بعضی وقتا دلم میخواد بهت بگم به ماه نگاه کنی ولی تو که آدم ماه ندیده‌ ای نیستی. بعضی وقتا دوست دارم جلوی جمع ازم دفاع کنی ولی من که ادم بی دست و پایی نیستم. بعضی وقتا نیاز دارم تو بغلت گریه کنم ولی ما که نمیخوایم داستان رو هندی کنیم. بعضی وقتا... ولش کن. ما که ادم های عاقلی هستیم.

چند نفر تو مدرسمون هستن که من مطمئنم از پینترست فرار کردن.

کاش یه آپشنی بود که موقع خواب بتونی مغزتو در بیاری بندازی یه گوشه، که کمتر فکر کنه و حرف بزنه که بتونی یکم بخوابی‌.

همش شدم تکرار. تکرار، تکرار، تکرار، تکرار همه روزام؟ همه حرفام؟ همه رفتارات؟ تکراری تر از درس اول روانشناسی بدیهی تر از مسئله ی شناخت غمگین تر از باران غروب جمعه سیاه تر از سیاهچاله های فضایی خسته کننده تر از کلاس محیط زیست.