⚡ خطای راهبردی یک بیانیه 🔹 روز گذشته بیانیه‌ای با امضای «انجمن محققان و مدرسان روحانی اصفهان و مجمع مدرسین و محققین حوزه علمیه قم» صادر شد که متاسفانه دارای اشکالات فاحش تحلیلی و فکری بود. در این بیانیه ظاهرا ضمن برشمردن برخی از مسائل جامعه، راه‌حل‌هایی برای حاکمیت ارائه شده‌است که از جهات مختلفی قابل تامل است: 🔸 در بیانیه فوق مسائل مختلف اقتصادی و روابط بین‌الملل و تحریم‌ها از مشکلات اصلی مردم عنوان شده‌است. در حالی که بخش عمده‌ی این مشکلات محصول بی‌توجهی به ظرفیت‌های داخلی کشور در هشت‌سال دوره ریاست‌جمهوری مورد حمایت قاطع این دو تشکل حوزوی بوده‌است. اگرچه ممکن است مردم عادی ظاهرا تمامی این مشکلات را از سوی حاکمیت می‌دانند اما یک تشکل سیاسی چنانچه بدون ارائه‌ی دلائل و زمینه‌های شکل‌گیری مشکلات - که خود او سهم جدی در تشدید آن داشته - تنها اقدام به انتقاد کند، عملا سطح خود را در حد توده‌های عادی مردم تعریف کرده‌است. 🔸 نکته اصلی در بیانیه فوق بی‌توجهی مطلق به تلاش و نقشه‌ی دشمنان در ایجاد آشوب و ناامنی در کشور است. به زعم نویسندگان، علت تمامی حواث تلخی که در روزهای اخیر شاهد آن بوده‌ایم از جانب حاکمیت بوده‌است و رسانه‌های معاند، سرویس‌های امنیتی و اطلاعاتی و اشخاص و گروه‌های آموزش دیده‌ی تروریستی و آشوبگر هیچ نقشی در این بحران نداشته‌اند. حادثه‌‌ی غم‌بار تروریسی حمله به حرم شاه چراغ(ع) مصداق بارز این حرکت برنامه‌ریزی شده‌‌ی تروریستی بوده‌است. در روزهای اخیر بخشی از افراد بازداشت‌شد‌ه‌ی اغتشاشات، صریحا به تحریک و حمایت مالی عوامل خارجی اشاره کرده‌اند و گذشته از همه‌ی این مسائل هر بیننده‌ی منصفی شاهد تبلیغات وسیع رسانه‌های معاند برای ایجاد آشوب در کشور است. حال چگونه است که بیانیه‌ای به بهانه‌ی این اتفاقات نگاشته شود و به زوایای مهم این رخداد یعنی دخالت رسانه‌ها و قدرت‌های معاند خارجی هیچ اشاره‌ای نداشته باشد. 🔸 در این بیانیه هیچ نام و نشانی از اغتشاشات خیابانی وجود ندارد! اغتشاشاتی که امنیت جامعه را هدف قرار داده‌است در حالی که تمامی زمینه‌های رشد و توسعه‌ی یک کشور ذیل امنیت آن جامعه تعریف می‌شود. تفکیک بین اعتراض و اغتشاش مهمترین مولفه‌ی نقد سازنده و منصفانه است و چنانچه هیچ خط فاصلی بین این مقوله‌ی مهم وجود نداشته باشد نباید انتظار داشت جامعه مخاطب این نقد را منصفانه ارزیابی کند. در نگاهی دیگر و با روشن شدن خط خطرناک اغتشاشات در کشور به جرأت می‌توان گفت عدم تفکیک این دو امر ممکن است به حمایت از آشوب نیز منجر شود! 🔸 قطعا کشورما مشکلات مختلفی در زمینه‌های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی دارد و سال‌هاست که دلسوزان کشور و انقلاب به طرق مختلف سعی کرده‌اند نقدهای جدی خود را ارائه دهند. بعد از این هم تصمیم‌گیران مختلف از جمله متولیان فرهنگی و اجتماعی و رسانه‌ای باید در عملکرد گذشته‌ی خود تامل و تغییرات جدی داشته باشند و رویکرد تعامل با عموم مردم و افکار عمومی را تغییر دهند. اما خطابات و نامه‌هایی که ابتدائی‌ترین انصاف در تحلیل و ارزیابی را رعایت نکرده‌است و نتیجه‌ی آن زیرسوال بردن حاکمیت و چه‌بسا همراهی با خط بحران و آشوب در کشور است عملا جایی برای دیدن و توجه ندارد. 🔻🔻🔻 @mobahesat

