#30درس_زندگی درس پنجم #نگهداری_اموال_منزل همانطور كه وجود زن، امانت خداست در دست مرد، اموال مرد هم امانت او است در دست زن. پيداست كه خود زن هم از آن اموال استفاده مى كند، بلكه زن بيشتر از مرد، استفاده مى كند، از آن جهت كه او بيشتر در خانه است، بنابراين در حفظ و نگهدارى آنها كوشش خواهد كرد، ليكن در رواياتى كه نقل خواهيم نمود، آمده است كه از سعادت مرد مسلمان اينست كه همسرى داشته باشد كه در غيبت او اموالش را نگه دارد. شايد اين تذكر براى اين است كه زن غالبا مغلوب احساسات و عواطف قرار مى گيرد و گدايان حرفه ئى و جادوگران حقه باز و دعانويسان دروغگو، مى توانند به بهانه ايجاد محبت ميان زن و شوهر و بهانه هاى ديگر عواطف زنان را تحريك كنند و قسمتى از پول يا مال شوهر را از آنها بگيرند، از اين جهت در شرع اسلام اين تذكر داده شده است، تا زنان مواظب اين شيادان باشند و در نگهدارى اموال شوهر، كوشش و مراقبت بيشترى كنند. هم چنين زنان در حفظ و نگهدارى اموال از دستبرد سارقين و شكستن و ريختن و اسراف كردن كوتاهى نكنند و مسامحه روا ندارند، اگر احيانا زنى اشتباه كرد و مالى را تلف نمود، شوهر آقامنش و عالى طبع، هيچگاه به زن پرخاش نمى كند و نق نمى زند بلكه سخنى مى گويد كه از خجالت زن بكاهد، زيرا مى داند كه او عمدا چنين كارى را نكرده است. اگر يكبار به واسطه تلخى ضرر، به همسرش سخن تلخى گفت، بعدا پشيمان مى شود و عذرخواهى مى كند، و اگر هم شوهر نادانى كرد و دوباره پرخاش نمود، خانم عاقل، تحمل مى كند و با كنترل اعصاب جواب عاقلانه مى دهد و مى گويد: من كه عمدا چنين كارى را نكرده ام، از دستم افتاد و شكست، خودم هم غصه خوردم و مانند اين كلمات را مى گويد، نه آنكه خداى نخواسته، زن هم مقابله به مثل كند: پرخاش كند، كلمات تند و درشت گويد تا درگيرى و نزاعى برپا شود. دليل 17- عن اءبى الحسن على بن موسى الرضا (عليه السلام ) قال: ما اءفاد عبد فائده خيرا من زوجه صالحه اذا راها سرته و اذا غاب عنها حفظت فى نفسها و ماله. على بن موسى الرضا (عليه السلام ) فرمود: هيچكس فايده ئى به دست نياورده است كه بهتر باشد از همسر شايسته ئى كه چون به او بنگرد، شاد گردد و چون از نزد او غايب شود، عفت خويش و مال او را نگهدار باشد. مرحوم شيخ حر عاملى، به همين مضمون چهار روايت ديگر، در همين باب، از امام باقر و امام صادق عليهما السلام نقل مى كند. #متن_روضه_و_سخنرانی •┈••✾•🌿🌺🌿•✾••┈•  JOIN🔜 💥 @membariha

#30درس_زندگی درس ششم #انتخاب_غذا اگر زن و شوهر در تعيين غذايى كه مى خواهند بخورند، اختلاف سليقه پيدا كردند و هر كدام غذاى مخصوصى را پيشنهاد نمودند، طبق قانون اجتماعى، حق اولويت براى مرد است ؛ زير تحمل مخارج و تهيه لوازم و مواد اوليه بر عهده اوست، ولى دين اسلام، در اين مورد، جانب زن را رعايت كرده و به شوهر دستور مى دهد: همان غذايى را بخورد كه همسرش مايل است (در صورتى كه يكى از آنها براى حفظ سلامت خويش رژيم غذايى مخصوصى نداشته باشد) مردى كه چنين كند، از نظر اسلام مومن است، و مردى كه غذاى مطابق ميل خود را بر زنش تحميل كند منافق است. چه زيباست كه چون صبح، شوهر از خانه بيرون مى رود، زن سوال كند: براى ظهر چه غذايى درست كنم ؟ و شوهر بگويد هر غذايى را كه خودتان ميل داريد و درست كرديد، من هم مى خورم، من مسلمانم، طبق دستور امامم رفتار مى كنم. من كه منافق نيستم، (معناى منافق و مناسبت آن را با مورد بحث، ضمن دليل بيان خواهيم كرد) دليل 18- المومن ياءكل بشهوه عياله (اءهله ) و المنافق ياءكل اءهله بشهوته. مومن مطابق ميل عيالش (خانواده اش ) غذا مى خورد، و منافق، خانواده اش مطابق ميل او غذا مى خورند. (20) هر مسلمانى، عقد ازدواجش مطابق مقررات اسلام است، مرد مسلمانى كه با همسرى مسلمان، ازدواج نموده، قبول كرده است كه مطابق دستور اسلام، با زنش رفتار كند و زن را امانت خدا بداند؛ بعلاوه چون بانو ضعيفتر از مرد است، شوهر بايد همواره جانب او را رعايت كند، اسلام هم همين گونه دستور داده است ؛ بنابراين مردى كه غذاى خواست خود را بر همسرش تحميل كند، در واقع نفاق ورزيده است و عملش با زبان و نيتش كه مى گويد من مسلمانم مخالف گشته است. #متن_روضه_و_سخنرانی •┈••✾•🌿🌺🌿•✾••┈•  JOIN🔜 💥 @membariha

#30درس_زندگی درس هفتم #سخن_محبت_آمیز گفتگو و سوال و جواب زن و شوهر بايد مودبانه و محبت آميز باشد، نه خصمانه و نفرت انگيز. يك مطلب مخصوص را مى توان طورى ادا كرد كه شنونده را خوش آيد و پاسخ نيكو دهد و همان مطلب را مى توان به نحوى ادا كرد كه شنونده يا جواب ندهد يا جواب زشت و تند بدهد - در اينجا مثال «بنشينيد، بفرماييد و بتمرگيد» را فراموش نفرماييد. خانم محترمه، ليوانى براى خانه لازم دارد، او مى تواند به شوهرش بگويد: 1- اگر به بازار بلور فروشها رفتيد، ليوانى بخريد. 2- ليوان نداريم، عيب ندارد، توى چيز ديگرى آب مى خوريم. 3- چرا براى خانه ليوان نمى خرى. 4- مرد بايد عاقل باشد، وقتى ديد ليوان نداريم خودش بخرد. براى خريد يك ليوان، ده ها جمله زشت تر و مودبانه تر از اين مى توان به زبان آورد. ولى توصيه اسلام اين است كه بانوى محترم بايد جمله ئى را كه از همه زيباتر و مودبانه تر است، انتخاب كند و به شوهرش بگويد، تا جوابى همانگونه زيبا و مودبانه بشنود. همچنين شوهر براى دوختن دكمه لباسش بگويد: مريم جان يا مريم خانم، نخ و سوزن را لطف كنيد تا دكمه ام را بدوزم، در آنصورت بانوى محترمه خواهد گفت: عزيزم لطف كنيد، من بدوزم، ولى اگر شوهر بگويد: زن مگر كورى ؟ دكمه افتاده لباس مرا نمى بينى ؟ زن هم خواهد گفت: مگر قانون اسلام را نخوانده ئى و نميدانى كه زن وظيفه ندارد دكمه بدوزد؟ و نيز در تقاضاى ليوان اگر چند روز گذشت و شوهر ليوان نخريد، بانوى مسلمان مى گويد: مثل اينكه اين روزها گرفتارى شما زياد است و يا هنوز از بازار بلور فروشها گذر نكرده ايد و جملاتى از اين زيباتر كه شما خواننده محترم بهتر از نويسنده مى دانيد، نه آنكه بگويد: چند بار بايد بگويم ليوان، تو كه مرا خسته كردى، چرا وظيفه شناس نيستى و امثال اين كلمات كه زن مسلمان متعهد هيچگاه بر زبان نمى راند. گاهى ضمن صحبت، زن يا شوهر كلمه ئى از دهنش مى پرد و به همسرش مى گويد كه اثر بدش تا سالهاى متمادى در ذهن او باقى مى ماند؛ مثل اينكه زنى به شوهرش بگويد: اگر مى دانستم سوادت كم است، همسر تو نمى شدم، يا مردى به زنش بگويد: اگر مى دانستم پستانت كوچك است، با تو ازدواج نمى كردم. اينها بايد بدانند كه با گفتن اين كلمات سالهاى متمادى همسر خود را ناراحت