علیکم السلام حفظ حریم خانواده خیلی مهم است. اصلا با هم بحث چالشی نکنید. به شریک زندگیتان فرصت بدهید تا بیشتر فکر کند. معمولا افراد متعهد مثل همسر گرامی شما در دقایق نود، تصمیم به رای دادن می‌کنند. اگر هم رای نداد، شما توجه نکنید و رابطه محترمانه و پر مهر خانواده را خراب نکنید.

ما همیشه با پاکستان تعارف داشتیم. دیگر گذشت تمام شد آن روزها با یک سری چیزها نمی‌شود تعارف کرد. قبحِ زدن اهداف تروریستی در خاک تروریست‌پرور پاکستان ریخته شد. https://virasty.com/Jahromi/1705442856654582273

رهبر فرزانه انقلاب: مردم ما مردمی خوب و مومن هستند، حتی آنها که برخی ظواهر شرعی را مراعات نمی‌کنند. چرا این حرفها در ایتا منتشر نمیشه؟!

موسیقی متن رمان #نه

بسم الله الرحمن الرحیم 🔥 #نه 🔥 ✍️نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی 💥 قسمت بیست و ششم💥 🔺تمام قصّه به یک تار مو بند است! خیلی در فکر فرو رفتم. همین‌طور که موهایش را نوازش می¬کردم، احساس کردم جنس و نرمی آن موها چقدر شبیه جنس و نرمی موهای ماهدخت هست. تصمیم گرفتم چک کنم و ببینم آیا به هم شبیه هستند یا نه؟ شرایطم طوری نبود که بتوانم خیلی راحت تطبیق بدهم. به‌خاطر همین، امانتی‌های ماهر را که لای یک تکّه کاغذ کوچک پیچیده و وسط موهایم مخفی کرده بودم، خیلی آرام و با احتیاط بیرون آوردم و با دقّت نگاهش کردم. خودِ خودش بود! دقیقاً عین موهای ماهدخت بود. حتّی معلوم بود که آن چند تار مویی که ماهر به من داده بود، مال خیلی وقت نیست وگرنه بالاخره شاید یک تغییری در موها رخ میداد. آن چند تار مو را ناخودآگاه به بینی‌ام نزدیک کردم، یک نفس عمیق از آن کشیدم. بویش آشنا بود. بوی یک نوع عطر؛ من خیلی عطرها را نمی‌شناسم، امّا بوی یک عطر خیلی‌خیلی ضعیف میداد. تصمیم گرفتم کمی بیش‌تر به ماهدخت نزدیک بشوم. نمی‌دانستم از بدن و موهای ماهدخت دنبال چه هستم! به او نزدیک شدم و موهای ماهدخت را خیلی آرام بو کشیدم. چیزی که خیلی‌خیلی نظرم را جلب کرد و داشت دیوانه‌ام میکرد این بود که وقتی خیلی دقّت کردم و به خودم فشار آوردم، فهمیدم که ماهدخت هم همان بوی ضعیف و لطیف را می‌داد. فکر کنم صدای نفسم یک‌کم تابلو بود که در همان اوضاع‌واحوال یک‌مرتبه چشـمانش را به زور بـاز کرد و با تعجّب گفـت: «سمن! چیـکار داری مـی‌کـنی؟ بخـواب دختر!.» فقط نفس عمیق می‌کشیدم. می‌خواستم تا میتوانم فقط بو بکشم که بتوانم بوی آن عطر را به‌خاطر بسپارم. نمی‌خواستم حالاحالاها فراموشش کنم. به‌خاطر همین بعضـی وقتها بیش‌تر نزدیکش میشدم تا بتوانم مثل یک سگ ردیاب که بالاخره باید ردّ یک چیزی را بزند، آن بو را به سلّول‌های مغزم بسپارم. وقتی خوب بو کشیدم، شروع به تحلیل کردم. متوجّه نمیشدم! با خودم فکر میکردم خب دو سه روز بیش‌تر بود که از ماجرای ماهر میگذشت. اگر حساب کنیم که ماهدخت همان یکی دو روز قبل‌از ماجرای ماهر این بو را پیدا کرده بود، با عقل جور در نمی‌آمد که بوی آن عطر هنوز؛ یعنی بعداز گذشت چهار پنج روز روی تن و موهای ماهدخت مانده باشد. از یک طرف دیگر هم به خودم گفتم: «امّا غیرممکن هم نیست! بالاخره یا باید بگم عطرهای قوی و خوبی هم وجود دارن که حتّی تا یه هفته اثرش میمونه یا باید... فقط یه چیز دیگه می‌مونه؛ اونم اینه که ماهدخت، در طول اون چند روز به خارج از سلّول رفت‌و‌آمد داشته و من متوجّه نمیشدم و شاید خواب بودم!» احتمال دوّم خیلی ضعیف بود؛ چون من کلّاً کم‌تر از بقیّه می‌خوابیدم. بالاخره باید متوجّه میشدم که ماهدخت میرود و برمی‌گردد. پس فقط می‌توانستم روی احتمال اوّل حساب کنم. آن هم این که بپذیرم عطرش خوب و قوی بوده و اثرش تا الان مانده است. این شاید نکته چندان مهمّی نباشد، ولی آن لحظه خیلی نظرم را جلب کرد و کارگشا بود؛ چون اوّلین جرقّه‌ای بود که من را نسبت به ماهدخت آنقدر حسّاس‌تر کرد. امّا از موهای ماهدخت مهم‌تر، آن تکّه کاغذی بود که به همراه آن موها از ماهر گرفته بودم. کاغذ کوچکی، دو سه تا کلمه از یک کتاب بود و یک عدد، چیزی شبیه به شماره صفحه، صفحه 66. این‌قدر فکرم را به خودش مشغول کرده بود که خوابم نمیبرد. با فکر می‌کردم ببینم این تکّه کاغذ، کلمات و صفحه 66؛ یعنی چه؟! تلاش کردم از بدن ماهدخت کمی فاصله بگیرم. رو به آن طرف کردم که مثلاً بخوابم. مشتم را باز کردم و با دقّت به کلمات آن تکّه کاغذ نگاه کردم. اوّل باید معنی کلمات را پیدا میکردم، امّا دیدم خیلی سخت نیست، چون اسم یک شخص و اسم یک کتاب بود. دقیقاً همان‌طوری که بالای کتاب‌ها گاهی قید می‌شود. نوشته بود: «دکتر سیریل الگود» و «تاریخ طب در ایران» و «66»! چرا تا آن موقع خیلی دقّت و توجّه نکرده بودم؟ نمیدانم! شاید به‌خاطر شرایط و وضعیّت اسفبار لیلما و هایده بود. حسّاس شدم ببینم ربط و نسبت آن موها و این تکّه کاغذها چه بود. کمی چشم‌هایم را روی هم گذاشتم، باید استراحت می‌کردم تا بعداً بتوانم بهتر فکر کنم. #نه ادامه...👇