⚡️حجت‌الاسلام دکتر رنجبر می‌گوید حرکتی شروع شده‌است تا فضلا و اساتید حوزوی با هدف مشاوره و روانکاوی سیاسی و اجتماعی و ...با معترضین بازداشت‌شده دیدار و گفت‌وگو داشته باشند. 🔻🔻🔻 @mobahesat

⚡️گذری بر تدوین متون درسی در دهه هفتاد 🔹استاد رضا مختاری مدیر مرکز تدوین متون درسی در دهه هفتاد معتقد است برای تدوین متون درسی جدید باید از بهترین اساتید هر رشته مشورت گرفته شود و تاکید می‌کند این جایگزینی با دستور و بخشنامه امکان‌پذیر نیست 🔸مشاهده فیلم کامل گفت‌وگو👇👇 https://www.aparat.com/v/UT43H 🔻🔻🔻 @mobahesat

⚡ خوانش و راهکارهای حوزویان برای اعتراض/1 🔹 حجت‌الاسلام دکتر مهدی شجریان عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی: نیازمند اصلاح حقیقی نگاه مسئولان به جایگاه «مردم» هستیم/ حوزویان باید میدان‌دار اعتراض به مشکلات در جامعه اسلامی باشند 🔹 این‌که چرا حاکمیت اقدام مشخصی برای شکل‌گیری اعتراضات به نحو قانونی و به نحو مدنی انجام نداده است به نظرم ریشه در چند عامل دارد: - یک عامل که به عنوان اولین عامل از آن یاد می‌کنم غلبه‌ی نگاهی است که نقش مردم را در حاکمیت اسلامی، یک نقشه حاشیه‌ای می‌داند .مستحضر هستید در باب جایگاه مردم در حاکمیت اسلامی ما نظریات مختلفی داریم که این نظریات را می‌توان در یک طیف دسته‌بندی کرد. در یک طرف این طیف نظریه‌پردازانی هستند که کمترین درجه‌ی اعتبار را برای این جایگاه قائل هستند و در حد یک مقبولیت سطحی حضور مردم را لازم می‌دانند و بیش از این نه. اما در یک طرف دیگر این طیف ـ که بسیاری از نظریه‌پردازان دیدگاه حضرت امام(ره) و مقام معظم رهبری(حفظه الله) را در همین طرف طیف قرار می‌‌دهند - نقش مردم بسیار بسیار پررنگ است و این نقش تا مرز مشروعیت نظام اسلامی پیش می‌رود - عامل دومی که وجود دارد باور به بی‌نیازی از به رسمیت بخشیدن مقوله‌ی اعتراضات است. من کمابیش در اظهارات برخی از مسئولین به صورت صریح و غیرصریح هم این را دیده‌ام. اعتقاد این آقایان این است که اگر ما برای مقوله‌ی اعتراضات به صورت رسمی، قانون پیش‌بینی کنیم و ساختارسازی کنیم، یک کار بیهوده است و یک کاری است که حاکمیت و نظام اسلامی به آن نیازی ندارد. - عامل سومی که در اینجا می‌توانم مطرح کنم باور به امنیتی شدن رسمیت‌بخشی به اعتراضات است. ممکن است برخی از بزرگان و مسئولین ما تصور کنند که ما اگر بخواهیم مقوله‌ی اعتراضات را در جامعه به رسمیت بشناسیم و برای آن سازوکاری تعیین کنیم این مسئله با اعتراض شروع می‌شود ولی به اغتشاش، خرابکاری و ضربه به اصل نظام منجر خواهد شد. - عامل چهارمی که به ذهن حقیر می‌رسد مسئله‌ی انسداد سیاسی و به صورت مشخص افول حزب‌گرایی است که ما در ساختار سیاسی‌مان کمابیش داریم و در بخش‌هایی از بدنه‌ی حاکمیت متأسفانه این را می‌بینیم. - عامل پنجمی که در اینجا به ذهن بنده می‌رسد یک نحوه‌ی مقدس‌پنداری افراطی در خصوص نظام اسلامی است. بعضی از مسئولین ما در انگاره‌ی خودشان نظام اسلامی را در حدی از تقدس و در هاله‌ی غلیظی از تقدس قرار داده‌اند که به صورت طبیعی لازمه‌ی حضور در این هاله‌ی تقدس عدم امکان اعتراض و انتقاد است. 