ای صفای قلب‌ِ زارم.

-

ما از اون بچه‌هایی بودیم که بچگیمونو بین سنگای حرمتون جا گذاشتیم. همونا که با خنده ، تو صحن دویدیم همونا که زیر چادر مامانمون قایم می‌شدیم تا وانمود کنیم گم شدیم. همونا که روی سنگ‌فرش‌ها سرسره بازی می‌کردیم و با مهرها خونه می‌ساختیم. بزرگ شدیم .. ولی دلمون همون دلِ کوچیکه‌ست هنوزم هر وقت حال دلمون خرابه یاد شما می‌کنیم. هر وقت خسته‌ایم از نامردی دنیا می‌گیم «یا امام رضا» انگار همه‌چی درست می‌شه ، اصلاً یه جوریه وجودتون ، مثل بابای مهربونی که همیشه پشت بچه‌هاشه. شما فرق دارین هم رفیقین ، هم پناه ، هم گوش شنوا. یه جوری تو دل مایین که انگار فامیلیم. هر کی یه دردی داره ، می‌دوئه سمت شما یه دل سیر گریه کنه ، سبک شه ، دوباره بلند شه. پشت و پناهِ دل‌مون تولدتون مبارک ایشالا همیشه باشین تو قلبمون، تو زندگیمون، تو لحظه‌لحظه‌هامون(:

-

آری ؛ به قول خودتان در همه چیز ؛ رعایتِ اعتدال ؛ اما در دوست داشتنت ؛ طغیان باید یاعلی . .

-

خلیجِ همیشه فارس ملتفت شدی برار ؟! #فور

بچه‌ها میشه که دعاهاتون رو واسه خوب شدنِ حالِ مامانم، روونه‌ی اینور کنید؟

-

دلم میخواد با خودم قرار بزارم نه برای جنگیدن ، نه برای بُردن. فقط برای زندگی‌کردن. آروم، امن، بی‌هیاهو. مثل چایی عصر، مثل باد اردیبهشت مثل لبخند مادربزرگ.

روزی که می‌رفتی نفهمیدی که من با بغض ، پشت سرت فاللّٰهُ‌ خیرُ حافِظاً خواندم .

شاید یه‌جوری خسته‌ای که انگار روحت خودش رو کشون‌کِشون آورده تا همین نقطه. نه صدایی خوبه، نه حرفی، نه حتی خودت. اما یه چیزی هست تو دووم آوردی. تو هنوز اینجایی ، با همه‌ی اون شب‌بیداری‌ها، فکرای نیمه‌شب، خیره شدنای طولانی به سقف با اون پلکای سنگین و اون قلبی که هنوز آروم نزده. و من نمی‌دونم تو چقدر سختی کشیدی تا اینجا برسی ولی میدونم اونی که تا این‌جای شب رسیده بلده از دل همین تاریکی ، صبح دربیاره.