چقدر نزدیک می‌بینید؟ 🔸تحقق چه اهدافی در پایان ماه مبارک به منزله بهره بردن از این ماه میباشد؟ 🔸برای حفظ آسان قرآن فرزندان 8 و 10 ساله چه تدبیری بيانديشند؟ 🔸کارمند هستند و برای جلوگیری از اینکه در محل کارشون با شرایط نامناسب به موقعیت نامناسب منتقل نشوند چه کنند؟ 🔸مراجعه به دعانویس برای افزایش رزق و روزی آیا درست هست؟ 🔸سن مناسب برای ازدواج شخص طلبه؟ 🔸روش کنترل زبان چیست؟ 🔸بهترین دعا و درخواست از خداوند چیست؟ 🔸تکلیف انسان در مورد کار در محیط مختلطی که خانم ها رعایت شرعیات را نمیکنند؟ 🔸در روایت شریف فرموده شده که انسان گاهی چنان به نماز و روزه انسان میگیرد که اگر آنها راترک گوید احساس ترس میکند، و گفتند که من این حالت را دارم و احساس میکنم اخلاصم از این جهت کم میباشد لطفا راهنمایی بفرمایید 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔻شرح صحیفه سجادیه - دعای بیستم - جلسه پنجم - "خلوص نیت" 🔸 جلسه هفتاد و پنجم ۱۵ بهمن ۱۴۰۰ 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

استاد بنایی کاشی | شرح صحیفه سجادیه - دعای بیستم - قسمت پنجم - خلوص نیت ﴿۱﴾ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلی محمَّد وآله، وَ بَلِّغ بِایمانی أَکمَلَ الإِیمان، وَاجعَل یقینی أَفضَلَ الیقین، وَانتَهِ بِنیّتی إِلی أَحسَنِ النِّیات، وَ بِعَملی إِلی أَحسَنِ الأَعمال. ﴿۲﴾ اللَّهمَّ وَفِّر بِلُطفِكَ نِيَّتي، وصَحِّح بِما عِندكَ يَقِيني، وَاستَصلِح بِقُدرَتِكَ مَافَسَدَ مِنّي. امام‌الساجدین سلام‌الله‌علیه در دعای بیستم قسمتی از بایدهای عملی و آنچه مربوط به نیّات انسان را تشکیل می‌دهد مطرح می‌فرمایند و در راستای کسب بهترین‌ها از اعمال و نیّات ما را ترغیب می‌فرمایند. در بین بزرگان و علما از صدر زمان اجتهاد و تَفقُّه اجتهادی تا زمان ما، این بحث هست که آیا اعمال که باید با نیت و نیت تقرب باشد، اگر همراه تقرب در دل انسان نیت‌های دیگری هم باشد، آیا این مُبطل عبادت انسان هست یا خیر؟ در این راستا، صحبت‌های زیادی بین بزرگان و علما عنوان شده. بعضی قائل به این هستند که عمل باید حتماً همراه با اخلاص باشد. اینکه شرط صحت عمل نیت هست، وقتی از شرع مقدس سوال می‌کنیم که نیت یعنی چه؟ پاسخ می‌دهند یعنی عمل عبادی را قربةًالی‌الله انجام بدهیم. به قصد تقرّب، به قصد کسب نزدیکی به خدا، این عمل وسيله و ابزاری بشود برای اینکه به خدا انسان نزديک بشود. یا به عبارت بهتر، این عمل من و این تبعیت من از خدای متعال، اشاره به این باشد که خدایا من می‌خواهم به شما نزدیک بشوم و محبت شما را در قلبم هرچه بیشتر قرار بدهم. شما بشوی محبوب و من را هم به عنوان محبوب خودتان قرار بدهی. حالا برای مثال اگر کنار این قرار باشد قصد ثواب هم باشد، یا فرار از عقاب هم باشد، برای دفع ضرر و کسب منفعت باشد. مثلاً اگر این عبادت را انجام دهیم این قدر ثواب دارد، یا اگر انجام ندهیم، مثلاً در دنیا زندگی‌مان تیره و تار می‌شود چون رحمت خدا یا نظر لطف خدا از سرمان برداشته می‌شود و در آخرت هم جهنم نصیب ما می‌شود. در کنار آن قرب الهی، نیت ثواب هم باشد یا نیت فرار از جهنم و زندگی بد قرار داده بشود. این آیا مثل همان عملی می‌ماند که ریائاً انسان انجام بدهد؟ اگر کسی نماز بخواند یا عبادتی انجام بدهد برای نشان دادن این عبادتش به دیگران، -که به آن می‌گویند ریا- مسلّم همه می‌گویند باطل است. این عبادت، عبادت الهی نیست و باطل هست. آیا کسی که در کنار نیت تقرب به خدا و نزدیک شدن به خدا، نیت ثواب و فرار از عقاب هم دارد، نیتش خراب می‌شود یا خیر؟ اینجا علما دو گروه شدند: یک گروه می‌گویند که نیتش خراب است، امثال سیدبن‌طاووس رضوان‌الله تعالی علیه و کسانی که تابع ایشان هستند و تعدادشان هم کم نیست، می‌گویند که این عمل، عمل باطل است. حتی جناب فخر راضی در تفسیر کبیر خودش، در همان ابتدا در تفسیر سوره حمد دارد که اجماع داریم بر بطلان چنین نیتی. می‌خواهد بگوید که همه علمای واقف به حقانیت دین قائلند که نیت باید نیت تقرب باشد ولاغیر. این یک قول هست، یک قول هم این هست که نه، خداوند متعال نه تنها چنین نیتی را باطل نمی‌کند، بلکه توأم هست، هم تقرب و هم کسب ثواب و دفع عقاب. بلکه این را در قرآن هم در جاهایی عنوان کرده. مثلاً در قضیه حضرت زکریا علیه‌السلام وقتی با همسرشان که نازا بود، حضرت مریم سلام‌الله‌علیها را نگاه کردند دیدند چه فرزند خوبی خدا به او داده، زکریا هم که دیگر سنش بالا رفته بود و خانم نازایش همین‌طور و بدون بچه بودند، از خدا طلب فرزند کرد، دارد در قرآن: "فَاستَجَبنا لَهُ و وَهَبنا لَهُ يَحيىٰ وأَصلَحنا لَهُ زَوجَه" وقتی طلب کرد فرزندی خدایا به ما بده و از دلش آرزو کرد، خدا هم کار را اصلاح کرد برای زکریا و زوجه‌اش که نازا بود، کاری کرد که بچه‌دار بشوند. از نازایی درآمد. "إِنَّهُم كانوا يُسارِعونَ في الخَيراتِ وَ يَدعونَنا رَغَبًا ورَهَبا" کأنّ دلیل می‌آورد. علت اینکه ما استجابت کردیم خواسته ذکریای پیرمرد را، و خانمش که پیرزنی بود اما از جوانی نازا بود، کارشان را اصلاح کردیم، فرزندی به نام یحیی به ایشان دادیم. چرا؟ چون "یُسارعونَ فی‌الخَیرات" در خیر از هم سرعت می‌گرفتند و همّ و غمّ‌شان این بود که کارهای خداپسندانه انجام بدهند. شاهد مثال اینجا هست: "رَغَباً و رَهَباً وکانوا لنا خاشعین" دنبال این بودند که این اعمالِ خیر زیادی که انجام می‌دهند، رَغَباً باشد، رغبت داشتند به ثواب الهی، و رَهَباً باشد، برای رهایی از بدی‌ها و رهایی از عقاب، این سرعت در خیرات را داشتند. اینجا قرآن تصریح می‌کند که حضرت زکریا و خانمش به‌واسطه اینکه کارهای خیر را زیاد انجام می‌دادند، امیدشان این بود که خدا به آنها خیر برساند و دفع ضرّ و ضرر و شر را برایشان داشته باشد. امثال این جور آیات را که بازهم در قرآن هست، دلیل می‌گیرند بر اینکه عیبی ندارد اگر کسی قصد قربت بکند به زبان، ولی ته دلش هم کسب ثواب یا دفع ضرر و عقاب وجود داشته باشد. این هم یک قول است.