كرده اند، بلكه افسرده و دلسرد از زندگى نموده اند. آن زن خيال كرده است كه با گفتن آن جمله، دانش دوستى خود را به شوهرش فهمانيده است يا آن مرد گمان كرده است، كه ذوق سرشار خود را به همسرش نشان داده است، ولى هر دو در اشتباهند. نخستين اثرى كه اين گونه جملات، در روح همسر باقى مى گذارد، كدورت و انزجار است، تنفر و دلسردى است رفتن صفا و صميميت است. گوينده اين كلمات بعدا خود را ملامت مى كند و مى گويد: اين چه غلطى بود كه كردم و نسنجيده و فكر نكرده سخنى گفتم، كاش زبانم لال مى شد و اين جمله را نمى گفتم. البته ما به شنوندگان اين سخنان هم توصيه مى كنيم كه بلند همت باشند و سعه صدر داشته باشند و اين كلمات را در فكر خود نگه ندارند. نشنيده انگارند و به كار خود مشغول باشند. زن و شوهر بايد در برابر كلمات تند و خشنى كه از همسر خود مى شنوند متانت و سعه صدر نشان دهند و صحنه نزاع را به مجلس مزاح تبديل كنند. مثلا اگر زن عصبانى شود و بگويد: «من از كار زياد اين خانه خسته شدم، زانوهايم رمق ندارد، چادرم را بر مى دارم و مى روم به خانه پدرم» شوهر بگويد «شما زنان به قدرى قدرت داريد كه پهلوانان و قهرمانان جهان از مكيدن پستانتان نيرو گرفته اند!! تو مى خواهى از خانه خودت بروى به خانه پدر زن من ؟!» و امثال اين كلمات و اگر شوهر عصبانى شود و بگويد «من از دست تو خانم مى خوام سرم را به ديوار بزنم و يقه ام را پاره كنم» خانم جواب دهد اما سرت را به سر سخت من بزن كه شوهرم را عصبانى مى كنم و اما يقه، اول برو يك پيراهن كهنه و دور افتاده بپوش تا زحمت دوختنش به گردن من نيفتد» خلاصه طرف مقابل بايد با حوصله و متين باشد تا بتواند همسر عصبانى خود را كه بر خر شيطان سوار شده است، پياده كند و او را خلع سلاح نمايد، از همان الفاظ درشت او جملاتى ملايم و محبت آميز بسازد و تحويل دهد تا ميدان رزم به حجله بزم تبديل شود و شخص عصبانى شده نتواند به خشونت خود ادامه دهد. (21)

#30درس_زندگی درس هشتم #احکام_اولیه_و_ثانویه_در_همسری ديانت مقدس اسلام، در امر مربوط به خانه و كارهاى مختلف خانواده، احكامى اوليه و احكامى ثانويه دارد: احكام اوليه، آنهايى ست كه زن و شوهر بايد در مرحله نخست به آن عمل كنند، سپس اگر تخلف ورزيدند، نوبت به احكام ثانويه مى رسد، ولى بسيارى از مسلمين را مى بينيم كه حكم ثانويه را به جاى حكم اولى مى گيرند و در مقابل عمل، دچار محذور و سرگردانى مى شوند. (28) آنها مى گويند: دستور اسلام اين است كه زن در خانه شوهر وظيفه ندارد، هيچگونه كارى انجام دهد: نه بر او واجب است غذائى بپزد، نه ظرفى بشويد، نه دكمه يى بدوزد و نه نظافتى بكند، حتى براى شير دادن كودكش هم مى تواند، تقاضاى دايه يا اجرت نمايد و شوهر هم مى تواند به زن بگويد: راضى نيستم بدون اجازه من، پايت را از خانه بيرون گذارى، اگر چه پدرت بميرد يا مادرت فلج شود، يا بيشتر از دو دست لباس تابستانى و زمستانى وظيفه ندارم برايت بخرم سپس مى بينيد اگر اين دستور اسلام در خانواده ها عملى شود، زن در ميان خانه اسيرى در قفس مى گردد و مرد رئيسى بدون خوراك و پوشاك و خانه مزبله يى غير قابل زيست. درست است: حكم اسلام همين است ؛ ولى اين حكم در مرحله دوم است و به اصطلاح حكمى است ثانوى و در مورد تخطى