در وفاداری اگر با خلق می‌سنجیدمش روی سکوی نخست این جهان می‌ایستاد

یک شقایق بود بین خارها و سبزه‌ها گاه اگر یک لحظه پیش دوستان می‌ایستاد

در حیاط خانه گل‌ها محو عطرش می‌شدند ابر ، بالای سرش در آسمان می‌ایستاد

موقع رفتن که می‌شد من سلاحم گریه بود هر زمان که دست می‌بردم بر آن ، می‌ایستاد

موقع رفتن که می‌شد طاقت دوری نبود جسممان می‌رفت اما روحمان می‌ایستاد

از حساب عمر کم کردیم خود را ، بعد ما ساعت آن کافه یک شب در میان می‌ایستاد

قانعش کردند باید رفت ؛ با صدها دلیل باز با این حال می‌گفتم بمان ، می‌ایستاد

ساربان آهسته ران کارام جانم می رود نه چرا آهسته ، باید ساربان می‌ایستاد

باید از ما باز خوشبختی سفارش میگرفت باید اصلا در همان کافه زمان می‌ایستاد .

-

خدا چه‌ قشنگ‌ میگه : آدم و عالم‌ مخالف‌ باشن من‌ برات‌ بخوام‌ کافیه ، میرسونمت ..

- گفت : آدما هرچی با همدیگه صمیمی‌تر میشن به همون نسبت پتانسیل شبیه به هم شدن‌شون بیشتر میشه مثلا یه دفعه به خودت میای و میبینی خندیدنتون مثل همه ، نظرات و افکارتون مثل همه ، سلیقه‌هاتون مثل همه . . و یه دفعه می‌بینی یه نفر شبیه خودت کنارت داری همونقدر قشنگ ، همونقدر دوست‌داشتنی ، همونقدر نزدیک .