امام سجاد سلام‌الله‌علیه در عین حال که به این بحث ها به ظاهر نمی‌پردازد، ولی بادقت وقتی نگاه می‌کنیم می‌بینیم همین را دارند مطرح می‌فرمایند که خدایا درست است یک انسان تازه به اسلام رسیده و انسانی تازه به دنبال کسب ایمان هست، قرار هست که فقط قصد قربت داشته باشد و واجب هم هست در نیتش این را اراده کند که خدایا این دو رکعت نماز را، این عمل عبادی را و هر عمل عبادی‌ای که انجام می‌دهم قربةًالی‌الله باشد، برای نزدیک شدن به توی خدا باشد. اما در دلش شاید چیزهای دیگری باشد. به غیر از ریا و خودنمایی امکان دارد که مسائلی مثل کسب ثواب، دفع عقاب و امثال این‌ها مورد نظرش باشد؛ شما این لطف را در حق ما قرار بده که هم ایمان‌مان را کامل کن و هم یقی‌مان را بهترین یقین‌ها قرار بده و هم نیات‌مان را بهترین نیات قرار بده و عملمان را هم بهترین اعمال قرار بده. یا در بند بعدی می‌فرماید: بارخدایا "وَفِّرْ بِلُطْفِكَ نِيَّتِی" نیت من را تمام قرار بده، کامل قرار بده. شاید حضرت به همین مطلب اشاره دارد که خدایا نیات ما را صددرصد و به‌طور کامل و تمام برای خودت قرار بده. از آن مسئله کسب ثواب که یک‌جور تجارت به حساب می‌آید، انگار انسان با خدا دارد معامله می‌کند، تجارت می‌کند برای اجر و تجارت این عمل را انجام می‌دهد یا به جهت خوف از ضرر، برای فرار از ضررهای دنیوی و اخروی عمل را انجام می‌دهد. نه فقط برای رسیدن به تو. این هست در وجود انسان ها. تو خودت به لطفت و به احسانت و به خداییت و خوبی‌هایی که کاملترین خوبی‌ها در وجود توی خداست، این لطف را در حق ما قرار بده و نیت ما را فقط خودت قرار بده. این نشان می‌دهد که اگرچه فخر راضی می‌گوید اجماع علماست که به غیر از نیت قربت عمل باطل هست، یا سید بن طاووس آن عالم ربانی، شخصیتی که علامه طباطبایی فرمایش کرده بودند در میان عرفای عملی و عارفان حقیقی اسلام یکی از شاه بیت‌ها و بهترین‌ها سیدبن طاووس است. خب سیدبن طاووس اگرچه می‌فرماید: یک چنین نیتی که ممزوج باشد با کسب ثواب و دفع  عقاب، باطل است ولذا عمل باطل می‌شود، خدای متعال این اجازه را داده که ما در راستای کسب چنین نیتی به مشکل نیفتیم. اما به سمت و سوی این نیت سیر کنیم و دنبال کنیم کارهایمان را که ان‌شاءالله برسیم به یک چنین نیتی. اما آنچه که در اختیار ماست، همین مقدار است. خدا باید لطف کند، خدا باید توفیق بدهد، وفق قرار بدهد کار ما را تا بتوانیم نیت‌هایمان را صاف کنیم و به سلم و سلامت عمل با نیت صددرصد داشته باشیم؛ لذا از جمله کارهای لازم و واجب هر مسلمانی این هست: هرچه زمان می‌گذرد و عبادت انجام می‌دهیم، عبادت‌هایمان را سوق بدهیم به این سمت و سو که فقط برای خدا باشد، حتی کسب ثواب و دفع عقاب را خدای متعال کم‌کم از نیت‌هایمان پاک کند و تقرب خودش را به طور کامل در نیات‌مان قرار بده و عملمان را به اصطلاح خالص کند. این را ما می‌گویند اخلاص؛ اخلاص یعنی خلاص شدن از نیت‌های غیر کسب محبت الهی، غیر تقرب کامل. از شائبه‌ها دور بشویم، نه تنها از ریا که باطل کننده است به قول همه فقها و علما و بزرگان شیعه و سنی؛ این که سر جای خودش است. خدا لطف کند نیت های مارا فقط تقرب الهی قرار بدهد. این دعایی هست که همه ما باید همیشه مد نظر داشته باشیم و همه عباداتمان را، در هر لحظه عبادتی بعد عبادت، آن رنگ خوش‌رنگ اخلاص و خلوص عبادت را به نیت‌هایمان بدهیم. به برکت صلوات بر محمّد و آل محمّد. اللّهم صل‌ِّعلی محمَّدوآل‌ِمحمَّد وعجِّل‌فرجهم