زوجين از حكم اول در زمان درگيرى و نزاع است. حكم اول اسلام كه براى همگان است و حكمى است اصلى و قاطع و طبق عدالت و فطرت، اين است كه: خود زن و شوهر با آزادى و رضايت كامل، امور خانه را ميان خود تقسيم كنند و هر يك قسمتى را به عهده بگيرد. على و فاطمه عليهما السلام كه اين موضوع را مطرح كردند، پيغمبر اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم ) حاضر بود و اين گونه تقسيم نمود كه كارهاى بيرون خانه به عهده على (عليه السلام ) و كارهاى درون خانه به عهده فاطمه (س ) باشد. هر دو راضى شدند و فاطمه (س ) فرمود: بسيار خوشحال شدم كه پدرم، كارهاى مربوط به مبارزه زندگى و درگيرى با مردان را از گردن من برداشت، ولى اسلام نظر به آنكه آزادى و رضايت زوجين را در مرحله اول دستورات خود قرار داده است، اين تقسيم را حتمى و الزامى نفرموده است. اگر زن و شوهرى بر عكس كنند و مرد متصدى كارهاى درون خانه شود و زن كارهاى بيرون خانه را با رعايت عفت بر عهده گيرد، از نظر اسلام مانعى ندارد و عقد مزاوجت آنها باطل نمى شود، همچنين نسبت به بيرون رفتن زن از خانه، هر گاه شوهرى عاقل باشد و زن خود را عفيف بيند و به او بگويد: در بيرون رفتن از خانه آزادى، از نظر اسلام مانعى ندارد؛ بلكه بايد چنين كند تا صفا و يكرنگى باقى بماند. فرض كنيد چند نفر رفيق به مسافرت مى روند. آنها كارهاى چند روز مسافرت خود را به دو گونه مى توانند انجام دهند: اول آنكه در كمال خلوص و صفا، هر كس هر كارى كه پيش آمد و معطل مانده بود، انجام دهد. دوم اينكه از اول كارها را تقسيم كنند كه يكنفر مثلا بايد خريد كند، ديگرى غذا بپزد، سومى، ظرفها را بشويد و چهارمى مركب را آماده كند و براند. اسلام به زن و شوهر اختيار داده است كه نسبت به كارهاى خانه هر يك از اين دو طريق را كه بخواهند انتخاب كنند. اسلام هيچگاه به شوهر نمى گويد: تو بايد زن خود را در خانه محبوس كنى و به او اجازه ندهى، از خانه بيرون رود. حال اگر زن يا شوهرى از اين آزادى و حكم متين اسلام، سوء استفاده كند و مثلا شوهر بگويد راضى نيستم به عروسى خواهرت بروى با وجود اينكه هيچ اشكالى هم در بين نباشد در آنصورت مقررات اسلام در 1400 سال قبل، چاره اين اشكال را نموده و ضامن اجرائى محكم و قاطع و فورى برايش معين كرده است، يعنى به زن اجازه داده است كه بگويد: به عروسى خواهرم نمى روم، ولى از فردا نه وظيفه دارم غذا بپزم، نه جارو كنم، نه لباس بشويم، نه نظافت كنم و نه بچه ات را شير دهم. آنجاست كه مرد خام و مغرور سيلى مى خورد و فورا مى گويد: من شوخى كردم كه گفتم به عروسى نرو! خلاصه آنچه فقهاء عظام در رساله ها مى نويسند كه شوهر به زن اجازه ندهد از خانه بيرون رود يا زن مى تواند، در خانه هيچ كارى انجام ندهد. قانون و دستورى است كه حق و اختيارى به زن و شوهر مى دهد و اين گونه قوانين براى زمان اختلاف و نزاع است، نه براى هميشه، مانند قوانين جزائى و كيفرى دادگسترى يا قوانين حدود و قصاص و ديات كه در رساله ها نوشته مى شود، همگى براى زمان تخلف و جنايت است، براى زمان درگيرى و نزاع است و براى چاره جويى و حل اختلاف است، نه به عنوان برنامه زندگى و وجوب شرعى، فقهاء مى گويند: «حق دارد، مى تواند» نه آنكه واجب است و حتما بايد چنين كند.