اینجوری بگم که وقتی بین جمعیت نگاهش میکردم ، همه فضا سیاه سفید بود و فقط اونو رنگی میدیدم.

"حتی اگر نباشم چشم‌هایم نگاهت را می‌یابند و دوست‌ داشتنم از همه‌ی مسیرها عبور می‌کند تا تو را ببوسد." نگاهت می‌کنم و لبخند می‌زنم جیب‌هایت از خونِ من پر شده و لبخند‌های من از گلوله‌ها سه بار شلیک می‌شود توی سرم: دوستت دارم! دوستت دارم! دوستت دارم! نگاهم می‌کنی و لبخند می‌زنی نگاهم می‌کنی اما‌ چشم‌هایت بسته است لحاف را به دور خودت می‌پیچی می‌گویی فقط می‌خواهی بخوابی مثلِ همیشه اما کمی بیش‌تر. وقتی از اتاق بیرون می‌آیی حسابی مرده‌ای بعد با پیراهنی سفید کنارم چای می‌نوشی. می‌بوسمت؛ بارها و بارها. دهانت پر از خون می‌شود می‌گویی مرگ را دوست نداری و تجزیه شدن را. می‌گویم عاشقت هستم و این بار با هم می‌میریم. دکمه‌های پیراهنت را باز می‌کنم جنازه‌ات را از تنت بیرون می‌کشم و خودت را به آغوش می‌کشم؛ خودت همیشه دوست داشتنی‌تر بوده‌ای. "حتی اگر نباشی چشم‌هایم در همه‌ی نگاه‌ها تو را جست و جو می‌‌کنند و با تماشای هر بوسه‌‌ای دوست داشتنِ تو را به یاد می‌آورند."

خوشحال ترینم، غمگین ترین.

بی پناه که شدی صدایش کن او حسینِ «وِتْرَ الْمَوْتُورَ» است ؛ میداند تک و تنها شدن یعنی چه و در آغوشت میگیرد.

من عوض شدم ولی، تو حسینِ بچگیمی.

کاش آدم بهتری بودم.

چشما دریچه ی روح به دنیای خاکستری ان✨️.

چشم‌ ها. امان از چشم هات.

موقع حرف زدن باهات یا حتی شنیدن اسمت، هیچکس نمیتونه لبخند عمیقم و یا برق توی چشممُ جمع کنه.