🔹 حوزویان در سه بخش باید تلاش کنند و متأسفانه در هر سه بخش هم ما حضور چشمگیری نداشتیم و در برخی از بخش‌هایش هم اصلا حضور نداشتیم: - بخش اول و حوزه‌ی اول تلاش‌های نظری و پژوهشی است که در این حوزه باید صورت بگیرد. اساسا مقوله‌ی اعتراض در حکومت اسلامی یک موضوع اصیل و کلانی برای پژوهش است و تا جایی که بنده می‌دانم آثار فاخری در این حوزه تولید نشده است. یک کار جدیدی که یک تیم پژوهشی از دوستان طلبه ما در مرکز پژوهشی مبنا در همین فاصله‌ی 2-3 هفته‌ی اخیر انجام داده‌اند این بود که ما از مجلس شورای اسلامی یک پروژه داشتیم که پیش‌نویس قانون آزادی تجمعات و راهپیمایی را برای ما بنویسید. تیم حقوقی ما در اینجا کار کردند و یک پیش‌نویس مفصلی را آماده کردند، 31 ماده در این پیش‌نویس طرح شده است. - اقدام دومی که حوزه باید انجام دهد گفتمان‌سازی است. گفتمان‌سازی یعنی اولا اقناع مدیران، ثانیا اجماع نخبگان و ثالثا رواج تفکر در بین عموم مردم. در هر سه حوزه باید کار کنیم. - کار سومی که به ذهن حقیر می‌رسد حضور عملیاتی و میدانی خود حوزه در مقوله‌ی اعتراضات است. یعنی فقط به تلاش نظری و پژوهشی و فقط به گفتمان‌زایی اکتفا نکند، خودش به میدان بیاید. هیچ‌کسی شایسته‌تر برای «النصیحة لأئمة المسلمین» غیر از مراجع عظام تقلید و حوزه‌ی علمیه نیست.یعنی ما گاهی می‌بینیم که صدای حوزه در اعتراض به دولت، به حاکمیت در خصوص یک مسئله‌ی فرعی در بوق و کرنا می‌شود و شنیده می‌شود و حتی گفته می‌شود که اگر این دولت مثلا فلان روز شهادت را تعطیل نکرد مالیات ندهید. اما نگاه می‌کنیم و می‌بینیم که در کنار مفاسد اجتماعی، در کنار رانت، در کنار سفره مردم که روز به روز در حال آب رفتن است، در کنار بیکاری جوانان و در کنار فساد خیلی زشت و زننده‌ای که بعضی از یقه بسته‌ها و پیشانی کبودها انجام می‌دهند، حوزه‌ی علمیه سکوت می‌کند و ورود نمی‌کند. خود حوزه‌ی علمیه باید میدان‌دار اعتراض منطقی باشد. 🔻🔻🔻 مشاهده متن کامل گفت‌وگو: https://mobahesat.ir/23937 🔻🔻🔻 @mobahesat

⚡️دکتر محمدتقی دشتی رئیس مرکز پژوهشی مبنا: مرکز پژوهشی مبنا پیش‌نویس قانون تجمعات را برای مجلس تنظیم کرده است/ نقش حوزه در مواجهه با اعتراضات صحیح باید«والد رحیم» باشد ♨️خوانش و راهکارهای حوزویان برای اعتراض/2 🔹اگر فضای اعتراض باز باشد و وجود داشته باشد عملا کمتر به اغتشاش منجر می‌شود. اوایل انقلاب تا سال 60 فضا در ایران بسیار خوب بود. این خوب که می‌گویم منظورم این است که آزادی‌ها به تمام و کمال وجود داشت. در مورد اعتراضات، بیان عقاید و غیره همه‌ی گروه‌ها نظرات را مطرح می‌کردند و اعلامیه‌ها، تظاهرات و غیره داشتند. متأسفانه به خاطر سوءاستفاده‌ی ضد انقلاب و به ویژه منافقین از این فضا و ایجاد درگیری و کشتار بین مردم فضا لاجرم بسته شد. 🔹لازم است که نظام یک سازوکار عقلانی و مناسب برای بیان اعتراضات ایجاد کند که بحمدلله مجلس اخیرا این حرکت را شروع کرده، البته دولت هم شروع کرده و مرکز پژوهشی مبنا اکنون یک پیش‌نویس قانون تجمعات و راهپیمایی‌ها را برای کمیته‌ی داخلی مجلس تنظیم کرده و ان‌شاءالله به زودی بنده هم در کمیسیون حاضر هستم که این را مورد بحث و بررسی قرار دهیم. عملا نهادها و مسئولان واقعا به این نتیجه رسیده‌اند که سازوکار مناسبی برای این قضیه باید اندیشیده شود که آن تبعات را هم نداشته باشد. 