پی نوشت مهم‼️ مطالعۀ کتاب «تاریخ طب در ایران» نوشتۀ «دکتر سیریل الگود» یهودی الاصل، پزشک سفارت انگلیس در دربار قاجار، حقایق تلخی را بر ما روشن می‌کند. با خواندن کتاب «تاریخ طب در ایران» متوجّه میشویم که استعمار اوّلین بار به وسیلۀ طب وارد این مملکت شد و حذف طبّ سنّتی، بنا به اعتراف «سیریل الگود» و سایر مورّخین و اطبّای غربی، حرکتی خزنده بود که طیّ ده‌ها سال تلاش و برنامه‌ریزی بی‌وقفه حاصل شد و جهت این حرکت نیز از بالا به پایین بود؛ یعنی ابتدا شاهان و شاهزادگان را متقاعد کردند، بعد راه آموزش طبّ سنّتی را مسدود و در نهایت مردم را مجبور به روی آوردن به طبّ شیمیایی کردند. «سیریل الگود» در کتاب خود می‌گوید: «مبارزه با طبّ سنّتی از زمان شاه عبّاس صفوی که مقارن با ورود کمپانی هند شرقی به ایران بود، در دستور کار قرار گرفت؛ لیکن به علّت مقاومت مردمی هیأت‌هایی که در زمان صفویه به ایران می‌آمدند توفیقی به دست نیاوردند.» پزشک کمپانی هند شرقی در آن زمان فردی به نام FRYER بود. او در مورد این ناکامی میگوید: «این‌ها اصلاً عادت ندارند با مطالعات و تحقیقات جدید پیشرفت کنند و از این جهت، با همان تعصّبی که به مقدّسات متمسّک هستند به اصول طبّ خود چسبیده‌اند.» این سخنان علاوه بر این که عصبانیّت این پزشک از اعتقاد مردم به طبّ خود را نشان میدهد، بیانگر شدّت اعتقاد مردم آن زمان به طبّ سنّتی در حدّ باورهای مذهبی است. آیا اگر مردم که طبیعتاً همیشه به سلامتی خود علاقمندند، از طبّ سنّتی خود نتیجه نمی‌دیدند و از آن راضی نبودند، چنین به آن پایبندی نشان می‌دادند؟ بعداز دوران صفویه به دوران قاجار میرسیم. «سیریل الگود» در ادامه کتاب خود میگوید: «ویژگی مهمّ دوران قاجار، انتقال طبّ ابن‌سینا به طبّ هاروی و پاستور بود. هیأت‌های نمایندگی که در این زمان به ایران می‌آمدند، اغلب پزشک بودند و به این ترتیب طبّ غربی به ملایمت و آهستگی در سنگرهای طبّ سنّتی نفوذ کرد.» از این سخنان، خزنده بودن و اینکه این حرکت یک حرکت جنگی و به قصد غلبه و تسلّط فرهنگی بوده است، روشن میشود. واضح است که برای غلبه بر یک ملّت باید آن را نسبت به داشته‌های خود دچار خود باختگی کرد و کدام خود باختگی از این بالاتر که یک ملّت بپذیرد برای حفظ سلامتی و درمان خود محتاج به بیگانگان است؟ پس وقتی در این سنگر تسلیم شود، سایر سنگرها را راحت‌تر تخلیه میکند و دقیقاً به همین علّت است که هیأت‌های نمایندگی غربی که به ایران می‌آمدند عمدتاً از میان پزشکان انتخاب میشدند. «سـیریل الـگود» زمانـی ایـن اعترافات را میگوید که اهداف اسـتـعـمار در این مـورد کاملاً پیاده شده و کار از کار گذشته است. وی اظهار میدارد: «بدیهی است که اکنون دورنمای طب به نحو محسوسی تغییر یافته بود. ۵۰ سال آموزش به وسیله اساتید خارجی، نسلی را پدید آورده بود که دید آن‌ها کاملاً با پدرانشان متفاوت بود. این نفوذ فرهنگ غربی به وسیله هیأت‌های پزشکی در مراکز مختلف کشور تقویت شده بود و بزرگترین افتخار و اعتبار را در این مورد باید به این هیأت‌ها داد.» «سیریل الگود» آنگاه وضع قانون منع طبابت سنّتی را به‌عنوان آخرین میخ تابوت ابن سینا معرّفی کرده است و میگوید: «در سال ۱۹۱۱ وضع قانون طبابت بر اساس دیپلم و مدرک صورت گرفت که میگفت: هیچکس در هیچ نقطه از ایران حقّ اشتغال به هیچ یک از فنون طبابت را ندارد، مگر اینکه از وزارت معارف اجازه‌نامه گرفته یا تصدیق‌نامه از ممالک خارجه داشته باشد. بدین ترتیب آخرین میخ تابوتی که حاوی جسد مرده طبّ سنّتی بود کوبیده شد. سمت معلّمی طبّ ابن سینا نیز منسوخ شد. تمام این اصلاحات نشان می‌داد که با سپری شدن دوره مجریان طبّ رازی و ابن سینا، روش‌های طبّی منسوب به آنان نیز محکوم به فنا گردیده است. رسم دیرینه خدمت شاگردی نیز از بین رفت و حکیم‌ها دیگر نمی‌توانستند شاگردانی به سوی خود جلب و معلومات و تجربیات عملی خود را به آن‌ها منتقل کنند. تمامی این پیشرفت‌ها به وسیله سیاست اروپا به شدّت کنترل می‌شد.» رمان #نه ادامه دارد... @Mohamadrezahadadpour