🔸ترک گناه تنها راه کسب اخلاص 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔻هیئت میثم تمار، جلسه ویژه بانوان "زن طراز جبهه مقاومت، پیشرو در تقوا و الگوی نمونه همسری و مادری" 🔻برگزاری محفل ختم صلوات و قرائت حدیث شریف کساء ▪️زمان: چهارشنبه ۱۴۰۳/۰۸/۰۲ ساعت ۱۶ الی ۱۸ 🔻مکان: قزوین، بلوار غدیر، روبروی دانشگاه بین‌المللی امام‌خمینی، انتهای خیابان ائمه اطهار، خیابان کمیل، کوچه عرفان هفتم پلاک ۱۹ آدرس اینستاگرام: meysamtammar_qz.ir @meysamtammar_qz

🔸با حسادت دیگران چطور برخورد کنیم؟ 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔻جلسه هشتاد و پنجم ادامه شرح دعای بیستم صحیفه سجادیه؛ فراز هفتم (قسمت اول): ﴿7﴾ وَ أَبْدِلْنِي مِنْ بِغْضَةِ أَهْلِ الشَّنَآنِ الْمحَبَّةَ ، وَ مِنْ حَسَدِ أَهْلِ الْبَغْيِ الْمَوَدَّةَ ، وَ مِنْ ظِنَّةِ أَهْلِ الصَّلَاحِ الثِّقَةَ ، شب هفتم ماه مبارک رمضان ۱۴۴۳ 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔸توصیه به خانم های باردار برای داشتن فرزندان صالح ۱ 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی #خانواده @meysamtammar_qz

🔸زمانی که مرجع تقلید عملی را مباح میدانند مثل موسیقی و استاد اخلاق همان عمل را نهی میکنند تکلیف چیست؟ 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔸راه افزایش تمرکز و حافظه برای درس خواندن 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی #طلاب_بشنوند @meysamtammar_qz

🔻راه تحقق حاجات معنوی 🔸برای رفع بلا و شر باید دعا کنیم 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz

🔸کیفیت خواندن دعاهای صحیفه سجادیه و مفاتیح الجنان چگونه باشد؟ 🔹در کلام استاد بنایی‌کاشی @meysamtammar_qz