از روی کفن گل‌های تنت زدند جوانه؛ عزیزِ حیدر...

چه جان دادن‌ها که به روضه‌هات بدهکارم..

آرزو داشتم دردونه‌ی من گریه میکردی صدات میپیچید تو خونه‌ی من،دردونه‌ی من..

واست میخوندم لالایی مادر تا که بخوابی، سر میذاشتی روی شونه‌م لالایی مادر... کجایی مادر؟ نمیتونم بعد تو من زنده بمونم...

کاشکی صداتو میشنیدم با گریه‌ت از خواب میپریدم اسم تو رو محسن میذاشتم چه آرزوها که نداشتم...

دردونه‌ی من، برگ گل من خزون گرفتی!

مگر تو خوابم ببینم که جون گرفتی..

کاشکی میدیدم راه رفتنت رو آرزو داشتم ببینم شکفتنت رو... اون روزای پا گرفتنت رو

بزند شنبه بیایی و دل جمعه بسوزد...

مصیبت بزرگ علی‌ع در شیعیانش است.

دلم می‌خواست الان نجف بودم سمتِ راستم با فاصله‌ی کمتر حرمِ ازهدالزاهدین و سمتِ چپم با فاصله‌ی بیشتر وادی السلام ؛ همونطور حیرون و سرگردون بینِ زمین و آسمان زمزمه می‌کردم و اشک هام امانم نمی‌داد : _ یا فاطمه ( س ) من عقده‌ی دل وا نکردم گشتم ولی قبرِ تو را پیدا نکردم...