✔️ الميادين به نقل از منابع خود گزارش داد که سپاه پاسداران، ابتدای ماه جاری دو کشتی اسرائیلی را در اقیانوس هند هدف گرفته‌است. این حمله سپاه در واکنش به ترور العاروری و مستشار نظامی ایران در سوریه بود

✔️ دفتر تجارت دریایی بریتانیا (UKMTO) از حمله ای در خلیج عدن در جنوب شهر عدن در یمن خبر داد که منجر به حمله یک پهپاد به کشتی در حال حرکت در این منطقه شد.

✔️ موضع نظام اسلامی ایران در برابر کسانی که امنیتش را تهدید کنند، همیشه همین‌طور #بی_تعارف بوده با این تفاوت که ◀️دولت غرب‌گرا با عملیات هماهنگ نمی‌شد ◀️اما دولت انقلابی کاملا هماهنگ عمل میکند فرق میکنه دولت دست کی باشه #حدادپور_جهرمی

✔️ جیش‌الظلم امروز عصر تلافی کرد و به چند پاسدار در سیستان حمله و شهید کرد.

اما این که حساب‌های نزدیک توییتری نظامیان پاکستان، این ترورها را با ذوق، پوشش می‌دهند حکایت از همسویی کامل تروریست‌ها با آنها دارد. مگه تعارف داریم؟ #حدادپور_جهرمی

✔️ مرز ایران و پاکستان بسته شد.

✔️ پاکستان بسیار در دعواهای رسانه‌ای حساس است. دقیقا مثل اردوغان که حتی در سفر قبل، گفته بود که اسم منو در رسانه‌ها نیارید حتی فکر کنم دلیل برداشتن خبر حمله به جیش‌الظلم از زیرنویس شبکه خبر، دامن نزدن به این بُعد از دعوا باشه. امروز عصر پاکستان به همه خبرنگارهایش نامه زد و اعلام کرد که هرگونه بازدید میدانی خبرنگارها و رسانه‌ها از موقعیت حمله دیشب ممنوع است. #نقاط_حساس_دشمنت_را_بشناس #حدادپور_جهرمی

✔️ پاکستان همیشه دوست ما بوده و شیعیان مخلص زیادی داره حتی ما لطف پاکستان در مسئله هسته‌ای را فراموش نمی‌کنیم اما یکی از چیزهایی که باعث رنجش ما در طول سالها شده، ناشی از پول‌های هنگفتی است که امارات و سعودی جهت تربیت عناصر وهابی در پاکستان خرج می‌کنند و دولت پاکستان نسبت به این مورد کاملا با آنان هماهنگ است. این مسئله، سبب مفاسد زیادی شده ◀️یکیش دراز شدن زبان عبدالحمید ◀️یکیش ترانزیت تروریست‌های افغانستانی از مرز پاکستان به داخل ایران یکیش ◀️ یکیش تقویت مدارس عقاید افراطی و ده‌ها مورد دیگر ما دلمون نمیخواد این دوست را از دست بدیم اما اگر تکلیفش را با عواملی که امنیت ما را خدشه‌دار میکنند روشن نکند، تکلیفش را با قدرت و سرعت و دقت، به فضل خدا روشن میکنیم #حدادپور_جهرمی

🙈😂 https://eitaa.com/yekfenjantaamol

✔️ «شوی پاکستان» در حمایت از تروریست‌ها بامداد امروز پاکستان یک روستای مرزی ایران را هدف قرارداد که طی آن چند زن و کودک غیرایرانی کشته شدند. این رفتار ناشیانه در شرایطی صورت گرفت که پاکستان در مرزهای شمالی و شرقی با افغانستان و هند در حال منازعه است و تجارتش از طریق مرزهای ایران صورت می‌گیرد. سوءاستفاده دیرینه تروریست‌ها از خاک پاکستان علیه ایران در عین انفعال پاکستان، حمله موشکی ایران به محل تجمع تروریست‌ها را امری کاملاً مشروع می‌کند و پاسخ به تخطی دولت پاکستان را قانونی می‌داند. مردم پاکستان حضور تروریست‌ها در خاک این کشور را سیاست آمریکایی می‌دانند و اساساً حضور این اتباع در خاک ایران ناشی از ناامنی‌های آن‌سوی مرز است. @Mohamadrezahadadpour