🔹در بحث اعتراضات، حوزه اولا باید نقش رابط و کانال انتقال مطالب و شکایات مردم به دولت قرار بگیرد. بالأخره روحانیت در مساجد، در محلات، در آن مویرگ‌های جامعه حضور دارد و به همین دلیل به راحتی می‌توانند درد مردم را منتقل کنند. اگر حوزه بتواند یک کانالی برای جمع‌آوری این اعتراضات و مشکلاتی که مردم دارند از طریق روحانیونی که فرستاده، داشته باشد و به نماینده‌ی رئیس جمهور در حوزه منتقل کند. 🔹باید دیالوگ بین روحانیون و مردم اتفاق بیافتد. گفتگو و حرف‌هایی که مردم دارند بیان کنند و این‌ها بنشینند و همدلانه و به عنوان یک «والد رحیم» با مردم صحبت کنند. این بسیار مؤثر خواهد بود. یعنی اگر این دیالوگ اتفاق بیافتد خیلی از گلایه‌های نابه‌جا خودبه‌خود اصلاح می‌شود و تعطیل می‌شود و اعتراضات، اعتراضات مناسبی خواهد بود. 🔹روحانیت و حوزه باید در بحث بیان اعتراضات به‌حق و مناسب حالت پرچمداری به خودشان بگیرند و اعلام کنند که؛ از طرق قانونی و به صورت مناسب ما هم اعتراضاتمان را بیان می‌کنیم و مردم این اعتراضات را ببینند که بیان می‌کنند. یک زمانی مردم از مراجع انتظار داشتند - الان این انتظارات کم شده است - که؛ چرا شما این مشکلات را بیان و مطرح نمی‌کنید؟ البته مراجع به صورت نامه یا تلفنی بیان می‌کنند، ولی اگر این ملموس باشد که ما چنین کانالی داریم و خود حوزه و روحانیت پرچمدار اعتراضات به‌حق است. 🔹مبانی فقهی اعتراضات در دولت اسلامی باید تهیه و تدوین شود. چون ما هنوز هم در این مورد اختلاف نظر‌های زیادی داریم و نهایتا حوزه باید این را به سامان برساند و بگوید که به لحاظ فقهی اعتراضات تا اینجا است، نافرمانی مدنی جایز هست یا نیست و یا دایره‌ی اعتراضات تا اینجا مشروع است و بعد از این نامشروع است. این برای جامعه و حتی نخبگان ما خیلی ملموس نیست. حوزه باید بگوید که؛ اعتراضات در دولت اسلامی این‌طوری است. این‌طور نیست که هر کسی اعتراض کند متهم به ضد نظام اسلامی و ضد اسلام بودن شود. نه، چنین چیزی نیست. 🔹نکته‌ی دیگر در این مورد بحث نهاد میانجی‌گر است. ما متأسفانه در جامعه خیلی نهاد میانجی‌گر نداریم. بین چه کسانی؟ بین مسئولان و مردم، بین نهادها و مردم. اگر دعوا شود در هر صورت یک میانجی‌گر می‌خواهد. وقتی که دعوا اتفاق می‌افتد اگر نهاد میانجی‌گر ورود نکند قطعا خشونت در پیش خواهد بود و به همین دلیل کار سخت می‌شود. مراجع تقلید، حوزه و روحانیون یا علمای بلاد در این مورد خیلی می‌توانند نقش ایفا کنند. اگر به عنوان نهاد واسط و نهاد میانجی عمل کنند، آن زمان می‌توانند اعتراضات را تعدیل کنند و جلوی خشونت‌ها را بگیرند. 🔹حوزه باید پشتوانه‌ی تئوریک نظام در حل مسائل فرهنگی، اجتماعی و حتی سیاسی باشد و مطالبه‌ی مقام معظم رهبری هم این است. لذا در این جهت اگر حوزه نظریه‌پردازی و نظام‌سازی و حل مسئله نکند، جامعه حل مسئله می‌کند و متأسفانه ممکن است به کژی و انحراف برود. 🔻🔻🔻 مشاهده متن کامل گفت‌وگو : https://mobahesat.ir/23943 🔻🔻🔻 @mobahesat

اختصاصی مباحثات / موجی از شادی در ایران یکی از روحانیون درحال پخش شکلات 🔻🔻🔻 @mobahesat

💠 مروری بر مواضع برخی از مراجع، بزرگان و نهادهای حوزوی در فتنه ی اخیر ↙️ این موارد ، تنها بخشی از واکنش‌ها و پیام‌های #حوزه_انقلابی در رابطه با اغتشاشات اخیر است. #حوزه_پای_کار_انقلاب @HowzehSN