إنا لله و إنا إلیه راجعون در پی هتاکی به ساحت مقدس ائمه علیهم السلام از جانب فردی معلوم الحال (گرگ گیج) قلوب شیعیان جریحه دار شد، و علماء و خطباء شیعه با پاسخ های مختلف علمی خواستار برخورد قاطع با این فرد هتاک و خائن به اسلام شدند. اما نکته قابل توجه این که در این میان کوچک ترین واکنشی از جانب عارف صوفیان عمامه به سر ندیدیم! چرا؟ ◀️ واضح است: مکاتب عرفانی خود را صلح کل می دانند و معمولا با هیچ کس غیر از عرفان های هم عرض خود دشمنی نمی کنند و از طرفی مذهب را قشر و پوسته می انگارند لذا وهابی و صهیونیزم و شیعه و غیر شیعه نزد ایشان تفاوتی ندارد. عرفا از بدو پیدایش سرسختانه به پلورالیسم دینی (تکثر گرایی) معتقد بودند و تمام ادیان و مذاهب را صواب فرض کرده و همه آنها را راه های گوناگون به حقیقت می دانستند که در هر زمانی می توان یکی از این مذاهب و شرایع را برگزید (الطرق إلی الله بعدد انفاس الخلائق - به تعداد آدم ها راه هست برای رسیدن به خدا!!). به دنبال آنها تیره فکران معاصر نیز تمام ادیان و مذاهب را بر حق دانسته و پیروی از هرکدام را موجب نجات می دانند! همچنانکه پدر عرفان اسلامی🤐 #ابن_عربی می گوید: عقد الخلائق فی الاله عقائدا و انا اعتقدت جمیع ما عقدوه و یا شمس تبریزی که از نظر او گبر و يهود و ترسا و كافر و ملحد و مسلمان همه یکسان هستند و بغض و كينه و كراهت و خشم و انزجار، با هيچ مذهب و ملتي نداشت. ( مولوی نامه جلال الدین همایی، ص 41) و نمونه های متعدد دیگر تمام فرقه ها، ساختار و نظامی ایدئولوژیک دارند و تصوف مدعی آزاد اندیشی و پلورالیسم دینی و صلح کل و عدم تعصب ورزی بر بینش هاست. حاصل این تفکر فرقه های صوفیانه چه نتیجه ای دارد؟ "بی غیرتی دینی" . پ ن: 🎥 یوسف مردانی شیخ المشایخ فرقه گنابادیه: منتقدین مذاهب مانند حیوان هار اند!! عرفان و تصوف بالاتر از این حرف هاست!! که این چه دینی دارد این مذهبی دارد! یهودیه! زرتشتیه! کلیمیه!! #صوفی #عرفان #صوفیه

⭕️ نمونه ای از اعتقادات شاعرانه: داستان کُفر آمیز و ساختگی موسی و شبان در مثنوی مولوی ♨️ #مولوی علاوه بر دروغی که در این داستان به خداوند متعال و پیامبر اولوالعزمش بسته است، با ترویج این منطق باطل و نظایر آن که هر کس با زبان و روش اختراعی خودش می‌تواند خدا را عبادت کند و التزام به دین و پیروی از دستورات فرستادگان الهی و معصومین علیهم‌السلام نیازی نیست، جمع کثیری را تاکنون به انحراف کشانده است! 🔹تعجب نکنید اگر بگویم: شعر، از مهمترین منابع اعتقادی مردم، اعم از عوام و خواص، است ! عموما مردم بیش از اینکه دنبال دلیل عقلی و روایی باشند، در جستجوی بیتی شاعرانه برای اعتقادات و اعمال خود هستند. از کارشناس های مذهبی رسانه ها گرفته تا بسیاری از خطبای محترم، بعد از ذکر یک مبحث دینی، چند شعر از حافظ و مولوی را چاشنی آن کرده تا به حساب خودشان، سخنشان مستند و مدلل شده باشد! به همین جهت گاه مشاهده می شود که اعتقادات آن ها نیز شاعرانه است. و توحید در زبان شعر، بهتر از این نمی شود: تو كجايى تا شوم من چاكرت تا شپش جويم من از پيراهنت (مولوی-موسی و شبان) البته عملکرد خواص (روحانیون) خطرناک تر از عوام است زیرا آن ها بعد از مطرح کردن شعر، سعی دارند آن را جاهلانه یا عامدانه به معصومین نسبت داده یا آیات قرآن را با آن تطبیق دهند. چند عالم دینی برایتان نام ببرم که شعر احمد شوقی مصری را به سیدالشهدا علیه السلام نسبت داده اند که می گوید: قف دون رأیک فی الحیاة مجاهداً . إنّ الحیاة عقیدة و جهاد . همچنین است ماجرای "کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا" که در تضاد صریح با روایات لا یوم کیومک یا ابا عبدالله است! اما حتی برخی بزرگان ما با استناد به این شعر، ساعت ها برایمان سخنرانی کرده و کتاب نوشته اند! این مساله از بزرگترین آفات حوزه دین شناسی است و باید فکری به حال آن کرد. 🔷اما چرا زبان شعر نباید وارد حوزه شریعت شود؟ زبان شعر، زبان غلو و استعاره و بزرگ نمایی است. هرچه این درشت گویی ها و افراط ها بیشتر باشد، شعر شاعر مقبول تر و خود شاعر زبردست تر شمرده می شود. درحالیکه لسان دین و شریعت هیچ گونه مجاز و کنایه و استعاره گویی را بر نمی تابد و یک سر سوزن بالا و پایین کردن عبارات، موجب انحراف اعتقادی و عملی و به تبع، شقاوت اخروی می شود. زبان شعر در طول تاریخ اسلام، در قبضه صوفیان بوده است به طوری که می تواند آن را لسان اختصاصی صوفیان محسوب کرد. (گرچه شعرای غیر #صوفی مانند فردوسی هم کم نداریم) علتش هم این است که عارف مدعی چشیدن حقایق و معارف با ابزار شهود است و امر چشیدنی و خیال انگیز را هیچگاه نمی توان در قالب الفاظ و محسوسات درآورد لذا هرچه جملات به تخیل نزدیک تر بوده و از عالم حس بیشتر فاصله پیدا کند، به چشیدنی ها نزدیک تر می شود.🔥 #عرفان #صوفیه

🔥ابن عربی در کتاب الفتوحات المکیة در مورد #شیعه می نویسد : رجبیون گروهی از رجال الله هستند که در هر زمان چهل نفر از آنان وجود دارند. عدد آنان نه کم می شود و نه زیاد. آنان قائم به عظمت الهی هستند. آنان رکن افرادند. آنان ارباب قول ثقیل در آیه شریفه : إِنَّا سَنُلْقِي عَلَيكَ قَوْلًا ثَقِيلًا (المزمل/5) می باشند. یکی از آنان را ملاقات کردم ، آن کس را که من دیدم باطن شیعیان رافضی را کشف کرده بود ، آنان را به صورت خوک می دید. هر گاه به یکی از آنان می گذشت و او را به صورت خوک می دید و میگفت : تو شیعه رافضی هستی توبه کن ! منبع : الفتوحات المکیة ، تالیف ابن عربی ، جلد 2 ، صفحه 11 #عرفان #صوفی #صوفیه #ابن_عربی