موسیقی متن رمان #نه

بسم الله الرحمن الرحیم 🔥 #نه 🔥 ✍️نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی 💥 قسمت بیست و هفتم 🔺تمام قصّه به یک تار مو بند است! همه‌چیز در ذهن من به چند تار مو بند بود، امّا نمی¬توانستم فقط بنشینم، مشاهده کنم و هیچ تحلیلی نداشته باشم. در این‌طور شرایط، هر چیزی به ذهن آدم می¬آید. خیلی طولانی می¬شود اگر بخواهم همه¬اش را بگویم از اصل قصّه دور می¬شویم؛ فقط به نزدیک¬ترین احتمال اشاره می¬کنم: با خودم نشستم و فکر کردم، گفتم که دائماً از ما خون می¬گیرند، از بعضـی¬ها هم بیش‌تر؛ از نظر ما وقت و زمان مشخّصـی ندارد، امّا ظاهراً آن‌ها طبق برنامه خاصّی پیش می¬روند. بعضـی وقت¬ها هم این‌قدر خون می¬گیرند که بی¬هوش و بی¬حال می¬شویم و جالب است که حتّی به کسـی که کمبود و یا فشار خون هم دارد رحم نمی¬کنند و بالاخره از او هم خون می¬گیرند. خون یک طرف... اینکه در 24 ساعت، هرکسی به‌طور متوسّط فقط یک بار می¬تواند خیلی راحت به دستشویی برود و خودش را تخلیه کند و حتّی به اسم و شماره خاصّ هر شخص به دستشویی¬های خاصّی می¬رویم، یعنی حتّی ادرار و مدفوعمان هم در حال بررسی هست! وگرنه دلیلی ندارد که بخواهند زندان را به گندوکثافت بکشند و هیچ هدفی را هم دنبال نکنند. حتّی تعرضاتی هم که صورت می¬گیرد، کور و از روی آزار و لذّت نیست، بلکه کاملاً برنامه¬ریزی شده است. چرا؟! چون تا جایی که ما بو بردیم، فقط یک عدّه خاصّی مأمور این کارها هستند و هر مأموری اجازه این کار را نداشت. از حرف¬های بقیّه می¬شد فهمید که فقط یک مشت نورچشمی و افراد مشخّصی هستند که اجازه چنین کاری را دارند. این‌ها یک طرف... از یک طرف دیگر هم مو، آن تکّه کاغذ و کتاب تاریخ طب در ایران توسّط یک نویسنده¬ از همین قماش افراد لعنتی، معانی خاصّ خودش را دارد که اگر این نکته را کنار نکات بالا قرار بدهیم، کم‌ترین و پیش پا افتاده¬ترین نتیجه¬اش این است که ما در «زندان» به سر نمی¬بردیم! چون زندان، تعریف خاصّ خودش را دارد و جای این ادا و اصول¬ها نیست. پس اگر زندان نیست و نمی¬شود تعریف واقعی زندان را روی آن گذاشت، باید چه بگوییم؟ اسمش را چه بگذاریم؟ خیلی نشستم فکر کردم. تنها نتیجه ساده¬اش این بود که زندان معمولی مثل بقیّه جاها نیست، بلکه: «در نوعی انستیتو با نمونه¬های زنده¬ انسانی (زندانی-ها) از اماکن مختلف کره زمین در خدمت یک مشت صهیونیست وحشی به سر می‌بردیم!» امّا دو تا مشکل وجود داشت: یکی اینکه این‌قدر در آن شرایط، تنوّع اخلاق و شخصیّت¬ها وجود داشت که نمی¬توانستیم بفهمیم معیارشان برای ربودن افرادی مثل ما چه بوده است. و دوّم اینکه اگر مرکز تحقیقاتی و نوعی بیمارستان پژوهشی هست، پس چرا بهداشت وجود ندارد و همه مثل حیوان کثیف در آن‌جا زندگی می¬کنند؟! با اینکه طبیعتاً مراکز تحقیقاتی گسترده از بهداشت عمومی بالایی برخوردارند. این دو تا سؤالی بود که تا آخرین زمانی که درگیر آن شرایط بودم برایم حل نشد و هنوز هم نمی¬توانم درک کنم. این تا اینجا! حالا به چالش من و ماهدخت برگردیم. باز هم هضمش برایم راحت نبود. نمی¬توانستم بین این کلمات ارتباط برقرار کنم و حتّی یک جمله ساده درست کنم: «ماهدخت - مو - تکّه¬ای کاغذ از کتاب تاریخ طب در ایران.» حتّی تصوّر اینکه بخواهم جولی¬بازی دربیاورم و مثلاً نفوذ کنم، کتاب را پیدا کنم، بنشینم بخوانم و راز موهای ماهدخت را در آن‌جا بفهمم و... اصلاً با واقعیّت جور در نمی¬آمد و امکانش وجود نداشت. #نه ادامه...👇

پس فقط دلم یک معجزه می¬خواست! معجزه چیزی است که بتواند گره ذهنم را باز کند، نور امیدی ایجاد کند و ادامه مسیر را هموار کند؛ چون در حالت عادّی محقّق نمی¬شود، اسمش را «معجزه» می¬گذاریم. بابام همیشه می¬گفت: «وقتی خیلی گرفتار شدین و فقط با معجزه می¬شه از اون شرایط نجات پیدا کرد، خیلی صلوات بفرستین. اصلاً سیلاب صلوات راه بندازین تا اون سیلاب صلوات، مشکل رو با خودش برداره ببره!» نذر هزار تا صلوات کردم که یک اتّفاق خوب بیفتد. به دلم برات شده بود که دیگر باید یک اتّفاقاتی بیفتد؛ چون به اضطرار رسیده بودم. تا اینکه یک شب اتّفاق جالبی افتاد که با یک سؤال ساده شروع شد. یک شب که داشتیم با ماهدخت درباره انواع گویش¬های منطقه خودمان حرف می¬زدیم، ماهدخت بحث را به‌طرف خانواده¬ام و مخصوصاً پدرم برد. گفت: «تو خیلی از پدرت به خوبی یاد می¬کنی. خوش به حالت که بابای به اون خوبی داری! می¬شه یه‌کم درباره‌ش برام بگی؟» من هم که خیلی دلم هوای خانه و بابام کرده بود، یک دلم، هزار دل شد و با آه گفتم: «از چی برات بگم؟ از اینکه چقدر مهربون و گل و مؤمن هست و همه روش حساب می¬کنن؟ یا از اینکه تنها امیدمون به بابامونه و چشم و چراغ همه هست؟» ماهدخت در اینجا سؤال خاصّی پرسید. گفت: «مثلاً چشم و چراغ کیا؟» گفتم: «همه! پیر و جوون، زن و مرد، خونواده¬اش و خلاصه همه!» گفت: «نه! منظورم اینه که بابات به بالاها هم وصله؟ ینی ممـکنه به‌خاطر ارتـباطش با بعضیا خواستن ازش حال¬گیری کنن و دخترشو بدزدن؟!» خب سؤال خوبی بود، امّا جوابش را نمی¬دانستم. گفت: «فکرش کن، شاید یه چیزی تو ذهنت بیاد!» گفتم: «نه، نمی¬دونم. فکر نمی¬کنم. یه پیرمرد ملّا و مسجدی مثلاً چه فایده یا ضرری می¬تونه برای حکومت داشته باشه که بخوان با دزدیدن دخترش، نقره داغش کنن؟!» گفت: «نمی¬دونم، امّا... راستی گفتی داداشات عضو «سپاه قدس» بودن. به نظرت به‌خاطر کینه با اونا نیست که الان اینجایی؟!» با تعجّب گفتم: «یه طوری حرف می¬زنی که انگار بهم تفهیم اتّهام شده و می-دونم چرا اینجام و نمی¬خوام به تو بگم! نمی¬دونم! سپاه قدس؟ داداشام؟ فکر نکنم، نمی¬دونم!» گفت: «آخه خیلی برام عجیبه! اگه تو محلّه¬ای که به دخترا مثنوی مولوی و زبان فارسی درس می¬دادی مزاحم کسی بودی، خیلی راحت یه صحنه¬سازی می-کردن و می¬کشتنت و یه آب هم روش! امّا ... نمی¬دونم. خیلی عجیبه برام!» برای خودم هم عجیب شد. ماهدخت خیلی مرا به فکر فرو برد. بحث سپاه قدس، داداشم و این چیزها را که مطرح کرد، یک طرف... مخصوصاً با این جمله-اش که دوباره گفت: «سمن از بابات برام بگو!» ناگهان یک چیزی در ذهنم روشن شد و با خودم گفتم شاید همان معجزه¬ای باشد که دنبالش بودم! رمان#نه ادامه دارد.... @Mohamadrezahadadpour